เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 31 เด็กสาวในตอนนั้น

หลังจากยืนอยู่สักพัก เธอเดินไปยังชั้นหนังสือในมุมหนึ่งของห้องนอน อยากหาหนังสือสักเล่มเพื่อฆ่าเวลาสักเล็กน้อย จึงพบว่าหนังสือที่วางอยู่บนชั้นเป็นหนังสือเกี่ยวกับธุรกิจทั้งหมด ไม่เหมาะกับรสนิยมของนักศึกษาสาขาศิลปะการออกแบบอย่างเธอสักนิด
กว่าจะหาหนังสือที่ไม่เกี่ยวข้องกับธุรกิจได้ กลับเป็นหนังสือที่เขียนเกี่ยวกับภพชาติซะงั้น
ไป๋มู่ชิงเอียงคอมองไปยังหนานกงเฉินที่อยู่บนเตียงอย่างแปลกใจ สำหรับคนยุคใหม่ของสังคม เขากลับสนใจเรื่องความเชื่อพวกนี้หรอ?
ว่าแล้วก็ลองเปิดหนังสือดู รูปถ่ายเก่าๆใบหนึ่งหล่นจากหนังสือ ลงข้างขาของเธอ
เธอตกใจเล็กน้อย ก้มลงไปเก็บรูปถ่ายที่หล่น เมื่อเธอเห็นเด็กสาวในรูป สีหน้าก็หมองลงทันที
นี่เป็นรูปที่สีเริ่มเหลือง ดูแล้วเป็นรูปเก่าเมื่อหลายปีก่อน ส่วนเด็กสาวในรูปนั้นถักเปียสองข้าง รอยยิ้มสดใส สิ่งที่ทำให้เธอตกใจสุดๆคือ……เด็กสาวคนนี้ ไม่ว่ามองยังไงก็เหมือนเธอก่อนศัลยกรรม
เพียงแต่ว่า…….รูปของเธอ มาอยู่ในมือของผู้ชายคนนี้ได้ยังไง? ไม่มีเหตุผลเลย
ภายใต้ความสงสัย เธอถือรูปถ่ายใบนั้น เดินมาข้างเตียง แตะไหล่ของหนานกงเฉินเบาๆ และถามอย่างระมัดระวังว่า：”คุณผู้ชายคะ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
หนานกงเฉินไม่ได้หลับแต่อย่างใด จึงตอบกลับอย่างไม่แยแสว่า “เรื่องอะไรล่ะ?”
“คนในรูปนี้คือใครหรอ?” พร้อมยื่นรูปถ่ายใบนั้นให้
สีหน้าของหนานกงเฉินนิ่งมาก แต่กลับไม่ได้ลืมตาขึ้น และไม่ดูรูปใบนั้น ครู่หนึ่งจึงตอบกลับว่า “ผู้หญิงที่โหดเหี้ยมคนหนึ่ง”
ในบ้านหลังนี้ นอกจากรูปใบนี้ ไม่มีรูปถ่ายใบอื่นอีก เพราะอย่างนั้น เขาไม่จำเป็นต้องดูรูป
“อะไรนะ? หมายความว่ายังไงหรอ?”ไป๋มู่ชิงไม่เข้าใจนัก
คนในรูปนี้ดูยังไงก็เป็นเธอแน่นอน แต่เธอไม่รู้จักผู้ชายตรงหน้าเลย ทำไมถึงกลายเป็นผู้หญิงที่โหดเหี้ยมได้ล่ะ? หรือว่าคนในรูปไม่ใช่เธอกันนะ? แต่เป็นแค่ผู้หญิงที่หน้าคล้ายเธอในสมัยเด็กแค่นั้น?
“คือ……คุณรู้จักเธองั้นเหรอ”
“ไม่รู้จัก”
“แล้วทำไมคุณถึงว่าคนอื่นแบบนั้นล่ะ?”
“คุณไป๋…….!”หนานกงเฉินดีดตัวขึ้น และกดตัวเธอลงกับเตียง ไป๋มู่ชิงตกใจมาก เขาจะทำอะไรน่ะ? ทับตัวเธอไว้ทำไม?
หนานกงเฉินใช้มือบีบคางของเธอไว้ จ้องมองเธอที่กัดฟันแน่นในระยะใกล้:”คุณจะไปจากนี่ไหม? ถ้าไม่อยากไปไหนก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วขึ้นมาบนเตียงนี่”
“คุณ……วิปริต!” ไป๋มู่ชิงรู้สึกตัว แล้วผลักร่างของเขาออกอย่างสุดกำลัง กลิ้งตัวจากเตียงลงพื้น แล้วใช้มือดึงที่นอนดันตัวขึ้น ด้วยสภาพทุลักทุเล
ตอนกลิ้งลงจากเตียง ทำให้รูปถ่ายหล่นลงพื้นด้วยเช่นกัน
เธอแค่ถามเพราะสงสัยเท่านั้นเอง ไม่อยากตอบก็แล้วไปสิ ทำไมต้องตอบสนองแรงขนาดนี้ด้วย?
“ทำดีไม่ได้ดี”ไป๋มู่ชิงไม่ลืมว่า ผู้ชายที่เมาสุรานั้นอันตรายที่สุด ไม่สนแล้วว่าสุขภาพเขาจะดีหรือไม่ พูดจบเธอก็หยิบกระเป๋าหมุนตัวเดินจากไปทันที
ในห้องนอนเงียบสงบลงทันที หนานกงเฉินเลื่อนสายตาออกจากแผนหลังของเธอ ค่อยๆชันตัวขึ้นนั่งจากเตียง มองรูปถ่ายที่เก่าจนเหลืองไปแล้วใบนั้นบนพื้นด้วยสายตาลึกซึ้ง
รูปใบนี้ท่านอาจารย์หวังให้เขาไว้เมื่อคืนนี้ และบอกว่าเด็กสาวในรูปนั้นเป็นคู่แท้ของเขา พร้อมรับรองว่าครั้งนี้ไม่ผิดพลาดแน่ ให้เขาหาทางหาเธอให้พบให้ได้
หาเธอให้พบงั้นหรอ? เขาหัวเราะในทันที
เด็กสาวที่ยิ้มสดใสคนนี้แหละ เขาได้เจอเธอครั้งแรกเมื่อ15ปีก่อน เขาอายุ14ปี ส่วนเธอนั้นอายุเพียง8ปีเท่านั้น
เธอเห็นช่วงเวลาทั้งหมดที่อาการเขากำเริบ เธอช่วยเขา เคยช่วยชีวิตเขา และเคยพูดด้วยปากของเธอว่าไม่กลัวโรคที่เขาเป็น ไม่รังเกียจเขา
สิบปีให้หลังเขากลับมาที่เดิม เขารับเธอกลับมาจากเมือง C มอบความรักและเงินทองกับเธอ ถึงขั้นไม่สนใจคำทัดทานของท่านอาจารย์หวังและคุณย่า ตั้งใจจะแต่งงานกับเธอ แต่เธอกลับทิ้งเขาไปหลังได้ยินข่าวลือของตระกูลหนานกง จนตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราวของเธอเลย
หากไม่ใช่เธอ เขาก็คงไม่เมาในคืนนี้
หากไม่ใช่รูปถ่ายใบนี้ เขาก็คงไม่คิดถึงเรื่องเสียใจในอดีต
สำหรับผู้หญิงที่โหดเหี้ยมแบบนี้ เขาควรจะตามหาเธอจริงๆหรือ?