เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 56 รอยฟัน

เธอรีบลงมาจนลืมส่องกระจก ก็เลยไม่เห็นรอยฟันบนคอเธอ ตอนนี้เผลอไปแตะก็รู้สึกเจ็บๆรีอนๆขึ้นมา นั่นเป็นแผลที่หนานกงเฉินกัดเมื่อวาน
หน้าเธอแดงวูบ เธอหันไปทางหนานกงเฉินก็สบตาเข้ากับเขาพอดี
หนานกงเฉินกวาดสายตาผ่านใบหน้าที่แดงก่ำของเธอแล้วมองไปที่รอยฟัน เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างเขาจำได้หมดแถมยังรู้ตัวว่าควบคุมตัวเองไม่ได้จนกัดเธอไป
เซิ่งเคอมองทั้งสองสลับไปมาพร้อมพูดแซวเล่น “นี่พี่ชาย ผิวอันบอบบางของพี่สะใภ้ช้ำหมด ควรจะทะนุถนอมหน่อยสิ ใช่มั้ยครับพี่สะใภ้?”
หน้าของไป๋มู่ชิงแดงกว่าเดิม พร้อมอธิบายว่า “คุณชายไม่ได้กัดหรอก พี่ไม่ระวังเองเกาแรงไปหน่อยน่ะ”
“เป็นไปได้ยังไง? นี่มันรอยฟันชัดๆ ใช่มั้ยพี่ชาย” เซิ่งเคอหันไปขยิบตากับหนานกงเฉิน
“พอแล้วๆ อย่าแซวพี่ๆเขาเลย” ผู่เหลียนเหยาสะกิดเบาๆที่แขนเซิ่งเคอ
“ผมก็แค่สงสัย……”
“ฉันเป็นคนกัดเอง” หนานกงเฉินที่เอาแต่นั่งเงียบเอ่ยขึ้นพร้อมวางแก้วในมือลง “ทำไม? นายอยากทำตามเหรอ?”
เขายอมรับงั้นเหรอ ไป๋มู่ชิงอายจนแทบอยากมุดลงดินไป
เซิ่งเคออึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็เอื้อมมือไปโอบผู่เหลียนเหยาพร้อมส่ายหน้า “ไม่ไม่ไม่ อย่างผู่เหลียนเหยาไม่ยอมให้ผมกัดหรอก”
“รู้ก็ดี” ผู่เหลียนเหยายกมือของเขาออก
จากนั้นหนานกงเฉินก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทานข้าว “ผมขอตัวไปบริษัทก่อนนะครับ เชิญรับประทานต่อให้อร่อย”
“วันนี้คงจะมีนักข่าวดักรออยู่ ระวังตัวด้วย” คุณหญิงพูดอย่างเป็นห่วง
หนานกงเฉินพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปจากห้องอาหาร
ไป๋มู่ชิงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เธอมีธุระเลยถามตามหลังเขาไปว่า “คุณชายคะวันนี้ฉันมีธุระข้างนอก ฉันขอติดรถไปด้วยได้ไหม?”
“ได้” หนานกงเฉินตอบโดยที่ไม่หันมามอง
ผู่เหลียนเหยาก็พูดขึ้นมาว่า “พี่สะใภ้ไปกับหนูมั้ยคะ เพราะเดี๋ยวหนูก็จะแวะกลับบ้าน”
เซิ่งเคอรีบห้ามเธอไว้ “สองสามีภรรยาจะได้สวีทกัน เธอไปยุ่งอะไรด้วย?”
“ก็จริง” ผู่เหลียนเหยายิ้มเก้อ
ไป๋มู่ชิงก็คาดไม่ถึงว่าหนานกงเฉินจะอนุญาตให้เธอติดรถไปด้วย เธอรีบกินให้พอรองท้องแล้วรีบขึ้นไปแต่งตัว
เธอยืนส่องอยู่หน้ากระจกถึงเห็นรอยฟันที่ชัดเจนนั่น มิน่าล่ะเซิ่งเคอถึงได้พูดว่ามันคือรอยฟัน
เพื่อที่จะบังรอยกัดนี่ไว้ เธอจึงเลือกเสื้อที่คอปกสูงๆใส่ แล้วมัดผมขึ้นสูงแล้วรีบหยิบกระเป๋าออกไป
เมื่อเธอเดินมาถึงประตู หนานกงเฉินก็นั่งรออยู่ในรถแล้ว รถคันหรูหราของเขา
ไป๋มู่ชิงเพิ่งนึกได้ ทำไมเธอไม่เคยสังเกตว่าในบ้านตระกูลหนานกงก็มีรถคันนี้ด้วย แต่ก็โทษเธอไม่ได้ เธอผู้ซึ่งไม่เคยมีรถเลยไม่เคยเดินไปทางลานจอดรถ
หนานกงเฉินนั่งอยู่ข้างหลังพร้อมกำลังเปิดอ่านหนังสือพิมพ์
ข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ก็เป็นข่าวเกี่ยวกับเรื่องเล่าของตระกูลหนานกงแถมยังมีรูปของเขาข้างๆพาดหัวข่าวอีก
ไป๋มู่ชิงเปิดประตูเข้าไปพร้อมพูดขอบคุณเขา “ขอบคุณนะคะที่ให้ฉันติดรถไปด้วย ไปได้เลยค่ะ”