เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 27 ไม่แคร์

แม้ว่าเธอจะมองเห็นหน้าหนานกงเฉินไม่ชัด แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงอาการเกร็งของร่างกาย สงสัยคง……แทงใจดำเขาเป็นแน่?”
ทำยังไงดี? เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ!
สักพัก หนานกงเฉินจึงยิ้มอย่างไม่แยแส: “ทำไมไม่พูดต่อ? ขี้เหร่หรอ?”
“ขอโทษ……อื้อ……” คำขอโทษของไป๋มู่ชิงถูกกลืนกลับไป มาพร้อมกับสัมผัสหยาบๆของเขา
ก็รู้อยู่แล้วไม่ควรทำให้เขาโกรธ
ไป๋มู่ชิงรู้สึกเสียใจ แต่ก็สายเกินไปแล้ว!
ส่วนหนานกงเฉินเมื่อเสร็จกิจก็ลุกขึ้นนั่งเหมือนทุกครั้ง เตรียมจะลงจากเตียงแล้วจากไป คล้ายกับถ้าเธอไม่ไปผมไปเอง
เสียงฝนและฟ้าร้องเงียบไปแล้ว ข้างนอกไม่ได้น่ากลัวเหมือนเดิม แต่ไป๋มู่ชิงยังคงยื่นมือไปดึงมือเขาแล้วพูดว่า: “คุณผู้ชาย ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ”
ในความมืด สีหน้าของหนานกงเฉินหงุดหงิดขึ้นมาแวบหนึ่ง ไม่หันหน้ากลับไปพร้อมถามว่า: “เรื่องอะไร?”
“ฉัน……คืออย่างนี้ วันที่ 20 เดือนหน้าน้องสาวฉันจะหมั้นกับแฟนของเธอ ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะไม่ไปงาน แต่แม่เลี้ยงฉันนำการ์ดเชิญมาให้ถึงบ้านตระกูลหนานกงวันก่อน และกำชับว่าพวกเราที่เป็นพี่สาวและและพี่เขยควรไปร่วมงานพร้อมกัน”
เธอพูดอย่างลังเลเล็กน้อย กลัวหนานกงเฉินจะปฏิเสธ
“แล้วยังไงหรอ?” หนานกงเฉินพูดอย่างไม่แยแส
“ดังนั้น……ฉันอยากให้คุณไปร่วมงานกับฉัน” ไป๋มู่ชิงถามอย่างระมัดระวัง: “ได้ไหม……”
หนานกงเฉินหันมาในที่สุด มองไปยังมุมที่เธออยู่และยิ้มเย็นๆ: “เธอจะพาผมไปร่วมงานพิธีหมั้นของนางสาว? เธอแน่ใจ?”
ถ้าเขาจำไม่ผิด เธอน่าจะรักหลินอันหนานมากอยู่นะ และยังเคยร้องไห้เพื่อเขาอีก และเขายิ่งไม่มีทางลืมสิ่งที่ได้ยินได้เห็นในร้านกาแฟวันนั้น พวกเขาเชิญเธอไปร่วมงานพิธีหมั้น เห็นชัดๆว่าวางแผนจะสบประมาทเธอต่อหน้าแขกคนอื่นๆ
ตกลงว่าผู้หญิงคนนี้โง่เกินไป? หรือว่าเขลาเกินไป? หรือเป็นพวกมีพฤติกรรมชอบทำร้ายตัวเอง?
ไป๋มู่ชิงพยักหน้า กลัวเขาไม่เห็นจึงพูดว่า: “ใช่ ฉันแน่ใจ”
“เธอไม่กลัวเหรอ?”
“กลัวอะไรหรอ? เมื่อไป๋มูชิงถามจบก็เข้าใจว่า เขาน่าจะหมายถึงหน้าตาเขาแล้วส่ายหน้า: “ฉันไม่แคร์ว่าคนอื่นจะว่าฉันยังไง แต่ถ้าคุณแคร์ งั้นก็……ช่างมันเถอะ”
“งั้นเธอก็ไปเองนะ” หนานกงเฉินเอี้ยวตัวเตรียมลงจากเตียง
ในเมื่อเธอชอบรนหาที่ นั้นก็ให้เธอโดนดูถูกไปคนเดียวแล้วกัน
“คุณชาย……”ไป๋มู่ชิงคว้ามือเขาไว้อีกครั้ง หนานกงเฉินหันหน้ามาอีกครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด: “มีอะไรอีก?”
ไป๋มู่ชิงนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า สุขภาพเขาไม่ค่อยดีอยู่แล้วถ้าเป็นหวัดอีกคงจะแย่ เธอหยิบผ้าห่มข้างนึงห่มบนให้เขา และใช้มือข้างเดิมแตะข้างแก้มเขาเบาเบา: “คุณผู้ชาย จริงๆ แล้วสายตาของคนภายนอกไม่ได้น่ากลัวนะ หน้าตาของเราติดตัวมาตั้งแต่เกิด เป็นสิ่งที่แม่เสี่ยงชีวิตมอบให้กับพวกเรา แม้ว่าข่าวลือข้างนอกจะไม่น่าฟังเลย แต่คุณก็ไม่ควรหลบอยู่ในมุมมืดไม่เจอผู้คนเลยเพราะเรื่องนี้ หน้าตาขี้เหร่ไม่ใช่เวรกรรม ไม่ได้ผิดกฎหมาย จริงไหม”
“จริงหรอ? เมื่อกี้เธอเพิ่งแสดงความรังเกียจไป?”
“ฉันเปล่า ก็คุณทำให้ฉันโกรธก่อน เลยพูดไม่ทันคิด”
หนานกงเฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย: “แล้วเธอคิดว่าฉันควรทำยังไง? ออกไปเจอหน้าผู้คนอย่างเปิดเผยพร้อมประกาศว่า ‘ผมขี้เหร่ผมภูมิใจ’เหรอ?”
“นั่นก็ดีกว่า คุณแอบในมุมมืดแล้วประกาศว่า’ผมขี้เหร่ผมละอายใจ’นะ”ไป๋มู่ชิงตอบพึมพำ