เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 165 จุดประสงค์ของคุณหนูจู 4

เดิมทีเธอไม่อยากทำให้ซูซี่ต้องผิดหวัง แค่อยากจะกระตุ้นหนานกงเฉินสักเล็กน้อย แต่เวลานี้เธอได้เห็นใบหน้าของหนานกงเฉินที่แล้วถึงความหึงหวง ในใจเธอกลับรู้สึกทนไม่ได้ เธอรู้ดีว่าหนานกงเฉินขี้หวงมาก และยังเชื่อเรื่องอะไรพวกนี้ง่ายๆ อีก
ถ้าหากเขาคิดเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา วันเวลาต่อไปนี้ของเธอคงจะไม่สงบสุขอีกต่อไปเป็นแน่ และจูจูก็คงจะเข้ามาแทรกแซงเวลาที่พวกเขาสองคนทะเลาะกัน
ทุกคนก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไง ในเวลาที่ตนเองอ่อนแอ จู่ๆ ก็มีผู้ชายอาบอุ่นคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เดิมทีหัวใจที่เย็นชากลับกลายเป็นหัวใจที่อบอุ่น และความรู้สึกดีๆ ก็เริ่มเกินขึ้นในเวลานี้
เธอก้าวถอยหลังพลางจ้องมองเขาและพูดว่า “ฉันไม่ได้ไปดูหนังกับคุณชายรองเฉียวนะ ฉันไปกับเสียวเหม่ยและซูซี่ต่างหาก”
“โกหก! ” เขาเพิ่งโทรหาซูซี่และซูซี่ไม่ได้อยู่กับเธอ
“ฉันไม่ได้โกหกคุณ”
“แล้วทำไมคุณถึงอยู่กับเฉียวเฟิงล่ะ? บังเอิญอีกแล้วงั้นเหรอ?”
“ใช่ มันเป็นเรื่องบังเอิญ ซูซี่ให้เขามาส่งฉันที่บ้าน”
“บนโลกนี้จะมีความบังเอิญมากขนาดนั้นเลยเหรอ? และจะต้องบังเอิญเป็นเขาทุกครั้งด้วยเหรอ? “หนานกงเฉินคว้าร่างของเธอและพูดด้วยความโกรธ “ถ้าคุณอยู่กับเหยาเหม่ยและคนอื่น ๆ ทำไมคุณถึงปิดโทรศัพท์มือถือล่ะ? ทำไมไม่ให้ซูซี่ส่งคุณกลับบ้าน? ก่อนหน้านี้เธอเป็นคนส่งตลอดไม่ใช่เหรอ?”
“ฉัน … ” ไป๋มู่ชิงจะอธิบายสถานการณ์นี้อย่างไร? ถ้าเธอบอกว่าซูซี่แอบปิดโทรศัพท์มือถือของเธอ เขาคงจะไม่เชื่อหรอกถูกไหม?
“ทำไมถึงไม่เถียงล่ะ? ” ยิ่งเธอไม่สามารถโต้แย้งได้มากเท่าไหร่ หนานกงเฉินก็โกรธมากขึ้นเท่านั้น
ไป๋มู่ชิงผลักเขาออกไปจากร่างของเธอและพูดอย่างอารมณ์เสีย “ยังไงฉันก็ยืนยันคำเดิมว่าไม่มีอะไร ถ้าคุณไม่เชื่อก็ตรวจดูที่สะกดรอยตามฉันสิ”
“ฉันเห็นหมดแล้ว ยังต้องให้ฉันไปตรวจดูอีกเหรอ? ”
“งั้นฉันก็เห็นคุณกินผลไม้ที่คุณไม่ชอบกับรักแรก ฉันก็ควรเดาบ้างไม่ใช่เหรอว่าคืนนั้นพวกคุณทั้งสองคนทำอะไรกันบ้าง ได้ทำในสิ่งที่คุณสองคนอยากทำมากที่สุด?”
“คุณหมายความว่าไง?”
“หรือมันไม่ใช่ล่ะ? ตอนที่ฉันอยู่เธอยังกล้ากอดคุณ กอดคุณแน่นๆ ทั้งคืน แล้วตอนที่ฉันไม่อยู่ล่ะ?”
“พูดให้มันดีๆ หน่อยนะ! ” หนานกงเฉินโกรธมากจนแทบบ้า
“คุณเองยังทำไม่ดีเลย จะให้ฉันพูดดีๆ ได้ยังไง? ”
หนานกงเฉินโกรธมากจนดึงคอเสื้อเธอ ไป๋มู่ชิงถูกเขาบีบจึงกระซิบเสียงต่ำ “หนานกงเฉิน คุณจะทำอะไร? ”
“คุณอยากรู้ว่าฉันทำอะไรกับจูจูบ้างไม่ใช่เหรอ? ลองพิสูจน์ดูด้วยตัวเองเป็นยังไงล่ะ หืม?” หลังจากที่หนานกงเฉินพูดจบเขาก็ก้มศีรษะลงและจูบที่ริมฝีปากของเธออย่างดุเดือด
ไป๋มู่ชิงรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรและพูดอย่างกังวล “คุณอย่าทำแบบนี้ได้ไหม”
เรื่องแบบนี้สามารถพิสูจน์ได้ด้วยเหรอ? เธอไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน
ในช่วงเวลาสั้น ๆ เขาถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออกจากร่างกายของเธอ และจูบที่โกรธเกรี้ยวของเขาก็เคลื่อนไปทั่วลำคอของเธอ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและอุ้มเธอขึ้นจากโซฟาและโยนเธอไปที่เตียง
ร่างของเขาเคลื่อนทับร่างของเธอ ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ทั้งสองคนบนเตียงหันมองไปทางประตูพร้อมกัน
หนานกงเฉินกำลังจะผละออกจากไป๋มู่ชิง แต่ทันใดนั้นไป๋มู่ชิงก็คว้าเอวของเขาไว้ด้วยมือข้างหนึ่งและจ้องมาที่เขาด้วยความเยาะเย้ย “คุณไม่ต้องการพิสูจน์ตัวเองไม่ใช่เหรอ? ให้เธอเข้ามาสินั่นเป็นหลักฐานอย่างดีเลยแหละ คุณกล้าหรือเปล่า? ”
หนานกงเฉินมองเธอด้วยความงุนงงในสายตาของเขา ไป๋มู่ชิงเป็นคนหัวโบราณมาตลอด จริงๆ แล้วเธอต้องการให้คนภายนอกเข้ามาเห็นเธอในสภาพแบบนี้จริงๆ เหรอ?
“ไป๋มู่ชิง คุณไม่อายหรือยังไง?” หนานกงเฉินกัดฟันและดุเธอ
“ไม่” ไป๋มู่ชิงพูดออกมาอย่างดื้อ ๆ จากนั้นก็ดึงผ้านวมมาคลุมร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเธอพลางตะโกนไปที่ประตู “เข้ามา”
ประตูห้องนอนถูกผลักเปิดออกอย่างลังเลและร่างของจูจูก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา เมื่อเธอเห็นหนานกงเฉินที่ผมยุ่งกำลังคร่อมอยู่บนร่างเล็ก เธอก็ยกมือขึ้นปิดตาทันทีกรีดร้อง “กรี๊ด. .. ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ … ฉันแค่อยากจะมาอธิบายกับมู่ชิงฉัน … ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้ ”
จูจูคร่ำครวญและถอยห่างจากนั้นก็หันหลังเดินออกไป
ประตูห้องนอนถูกปิดอีกครั้ง และหนานกงเฉินก็หันกลับมามองลงไปที่ไป๋มู่ชิงด้วยใบหน้าที่พึงพอใจ “คุณพอใจหรือยัง? ”
“ไม่พอใจ ฉันอยากให้เขาไปให้พ้นสายตาของฉัน ยิ่งไกลยิ่งดี”
“น่าเสียดายที่ฉันคิดว่าคุณเป็นคนใจกว้างมากตลอด คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคุณจะไม่มีน้ำใจแบบนี้!” หนานกงเฉินผละออกจากเธอและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะออกจากห้องนอนไป
ในที่สุดไป๋มู่ชิงก็ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้องนอน เธอสูดหายใจอย่างขมขื่นและจ้องมองเพดานเหนือศีรษะเป็นเวลานานก่อนจะลุกขึ้นนั่งจากเตียงและเดินเข้าไปในห้องน้ำ
เธอยืนอยู่ใต้ฝักบัวและอาบน้ำ ใส่ชุดนอนแล้วกลับไปที่เตียงเพื่อนอน
เธอนอนอยู่บนเตียงและได้รับข้อความจากซูซี่ว่าถ้าต้องการความช่วยเหลือมาหาฉันได้ทุกเมื่อนะ
ไป๋มู่ชิงปิดข้อความและกดโทรออกไปหาเธอ เสียงขี้เกียจของซูซี่ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ “มีอะไรเหรอ? จะขอความช่วยเหลือเร็วขนาดนี้เลยเหรอ? ”
“คุณหนูซู คราวหลังโปรดแจ้งฉันให้ทราบก่อนลงมือได้ไหม? ตกใจแทบแย่น่ะรู้ไหม? ” ไป๋มู่ชิงรู้สึกกลัวเล็กน้อยเมื่อเธอนึกถึงการปรากฏตัวของหนานกงเฉินในตอนนี้
“มีอะไรเหรอ? เขาด่าเธอเหรอ?”
“ไม่ใช่แค่ด่า แต่เกือบจะฆ่าฉันตาย”
“เขาไม่ได้บังคับขืนใจเธอเหรอ? ผู้ชายสมัยนี้ชอบทำวิธีนี้กันนี่นา?”
“เกือบแล้ว”
“เกือบเหรอ? แค่เกือบเหรอ? ”
“รักแรกมาเคาะประตูซะก่อน”
“บ้าจริง ยัยบ้านั่นรู้ทันแน่ๆ จะต้องมาขัดจังหวะในเวลาที่สำคัญตลอดเลย
ไป๋มู่ชิงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และซูซี่ก็พูดอีกครั้ง “แต่นี่แสดงว่าหนานกงเฉินก็ยังแคร์เธออยู่ใช่ไหม? ”
“น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ”
“มิน่าล่ะเธอถึงมีอารมณ์มาคุยโทรศัพท์กับฉันน่ะ”ซูซี่หัวเราะเบา ๆ “ครั้งต่อไปขอแบบดุเดือดเลยนะ เอาให้เขากระอักเลือดตายไปเลย”
“อย่าสิ” ไป๋มู่ชิงพูดอย่างรีบร้อน”ที่ฉันโทรหาเธอก็เพื่อจะมาเตือนเธอ ครั้งต่อไปอย่าเล่นแบบนี้อีกนะ ต่อให้แกล้งเขาก็อย่าดึงคุณชายรองเฉียวเข้ามาเกี่ยวพันด้วย คนเขาขาพิการทั้งสองข้างก็น่าสงสารอยู่แล้ว พวกเราอยากกลั่นแกล้งเขาเลย”
“เธอคิดมาไปแล้ว วันนี้เขาบังเอิญอยู่ที่นั่นพอดี และ … ” ซูซี่ยิ้มอย่างมีเลศนัย “เขาเต็มใจที่จะเล่นด้วย”
“เธอพูดอะไรน่ะ? เธอบอกว่าเขาอารมณ์ร้ายไม่ใช่เหรอ?”
“อารมณ์ร้ายกับแค่บางคนน่ะ ถ้าเป็นเธอละก็…ไม่แน่นอน ”
“ทำไมล่ะ? ”
“เพราะว่า … เธอเป็นภรรยาขอคุณชายเฉินน่ะสิ”ซูซี่ยิ้ม “เอาล่ะ เธอค่อยๆ จัดการศึกในบ้านไปนะ ฉันจะนอนแล้ว”
“ยังไงครั้งหน้าก็ห้ามดึงคุณชายรองเฉียวเข้ามาเกี่ยวข้องอีกนะ หนานกงเฉินคิดจริงจัง” ไป๋มู่ชิงพูดก่อนจะวางสายโทรศัพท์
หลังจากวางสายโทรศัพท์ไป๋มู่ชิงก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะข้างเตียง ดึงผ้านวมคลุมร่างของเธอและหลับตาลง
แม้ว่าการทะเลาะกับหนานกงเฉินจะดุเดือดมาก แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้วก็จริงอยู่ว่าพวกเขาจริงใจต่อกันมากเกินไป ซึ่งนำไปสู่สถานการณ์ปัจจุบัน เธอที่อยากจะเรียนรู้การเป็นศรีภรรยาที่ดีอย่างจูจู แต่ไม่คิดว่าจะยอมแพ้ตั้งแต่เจอเหตุการณ์เมื่อคืน
ทุกอย่างต้องโทษซูซี่ จะสร้างปัญหาก็ไม่ยอมบอกกับเธอก่อน
หลังจากนอนบนเตียงเป็นเวลานานโดยไม่รอให้หนานกงเฉินกลับห้อง ไป๋มู่ชิงเดาได้ว่าเขากำลังนอนอยู่ในห้องหนังสือหรือห้องนอนชั้นล่างแล้วก็หลับไป
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นตอนเช้าก็เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่ง
เธอรีบลุกขึ้นนั่งจากเตียง จากนั้นหันศีรษะและเหลือบมองไปที่ด้านข้างของเธอ ไม่มีร่องรอยของใครนอนอยู่ซึ่งหมายความว่าหนานกงเฉินไม่ได้กลับมานอนที่ห้องเมื่อคืนนี้!
เพราะใกล้จะถึงเวลาทำงานเธอจึงไม่มีเวลากังวลกับปัญหานี้ หลังจากลงจากเตียงเธอก็ตรงเข้าไปในห้องน้ำแปรงฟันและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว
เมื่อเธอลงไปที่ชั้นหนึ่งเธอก็เห็นฉากที่ทำให้เธอแทบจะกระอักเลือด หนานกงเฉินและจูจูกำลังทานอาหารเช้าคุยกันและหัวเราะ ฉากนั้นดูอบอุ่นราวกับเป็นคู่รักกัน
ในทางกลับกันดูเหมือนว่าเธอจะเป็นบุคคลที่สามที่จะรบกวนพวกเขา หนานกงเฉินยังป้อนจูจูต่อหน้าเธอและพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมาก “กินเยอะๆ สิ”
จูจูมองไปที่หนานกงเฉินและไป๋มู่ชิงอีกครั้ง หลังจากขอบคุณหนานกงเฉินแล้วเขาก็มองไปที่ไป๋มู่ชิงด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “มู่ชิง คุณตื่นแล้วเหรอ? ”
“ใช่ ฉันขอโทษที่รบกวนพวกคุณ” ไป๋มู่ชิงดึงเก้าอี้และนั่งลงหยิบโต๊ะและตะเกียบจากด้านข้างเพื่อเริ่มทานอาหารเช้าโดยไม่ได้มองไปที่พวกเขาสองคนที่อยู่ข้างๆ เธอ
“มู่ชิง ล้อเล่นอะไรกันคะ ต้องเป็นฉันต่างหากที่รบกวนคุณกับเฉิน” จูจูยังคงแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา
ไป๋มู่ชิงมองไปที่หนานกงเฉินที่เงียบและยิ้ม “คุณเกรงใจเกินไปแล้ว ขอแค่เฉินไม่คิดว่ารบกวนก็ไม่เป็นไรค่ะ”
จูจูยิ้มและก้มหน้าทานอาหารเช้าต่อ
หนานกงเฉินวางชามและตะเกียบในมือลงแล้วพูดกับจูจู “รีบไปกันเถอะ ฉันมีประชุมตอนแปดโมงครึ่ง”
“อ้อ” จูจูเหลือบมองไป๋มู่ชิงวางจานและรีบเดินตามออกไป
หนานกงเฉินไม่รอให้ไป๋มู่ชิงขึ้นรถและขับรถออกจากคฤหาสน์หลังเล็ก เมื่อไป๋มู่ชิงถือแซนด์วิชวิ่งไล่ตามพวกเขาไป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วรถของเขาขับออกไปทางประตู
เขารู้ดีว่าไม่มีรถบัสไปบริษัท เขาจึงไม่รอเธอ? ไป๋มู่ชิงโกรธมากยืนกระทืบอยู่ตรงนั้น
ฉันรู้ว่ายิ่งเธอแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งผลักหนานกงเฉินเข้าไปในอ้อมแขนของจูจู เธอสูดหายใจ โกรธจนทำอะไรไม่ถูก แต่เธอทำได้เพียงแค่กลั้นมันไว้
นี่เป็นครั้งแรกที่ไป๋มู่ชิงไปทำงานด้วยรถยนต์ของตนเอง หลังจากที่เธอเลี้ยวรถบัสแล้วเธอก็กลับรถไฟใต้ดินตอนนั้นเกือบสิบโมงกว่าที่เธอจะมาถึงบริษัท
เพื่อนร่วมงานทุกคนมองเธออย่างแปลกใจ เสี่ยวเถียนถามอย่างงง ๆ “เมื่อเช้าตอนที่ฉันมาถึง ฉันเห็นรถของคุณชายเฉินจอดอยู่ที่หน้าบริษัทแล้ว ทำไมเธอเพิ่งมาถึงล่ะ? ”
“วันนี้ฉันมาเอง” ไป๋มู่ชิงยิ้มเจื่อน
เสี่ยวเถียนเหลือบมองไปรอบ ๆ และโน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูไป๋มู่ชิง “มู่ชิง เมื่อวานตอนที่เลขาจูเริ่มเข้าทำงาน ทุกคนลือกันว่าเขาเป็นคนรักของคุณชายเฉิน วันนี้ยังลงจากรถของคุณชายเฉินอย่างสนิทสนมอีกด้วย ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ไม่ใช่เธอยังไม่รู้เรื่องนี้หรอกนะ”
ในที่สุดไป๋มู่ชิงก็เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ คาดเดาว่าทุกคนก็คงหัวเราะเยาะในใจ คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอได้แต่งงานกับคุณายเฉิน จุดจบก็คือหวานชื่นกันได้ไม่กี่วันก็กลายเป็นหมาหัวเน่า
เธอยิ้มและพูดกับเสี่ยวเถียน “อย่าเดามั่วสิ พวกเขาก็เป็นแค่เพื่อนสมัยเด็กกันน่ะ ไม่ได้เป็นคู่รักกันสักหน่อย”
“ฉันก็คิดแบบนั้นนะ คุณชายเฉินไม่เคยพาคนรักมาบริษัทเสียหน่อย” เสี่ยวเถียนยิ้มและปลอบเธอ “เธอย่าไปฟังข่าวลือพวกนั้นเลยนะ ยิ้มหน่อย”
“ฉันรู้แล้ว” ไป๋มู่ชิงตบไหล่เสียวเถียนเบาๆ จากนั้นหันกลับไปที่ที่นั่งของเธอ
ตั้งแต่มีข้อกำหนดเธอก็ขึ้นไปทานมื้อเที่ยงเองโดยที่เขาไม่ต้องเรียก แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้
หนานกงเฉินทิ้งเธอและพาจูจูไปที่บริษัท เธอต้องไปหาเขาเพื่อทานอาหารกลางวันงั้นเหรอ? บางทีหลังจากที่เธอขึ้นไปเธออาจจะเห็นทั้งสองคนจงใจแสดงความรักกัน
ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจไปที่โรงอาหารกับเสี่ยวเถียนและคนอื่น ๆ
ทันทีที่เธอไปที่โรงอาหาร ทุกคนก็เริ่มคาดเดากันไปต่างๆ นานา บางคนถึงขั้นเดาว่าพวกเขาสองคนหย่าร้างกัน
แม้แต่เสี่ยวเถียนก็อดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง “มู่ชิง เกิดอะไรขึ้นกับเธอและคุณชายเฉินกันแน่? มันไม่เกี่ยวข้องกับเลขาจูจริงๆ เหรอ? ”
“ไม่ อย่าเดามั่วสิ” ไป๋มู่ชิงพูดจนมุมพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
เมื่อเห็นว่าเธอไม่อยากพูดมากกว่านี้ เสี่ยวเถียนก็ไม่สามารถถามต่อได้
ไป๋มู่ชิงรับโทรศัพท์จากซูซี่ทันทีที่เธอลงไปที่ชั้นหนึ่ง น้ำเสียงของเธอไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก “มีอะไรเหรอ? ”
“เป็นอะไรน่ะ กินข้าวหรือยัง?”
“ต้องขอบคุณเธอนะ วันนี้ฉันยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย กำลังจะไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร”
“ฉันรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้” ซูซี่ยิ้ม “ดูว่าฉันมองการณ์ไกลแค่ไหน ออกมาสิ”
“เธอจะทำอะไร? ”
“ฉันอยากเลี้ยงข้าวเธอเป็นการไถ่โทษน่ะ” น้ำเสียงของซูซี่ไม่อาจต้านทานได้”ฉันอยู่ชั้นล่างแล้ว”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด ไป๋มู่ชิงก็ต้องเดินไปที่ประตูบริษัท ทันทีที่เธอขึ้นรถซูซี่มองเธอด้วยรอยยิ้มและถามว่า “หนานกงเฉินอยู่กับยัยนั่นเหรอ? ”
ไป๋มู่ชิงส่ายหัว “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง”
หนานกงเฉินจะรับประทานอาหารกลางวันกับจูจูหรือไม่? อาจจะเป็นเช่นนั้น จูจูจะพลาดโอกาสดีๆ เช่นนี้ไปได้อย่างไร?
หลังจากพูดเสร็จเธอก็หันหน้าไปมองเธอด้วยความหวาดกลัว “จริงสิ คุณชายเฉียวของเธอก็ถูกเธอไล่แบบนี้ล่ะสิ? ”
“พูดอะไรน่ะ คุณชายเฉียวของฉันโดนล่อลวงไปต่างหาก” ซูซี่สตาร์ทรถและขับรถออกไปจากประตูอาคาร
ไป๋มู่ชิงเอนกายพิงพนักเก้าอี้อย่างเงียบ ๆ เธอควรจะฟังคำพูดของเหยาเหม่ยและไม่ควรพึ่งพาซูซี่ เพราะเหยาเหม่ยพูดถูก ผู้หญิงคนนี้แม้แต่สามีของตัวเองยังไม่สนใจ แล้วนับประสาอะไรจะสนใจสามีของคนอื่น?
เมื่อเห็นอาหารสองชุดที่วางอยู่ตรงหน้า หนานกงเฉินไม่รู้สึกอยากอาหารแม้แต่น้อย
เลขาเหยียนเห็นว่าเขาวางตะเกียบลงอีกครั้งจึงเดินไปมองเขาแล้วถามว่า “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า? อาหารไม่ถูกใจคุณเหรอ? ”
หนานกงเฉินส่ายหัวและเลขาเหยียนถามอีกครั้ง “กินคนเดียวไม่ได้เหรอคะ? ”
หนานกงเฉินไม่ตอบรับเธอและหลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเขาก็เงยหน้าขึ้นและพูดกับเธอว่า “นั่งลงและกินข้าวกับฉัน”
เลขาเหยียนไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะพูดอย่างนั้น เธอลังเลว่าควรนั่งลงหรือไม่ แต่ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถขัดคำสั่งของหนานกงเฉินได้และเดินไปนั่งตรงข้ามเขา
เมื่อเห็นเธอนั่งลงหนานกงเฉินก็หยิบตะเกียบขึ้นมาและกิน
เลขาเหยียนกินอาหารในชามหลังจากกินไปสองคำ ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เขา”คุณชายเฉิน คุณกังวลเกี่ยวกับการเลือกคุณหนูจูกับคุณหนูไป๋เหรอคะ? ”
หนานกงเฉินเลิกคิ้วขึ้นและมองไปที่เธอและพูดอย่างใจเย็น “ฉันขอให้คุณนั่งทานอาหารด้วย ไม่ใช่มาถามฉัน”
“แต่ฉันคิดว่าตอนนี้คุณต้องการคำแนะนำนะคะ” เลขาเหยียนยิ้มเบา ๆ
“เธอไปไหนแล้ว?”
“ใครเหรอคะ? คุณหนูไป๋? ออกไปแล้วค่ะ”
“กับใคร? ”
“คุณผู้หญิงเฉียวค่ะ” เลขาเหยียนส่ายหัวพร้อมกับยิ้ม “ดูสิคะ คุณชายเฉินยังคงห่วงคุณหนูไป๋อยู่”
หนานกงเฉินเงียบและเลขาเหยียนกล่าวอีกครั้ง “จริงๆ แล้วฉันเห็นได้ว่าคนที่คุณรักคือคุณหนูไป๋ ความรู้สึกของคุณที่มีต่อคุณหนูจูไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าความรู้สึกขอบคุณที่ช่วยชีวิตและความคิดถึงที่เธอจากไปโดยไม่บอกลา ”
หนานกงเฉินส่ายหัวอย่างขมขื่น “จูจูคือคนที่ฉันรอคอยมานานหลายปี”
“แล้วตอนนี้ถ้าไม่มีคุณหนูไป๋ คุณจะแต่งงานกับเธอจริงๆ เหรอ?”
“ใช่”
“แล้วทำไมคุณไม่หย่ากับคุณหนูไป๋เลยล่ะ? ฉันคิดว่าด้วยนิสัยของคุณหนูไป๋ เธอจะไม่ตามตื๊อคุณแน่นอนค่ะ”
หนานกงเฉินเงียบอีกครั้ง
“มันพิสูจน์ได้ว่าคุณรักคุณหนูไป๋มากกว่าคุณหนูจู คุณไม่ต้องการที่จะเลิกกับคุณหนูไป๋ และคุณไม่ต้องการที่จะทำร้ายคุณหนูจู ความรู้สึกแบบนี้มันแย่มากใช่ไหมคะ? ” เลขาเหยียนมองไปที่เขา รู้สึกสงสารเขาเล็กน้อย
หนานกงเฉินมองไปที่เลขาเหยียนแล้วก็ยิ้ม “นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันอยากเชิญคุณมาทานอาหาร คุณรู้จักฉันดีกว่าใคร ๆ
เลขาเหยียนถอนหายใจด้วยความไม่พอใจตัวเอง “ฉันไม่เพียงแต่ต้องการเข้าใจคุณ แต่ยังช่วยคุณดูแลทุกๆ เรื่อง ในฐานะเลขาอย่างฉัน ฉันคิดว่าคุณไม่สามารถหาเลขาคนที่สองได้อีกแล้ว”
“ดังนั้นคุณก็อย่าไปจากฉันตลอดชีวิตสิ” หนานกงเฉินคีบเนื้อปลาให้เธอ
“ถ้าหากคุณหนูไป๋หรือคุณหนูจูได้ยินคำพูดนี้เข้า ฉันคงอยู่ตำแหน่งนี้ยากแล้วล่ะค่ะ” ทันทีที่เลขาเหยียนพูดจบก็มีเสียงเคาะประตูห้องทำงาน
เลขาเหยียนรีบวางตะเกียบลงแล้วมองไปรอบ ๆ เพื่อหาที่ซ่อน หนานกงเฉินยังคงมองเธออย่างหงุดหงิดเป็นครั้งแรกเลิกคิ้วและถามว่า “คุณกำลังทำอะไรอยู่? ”
“ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันคิดว่าหลบเลี่ยงน่าจะดีกว่าค่ะ” เลขาเหยียนกล่าว โดยพื้นฐานแล้วเธอรู้จักนิสัยของไป๋มู่ชิงดี แต่หากเป็นคุณหนูจูละก็เธอไม่เองก็ไม่แน่ใจ บางครั้งการที่ผู้หญิงหึงก็เป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัว
แต่จูจูกลับเข้ามาก่อนที่เธอจะหลบได้ทัน
ทันทีที่จูจูเข้ามาเห็นเลขาเหียนและหนานกงเฉินนั่งทานอาหารด้วยกัน ความสับสนปรากฏก็ขึ้นทั่วใบหน้า เธอรู้ว่หนานกงเฉินกับไป๋มูชิงกำลังมีความสัมพันธ์กัน แต่เธอไม่คิดว่าเลขาเหยียนจะนั่งทานอาหารกับหนานกงเฉินแทนที่ไป๋มู่ชิง
“เลขาจู สวัสดีค่ะ” เลขาเหยียนทักทายอย่างสุภาพ ใบหน้าของเธอกลับคืนสู่ปกติ
“สวัสดีค่ะ”จูจูขยับแฟ้มในมือเล็กน้อย “ฉันจะมาส่งข้อมูลให้เฉิน”
“วางไว้บนโต๊ะก็พอ” หนานกงเฉินจ้องที่เธอและถาม “คุณกินข้าวหรือยัง? ”
“ยังค่ะ กำลังจะไป”
หนานกงเฉินพยักหน้า “ถ้าไม่ชินกับการกินที่โรงอาหารก็ให้พี่หูทำเพิ่มอีกหนึ่งชุด”
“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณค่ะ” จูจูชี้ไปที่ประตู “งั้นฉันออกไปก่อนนะคะ”
หลังจากที่จูจูออกไปสำนักงานก็เงียบอีกครั้ง เลขาเหยียนมองไปที่หนานกงเฉินและพูดว่า “ฉันคิดว่าคุณจะปล่อยให้เธอกินที่นี่”
“ฉันไม่ได้คิดเรื่องหย่ากับมู่ชิง” หนานกงเฉินพูดออกมาก้มหน้าพลางกินข้าวในชาม
หลังจากที่จูจูออกจากห้องทำงานของหนานกงเฉิน เธอไม่ได้ไปทานอาหารที่โรงอาหารแต่ไปร้านอาหารฝรั่งตรงข้ามบริษัทแทน
เธอเดินเข้าไปในร้านอาหารและมองไปรอบ ๆ จากนั้นก็เดินไปที่ห้องส่วนตัวที่อยู่ตรงมุมห้อง
คุณนายจูที่รออยู่ข้างใน เมื่อเห็นเธอเข้ามาก็ถามทันที “ทำไมนานจัง ออกมาไม่ได้เหรอ? ”
“เปล่า มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ” จูจูเดินไปนั่งตรงข้ามแม่ของเธอแล้วพูดว่า “แม่ มาที่นี่ทำไม? ถ้าหนานกงเฉินเจอเข้าเดี๋ยวก็เกิดเรื่องหรอก”
“จะเกิดเรื่องอะไร? ฉันแค่อยากจะคุยกับลูกสาวของฉันบ้างไม่ได้เหรอ? ” คุณนายจูแย้งอย่างไม่เห็นด้วย
แม้ว่าตอนนี้จูจูจะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังเล็ก แต่เธอก็ไม่เคยพูดว่าจะตัดขาดความสัมพันธ์กับพ่อแม่ เป็นเรื่องปกติที่แม่และลูกสาวจะอยู่ด้วยกัน หากว่าเป็นไป๋มู่ชิงสิถึงจะน่าวิตกกังวล เพราะเธอมีฐานะเป็นป้าของเขา
“เป็นไงบ้าง? เขายังดีกับลูกอยู่ไหม?” คุณนายจูถามด้วยความร้อนใจ
“ดีก็ดี แต่เขาปฏิบัติกับไป๋มู่ชิงดีกว่า” เมื่อพูดถึงคำถามนี้จูจูก็รู้สึกไม่สบายใจ เธอจับมือแม่ของเธอแล้วพูดว่า “แม่ หนูเห็นได้ว่าหนานกงเฉินรักไป๋มู่ชิงจริงๆ และหนูเห็นได้ว่าเขาไม่มีแผนที่จะหย่ากับมู่ชิงเลย”
“เราจะทำยังไงดี?”
“จะยอมแพ้ไม่ได้นะ” จูจูพูดอย่างรีบร้อนน้ำเสียงของเธอแข็งกร้าวทันที “ตอนนี้เรามีคุณหญิงสำรองไว้แล้ว หนานกงเฉินจะไม่คิดเรื่องหย่ากับไป๋มู่ชิง แม่คุณลืมสิ่งที่คุณหญิงกล่าวเอาไว้แล้วเหรอ? ตอนนี้หนูทำได้แค่รอให้พวกเขาโกรธกัน ถึงเวลานั้นหนูจะแต่งงานกับหนานกงเฉิน ”
“ที่พูดไปฉันแค่กังวลว่าเธอจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไป๋มู่ชิง”
“ไม่ค่ะแม่” จูจูพูดด้วยรอยยิ้มที่ผ่อนคลาย “แม่ส่งหนูไปเรียนหนังสือ เรียนเต้น เรียนเปียโนในเมืองตั้งแต่เด็ก เพื่อที่วันหนึ่งโตขึ้นจะได้เหมาะสมที่จะแต่งงานกับคนดีๆ ตอนนี้โอกาสที่ดีอยู่ตรงหน้าเราแล้ว แม่จะยอมแพ้เหรอคะ? ”
“แน่นอนว่าฉันไม่อยากยอมแพ้”
“แค่นั้นยังไม่พอ” จูจูยิ้มอย่างมั่นใจ
เนื่องจากรู้ว่าข่าวลือที่ว่าคนที่แต่งงานกับหนานกงเฉินจะไม่ได้มีชีวิตอยู่เกินหนึ่งเดือนนั้นเป็นเท็จ เธอจึงเริ่มวางแผนที่จะกลับมา
เป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้วที่ฉันกลับมาที่ประเทศจีนโดยที่ฉันไม่ได้ลงมืออะไร เพราะฉันไม่มีที่พึ่งพาใดๆ หลินอันหนานซึ่งเป็นผู้สนับสนุนเพียงคนเดียวก็ถูกขับออกจากประเทศไปแล้ว เมื่อเธอกังวลมากที่สุดเธอไม่ได้คาดหวังว่าแม้แต่พระเจ้าจะช่วยพวกเขาและมอบโอกาสดีๆ เช่นนี้ให้กับพวกเขา เมื่อเธอรู้ว่าจูจูคือคู่ครองที่หนานกงเฉินตามหา เธอดีใจเป็นอย่างมาก ราวกับว่ามีความหวังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
เมื่อพลาดการแต่งงานเมื่อปีนั้น ตอนนี้เธอมีโอกาสกลับมาแก้ตัวอีกครั้งหนึ่ง
พวกเขาเพิ่งรู้เรื่องคู่ครองจากปากของหลินอันหนาน ด้วยการนำทางของหลินอันหนาน และการสนับสนุนของคุณหญิง การแต่งงานกับหนานกงเฉินก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป
“แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องของการแต่งงานกับเขาไม่ช้าก็เร็ว ฉันก็ยังหวังว่าฉันจะสามารถแต่งงานด้วยความรักกันได้” เมื่อนึกถึงหนานกงเฉินที่สงสารตัวเองในอดีต เธอรู้สึกปวดใจเล็กน้อยหลังจากเห็นปัจจุบัน
“แม่ ถ้าไม่มีไป๋มู่ชิง หนานกงเฉินก็จะรักหนูเหมือนเดิมแน่นอน”
คุณนายจูถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันรู้ แต่ไป๋มู่ชิงคือคนที่หลินอันหนานมั่นใจว่าจะชนะ เขาบอกว่าไม่ว่าเราจะทำอะไรเราไม่สามารถทำร้ายเธอได้เลยดังนั้น … เรื่องนี้จึงยากหน่อย”
“ถ้าไม่เห็นแก่หน้าของหลินอันหนาน ฉันจะต้อง … ” จูจูกัดฟันด้วยท่าทางไม่พอใจ “แม่ แม่ไม่รู้ว่าไป๋มู่ชิงน่ารังเกียจแค่ไหน เมื่อยังปล่อยให้หนูเข้าไปดูเธอกับหลินอันหนานทำเรื่องแบบนั้น ”
“หน้าด้าน! ” คุณนายจูแทบคลั่งเมื่อได้ยินเช่นนี้พลางตบโต๊ะและสาปแช่ง “พ่อไม่สั่งสอนจริงๆ ด้วย ยัยเด็กนี่ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ตอนเด็กๆ ยังน่ารักเชื่อฟัง น่าขยะแขยงจริงๆ!”
“คนเราเปลี่ยนแปลงได้เสมอ”
“เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องไร้สาระเกินไป” คุณนายจูถามหลังจากด่าจบ “แล้วหนานกงเฉินล่ะ เขาก็ปล่อยให้เธอเห็นเหรอ? ”
“หนานกงเฉินตอนนี้กลัวว่าเธอจะไม่พอใจ จึงตามใจเธอทุกอย่าง”
คุณนายจูเหลือบมองโดยไม่พูดอะไร “แล้วเธอยังบอกอีกว่าหนานกงเฉินดีกับเธอมาก นี่ดีตรงไหน? ”
“ตอนนี้เขาปฏิบัติกับหนูอย่างดี …” จูจูลังเลอยู่พักหนึ่ง แม้ว่าจะลังเลที่จะพูดว่า “เหมือนทำดีกับน้องสาว หรืออาจจะรู้สึกผิดมากกว่า”
“ตราบใดที่เขาสามารถรู้สึกผิดต่อเธอได้แสดงว่าเธอยังมีน้ำหนักในใจของเขา” คุณนายจูยิ้มเล็กน้อย “ตอนนี้เขาต้องรับผิดชอบต่อมู่ชิงและมีความผิดต่อเธอ ถ้าเขาต้องรับผิดชอบเธอและรู้สึกผิดต่อเธอ เมื่อนั้นแหละเราจะชนะแน่นอน ”
“รับผิดชอบและรู้สึกผิดงั้นเหรอ? ” จูจูพึมพำ
คุณนายจูยังกล่าวอีกว่า “อย่างไรก็ตามมีคุณหญิงคอยช่วยอยู่ ทำอะไรก็ตามอย่าให้หนานกงเฉินมีความรู้สึกต่อต้านเธอก็พอ”
“แม่ ไม่ต้องกังวล หนูรู้จักนิสัยของหนานกงเฉินดีกว่าแม่อีก” จูจูยิ้มและหยิบมีดและส้อมบนโต๊ะและมองไปรอบ ๆ อาหารบนโต๊ะ “แม่ สั่งอะไรให้หนูน่ะ ทำไมเยอะจัง?”
“มันคืออาหารโปรดของเธอทั้งหมด” คุณนายจูใช้ส้อมจิ้มเนื้อแกะชิ้นที่เธอชอบ “รีบกินสิ จะได้รีบกลับไปทำงาน”
“โอเคค่ะ” จูจูจิ้มอาหารที่แม่ของเขาส่งมาให้และถามขณะที่เธอกิน “ใช่แล้ว พ่อหนูล่ะ อยู่ไหน？อย่าบอกน่าว่าไปเล่นพนันอีกแล้ว”
“เขาทำอะไรได้อีกบ้างนอกจากการพนัน” ทันทีที่เขาเอ่ยถึงสามีของเธอ คุณนายจูก็เริ่มถอนหายใจ “วันนี้ฉันขอให้เขาหางาน เขาพูดกับฉัน ว่าลูกสาวของฉันจะต้องกลายเป็นภรรยาของนักธุรกิจที่ร่ำรวยที่สุดในเมือง ทำไมฉันไม่เล่นการพนัน ”
ทันใดนั้นจูจูก็หัวเราะออกมาดัง ๆ “พ่อของฉันตลกจริงๆ”
“ไม่ใช่เธอเหรอที่ทำให้เขามั่นใจน่ะ” คุณนายจูมองเธอด้วยท่าทางที่ดูดุดัน “พ่อกับลูกนิสัยเหมือนกันไม่มีผิด ทำอะไรก็มั่นใจตัวเองมากเกินไป แบบนี้จะแพ้เอาง่ายๆนะ ”
“แม่ไม่ต้องกังวล แม่ทำงานหนักเพื่อหนู หนูจะพยายามทำสิ่งต่างๆ ให้ดีแน่นอน”
คุณนายจูพยักหน้า เธอรู้สึกโล่งใจเกี่ยวกับวิธีการทำสิ่งต่างๆ ของลูกสาว
สองแม่ลูกกินไปได้สักพัก จู่ๆ คุณนายก็จำอะไรบางอย่างได้จึงเงยหน้าไปหาจูจูและพูดว่า “จริงสิ จู หลินอันหนานจะสะดวกคุยเมื่อไหร่ เห็นบอกว่ามีเรื่องให้เธอทำ ”
“เรื่องอะไรเหรอ? ”
“ฉันไม่รู้ เธอใช้โทรศัพท์ของฉันสิ” คุณนายจูหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาจากกระเป๋า
จูจูไม่รีรอและกดหมายเลขของหลินอันหนาน …
แม้ว่าเธอจะเป็นคนแปลกหน้าของหนานกงเฉินแต่ไป๋มู่ชิงก็ไม่กล้าลืมเรื่องยาต้ม
เธอส่งยาที่ปรุงแล้วให้กับเสี่ยวหยวน ขอให้เธอนำยาไปให้หนานกงเฉิน จากนั้นก็กลับไปที่ห้อง
เสี่ยวหยวนหยิบยาขึ้นไปชั้นบนหันกลับไปและเข้าไปในห้องนอนของจูจู
“มีอะไรเหรอ? ” จูจูที่กำลังเล่นเปียโนเหลือบมองเธอและหันกลับไป
เสี่ยวหยวนยิ้มและพูดว่า “คุณหนูจู ตอนนี้คุณชายเฉินอยู่ในห้องหนังสือเพียงลำพัง ฉันไม่กล้าเข้าไป คุณช่วยเอายาต้มไปให้เขาหน่อยได้ไหมคะ? ”
ทันทีที่เสียงเปียโนหยุดลง จูจูก็ลืมตาขึ้นมองเธอแล้วยิ้มเบา ๆ เธอเป็นเด็กสาวที่ฉลาดและเก่ง
“โอเค” เธอลุกขึ้นยืนจากเปียโน รับชามในมือแล้วเดินไปที่ห้องหนังสือของหนานกงเฉิน
วันนี้หนานกงเฉินไม่ได้ทำงานและกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาพลางเล่นปากกาในมือ เมื่อเห็นจูจูเดินเข้ามาพร้อมกับชามยา ความประหลาดใจเล็กน้อยปรากฏบนใบหน้าของเขา “ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ? ”
“คุณและมู่ชิงเย็นชาใส่กันขนาดนั้น ต้องเป็นฉันที่ขึ้นมาสิคะ” จูจูวางชามยาไว้ตรงหน้าเขา”รีบดื่มในขณะที่มันร้อนสิ”
หนานกงเฉินมองไปที่ยาจีนสีดำบนโต๊ะ หากไม่มีไป๋มู่ชิงอยู่กับเขา เขาก็ไม่มีความปรารถนาที่จะดื่ม
“มีอะไรหรอคะ? คุณดื่มได้ไหม? คุณต้องการให้ฉันเติมน้ำตาลให้คุณไหม? ”
“ไม่ฉันจะดื่มเองในภายหลัง” หนานกงเฉินกล่าว ต่อให้เติมน้ำตาลเยอะแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์
จูจูไม่ได้ออกไป แต่นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเขาจ้องมองเขาอย่างทุกข์ใจ “เฉิน คุณดื่มยาทุกวันมาหลายปี มันคงยากมากใช่ไหม? ”
“โชคดีที่ฉันชินกับมันแล้ว” หนานกงเฉินกล่าว
เดิมทีมันเป็นสิ่งที่ทุกข์ทรมานใจเป็นอย่างมาก แต่ไป๋มู่ชิงอยู่กับเขา เขาจึงไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดมากนัก เพราะมีคนที่ทรมานไปพร้อมกันกับเขา
หนานกงเฉินมองไปที่เธอ “ทำไมคุณยังไม่นอนล่ะ? พรุ่งนี้เช้าต้องไปทำงาน”
“เมื่อครู่ฉันซ้อมเปียโนอยู่” จูจูพูดด้วยความสนใจ “สัปดาห์หน้าเป็นวันครบรอบบริษัทไม่ใช่เหรอ? ฉันจะแสดงบนเวทีในนามของแผนกของเรา”
“วันปีใหม่ที่บริษัทมีงานแสดงด้วยเหรอ? ”
“คุณไม่รู้เหรอ? ” จูจูจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ:”บริษัทกำหนดให้แต่ละแผนกจัดการแสดง ไม่มีใครในแผนกของเราที่มีความสารถ ทุกคนเห็นว่าฉันยังวัยรุ่นอยู่จึงเลือกฉันค่ะ”
“อืม ตั้งใจฝึกซ้อนสักหน่อยก็จะดีเอง”หนานกงเฉินไม่เคยเข้าร่วมงานครบรอบของบริษัท ทุกปีเซิ่งเคอเข้าร่วมในนามของบริษัทและในนามของเขา เขาไม่เคยรู้ว่ากิจกรรมครบรอบของบริษัทต้องทำอะไรบ้าง
“เฉิน คุณจะเข้าร่วมหรือไหมคะ? ”
“อาจจะไม่”
“อ้อ นั่นสิคะ คุณงานยุ่งขนาดนั้น”จูจูมองไปที่เขาลังเลสักครู่แล้วพูดว่า “เฉิน ฉันขออะไรคุณหน่อยได้ไหม? ”
“ว่าไง? ”
“ฉันไม่ได้ใช้เปียโนตัวนี้มานานแล้วและฉันอยากจะเปลี่ยนมัน” จูจูพูดทันทีว่าา “แต่อย่าเข้าใจฉันผิดนะ ฉันไม่อยากให้คุณซื้อให้ฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเงินเลย ทำได้แค่เพียงหักในเงินเดือน… ”
“ก็แค่ซื้อเปียโน ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก” หนานกงเฉินยิ้มเล็กน้อย “ฉันจะหาคนมาเปลี่ยนคุณในวันพรุ่งนี้”
“ไม่ อย่าบอกว่าซื้อให้ฉันนะคะ บอกว่าฉันซื้อเอง ฉันกลัวมู่ชิงจะไม่พอใจเมื่อเธอเห็น”
“ไม่เป็นไร”หนานกงเฉินกล่าว
ไป๋มู่ชิงจะไม่พอใจหรือไม่? แต่ตอนนี้เขาไม่พอใจมาก!
จูจูไม่สามารถหาเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่ต่อได้ ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ “งั้นฉันจะออกไปก่อน เฉิน คุณรีบดื่มยาและพักผ่อนนะคะ”
“อืม” หนานกงเฉินพยักหน้า
จูจูเปิดประตูห้องหนังสือพอดีกับที่ไป๋มู่ชิงกำลังจะเคาะประตู เธอนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วก็ยิ้มกว้าง “มู่ชิง คุณยังไม่ได้พักผ่อนอีกเหรอ? ”
“ยัง คุณล่ะทำไมนอนดึกจัง”
“ฉัน … มาเพื่อขอยืมหนังสือจากเฉิน แต่หาไม่เจอน่ะ”
“อ้อ ฉันจะมาเอากระดาษต้นฉบับของฉัน” ไป๋มู่ชิงยิ้มให้เธอและเดินเข้าไปในห้องหนังสือ
เดิมทีเธอกังวลเกี่ยวกับหนานกงเฉินและต้องการมาดูแลเขาดื่มยา และอธิบายเกี่ยวกับแผนของซูซี่ แต่เธอไม่คาดคิดว่าจะเธอจูจูในห้องนี้ด้วย
ทันใดนั้นความกระตือรือร้นที่เพิ่งก่อตัวขึ้นในใจของเธอก็หายไป และแปรเปลี่ยนกลายเป็นความเย็นชา
เธอเดินไปที่ตู้หนังสือโดยแทบไม่ต้องมอง เอากระดาษที่เธอใส่ไว้ข้างในออกมาจากช่องด้านล่างจากนั้นก็หันหลังเดินไปที่ประตู
“หยุด” จู่ๆ หนานกงเฉินก็เรียกเธอ
ไป๋มู่ชิงหยุดและหันไปจ้องเขาอย่างเย้ยหยัน “ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนคุณ ฉันจะไปแล้ว”
“คุณคิดว่าฉันจะสนใจเหรอ? ” หนานกงเฉินลุกขึ้นยืนจากด้านหลังโต๊ะ เดินไปรอบ ๆ ข้างหน้าเธอและจ้องมองเธอด้วยความโกรธ “ขอโทษฉัน อธิบายให้ฉันฟังสักนิดมันยากมากเลยเหรอ? เธอตั้งใจจะเป็นแบบนี้กับฉันไปเรื่อยๆ ใช่ไหม?”
“ฉันอธิบายไปแล้ว คุณไม่เชื่อเอง อีกอย่างถ้าฉันขอโทษมันไม่ได้พิสูจน์อะไรเลย แบบนี้คุณจะยอมรับคำขอโทษจากฉันเหรอคะ?”
“… ”
หนานกงเฉินพูดไม่ออกและต้องยอมรับว่าเธอพูดถูก ถ้าเธอขอโทษ เขาจะให้อภัยเธอหรือไม่? แน่นอนว่าเขาจะโกรธมากขึ้นด้วยซ้ำ
“สุดท้ายแล้ว คนที่ต้องขอโทษก็คือคุณ ไม่ใช่ฉัน” หลังจากไป๋มู่ชิงพูดจบ เธอก็ยกมือขึ้นแล้วดันหน้าอกของเขา “หลีกทางหน่อยค่ะ”
เธอผลักเขาอย่างแรงไร้ซึ่งความอ่อนโยน ราวกับผลักเขาลงในกองไฟ