เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 22 ไม่เคยเจอมาก่อน

ทุกคนที่มีสายตาที่ชาญฉลาดจะเห็นได้ว่าสถานะของหนานกงเฉินไม่ธรรมดา ไป๋ยิ่งอันชอบสินค้าแบรนด์ดังและสินค้าหรูหรามาตั้งแต่เด็ก จึงเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าเสื้อผ้าของหนานกงเฉินเป็นสินค้าลิมิเต็ดอิดิชั่นของแบรนด์ดังจากต่างประเทศ เนกไทกระ ดุมข้อมือและนาฬิกาสีทองบนข้อมือล้วนเป็นอันดับต้นๆ ของโลก ตั้งแต่หัวจรดเท้าแสดงได้ถึงสถานะอันสูงส่งของเขา
อาศัยอยู่ในเมือง C มาตั้งนาน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมือง C มีคนหล่อเหลาแบบนี้ซ่อนอยู่ ผู้ชายคนมีคุณสมบัติไม่ได้ด้อยไปกว่าหลินอันหนาน
วันนั้นสนใจแค่ทำให้ไป๋มู่ฉิงอับอาย ไม่ได้ใส่ใจกับเสื้อผ้าของเขามากนัก
“คุณผู้ชายคนนี้ เนื่องจากมันถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าดังนั้นพวกเราควรนั่งลงและดื่มกาแฟด้วยกันจะดีกว่า” ไป๋ยิ่งอันดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่าเขาเป็นคนของไป๋มู่ชิง และยังลืมไปว่าเพิ่งส่งคำเชิญให้ไป๋มู่ชิง แต่เธอยังจะเริ่มสนทนากับเขาต่อ
อีกด้านหนึ่งเหอหลิงที่สนใจหนานกงเฉินและเซิ่งเคอที่หล่อเหลามานาน เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วยทันที “ใช่ๆ มาดื่มกาแฟด้วยกันสิ”
หนานกงเฉินมองไปที่ใบหน้าของเธอที่เหมือนกับไป๋มู่ชิง หลังจากลังเลเล็กน้อย “ไม่ดีกว่า ขอให้คุณมีความสุขในงานแต่งงาน”
หนานกงเฉิน เดินไปสองก้าวก็หยุด และหันมาจ้องเธอ “จริงสิ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับรูปที่ถ่ายในวันนั้น มันสวยมาก”
ไป๋ยิ่งอันอึ้งไปสักครู่ ใบหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย
หนานกงเฉินไม่รอให้เหอหลิงถามข้อมูลติดต่อ ก็เดินผ่านเธอไปที่ทางเข้าร้านกาแฟแล้ว
“ไว้เจอกันนะสาวสวยทั้งสอง” หลังจากเซิ่งเคอยิ้มอย่างคลุมเครือให้ทั้งคู่แล้ว เซิ่งเคอก็รีบเดินตามหนานกงเฉินไป
“ทำไมพี่ไม่ให้เขาทิ้งเบอร์โทรไว้ล่ะ? ” เหอหลิงเห็นแผ่นหลังพวกเขากำลังจากไป ก็กระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย
ไป๋ยิ่งอันมองเธอสักครู่หนึ่ง ด้วยสีหน้าไร้ความปรานี
พวกเขาเดินออกจากร้านกาแฟ หนานกงเฉินเหลือบมองไป๋มู่ชิงที่เดินไปข้างถนนเพื่อรอรถประจำทาง ตอบกลับโดยไม่หันกลับไป “ไป๋จิ่งผิงไม่ได้มีลูกสาวแค่คนเดียวเหรอ? ไปช่วยฉันสืบหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงข้างในนั้น? ”
วันนั่นไป๋มู่ชิงเคยบอกว่าเธอคือน้องสาวของเธอ แต่ตอนนี้เขาสงสัยอย่างมาก
ผู้ช่วยหวง พยักหน้าอย่างรีบร้อน “ครับ คุณชายเฉิน”
หลังจากผู้ช่วยหวงจากไปเซิ่งเคอก็ถามอย่างสงสัยว่า “พี่ คุณแต่งงานมาตั้งนานแล้วคุณไม่เคยเห็นหน้าพี่สะใภ้ของคุณเลยเหรอ? ”
หนานกงเฉินไม่ได้ตอบเขา แต่ถามด้วยใบหน้าสงบ “การดูถูกฉันทำให้คุณมีความสุขเหรอ? ”
ประโยคนี้เป็นประโยคที่ไป๋มู่ชิงมอบให้เซิ่งเคอ เขาแค่ยืมมาใช้
เซิ่งเคอ เอามือเกาหัวแล้วยิ้มแบบแห้งๆ “ผมแค่คิดว่ามันตลก อดแซวพวกเธอไม่ได้”
หนานกงเฉินเดินไปที่จอดรถแล้ว เซิ่งเคอเดินตามเขาแล้วก็ยังคงขำอยู่ “แต่ผมคิดว่าพี่สะใภ้เธอก็น่าสงสารเหมือนกัน เธอถูกรังแกขนาดนี้แต่เธอก็ไม่แม้แต่จะต่อสู้กลับ”
หนานกงเฉินเปิดประตูรถแล้วพูดว่า “นั่งแท็กซี่ไป กลับไปเองเถอะ”
“ทําไม? ”
“ก็ไม่ทำไม” เขาเปิดประตูรถและปิดลง หนานกงเฉินขึ้นรถไปแล้วและสตาร์ทรถขับออกไป
หลังจากโดนไป๋ยิ่งอันโวยวายใส่ ไป๋มู่ชิงก็ไม่มีอารมณ์จะเดินชอปปิ้ง หลังแยกกับเหยาเหม่ย เธอก็เรียกก็แท็กซี่กลับบ้าน เนื่องจากไม่มีรถประจำทางไปยังบ้านตระกูลหนานกงเธอจึงทำได้แค่นั่งแท็กซี่เท่านั้น
อย่างไรก็ตามหลังจากเรียกแท็กซี่สองคันแล้ว คนขับก็ปฏิเสธไม่ไป เพราะบ้านหนานกงค่อนข้างไกล และตอนกลับก็ไม่มีคนรับกลับ
เมื่อเห็นว่ายังไม่ดึก กลับไปก็น่าเบื่อด้วย ไป๋มู่ชิงจึงเดินคนเดียวบนทางเท้า
ตาเธอเริ่มเบลอ พอสัมผัสมันได้เห็นว่ามีนํ้าอะไรบางอย่างใต้ตา ไม่รู้เป็นเพราะข่าวการหมั้นของหลินอันหนานกับไป๋ยิ่งอันหรือเศร้ากับโชคชะตาของตัวเองกันแน่
หรืออาจจะเป็นเพราะเรื่องที่โกรธเมื่อครู่นี้?
จู่ๆ ก็มีเสียงรถดังขึ้นด้านซ้าย เธอหันไปก็เห็นชายผู้สูงศักดิ์ในรถ ฉันไม่รู้ว่าฉันรู้จักเขาหรือเปล่า เขาหมายความว่าอย่างไร? ทักทายเธอเหรอ?
“ขึ้นรถสิ ฉันจะไปส่งเธอ” หนานกงเฉินพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย
บังเอิญว่าเขากำลังจะกลับไปที่บ้านของหนานกง ดังนั้นจึงสามารถไปส่งเธอได้
ไป๋มู่ชิงปฏิเสธและบอกว่า “ไม่เป็นไร ขอบคุณ”
เมื่อครู่นี้เขาเห็นฉากในร้านกาแฟเขาจึงไปส่งเธอเพราะสงสารเหรอ? แต่เธอไป๋มู่ชิงไม่เคยต้องการความเห็นอกเห็นใจจากผู้อื่น นอกจากนี้หากชายและหญิงไม่ได้แต่งงานกันกลับบ้านด้วยกันหากให้ครอบครัวหนานกงรู้ว่าเธอนั่งรถของหนุ่มหล่อ พวกเขาต้องเข้าใจผิดอย่างแน่นอน
“คุณแน่ใจนะ? ”
ไป๋มู่ชิงหยุดแล้วหันมาพูด “คุณชาย คราวก่อนคุณน่าจะได้ยินแล้วนะว่าฉันแต่งงานแล้ว”
“ฉันก็แต่งงานแล้ว แล้วมันยังไง? ” หนานกงเฉินเลิกคิ้ว
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ยิ่งไม่ควรไปส่งฉันนะ” ไป๋มู่ชิงพูดหนึ่งประโยค แล้วเดินไปข้างหน้า
หนานกงเฉินเห็นแผ่นหลังเธอเดินไปข้างหน้า ก็เหยียบคันเร่งขับรถผ่านเธอไปทันที