เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 7 คลอดทายาท

ในตอนเช้า พี่เหอได้นำเอกสารฉบับหนึ่งไปวางไว้ข้างหน้าของไป๋มู่ชิง พูดอย่างไร้อารมณ์ว่า“ลองดูเนื้อหาในเอกสารนี้ดู”
“นี่คืออะไรเหรอ?”ไป๋มู่ชิงหยิบเอกสารขึ้นมาเปิดดู ลองอ่านผ่านๆดูหนึ่งรอบ ในนั้นเขียนไว้ประมาณว่าถ้าเธออยู่ที่ตระกูลหนานกงห้ามเข้าใกล้ศาลบรรพบุรุษของตระกูลหนานกง และไม่สามารถเอาความลับของตระกูลหนานกงไปเปิดเผย ตอนกลางคืนที่อยู่กับหนานกงเฉินไม่อนุญาตให้เปิดไฟตามอำเภอใจ
อะไรก็ทำไม่ได้
ห้ามเปิดไฟ?นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?
มิน่าล่ะทั้งสองครั้งที่เจอหนานกงเฉินก็ไม่ได้เปิดไฟ ทำไมกันนะ?หรือเป็นเพราะว่าเขาหน้าตาไม่ดี?ไม่กล้าเจอผู้คน?หรือว่า……เขาป่วยจนไม่มีความเป็นมนุษย์แล้ว?
ข้างล่างยังเขียนไว้ว่าภายในสองเดือนต้องมีทายาทให้กับตระกูลหนานกง?
“คุณชายใหญ่เป็นคนที่ลึกลับซับซ้อนขนาดนี้แต่ฉันต้องตั้งท้องภายในสองเดือนเนี่ยนะ?”เธอคิดว่ายังไงก็ทำไม่สำเร็จ
คุณหญิงหนานกงยิ้มเยาะแล้วพูดว่า“คุณไป๋ ถึงแม้ว่าจะพิสูจน์ได้แล้วว่าคุณไม่ใช่เนื้อคู่ของคุณชายใหญ่ แต่แหวนดันถอดไม่ออก ตระกูลหนานกงเลยต้องให้คุณอยู่ต่อแต่เหตุผลเดียวที่ให้คุณอยู่ต่อคือต้องมีทายาทให้”
ในตอนแรก จริงๆแล้วคุณหญิงหนานกงอยากจะกำจัดเธอเหมือนกับผู้หญิงพวกนั้น แต่พอลองกลับมาคิดดูดีๆแล้วหนานก็เฉินอายุสามสิบแล้วแต่ว่ากลับไม่มีลูกเลยแม้แต่คนเดียว
ถ้าหากว่าถายในหนึ่งปียังหาไม่เจอเนื้อคู่คนนั้น แล้วถ้าเป็นเหมือนที่ท่านอาจารย์หวังได้พูดไว้งั้นตระกูลหนานกงคงจะไม่มีคนมาสืบทอดสกุลแล้ว แต่ถ้าหากว่าในหนึ่งปีนี้ไป๋มู่ชิงสามารถคลอดลูกชายหรือลูกสาวออกมาให้กับตระกูลหนานกง อย่างน้อยก็ถือว่ามาต่อชีวิตให้กับตระกูลหนานกง
“แต่ว่า……คุณชายใหญ่พูดว่าถ้าหากฉันถอดแหวนออกมาได้แล้วเขาก็จะปล่อยฉันไป”ไป๋มู่ชิงตอบไปแบบอ้ำๆอึ้งๆ
“งั้นเธอคลอดลูกชายสิฉันก็จะปล่อยเธอไปเหมือนกัน”
“ฉันไม่……”
“คุณไป๋ ตอนนี้ตระกูลหนานกงใจกว้างกับคุณมากเลยนะ ได้โปรดอย่าโลภเลย”คุณผู้หญิงเริ่มจะหมดความอดทน
อะไรคือใจกว้างมากแล้ว นี่ก็เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นการทรมานเธอในอีกรูปแบบหนึ่ง
ถ้าเธอคลอดลูกของหนานกงเฉินถึงจะถูกปล่อยไป?งั้นมันต่างอะไรกับการขายเด็กให้เขากัน?มันต่างอะไรกับพ่อที่เลวทรามต่ำช้าของเธอกัน?
ในสถานการณ์ตอนนี้คือ เธอไม่เพียงแต่ต้องถอดแหวนออกให้ได้ เธอยังต้องคลอดลูกถึงจะถูกปล่อยตัวไปเหรอ?
ผ่านไปอีกคืนอย่างปลอดภัย วันนี้เป็นวันที่สามของการแต่งงาน พี่เหอได้เอาของที่มีค่ามากมายไปใส่ไว้ที่ท้ายกระโปรงรถ หลังจากนั้นพูดกับไป๋มู่ชิงว่า“คุณชายใหญ่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล งานวันนี้เลยให้คุณหวางไปส่งนายหญิงน้อยแทน”
“โอเค ไม่มีปัญหา”ไป๋มู่ชิงตอบอย่างไม่แยแส และไม่หวังอยู่แล้วที่จะให้หนานกงเฉินไปส่งเธอ
ถึงแม้ว่าเขาจะมีชื่อเสียงจริงๆ แต่เธอกลับไม่เคยเจอสามีที่ลึกลับคนนี้อย่างเป็นทางการเลยสักครั้ง เธอแค่ทำเหมือนไม่มีเขาอยู่
ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็ไม่คิดจะกลับบ้านพ่อแม่อยู่แล้ว เพราะว่าถ้ากลับไปก็คงถูกพ่อและแม่เลี้ยงดุด่าทุบตีเธอ
วันนี้เธอมีเรื่องสำคัญที่ต้องไปทำ และเธอก็รอไม่ไหวแล้วที่จะออกไปข้างนอก
ไม่ง่ายเลยที่จะได้ออกไปจากบ้านของตระกูลหนานกง เธอให้คุณหวางไปส่งที่โรงพยาบาลหงเอินเป็นโรงพยายาลที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมือง C
เธอรู้ว่าไป๋ยิ่งอันอยู่ที่แผนกศัลยกรรมที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ถึงแม้ว่าไป๋ยิ่งอันชอบแกล้งเธอตั้งแต่เด็กแต่ว่ายังไงเธอก็เป็นพี่สาวแท้ๆของเธอ เธอหวังว่าพี่จะไม่เป็นไร
พอรถจอดแล้ว เธอพึ่งจะก้าวเท้าเข้าไปในแผนกศัลยกรรม เธอให้พยาบาลหาชื่อไป๋มู่อันแต่ผลคือไม่มีบันทึกของผู้ป่วยคนนี้
ไป๋มู่ชิงเริ่มสงสัยมาก ทั้งๆที่พ่อกับแม่เลี้ยงบอกเธอว่าไป๋ยิ่งอันได้รับบาดเจ็บจากไฟไหมกำลังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลหงเอิน งั้นทำไมถึงไม่มีชื่อเธอกันล่ะ?
ในใจเธอเต็มไปด้วยความสงสัย เธอกลับไปถึงบ้านของตระกูลไป๋
ไป๋จิ้งผิงกับซูวยาหลงไปบริษัทแล้ว ในบ้านเงียบมากๆ พอเธอก้าวเข้าไปในห้องรับแขกได้ยินเสียงหั่นผักแว่วมาจากในห้องครัว ซึ่งน่าจะเป็นแม่หลี่กำลังเตรียมข้าวกลางวันอยู่