เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 44 คนหลอกลวง!

ผู้หญิงทุกคนก็คงไม่คาดหวังว่าตัวเองจะแต่งงานกับคนอัปลักษณ์ และคงไม่อยากจะถูกถามทุกครั้งที่ออกจากบ้านว่าสามีของตนหน้าตาน่าเกลียดแค่ไหน ไป๋มู่ชิงก็แค่สาวแรกรุ่น เธอก็ชอบสิ่งสวยๆงามๆเหมือนกับคนอื่นๆ
ดังนั้น หลังจากที่ได้เห็นหน้าตาที่แท้จริงของหนานกงเฉิน หลังจากตกตะลึง ก็ต้องชื่นชมยินดีอย่างแน่นอน
ก็แค่……ชายหนุ่มที่หล่อเหลาเช่นนี้ แม้ว่าจะอ่อนแอ เธอจะสามารถกอดเขาได้ไหม ?
‘โครม’ เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก
ไป๋มู่ชิงตกใจครู่หนึ่ง และลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว เงาของหนานกงเฉินก็โผล่พรวดเข้ามาด้านหน้าของเธอ
เธอตกใจ และจ้องมองไปยังสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของเขา
หนานกงเฉินก้าวไปข้างหน้า แล้วยกมือขึ้นไปปิดวาล์วน้ำ
ไป๋มู่ชิงหลบไปที่มุมตามสัญชาตญาน และเมื่อรู้สึกตัวว่าตอนนี้ตนเองกำลังเปลือยเปล่า เธอก็ค่อยๆเอื้อมมือเพื่อไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่อยู่บนชั้นอย่างเบาๆ เพื่อห่มร่างกายที่เปลือยเปล่าของตน
“คุณ….คิดจะทำอะไร?” เธอจ้องไปที่เขา สายตาแสดงออกถึงความหวาดกลัว
นี่คือครั้งแรกที่เธอได้เผชิญหน้ากับเขาอย่างแท้จริง ทั้งยังเป็นตอนที่เขากำลังโกรธอย่างรุนแรง ในใจก็อดที่จะกลัวไม่ได้
หนานกงเฉินบีบไปที่กรามของเธอ ผลักเธอไปที่กำแพงแล้วมองก้มลงมองเธอ ตัวเขาสูงกว่าเธอมาก การแนบชิดกันอย่างกระทันหันนี้ทำให้ในใจของเธอรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก
“ทำไม? เธอยังอยากจะแต่งงานกับเขาหรอ?”
“เปล่า…..” ไป๋มู่ชิงเดาว่าเขาโกรธเพราะสิ่งที่เธอได้พูดไป จึงรีบส่ายหน้า “ไม่นะ ฉันแค่ไม่อย่ากให้ผู้หญิงคนนั้นสมปรารถนา ฉันไม่อยากให้เธอลำพองใจ……”
นี่คือเรื่องจริง หลินอันหนานก็เหมือนกับเธอ ผู้ชายแบบนี้ถึงแม้ว่าจะให้เธอแต่งกับเขาในตอนนี้ เธอก็ไม่แต่ง
“ฉันไม่ชอบผู้หญิงเจ้าเล่ห์ ทางที่ดีเธอบอกแผนการชั่วร้ายในใจเธอให้ฉันรู้ซะ” เขาสะบัดกรามของเธอออก
‘ปึง’ ศรีษะของไปมู่ชิงกระแทกกับกำแพง เธอกัดฟันด้วยความโกรธแค้น
สุภาพบุรุษควรขยับปากไม่ขยับมือ!
“หนานกงเฉิน คนหลอกลวง” เธอจับผ้าขนหนูไว้ด้วยมือข้างนึง อีกมือนึงก็ลูบที่ศรีษะที่ถูกเขาทำให้เจ็บ เธอพูดออกไปอย่างกล้าหาญ “คุณโกหกฉันมานานกลับไม่รู้สึกละอายเลยใจสักนิด ฉันแค่ถือโอกาสกดดันคนที่รังแกฉันสักหน่อย คุณก็ทนไม่ได้แล้วหรอ? ถึงแม้ว่าฉันอยากจะแต่งงานกับหลินอันหนานแล้วยังไง มันเกี่ยวออะไรกับคุณล่ะ ไม่ว่ายังไงก็ตาม ไม่ช้าก็เร็วยังไงฉันก็ต้องออกไปจากบ้านตระกูลหนานกง ……”
“ออกไปเหรอ? เธอคิดดีแล้ว”
“ใช่ ฉันพูด…..อุ้…..” ไป๋มู่ชิงขมวดคิ้ว ร่างกายของเธอถูกเขาดันเข้ากำแพงอย่างแรก ปากก็สูญสิ้นอิสรภาพไปในทันที
เขาใช้มือใหญ่ๆของเขาจับไปที่กรามของเธอ ไม่เปิดโอกาสให้เธอขัดขืน กัดฟันเตือนไปที่ข้างหูของเธอ “ฉันขอเตือนเธอนะ ในเมื่อเธอยังเป็นของหนานกงเฉิน ในใจของเธอไม่ควรมีผู้ชายคนอื่น เธอลืมไปแล้วเหรอ”
“ฉันไม่……ปล่อย……!” ไป๋มู่ชิงผลักเขากลับอย่างสุดแรง หนานกงเฉินที่ถูกเธอผลักก็ถอยหลังไปไม่กี่ก้าว ก็ไปชนอ่างล้างมือ
ไป๋มู่ชิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากเห็นว่าเขาไม่เป็นอะไรก็พูดว่า “หนานกงเฉิน ถึงแม้ว่าฉันจะถูกขายให้ตระกูลหนานกง แต่ฉันก็ยังรักศักดิ์ศรีของตัวเอง คุณหลอกลวงฉันมานานฉันยังไม่ได้จัดการคุณเลย ฉัน……”
เธอพูดยังไม่จบ หนานกงเฉินเลิกคิ้วแล้วหัวเราะ “คุณนี่ยังไง ดีใจเหมือนคนบ้า? ยังจะเบิกบานใจได้อีกเหรอ?”
“หน้าไม่อาย”
“เธฮรู้หรือไม่ทำไมคุณย่าถึงไม่อยากให้เธอเห็นหน้าที่หน้าตาแท้จริงของฉัน”
“ทำไมล่ะ” เธอไม่เข้าใจ และก็ไม่เข้าใจมาตลอด