เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 184 ตัดสินใจเดินจากไป

หลังจากที่จูจูถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉิน หนานกงเฉินยังคงแข็งทื่ออยู่ที่เดิม สายตามองไปที่ประตูใหญ่ของห้องฉุกเฉินที่ปิดลง
เขายืนอยู่ที่เดิมสักพัก คุณผู้หญิงก็รีบตามมา ถามอย่างร้อนรน：“คุณหนูจูเป็นยังไงบ้าง?”
หนานกงเฉินมองที่เขา แล้วส่ายหน้า：“ไม่ทราบครับ คุณหมอยังไม่ออกมา”
คุณผู้หญิงเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างร้อนใจ ขณะที่เดินอ้อมกลับมาอยู่ตรงหน้าเขาก็ยื่นมือมาตีที่แขนเขา：“เป็นเพราะแก ถ้าคุณหนูจูตายขึ้นมา แกจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต！”
หนานกงเฉินขมวดคิ้วอย่างหมดคำพูด ถึงแม้ว่าเขาจะกังวลอาการบาดเจ็บของคุณหนูจูมาก แต่ประโยครู้สึกผิดไปตลอดชีวิตฟังไม่เข้าหูจริงๆ
“ที่คุณหนูจูกระโดดตึกเป็นเพราะแกไปทำร้ายจิตใจเธอ แกนี่นะ……” คุณผู้หญิงตำหนิไม่หยุด
ไม่นานคุณหมอก็ออกมา เห็นท่าทางร้อนใจของพวกเขาทั้งสองคนแล้ว ก็รีบยิ้มปลอบใจ：“คุณผู้หญิง คุณชายเฉิน พวกคุณไม่ต้องเป็นกังวลไป คุณหนูจูไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงอะไรมากครับ”
“จริงเหรอ?” คุณผู้หญิงอดใจรอไม่ไหวรีบถาม
คุณหมอพยักหน้า：“ชั้นสามไม่ถือว่าสูงมาก อีกอย่างชั้นล่างเป็นแปลงปลูกดอกไม้ ถือว่าคุณหนูจูดวงดีนะครับ”
“งั้นเธอบาดเจ็บตรงไหน?” หนานกงเฉินถาม
“ขาได้รับบาดเจ็บจากการแขวนกับกิ่งไม้ครับ ส่วนศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนนิดหน่อยเพราะแรงกระแทก แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่ใช่การบาดเจ็บอะไรที่ร้ายแรง พักฟื้นที่โรงพยาบาลสักสองวันก็ดีขึ้นแล้ว ทุกคนวางใจได้ครับ”
ได้ยินที่คุณหมอพูด คุณผู้หญิงและหนานกงเฉินก็ถอนหายใจ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว！
หนานกงเฉินเงียบไปประมาณสองวินาที ก็รีบถามต่อ：“งั้นตอนนี้เธอฟื้นหรือยัง?”
“ตอนนี้ยังครับ แต่น่าจะใกล้ฟื้นแล้ว อีกไม่นานคุณชายเฉินก็จะได้เจอเธอแล้วล่ะครับ” คุณหมอพูด：“ถ้าคุณชายเฉินไม่วางใจ หลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมาสามาถทำการตรวจความสมบูรณ์ของร่างกายได้อีกครับ”
หนานกงเฉินพยักหน้า พอคุณหมอพูดถึงอาการของจูจูอีกนิดหน่อยก็จากไป
ไม่นานจูจูก็ถูกย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยทั่วไป คุณผู้หญิงและหนานกงเฉินมาถึงห้องผู้ป่วย ยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยแล้วสังเกตเธอ คุณผู้หญิงก็พูดกับหนานกงเฉินว่า：“แกรออยู่ที่นี่จนกว่าเธอจะฟื้น ถ้ากล้าทำร้ายจิตใจเธอจนเธอคิดสั้นอีกฉันจะไม่เกรงใจแกแล้ว”
หนานกงเฉินชำเลืองมองคุณผู้หญิง ไม่ได้พูดอะไร
หลังจากที่คุณผู้หญิงไป หนานกงเฉินก็หาเก้าอี้สักตัวนั่งลง สังเกตจูจูที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยอย่างไกลๆ
เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดจูจูก็ฟื้นขึ้นมาจากการสลบ เธอลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมาอย่างช้าๆ หลังจากที่สังเกตรอบทิศแล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่ร่างของหนานกงเฉิน
“คุณฟื้นแล้ว?” หนานกงเฉินลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวเท้าเข้ามาหาเธอ
จูจูมองเห็นเขา ถามอย่างอึ้งๆ：“ฉันยังไม่ตาย?”
“อืม คุณหมอบอกว่าคุณแค่ได้รับบาดเจ็บภายนอกนิดหน่อย พักฟื้นสองวันก็หายแล้ว” สายตาของหนานกงเฉินจ้องไปที่เธอ ในสายตานั้นเป็นสายตาที่ทั้งตำหนิทั้งสงสาร：“ทำไมคุณถึงโง่ขนาดนั้น? ถ้าผมพักอยู่ที่ชั้นสิบล่ะ คุณกระโดดลงไปอย่างนี้ใครจะช่วยคุณได้?”
ถูกเขาพูดแบบนี้ จูจูก็สะอึกสะอื้นร้องไห้ขึ้นมาทันที มองเขาที่ตำหนิตัวเอง น้ำตาก็ไหลเป็นทาง：“ทำไมไม่เป็นชั้นสิบล่ะ? ถ้าเป็นชั้นสิบคงจะดีกว่า ถ้าเป็นชั้นสิบตอนนี้ฉันก็คงไม่ต้องฟื้นขึ้นมา คงไม่ต้องกลายเป็นตัวขัดขวางระหว่างคุณกับมู่ชิง……”
“จู อย่าพูดคำพูดโง่ๆแบบนี้”
“ที่ฉันพูดไม่ใช่คำพูดโง่ๆ ฉันไม่อยากจะมีชีวิตอยู่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นจริงๆ” จูจูใช้มือปาดน้ำตาบนหน้า：“เฉิน แค่ฉันมีชีวิตอยู่หนึ่งวัน คุณย่าคงไม่ยอมแพ้บังคับให้คุณแต่งงานกับฉันแน่ ฉันเคยพูดว่าฉันจะปกป้องความสัมพันธ์ของคุณกับมู่ชิงเอง แต่นอกจากวิธีนี้แล้วฉันก็คิดไม่ออกว่าจะมีวิธีไหนอีก ทำยังไงดี?”
หนานกงเฉินหยิบทิชชู่ส่งให้เธอ ส่ายหน้า：“ผมไม่ต้องการให้คุณช่วยอะไร คุณก็ใช้ชีวิตของตัวเองไป ดูแลตัวเองให้ดีก็พอแล้ว”
“แต่คุณย่าจะบังคับคุณให้แต่งงานกับฉัน……”
“คุณวางใจเถอะ เรื่องคุณย่าผมจะจัดการเอง” หนานกงเฉินยื่นมือไปลูบหน้าผากเธอ：“พักผ่อนดีๆ ไม่ต้องคิดมากอะไรแล้ว”
จูจูพยักหน้า แล้วดึงมือของเขาไว้ จ้องเขาเต็มไปด้วยน้ำตา：“เฉิน คุณโทษฉันหรือเปล่า?”
“โทษคุณเรื่องอะไร?”
“โทษฉันที่กลับประเทศมาเวลานี้ โทษที่ฉันเข้าไปยุ่งวุ่นวายในชีวิตของคุณกับมู่ชิง” น้ำตาในตาเธอ ยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
หนานกงเฉินยิ้มบางๆ ส่ายหน้า：“ไม่หรอก อย่าคิดมาก”
“งั้นก็ดีไป” จูจูปล่อยมือเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วอมยิ้มเร่งเขา：“ไปเถอะ ไปพามู่ชิงกลับมา คุยกับคุณย่าดีๆ เชื่อว่าเขาคงยอมแพ้เรื่องที่บังคับให้พวกคุณหย่ากัน”
“ผมจะให้เสี่ยวหยวนมาดูแลคุณ” หนานกงเฉินยังคงยิ้มบางๆ
มองรอยยิ้มของเขาที่ดูสง่าและสุภาพบุรุษนั้น จูจูก็ถอนหายใจด้วยความเสียใจ
เธอหวังมากว่าหนานกงเฉินจะปฏิบัติต่อตัวเองเหมือนกับที่ปฏิบัติต่อไปมู่ชิง ต่อให้ต่อว่าเธออย่างรุนแรง ด่าเธออย่างบ้าคลั่งว่าทำไมต้องกระโดดตึกก็ตาม แต่ไม่ใช่ปฏิบัติต่อเธอเหมือนคนนอกแบบนี้ ทำอย่างกับว่าเธอเป็นแขกยังไงอย่างงั้น
เดินออกมาจากห้องผู้ป่วยของจูจู หนานกงเฉินก็ไม่ได้ตรงกลับไปห้องผู้ป่วยของตัวเอง แต่กลับเดินไปด้านนอกโรงพยาบาลแล้วโทรหาไป๋มู่ชิงไปด้วย แต่ไม่ว่าเขาจะโทรไปยังไง เบอร์ของไป๋มู่ชิงก็โทรไม่ติดตลอด
หลังจากที่เขาออกจากโรงพยาบาลไม่นาน คุณหมอจางก็มาหาเขาที่ห้องผู้ป่วย คุณผู้หญิงบอกเขาว่าหนานกงเฉินอยู่ที่ห้องผู้ป่วยของจูจู คุณหมอจางก็ให้พยาบาลไปหาที่ห้องผู้ป่วยของจูจู สิ่งที่ได้คือหนานกงเฉินออกจากห้องผู้ป่วยของจูจูไปนานแล้ว
“เจ้าหมอนี่ไปไหนอีกแล้ว?” คุณผู้หญิงพ่นคำด่าออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ สั่งให้ผู่เลี่ยนเหยาโทรหาหนานกงเฉิน
ผู่เลี่ยนเหยาโทรไปหลายสายแต่สายก็ไม่ว่างทุกสาย คุณผู้หญิงก็เลยให้ทุกคนตามหาในโรงพยาบาล
หาไปแล้วหนึ่งรอบก็ไม่มีวี่แววของหนานกงเฉิน คุณหมอจางก็เริ่มเป็นห่วง：“คุณผู้หญิง คุณรีบหาแล้วพาคุณชายใหญ่กลับมา ตอนบ่ายเขาต้องฉีดยา ไม่งั้นกลางคืนอาการอาจจะกำเริบได้”
คุณผู้หญิงได้ยินคุณหมอจางพูดแบบนี้แล้วก็ร้อนใจขึ้นมา
ช่วงไม่กี่วันนี้อาการของหนานกงเฉินกำเริบบ่อยมาก ทุกครั้งล้วนแต่อันตรายทั้งนั้น จะไม่ให้เขาเป็นกังวัลได้ไง?
ผู่เลี่ยนเหยาพูดขึ้นมาอย่างลังเล：“คุณย่า คุณย่าว่าพี่ชายเขาจะไปหาพี่สะใภ้หรือเปล่า? หรือว่าพวกเราส่งคนไปตามหาที่อยู่ของพี่สะใภ้ดี?”
“ไป๋มู่ชิง?” คุณผู้หญิงหรี่ตาเล็กน้อย พูดอย่างโมโห：“มันอีกแล้ว！”
“คุณย่า คุณย่าก็โทษพี่สะใภ้ไม่ได้นะ พี่ชายต่างหากที่ไม่ปล่อยเขาไป วิ่งไปหาเขาถือว่าเป็นเรื่องปกติ”
“เวลานี้เธอไม่ต้องมาพูดแทนมันเลย” คุณผู้หญิงมองตาขวางใส่เธออย่างไม่สบอารมณ์
ซูซี่ถือเอกสารที่ไป๋มู่ชิงยัดใส่มือตนเอง มองไปที่เธอแล้วมามองที่เอกสาร ก็ยังหาคำตอบไม่ได้：“นี่หมายความว่าไง? ครั้งนี้เอาจริง?”
ไป๋มู่ชิงพยักหน้า：“ถูกต้อง ฉันรู้ว่าเส้นสายพวกเธอกว้างขวาง ช่วยทำวีซ่าให้ฉันหน่อยเอาแบบเร่งด่วนที่สุด ไปไหนก็ได้”
“ดูเธอรีบขนาดนี้ หนานกงเฉินจะตามมาฆ่าเธอ?”
“เปล่า ฉันแค่ไม่อยากให้เรื่องบานปลาย ในเมื่อตัดสินใจว่าจะไปก็ควรจะรีบไปทันที จะได้ไม่……” จะได้ไม่เกิดเรื่องเหมือนเมื่อคืนขึ้นอีก ถูกคำพูดของทั้งสองฝ่ายพูดมา ไม่ง่ายเลยกว่าจะเริ่มความคิดที่จะหย่าขึ้นมาก็ต้องมาพังลงอีก
เธอรู้ดีหนานกงเฉินไม่มีทางหย่าแน่ ตัวเธอเองก็ไม่อยากหย่า แต่เรื่องมาจนถึงตอนนี้ไม่หย่าก็คงไม่ได้
“ทำไมล่ะ? เธอบอกว่าหนานกงเฉินเขารักเธอมากกว่ารักผู้หญิงสารเลวคนนั้นไม่ใช่เหรอ?” ซูซี่ไม่เข้าใจ
ไป๋มู่ชิงยิ้มเจื่อนๆ：“ให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่ควรแต่งเถอะ บางทีแบบนี้อาจจะมีส่วนช่วยให้อาการป่วยของเขาดีขึ้น”
ซูซี่หมดคำพูด：“เธอเป็นคนที่ไม่เชื่อข่าวลือมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”
“ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว”
“เธอ……” ซูซี่เริ่มโมโห
ไป๋มู่ชิงจ้องไปที่เธอ ความลำบากใจบนหน้าเริ่มชัดขึ้น：“เสี่ยวซี่ เธอไม่เคยเห็นตอนที่เขาอาการกำเริบ ถ้าเธอเห็นแล้ว เธอต้องเลือกเชื่อเหมือนกันแน่”
พอเธอพูดจบ ก็แสร้งยิ้มออกมา แล้วพูดต่อ：“เธอช่วยไปทำให้ฉันเถอะ ฉันออกไปหลบสักพัก รอให้พวกเขาแต่งงานกัน เรื่องสงบลงแล้วฉันค่อยกลับมา”
“เขาแต่งงานกับคนอื่นแล้ว เธอยังจะกลับทำอะไร?”
“ฉันกลับมาหาลูกสาวไง” ไป๋มู่ชิงจับมือของเธอไว้：“เสี่ยวซี่ ฉันไม่ยอมแพ้มาตลอด เพราะฉะนั้นขอร้องเธออย่ายอมแพ้ที่จะตามหาเขาได้ไหม?”
เธอกะพริบตาทั้งสองข้างถี่ๆ พยายามจะให้น้ำตาไหลลงไป
ซูซี่ใจอ่อน พยักหน้า：“ได้ ฉันจะไม่ยอมแพ้”
“งั้นฉันออกไปทำเรื่องเอกสารให้เสร็จก่อน” ไป๋มู่ชิงยิ้มให้เธอ หมุนร่างเดินออกไปทางประตู
ไป๋มู่ชิงไปยื่นเรื่องเอกสารที่สำนักงาน หลังจากที่เสร็จหมดทุกเรื่องแล้วก็เก็บเอกสารหลักฐานใบเซ็นต์รับใส่ไว้ในกระเป๋าไปด้วยเดินออกนอกประตูไปด้วย เพราะไม่ได้สนใจทางเดิน ด้วยเหตุนี้ทำให้ร่างของเธอเกือบชนเข้ากับใครคนหนึ่ง
“ขอโทษค่ะ……” เธอก้มหน้าขอโทษตามสัญชาตญาณ
“ไม่เป็นไร คุณไม่ได้ชนผมสักหน่อย” เสียงของหลินอันหนานดังมาจากด้านบนศีรษะของเธอ ไป๋มู่ชิงนิ่งอึ้งไป เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นว่าหลินอันหนานกำลังมองมาที่ตนเองและยิ้มอย่างสดใสอยู่
พอเห็นว่าหลินอันหนานมาอยู่ตรงหน้า อารมณ์ของไป๋มู่ชิงก็ค้างไป หมุนร่างจะกลับไปทางเดิม
“มู่ชิง……” หลินอันหนานรีบจับมือเธอไว้：“ทำไมคุณเห็นผมแล้วต้องหลบด้วย? เกลียดผมขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ถูกต้อง พอฉันเห็นคุณก็เกลียดขึ้นมาทันที ปล่อยฉันได้หรือยัง?” ไป๋มู่ชิงก้มหน้ากวาดสายตามองมือตัวเองที่หลินอันหนานจับอยู่ พูดอย่างโมโห
ก่อนที่ต้นฉบับของบริษัทหนานกงกรุ๊ปจะหายไป ในใจเธอยังคงมีความรู้สึกผิดให้หลินอันหนานอยู่ แต่หลังจากนั้นเป็นต้นมา ความรู้สึกที่มีต่อหลินอันหนานก็เริ่มมีแต่รังเกียจ เธอเกลียดคนแบบนี้ที่ใช้กลอุบายวางแผนทำร้ายคนอื่น หลินอันหนานทำร้ายเธอครั้งแล้วครั้งเล่า
ผู้ชายแบบนี้ ถึงแม้ว่าชีวิตนี้เธอจะไม่ได้แต่งงานด้วยแต่ก็ไม่มีทางให้อภัยแน่！
หลินอันหนานกลับไม่ยอมแพ้ จ้องเธออย่างเอาจริงเอาจัง：“มู่ชิง ผมดีใจมากที่คุณคิดได้ว่าต้องหย่ากับหนานกงเฉิน ผมจะพาคุณไปที่ไกลๆ ผมจะรักคุณให้ดีๆ ผมรับรองว่าหลังจากนี้จะไม่มีใครมารบกวนพวกเราอีกแล้ว”
ไป๋มู่ชิงเกือบหายใจไม่ทัน เธอตะโกนเสียงดังออกมา：“หลินอันหนาน ฉันต้องพูดอีกกี่ครั้ง ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะหย่ากับหนานกงเฉินฉันก็ไม่มีทางไปกับคุณ ฉันไม่ต้องการให้คุณรักฉัน ยิ่งไม่ไปที่ไกลๆกับคุณด้วย คุณได้ยินชัดหรือยัง?！”
“มู่ชิง ตอนนี้คุณต้องการให้ผมช่วยคุณ มีแค่ผมที่สามารถช่วยคุณให้หลุดพ้นจากหนานกงเฉินได้……” หลินอันหนานพูดปลอบโยนเธอ：“ผมว่าหนานกงเฉินตอนนี้คงตามหาคุณไปทั่วอย่างแน่นอน คาดว่าไม่นานก็คงตามมาถึงที่นี่ คุณอยากถูกเขาจับตัวกลับไปแบบนี้เหรอ?”
หลินอันหนานเพิ่งจะพูดจบ ไป๋มู่ชิงก็มองเห็นรถของหนานกงเฉินค่อยๆขับเข้ามาจากด้านนอก