เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 79 อุบัติเหตุทางรถยนต์

“อยากกินก็ไปซื้อสิ”หนางกงเฉินพูด
ไป๋มู่ชิงพูดไม่ออก คนอื่นมีแต่สามีไปต่อคิว ภรรยาอยู่ด้านข้างรอกิน
ราวกับว่าเขาคาดเดาความคิดของเธอได้ หนานกงเฉินขมวดคิ้ว“ทำไมล่ะ เธออยากให้ฉันไปซื้อให้งั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำหรอกเหรอ”เธอถามด้วยอาการพูดไม่ค่อยออก ผู้ชายบ้านี่ ไม่คิดเหรอว่าผู้ชายที่กำลังต่อคิวซื้อไอศครีมให้แฟนน่ะล้วนแต่มีสเน่ห์ทั้งนั้น
หนานกงเฉินมองดูแถวสลับกับมองดูหน้าเธอ สุดท้ายก็ไม่ได้ไปซื้อไอศครีมให้เธอ แถมยังบอกอีกว่า“เธอเลือกจะไม่กินก็ได้นะ”
ไป๋มู่ชิงที่รู้อยู่แล้วว่าผลสุดท้ายจะออกมาเป็นแบบนี้ เธอเองก็ไม่ได้คาดหวังให้เขาลงไปซื้อให้เอง ดังนั้นจึงเงยหน้าถามว่า“งั้นคุณจะกินหรือเปล่าล่ะ”
“ฉันไม่กิน”หนานกงเฉินปฎิเสธอย่างไร้ซึ่งความลังเลใดๆ ครั้งก่อนที่โดนเธอชวนกินของหวาน เขาได้รับบทเรียนอันแสนขมขื่นไปแล้ว ยังจะกินอาหารที่ไม่ดีต่อสุขภาพเหล่านี้กับเธออีกงั้นเหรอ
“ไม่กินก็แล้วแต่นะ ฉันกินเอง”ไป๋มู่ชิงยื่นมือมาที่เขาพลางถูนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือไปมา
“อะไร”หนานกงเฉินไม่เข้าใจ
“เงินน่ะสิ”
“เงินของเธอล่ะ”ถึงแม้หนานกงเฉินจะถามไปแบบนั้น แต่ก็หยิบเงินจากกระเป๋าออกมายื่นให้เธอ
เขาไม่เคยขี้เหนียวเรื่องเงินและเขาไม่เคยจำกัดเธอในประเด็นนี้
“ฉันลืมเอากระเป๋าเงินมาน่ะ”ไป๋มู่ชิงรับกระเป๋าเงินจากเขาจากนั้นเดินไปที่ร้านขนม
แถวด้านหน้ามีคนรอคิวอยู่สี่ห้าคน ไป๋มู่ชิงที่กำลังเบื่ออยู่นั้นหยิบกระเป๋าเงินของหนานกงเฉินขึ้นมาเล่น จากนั้นนำกระเป๋าเงินขึ้นมาดูเล่นและช่างน้ำหนัก
กระเป๋าเงินสีดำ ไม่มีสไตล์อะไรเป็นพิเศษ แต่ทว่าถือแล้วมีสัมผัสที่ดีมาก ดูก็รู้เลยว่าเป็นของดี
เธอเปิดกระเป๋าเงินออกมา ยกเว้นเงินที่กระจัดกระจาย บัตรประชาชนหนึ่งใบ บัตรวีไอพีสีทองหนึ่งใบก็ไม่มีอะไรพิเศษ
คนรวยมักจะชอบรูดบัตร แต่กระเป๋าเงินว่างขนาดนี้ก็เกินไปนะ ไม่พกเสียยังดีกว่า
เปิดไปจนถึงช่องสุดท้าย ไป๋มู่ชิงค้นพอความหมายของการพกกระเป๋าเงินนี้แล้ว
มันเป็นรูปภาพใบเล็กๆ เด็กผู้หญิงในภาพมีปากแดงฟันขาว ยิ้มอย่างอ่อนโยน เป็นภาพเดียวกันกับภาพในอัลบั้มโทรศัพท์มือถือของเขา !
เมื่อได้เห็นภาพนี้อีกครั้งหัวใจของไป่มู่ชิงก็ยังคงรู้สึกหนักอึ้ง ทำไมถึงเป็นเธออีกแล้ว ทำไมเธอถึงอยู่ในทุกๆที่
หนานกงเฉิน! ผู้หญิงคนนี้สำคัญกับคุณมากขนาดนั้นเลยเหรอ? เธอยิ้มอย่างขมขื่นในใจ
“คุณผู้หญิง ไม่ทราบว่าคุณจะสั่งอะไรดีคะ”เสียงของพนักงานทำให้ความคิดของเธอหยุดชะงักเธอสูดหายใจและหยิบเหรียญออกมายี่สิบเหรียญจากกระเป๋าเงินแล้วพูดว่า“เอาไอศครีมรสออริจินัลหนึ่งที่ค่ะ”
“ได้ค่ะ กรุณารอสักครูนะคะ”หลังจากพนักงานรับเงินไปจึงตักไอศครีมให้กับเธอ
หลังจากรับไอศครีมจากมือพนักงานแล้ว เธอจึงเดินออกมาจากแถวต่อคิว พอดีกับตอนที่เธอหมุนตัวจะออกจากร้านขนมหวาน ทันใดมีคนๆหนึ่งกำลังเดินออกจากร้านเช่นกัน ไม่ทันระวังจนชนกับเธอเข้าอย่างจัง
“ระวัง!”เพื่อนสาวของผู้หญิงคนนั้นตะโกนขึ้น พร้อมกับดึงเพื่อนตัวเองไปข้างๆ
ไป๋มู่ชิงก็หลีกเลี่ยงโดยสัญชาตญาณเช่นกัน แต่ทว่าไอศครีมในมือเธอนั้นกลับชนเข้ากับผู้หญิงคนนั้นเต็มๆ ทำให้เสื้อสเว็ตเตอร์สีดำของเเธอเป็นคราบครีม
“โอ๊ย ทำไมเธอไม่ระวังเลยล่ะ”เพื่อนพูดออกมาด้วยเสียงอันเบา
เห็นกันอยู่ว่าพวกเธอเดินออกมาจากร้านแล้วชนเข้ากับเธอเอง ไป๋มู่ชิงคิดในใจ แต่ว่าเธอเองทำเสื้อของอีกฝ่ายเลอะ ไม่ว่าจะเป็นความผิดของใครก็ตามล้วนแต่น่าหดหู่ใจทั้งสิ้น
“ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ … ” เธอก้มหัวให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกผิด
เพื่อนสาวหยิบทิชชู่มาช่วยเช็ด แต่คราบครีมก็กว้างขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าไป่มู่ชิงจะไม่เห็นสีหน้าของเธอ แต่แค่คิดถึงเรื่องนี้ก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องไม่พอใจเป็นแน่
เมื่อฉันกำลังคิดหาทางจะออกจากเหตุการณ์นี้ จู่ๆเสียงอ่อนโยนก็ดังขึ้นข้างหน้าฉัน: “ไม่เป็นไรค่ะ เป็นฉันเองที่ไม่ระวังและชนคุณเข้า”
ผู้หญิงที่มีความเห็นอกเห็นใจขนาดนี้?
ไป๋มู่ชิงเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและจ้องมองไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย
วินาทีต่อมาเธอต้องตกใจสุดขีด
ครั้งนี้มันแตกต่างจากครั้งที่แล้วที่เมืองหยาน ตอนอยู่ที่เมืองหยานนั้น มองเห็นเธอจากระยะไกล และหายไปในพริบตาโดยที่ไม่ได้เห็นหน้าอย่างชัดเจน
แต่วันนี้ ผู้หญิงคนนี้มายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ และใกล้ชิดขนาดนี้!
รูปร่างผอมเพรียว ผิวขาวราวกับหิมะและใบหน้าที่บอบบาง … ผู้หญิงในอัลบั้มโทรศัพท์มือถือของหนานกงเฉินไม่ใช่หรือไง
เป็นไปได้ไหมว่าครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเธอไม่ใช่ภาพหลอนของหนานกงเฉิน แต่เธอกลับมาจริงๆ
ไป่มู่ชิงไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าในชีวิตของเธอจะได้เห็นผู้หญิงคนนี้ที่เข้ามายุ่งกับหนานกงเฉินมาครึ่งชีวิตและเธอก็อยู่ใกล้ๆ
สิ่งเดียวที่เหมือนกับครั้งที่แล้วก็คือเมื่อเธอกลับมามีสติสัมปชัญญะ ในชั่วพริบตาผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะหายไปจากอากาศที่เบาบาง
เธอสะดุ้งมองไปรอบ ๆโดยสัญชาตญาณ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่แล้ว หนานกงเฉินเดินมาช้าๆมองไปยังทิศทางที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะออกไปและถามว่า “เมื่อครู่เธอคุยกับใคร เพื่อนเหรอ”
มีผู้คนมากมายในร้านขนมและเขามองเห็นเธอคุยกับผู้หญิงสองคนผ่านฝูงชน เพราะไป๋มู่ชิงยืนอยู่ตรงข้ามกัน บังสายตาของเขาพอดี เขามองไม่เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน แต่เขาเห็นว่าด้านหลังของเธอที่รีบออกไปนั้นช่างคุ้นเคยเสียเหลือเกิน
พูดแล้วว่าจะคลั่งเป็นครั้งสุดท้ายที่เมืองหยาน แต่เมื่อเจออีกครั้งเขาก็ยังไม่สามารถควบคุมมันได้
“เธอ … ” ไป๋มู่ชิงเงยหน้าขึ้นมองเขาอ้าปากและพูด“เป็นผู้หญิงที่นายเจอที่ถนนการค้าเมืองหยาน … ”
เธอยังไม่ทันที่จะพูดจบ หนานกงเฉินก็หันกลับมาและเดินไปทางผู้หญิงคนนั้นอย่างรวดเร็ว
ไป๋มู่ชิงหยุด มองดูเขาที่เดินจากไปอย่างรวดเร็ว และรีบไล่ตามเขาไป“นายน้อยเฉิน! คุณจะไปไหน?”
ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ เสียงดังขนาดนั้น ไม่รู้ว่าหนานกงเฉินไม่ได้ยินเสียงตะโกนของเธอจริงหรือจงใจเมิน แต่ฝีเท้าของเขานั้นไม่มีท่าทีว่าจะชะลอลงเลยแม้สักนิด
จู่ๆไป๋มู่ชิงก็รู้สึกว่าเธอโง่และไร้สาระเกินไป ใครจะโง่เท่าเธอ เมื่อรู้ว่าหนานกงเฉินลืมเธอไม่ได้และบอกเขาอย่างโง่ ๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เธอพบที่ถนนการค้าเมืองหยาน
เธอไร้เดียงสาเกินไปหรือโง่เกินไปกันแน่นะ?
ฝีเท้าของหนานกงเฉินนั้นใหญ่กว่าเธอเดินเร็วกว่าเธอมาก เธอไล่ตามเขาอย่างกระวนกระวายและถามเสียงดังว่า“คุณจะตามหาเธออีกแล้วเหรอ ไหนคุณบอกว่าต่อไปนี้จะไม่ทำเรื่องง่ๆอีกแล้ว คุณ … โอ๊ย … !”
ไป๋มู่ชิงถูกอะไรบางอย่างกระแทกที่ขาของเธอจนคุกเข่าล้มลงกับพื้น
“เฮ้! อยากตายเหรอ?” หลังจากรถหยุดกะทันหันชายคนหนึ่งก็ออกมาจากรถแท็กซี่และด่าทอไป๋มู่ชิง
ไป๋มู่ชิงตระหนักได้ว่าเธออยู่ริมถนนและวิ่งฝ่าไฟแดงแม้จะอันตรายก็ตาม อย่างไรก็ตามสิ่งที่เธอสนใจในตอนนี้ไม่ใช่หัวเข่าที่เจ็บปวดของเธอ แต่เป็นร่างของหนานกงเฉินที่กำลังข้ามถนนและค่อยๆหายไปในฝูงชน
“เฉิน … คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เธอพยายามที่จะลุกขึ้นจากพื้น แต่ความเจ็บปวดที่เข่าทำให้เธอล้มลงกับพื้น
คนขับรถยังคงด่าอยู่ในรถ อาจเป็นเพราะเธอหวังว่าไป่มู่ชิงจะตระหนักถึงความผิดของตนเมื่อเห็นว่าเธอลุกไม่ขึ้น จึงหันหัวรถและขับออกไป
“นายหญิงน้อย” ทันใดนั้นคุณหวางก็วิ่งมา ก้มลงมาประคองไป๋มู่ชิงขึ้นจากพื้นมองไปที่เธอและถามด้วยความเป็นห่วง: “นายหญิงน้อยเป็นไงบ้างคุณเจ็บตรงไหน?”
“ฉันไม่เป็นไร…” ไป๋มู่ชิงกัดฟันกุมหัวเข่าด้วยความเจ็บปวด นิ้วพลางชี้ไปที่อีกฝั่งของถนนและพูดว่า“แต่นายน้อยเขา …”
“นายหญิงน้อย คุณเลือดออก ไม่ต้องไปสนใจนายน้อยหรอก รีบไปโรงพยาบาลกันดีกว่าครับ”คุณหวางพยุงเธอไปยังลาดจอดรถใกล้ๆ
เมื่อรถขับออกจากสวนสนุกท้องทะเล ดวงตาของไป่มู่ชิงยังคงจ้องมองไปที่ด้านข้างของถนนผ่านหน้าต่างรถ แม้ว่าจะมองไม่เห็นร่างของหนานกงเฉินแล้วก็ตาม
หนึ่งชั่วโมงต่อมาไป๋มู่ชิงถูกจัดอยู่ในวอร์ดทั่วไป
อุบัติเหตุทางรถยนต์เล็ก ๆ ทำให้เข่าของเธอถลอกและทำให้เลือดไหลมาก เธอทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลซึ่งยังไม่สามารถขยับตัวได้
คุณผู้หญิงได้ยินคุณหวางพูดว่าไป๋มู่ชิงประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และเธอกลัวมากจนไปอยู่ที่นั่นได้ครึ่งทางเธอจะรีบไปโรงพยาบาล เธอถามไถ่ไป๋มู่ชิงอย่างอบอุ่นเป็นอันดับแรกจากนั้นจึงไปหาหมอเพื่อขอดูเอกสารหลักฐาน จนกระทั่งแพทย์ที่เข้ารับการรักษายืนยันอีกครั้งว่าบาดแผลที่ขาของไป๋มู่ชิงเป็นเพียงผิวหนังที่บอบช้ำและทารกในครรภ์ไม่ได้รับการกระทบกระเทือน ในที่สุดเธอก็รู้สึกโล่งใจเธอถึงรู้สึกโล่งใจในท้ายที่สุด
ได้ฟังเสียงหัวใจเต้นที่ออกมาจากเครื่อง คุณย่าจึงหันไปมองพี่เหอด้วยความโล่งใจและพูดไปว่า“เหมือนกับการฟังครั้งที่แล้วใช่ไหม?”
“ใช่ เด็กยังแข็งแรงดีค่ะคุณผู้หญิง วางใจได้เลยค่ะ”พี่เหอปลอบไปยิ้มไป
ในที่สุดคุณผู้หญิงที่โล่งใจก็หันมาจ้องไปที่ไป่มู่ชิงอีกครั้ง สีหน้าของเธอก็เย็นชาทันที
มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง หลังจากดูแลเธอและลูกแล้วมักจะสอนเธอ ไป่มู่ชิงก้มหัวลง เธออาจจะเดาได้ว่าคุณผู้หญิงจะตำหนิอะไรต่อไป
“ขอโทษค่ะ คุณย่าฉันไม่ระวังเอง”เธอรีบขอโทษ
คุณผู้หญิงดุเธอด้วยความโกรธ“อายุครรภ์ยังไม่ถึงสองเดือนเลย เธอน่ะไม่ใช่เป็นหวัดก็เกิดอุบัติเหตุ อุ้มท้องนานถึงสิบเดือน ไม่รู้เลยจริงๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก”
“ต่อไปฉันจะระวังค่ะ”
“เธอพูดแบบนี้ทุกครั้ง”คุณผู้หญิงยังมีสีหน้าที่โกรธอยู่ “หรือเธอต้องให้ฉันขังเธอถึงจะหยุดได้
“ไม่เอาค่ะคุณย่า”เมื่อเธอได้ยินเรื่องการกักบริเวณไป๋มู่ชิงก็ขอร้องทันที“ต่อไปฉันจะออกไปข้างนอกกับนายน้อยให้น้อยลงค่ะ จะดูแลตัวเองให้ดี”
ใช่แล้ว ฉันจะไม่ออกไปข้างนอกกับผู้ชายบ้านั่นอีกแล้ว และทุกครั้งที่ออกไปกับเขาไม่มีครั้งไหนที่ราบรื่นเลยสักครั้ง ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าเมื่อหัวใจของผู้ชายไม่ได้อยู่ที่เธอ ในสายตาของเขาก็เป็นเป็นแค่เศษฝุ่น
ในใจและในสายตาของเขามีเพียงแค่คุณหนูจูเพียงคนเดียว แค่เธอเพียงคนเดียวเท่านั้น!
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาทันทีและเธอไม่รู้ว่ามันมาจากความเสียใจหรือโกรธ
เมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ คุณหญิงก็ไม่ตำหนิเธออีกต่อไป เธอผ่อนลมหายใจออกมาและพูดว่า“เธอพักผ่อนเถอะ อย่าคิดมาก ฉันจะจัดการทางเฉินเอง”
ไป๋มู่ชิงพยักหน้า สัมผัสหยาดน้ำตาในดวงตา และหันหลังให้กับเธอ
ความจริงแล้วเธอไม่ใช่ผู้หญิงขี้แง ความยากลำบากต่างๆที่เธอประสบมาตั้งแต่เด็กทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง แต่วันนี้เธอกลับหลั่งน้ำตาให้กับผู้ชายที่ไม่เห็นคุณค่าและรักตัวเอง
ตัวเองที่เป็นแบบนี้ ทำไมเธอถึงไม่เกลียดล่ะ?
ไป๋มู่ชิงหลับไปบนเตียงในโรงพยาบาลและเธอก็หลับอย่างสงบแม้ว่าหนานกงเฉินจะเข้ามาแล้วก็ตาม
เธอยังคงหันหลังให้ประตู ขาของเธอที่พันด้วยผ้าก๊อซยื่นออกมาจากผ้าห่ม หนานกงเฉินมองเธอที่กำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล สายตาของเขามีเงาสะท้อนแห่งความรู้สึกผิดแทรกเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว
เขาดูเหมือนเหน็ดเหนื่อยราวกับว่ารีบมาที่นี่
เขาหันไปจ้องมองพี่เหอแล้วถามว่า“เธอเป็นไงบ้างครับ”
“ถูกรถชน ยังดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บถึงกระดูก”พี่เหอพูด
หนานกงเฉินพยักหน้ารับ รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
“คุณชายใหญ่ ที่นี่ให้เสี่ยวลวี่เป็นคนดูแลก็พอแล้วค่ะ คุณกลับไปพักผ่อนเถอะนะคะ”พี่เหอพูดจบแล้วพูดต่ออีกว่า“คุณผู้หญิงโกรธมาก ตอนคุณกลับไปก็ระวังหน่อยนะคะ”
หนานกงเฉินคิดสักพักแล้วพยักหน้า “โอเค”
เขาก็ดูแลคนป่วยไม่เป็น อยู่เป็นเพื่อนคนป่วยก็ไม่ได้ ในเวลานี้เขาไม่มีความคิดที่จะอยู่ในโรงพยาบาลกับไป๋มู่ชิง หลังจากลังเลเล็กน้อย เขาก็หันและเดินไปที่ประตูของวอร์ด
ประตูของวอร์ดถูกปิดอีกครั้ง ไป๋มู่ชิงลืมตาขึ้นอย่างเงียบ ๆ เธอตื่นขึ้นเมื่อตอนที่หนานกงเฉินเอ่ยปากถามพี่เหอ หนานกงเฉินอยู่ในห้องพักของเธอไม่ถึงสามนาทีก็อออกไปแล้ว เร็วจริงๆ
เธอไม่มีเวลาถามเขาด้วยซ้ำว่าเขาพบหญิงสาวของเขาหรือไม่ ไม่กี่ชั่วโมงนี้เขาน่าจะหาจนเจอแล้วล่ะมั้ง
เมื่อหนานกงเฉินกลับไปที่บ้าน เขาไม่เจอคุณผู้หญิง เมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่น
เขาก้มศีรษะลงและเหลือบมองตัวเองที่ดูไม่ค่อยเป็นระเบียบและรู้สึกว่าจำเป็นต้องกลับไปที่ห้องและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เพื่อไม่ให้คุณหญิงไม่พอใจ
ในขณะที่เขาเพิ่งขึ้นไปชั้นสองและเมื่อเดินผ่านห้องนั่งเล่นไปเขาก็เห็นคุณผู้หญิงกำลังดื่มชาอยู่ในนั้นโดยไม่คาดคิด เขามองไปรอบ ๆ และไม่มีบุคคลที่สองอยู่ เห็นได้ชัดว่าคุณผู้หญิงตั้งใจรอให้เขากลับมา
“ คุณย่าครับ” เขาหักเลี้ยวและก้าวเข้าไปในห้อง
“ในที่สุดก็ตัดใจกลับมาได้แล้วเหรอ” คุณผู้หญิงค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปยืนตรงหน้าเขาแล้วตบไปที่ใบหน้าเขาอย่างแรง
ไม่เหมือนกับการตบหลัง ศีรษะหรือไหล่ตามปกติคุณผู้หญิง ครั้งนี้คุณผู้หญิงตบไปที่หน้า
หนานกงเฉินไม่ได้ขัดขืน แต่อยู่ที่เดิมและรอการดุด่าของคุณผู้หญิง
“ ในตอนแรกแกวิ่งชนฉันและไม่เชื่อฟังฉันเพื่อผู้หญิงคนนั้น ฉันยอมทำทุกอย่างเพราะมันผ่านไปแล้ว แต่หลังจากนั้นหลายปีแกก็เพิกเฉยต่อชีวิตและความตายเพื่อเธอ และเพื่อเธอ แกหายตัวไปเกือบทั้งวัน แล้วยังทำให้ตัวเองไม่เป็นผู้ไม่เป็นคนแบบนี้อีก แกคิดว่ามันใช่เรื่องหรือเปล่า?”
หนานกงเฉินเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไป๋มู่ชิงบอกคุณย่าเหรอครับ?”
“ใครบอกฉันมันเป็นประเด็นสำคัญงั้นเหรอ” คุณผู้หญิงบอกว่าเธอกำลังจะตบเขาอีกครั้ง แต่สุดท้ายเธอก็ทำไม่ลง
เมื่อเธอได้ยินคุณหวางพูดว่าหนานกงเฉินตามหาผู้หญิงคนนั้นจนทำให้ไป๋มู่ชิง ในประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอโกรธมากจนสั่งให้คนอื่นตามหาเขากลับมาในทันที แต่ไม่ว่าเธอจะโทรหาอย่างไรเขาก็ไม่รับสาย
“ ฉันบอกแกให้นะหนานกงเฉิน! ห้าปีที่แล้วฉันเมินเรื่องระหว่างแกสองคนเป็นเพราะแกรักกัน ฉันไม่ได้คัดค้านที่แกเลี้ยงดูเธอ แต่แล้วเธอเองก็ดูหมิ่นแก ทิ้งแกไป นิสัยของผู้หญิงคนนี้ดูไม่คู่ควรที่จะเป็นคนรักของแก ผ่านไปหลายปีถ้าแกกล้าที่จะกลับไปอยู่กับเธอ วันนี้ฉันจะไม่มีวันให้อภัยแก และจะไม่ไว้ชีวิตยัยนั่น! ”
คุณผู้หญิงพ่อลมหายใจออกมาและสงบความโกรธของเธอก่อนที่เธอจะพูดต่อว่า”ฉันไม่เข้าใจทำไมตระกูลหนานกงของเราถึงมีคนแบบแก จะเอาแต่ผู้หญิงที่แกอยู่ตลอด! ”
“คุณย่า…….”
“ถ้าแกกล้าไปหาเธออีก ต่อไปนี้อย่ามาเรียกฉันว่าย่า!” คุณผู้หญิงขัดจังหวะเขาและพูดอย่างเย็นชา “แกไม่เข้าใจหรือไง ผู้หญิงคนนั้นหายไปโดยไม่ไม่บอกไม่กล่าว หลังจากที่ได้ยินข่าวลือ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าแกไม่เหมือนในข่าวลือนั่น แต่งกับแกไม่ใช่ว่าจะตาย แต่ยังอยู่ดี ถ้ายังมายั่วยวนแกอีก ผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวแบบนี้แกจะเอามาทำอะไร ?”
“เธอไม่เคยพยายามหลอกล่อผม! และเธอก็ไม่ได้กลับมาหาผมด้วย” หนานกงเฉินอดไม่ได้ที่จะโต้กลับ “สิ่งที่เธอเลือกในตอนแรกไม่ใช่ตัวเลือกที่ผู้หญิงทุกคนในโลกจะเลือก เธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งแค่นั้นเอง คุณยังคาดหวังให้เธอยืนยันที่จะแต่งงานแม้ว่าเธอจะรู้ว่าการแต่งงานกับผมจะต้องตาย ”
“ถ้าเธอรักแกจริงเธอจะไม่กลัวข่าวลือ!”
“ ความรักที่แท้จริงไม่จำเป็นต้องตายเพื่ออีกฝ่ายเสมอไป นี่มันเหมือนไร้ความรับผิดชอบกับชีวิตของตัวเอง!”
“เอาล่ะ” คุณผู้หญิงไม่ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับความหมายที่แท้จริงของความรักกับเขาที่นี่และพูดอย่างไม่อดทนว่า “อย่างไรก็ตามฉันขอเตือนแก ฉันไม่สนใจว่าแกจะมีคนรักกี่คน ที่แกเลี้ยงดูอยุ่ข้างนอกนั่น แต่ฉันจะไม่ยอมให้แกติดต่อผู้หญิงคนนั้นอีก เพราะเธอไม่คู่ควร! ”
“แล้วก็อย่าลืมล่ะว่าไป๋มู่ชิงเป็นภรรยาของแก ดังนั้นโปรดให้ความสนใจกับเธอด้วย”
“คุณย่าบอกว่าไป๋มู่ชิงจะออกจากบ้านตระกูลหนานกงไม่ช้าก็เร็ว เนื่องจากเธอถูกกำหนดให้จากไป ทำไมผมต้องใส่ใจเธอด้วย” หลังจากที่หนานกงเฉินพูดจบ เขาก็ยิ้มให้เธออย่างเยาะเย้ย”เช่นกัน อาจารย์หวังขอให้ผมตามหาคนรักที่ถูกกำหนดไว้ ผมอยากรู้ว่าคุณจะทำอย่างไรถ้าผมพบเธอ ไม่ว่าคุณจะยอมรับเธอหรือไม่ก็ตาม หลังจากนั้นจะพาไป๋ยิ่งอันออกจากตระกูลหนานกง”
“แกหมายความว่าไง” คุณผู้หญิงขมวดคิ้ว
“ ผมหมายความว่าถ้าคนรักที่มีข่าวลือเป็นผู้หญิงที่คุณเกลียดที่สุด คุณจะยังยอมรับเธออยู่ไหม?”
“แน่นอน” คุณผู้หญิงตอบ
แน่นอนว่าเธอจะยอมรับ ตราบใดที่ยังช่วยเหลือหนานกงเฉินได้ เธอก็ยินดีที่จะยอมรับมันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งแรกที่ต้องทำในปัจจุบันคือให้ไป๋มู่ชิงคลอดลูกออกมา
“ดีมาก” หนานกงเฉินพยักหน้าและหันเดินไปที่ประตูห้องนั่งเล่น
“หยุด!”คุณผู้หญิงหยุดเขากะทันหัน
หนานกงเฉินหยุดและหันกลับมา “คุณย่าพูดทุกอย่างแล้วมีอะไรอีกครับ”
“ตอนนี้ยิ่งอันอยู่ในโรงพยาบาล แกไปอยู่เป็นเพื่อนเธอสิ”
หนานกงเฉินขมวดคิ้ว”ไม่ใช่ว่ามีเสี่ยวลวี่คอยดูแลอยู่เหรอครับ”
“เสี่ยวลวี่ก็คือเสี่ยวลวี่ แกก็คือแก ยิ่งอันต้องบาดเจ็บก็เพราะแก แกจะไม่อยู่เป็นเพื่อนเลยหรือไง”
หนานกงเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถูกบังคับให้พยักหน้าและสัญญาว่า “โอเค ผมจะไป”
ในตอนกลางคืนนั้นหนานกงเฉินมาที่โรงพยาบาลจริงๆ
เมื่อเขามาถึงไป๋มู่ชิงกำลังนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างและรู้สึกเบื่อหน่าย เธอไม่แปลกใจเมื่อเห็นเขาราวกับว่าเธอคาดหวังให้เขามา
หนานกงเฉินเหลือบมองไปที่ขาซ้ายของเธอที่พันด้วยผ้าก๊อซ แล้วถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “แผลยังเจ็บอยู่ไหม”
“ มันไม่เจ็บอีกแล้ว” ไป๋มู่ชิงมองเขาและยิ้มอย่างยากลำบาก“ บาดเจ็บเล็กน้อยนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยนายน้อย อย่าเสียเวลาที่นี่เลยค่ะ”
“ นั่นคือสิ่งที่เธอคิดงั้นเหรอ?” ริมฝีปากของหนานกงเฉินยกขึ้นเล็กน้อยแสดงท่าทางเยาะเย้ย
“ถ้าไม่ใช่ล่ะ?”
“ ถ้าคิดเธออย่างนั้นจริง ๆ ก็คงไม่ไปฟ้องคุณย่าหรอก”
“ฟ้อง?” ไป๋มู่ชิงรู้สึกงงงวย
เมื่อเห็นเธอแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา หนานกงเฉินก็รู้สึกรังเกียจในใจ “เธอต้องการใช้คุณย่าบังคับให้ฉันยอมแพ้เธองั้นเหรอ? งั้นฉันจะเตือนเธอไว้อย่าง ตราบเท่าที่ฉันต้องการไม่มีใครสามารถหยุดฉันไม่ให้ชอบผู้หญิงคนไหนได้ ทางที่ดีเธอไม่ควรเอาแผนการแบบนี้ไปบอกกับผู้ใหญ่แบบนั้น ”
หลังจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เกิดขึ้น ไป๋มู่ชิงรู้สึกผิดหวังและเสียใจ แต่หลังจากครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งมาทั้งวัน เธอก็บังคับตัวเองให้ตระหนักว่าหนานกงเฉินไม่ได้รักเธอไม่เคยรักเธอ การแต่งงานของทั้งคู่ไม่ใช่ความสมัครใจ ดังนั้นแม้ว่าเขาจะผลักเธอเข้าไปในการจราจรเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง เธอก็ไม่สามารถตำหนิว่าเขาเป็นคนโหดร้าย
หากหลังจากเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์อเขาก็ไม่ทำอะไรและไม่พูดอะไรเธอก็จะเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น เธอยังคงวางแผนสำหรับอนาคตของเธอและเขา ยังคงมองหารักแรกของเขา
แต่หนานกงเฉินกลับปรากฏตัวขึ้น และเขาก็มาเพื่อกล่าวโทษเธอโดยเฉพาะ!
ลุงทนได้ ป้าทนไม่ไหว และไป๋มู่ชิงทนไม่ไหวที่สุดแล้ว!
“ถูกคุณจับได้แล้วเหรอเนี่ย” เธอยิ้มให้เขาเล็กน้อยและจ้องไปที่เขา: “นายน้อยหนานกงเฉินพาเธอกลับมาสิคุณมีความสามารถล่ะก็ และเตะฉันออกจากตระกูลหนานกงด้วยเท้าข้างเดียว เรื่องมโนแบบนี้จะมีประโยชน์อะไร?”
“ เธอ … อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะ!”
“ฉันไม่เคยคิดว่าคุณจะกลัว” ไป๋มู่ชิงยิ้มเยาะ: “ทำไมเธอยืนอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว แต่คุณยังหาเธอไม่เจอ เกมทอมแอนด์เจอร์รี่ของคุณหนูจูนี่ดีจริงๆ ฉันเดาได้ด้วยซ้ำว่าเธอจะทำอะไรต่อไป … ”
“หุบปาก!” หนานกงเฉินตะโกนใส่เธอด้วยความโกรธและนิ้วเรียวของเขาก็จับกรามของเธอทันที”เธอน่ะเป็นคนที่ขายตัวเองเพื่อเงิน มีสิทธิจะพูดอะไรเกี่ยวกับคุณหนูจูได้ หืม? เธอคิดว่าสูงส่งกว่างั้นเหรอ?”
“ไม่ … ” ไป๋มู่ชิงที่ถูกเขาบีบกรามพูดออกมาด้วยความยากลำบากว่า”เธอสูงส่งกว่าฉันดังนั้น … ฉันรอให้เธอกลับมารับตำแหน่งของฉัน”
“โกหก!” หนานกงเฉินสะบัดเธอออกไป ก้าวถอยหลังและจ้องมองไปที่เธอจากนั้นก็หันกลับมาและเดินไปที่ประตูวอร์ดโดยไม่รีรอ
หนานกงเฉินเปิดประตูวอร์ดและพี่เหอซึ่งซ่อนตัวอยู่ที่ประตูเพื่อดักฟังก็ตกใจ เมื่อเธอเห็น หนานกงเฉิน เธอก็ก้าวออกไปด้วยความรู้สึกผิด
หนานกงเฉินมองไปที่เธอ สีหน้าดูไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อโดนแอบฟัง แต่สถานะของพี่เหอถือว่าเป็นผู้อาวุโสรองจากคุณผู้หญิง ไม่ว่าจะไม่พอใจแค่ไหนเขาก็ทำอะไรเธอไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องทนเอาไว้
เมื่อพี่เหอเห็นเขาเดินไปทางลิฟต์ ก็รีบตามไป “คุณชายใหญ่ โปรดรอสักครู่ค่ะ”
หนานกงเฉินไม่สนใจเธอ ตรงกันข้ามกลับเร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น
ในขณะที่เขากำลังเดินไปที่อีกระเบียงหนึ่ง ในที่สุดพี่เหอก็ตามมาจนทัน หอบเล็กน้อยและพูดว่า: “คุณชายใหญ่ คุณอย่าโทษนายหญิงน้อยเลย เธอไม่ได้เป็นคนฟ้องคุณผู้หญิง คุณหวางค่ะ คุณหวางเป็นคนโทรแจ้งคุณผุ้หญิงว่านายหญิงน้อยถูกรถชน และก็เป็นคุณหวางค่ะที่บอกกับคุณผู้หญิงว่าคุณไปไล่ตามคุณหนูจู”