บทที่ 10 ฉันไม่ได้ตั้งใจ
หานฉ่ายหลิงกับซูย้าวเดินเล่นอยู่ข้างล่าง
แสงแดดจ้า ลมเบาๆที่พัดผ่านทิวทัศน์ทำให้คนสบายตา
เมื่อมีคนเดินผ่านไป หานฉ่ายหลิง ดึงแขนของ ซูย้าว ไว้แน่นอย่างอ่อนไหว พยุงเธออย่างระมัดระวังไว้ด้านข้างเพราะกลัวว่าเธอจะมีอันตรายอะไร
“คุณซูตอนนี้เป็นช่วงเวลาพิเศษ ต้องระมัดระวังทุกที่ถึงจะถูก!” หานฉ่ายหลิงเตือนสติ
ซูย้าวพยักหน้าแล้วยิ้ม
ใกล้ชิดกับ หานฉ่ายหลิง รู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก เธอเป็นคนใจกว้างฉลาดและมีเสน่ห์มาก
นั่งบนม้านั่งเพลิดเพลินใต้ต้นไม้เย็นๆ หานฉ่ายหลิง รู้สึกกระหายน้ำเล็กน้อย ซูย้าว รีบลุกขึ้นและซื้อเครื่องดื่มสองขวดจากตู้หยอดเหรียญด้านหนึ่ง
ช่วงบ่ายซูย้าวยังต้องตรวจร่างกาย กลับห้องผู้ป่วยตั้งแต่เช้าแล้ว
ไม่นานนัก เสียงไซเรนของตำรวจที่อยู่ตรงทางเดินก็ดังขึ้นและเสียงที่อึกทึกได้รบกวนความคิดของ ซูย้าว
เธอวางหนังสือที่อยู่ในมือ ได้ยินวิทยุสื่อสารพูดว่า “โทรฉุกเฉินคนไข้ในหอผู้ป่วย VIP503 หัวใจหยุดเต้นผ่าตัดหัวใจ … “
ห้อง503 คือห้องข้างๆ ซูย้าว หนิ เป็นห้องของหานฉ่ายหลิงหรอ?
ทันใดนั้น คิ้วบนใบหน้าก็แสดงออกถึงความกังวลออกมา
ผ่านไปไม่นาน ประตูห้องถูกคนใช้เท้าถีบออก เสียงที่ดังมากทำให้ ซูย้าวตกใจชะงักลี่เฉินซีสีหน้านิ่งเงียบ เดินก้าวไปข้างๆ ซูย้าว ดึงเธอขึ้นอย่างรุนแรงแล้วลากออกไป
การแสดงออกที่เจ็บปวดของเธอจมดิ่งลงไป การแสดงออกที่ไม่แยแสของชายคนนั้น เปลวไฟโกรธกลายเป็นการเคลื่อนไหวที่โหมกระหน่ำมือที่จับตรงชีพจรเธอนั้นทรงพลังมาก
ลาก ซูย้าว ตามอำเภอใจไปข้างๆห้องผู้ป่วย หานฉ่ายหลิงเหมือนเพิ่งได้รับการช่วยเหลือ ที่นอนให้น้ำเกลืออย่างอ่อนแรง สีหน้าของเขานั้นขาวซีดมาก
ลี่เฉินซี หยิบเครื่องดื่มครึ่งขวดบนโต๊ะแล้วโยนให้ ซูย้าว “คุณซื้อเครื่องดื่มนี้มาหรอ? ก่อนจะซื้อทำไมไม่ถาม ฉ่ายหลิง แพ้พวกนมมาตั้งแต่เด็ก!”
ซูย้าวชะงักรู้สึกประหลาดใจ แพ้?
หานฉ่ายหลิง นอนลงบนเตียงพลางส่งเสียงออดอ้อนอย่างแผ่วเบา “ เฉินซี อย่าไปโทษเธอ ฉันลืมบอก เธอก็คงไม่ได้ตั้งใจ… ”
น้ำเสียงที่ลมหายใจอันเบาบาง รีบมองไปทางเขา
แววตาลี่เฉินซียิ่งเย็นชาขึ้นไปอีก เสียงยิ่งเริ่มต่ำขึ้นอีก “ซูย้าว เธอตั้งใจล่ะมั้ง? ทำไมไม่ถามก่อน!”
ซูย้าวขมวดคิ้ว เธอก็คิดไม่ถึงว่า หานฉ่ายหลิงจะแพ้ผลิตภัณฑ์พวกนม
สีหน้า ซูย้าวขาวซีดราวกับกระดาษ พยายามอย่างเต็มที่จะเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดที่ข้อมือ ใบหน้าก็ตึงไปหมด!
“เธอเกินไปแล้วจริงๆ!”
ทันใดนั้นเขาใช้แรง ร่างกาย ซูย้าว ก็ไม่มั่น จับกำแพงไว้ไม่ให้ล้มลง เจ็บปวดที่หัวใจหานฉ่ายหลิง เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องขมวดคิ้วขึ้น ฝืนนั่งขึ้นมา “อย่าทำให้เธอลำบาก! เฉินซี ฉันไม่เป็นอะไร มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมด!”
ยิ่งเธอพูดอย่างนี้ อารมณ์ที่เต็มไปด้วยความแค้นเคืองของ ลี่เฉินซีก็ยิ่งมากขึ้น สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดในชีวิตของเขาก็คือการวางแผนร้าย!
ความเย่อหยิ่งของ ลี่เฉินซี เพิ่มขึ้นในทันทีและเขาพูดอย่างเย็นชา “ออกไป!”
คำพูดนั้นยังคงอยู่ในหู สั่นเจ็บไปถึงแก้วหูของ ซูย้าว
หัวใจของฉันดูเหมือนจะเปิดรูขนาดใหญ่ เลือดจำนวนมากหลั่งไหลเข้าไป เจ็บเข้าไปถึงไขกระดูก
มอง ซูย้าวจากไป หานฉ่ายหลิงรีบนั่งลงด้วยความตื่นเต้น
เขากลับเดินไปข้างหน้าก้าวใหญ่ กดลงบนไหล่เธอ ให้เธออยู่บนเตียงคนป่วย “อย่าเพิ่งขยับ รู้สึกยังไงบ้าง?”
“ฉันไม่เป็นไร แต่คุณฟังฉัน ไม่เกี่ยวกับ คุณซูจริงๆ เป็นความผิดของฉันเอง!” หานฉ่ายหลิงแก้ต่าง ในดวงตานั้นบริสุทธิ์และใสซื่อไม่มีอื่นแอบแฝง
ลี่เฉินซีมองเธอ ด้วยใบหน้าที่รูปหล่อกับสีหน้าที่ไร้อารมณ์
“ฉันคิดว่าผ่านมาหลายปีแล้ว โรคที่ฉันแพ้น่าจะดีขึ้น
คิ้วที่เข้มๆของเขาขมวดขึ้นจากไกลๆ เธอไม่รู้เวลานี้ริมฝีปากเธอขาวโพลน สีหน้าซีดเซียว ทุกคนล้วนซวยไปหมด แต่ยังคงช่วยพูดแทน ซูย้าว!
หานฉ่ายหลิง รู้สึกเพียงว่าเธอมีอาการงอแงราวกับอยู่ในห้องซาวน่า นอนลงอีกครั้ง ก่อนที่จะหลับตานอน เธอยังเตือนเขาว่า “สักพักอย่าลืมไปดู คุณซู ฉันไม่โทษเธอจริงๆ!”
สายตาลี่เฉินซีกร่างแข็งขึ้น จ้องมองดวงตาเธอลึกเข้าไป
ตอนที่เขาเดินไปห้องข้างๆ ซูย้าวกำลังเก็บของ เพราะสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
เงาสูงของเขาโอบล้อมเขาและชายคนนั้นยืนอยู่ข้างหลังเธอไว้ แขนยาวของเขาจับเอวของเธอและลูบไปบนท้องน้อย ร่างกายที่ต่อต้านค่อยๆลดลง
ซูย้าว ลดสายตาลงมองไปที่ข้อกระดูกมือใหญ่ๆชัดเจนตรงเอวและหน้าท้อง มือเล็กๆผลักออกไปโดยไม่ต้องคิดอะไร
ลี่เฉินซี สะดุ้ง ซูย้าว เดินอ้อมไปทางตัวเขาอีกครั้ง รีบเก็บข้าวของอย่างรวดเร็ว
สีหน้าเขาเย็นชา
ไม่รอให้ ลี่เฉินซีคิด ซูย้าวหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา พิมพ์ประโยคสั้นๆในข้อความและส่งให้เขา
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”
คำพูดไม่กี่คำ อธิบายความอัดอั้นในใจเธอได้
มันไม่สามารถอธิบายได้ แต่ทันใดนั้นเขากลับเข้าใกล้แล้วยิ้มขึ้นมา
ก้าวเท้าไปข้างหน้า ยื่นมือมาบีบคางเธอ แต่งหน้าแต่งตาให้เธอสวยใส ขมวดคิ้ว เสียงที่นุ่มนวลพูดว่า “ทำไมผมต้องเชื่อคุณ?”
ระหว่างสามีภรรยา เชื่อใจซึ่งกันและกันถือเป็นเรื่องปกติมั้ง!
ซูย้าว เฝ้าดูเขา ราวกับขนตาของเธอสั่นเหมือนแฟนตัวเล็กคิ้วขมวดเธอไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร
อย่าพูดว่าเธอเป็นใบ้ ถึงจะพูดเป็น ก็ไม่รู้ควรจะตอบอะไร
ดังนั้น เพียงครู่หนึ่งดวงตาสีดำเข้มของชายคนนั้นก็ถูกเธอใช้สายตาจ้องมอง จากนั้นเขาก็ถามอีกครั้งว่า “คุณมีค่าพอที่จะให้ฉันเชื่อไหม?”
ซูย้าวตะลึงจนตาค้าง
ลี่เฉินซี กลับเหลือบมองเธออย่างแผ่วเย็นชา จากนั้นก็ใช้ระดับเสียงสูง “แม่จาง——”
เร็วมาก แม่นมผลักประตูเข้ามาจากด้านนอก
“คุณนายต้องการเลี้ยงครรภ์ พักอยู่ที่นี่อีกสักช่วงหนึ่ง ดูแลเธอให้ดีๆ!”
แม่จางรับคำสั่งด้วยความเคารพ เดินไปที่ ซูย้าวเก็บสัมภาระใหม่ค่อยเปิดใหม่อีกครั้ง
เมื่อสั่งเรียบร้อย ลี่เฉินซีหันตัวไปทางข้างนอก โค้งตัวไปกระซิบข้างหู น้ำเสียงที่เฉยเมย กลับทำให้หัวใจของ ซูย้าว สั่นระรัว!
ที่เขาพูด——— ไม่ใช่จะฝากครรภ์หรอ? งั้นก็อยู่ที่นี่รอจนกว่าเด็กจะคลอดออกมา ไม่อนุญาตให้เดินออกแม้แต่ก้าว!
ซูย้าวปวดใจจนด้านชา น้ำตาไหลพรากออกมา
พูดถึงตรงนี้ เขายังคงไม่เชื่อเธอ…..
แต่ว่า ยังกักขังเธอไว้ที่นี่!
ในวันรุ่งขึ้นมีข่าวเกี่ยวกับ ลี่เฉินซี และหานฉ่ายหลิง ได้รับการตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์หลายฉบับ พาดหัวข้อใหญ่ อะไร ‘ถ่านไฟเก่า ‘ และ ‘อารมณ์ร้อนแรง’ ตามมา
อีกอย่างเมื่อ ลี่เฉินซีมาถึงโรงพยาบาล รูปที่ถูกคนแอบถ่าย ตรงที่บริเวณบรรทัดแรกของหน้าแรกทั้งหมด
ซูย้าวดูหนังสือพิมพ์ สะดุ้งจู่ๆนึกขึ้นมาได้ ที่แท้ หานฉ่ายหลิงคือแฟนเก่าของเขา!
ความรู้สึกในใจซับซ้อนค่อยๆซึมซาบเข้ามา
แม่จางเก็บหนังสือพิมพ์พวกนี้ไปทันทีแถมยังพูดว่า “คุณนายดูแลครรภ์ให้ดีๆ เรื่องอื่นไม่ต้องไปคิด!”
ซูย้าวยิ้มแห้ง นั่นคือสามีของเธอนะ จะไม่คิดมากได้หรอ?
“นี่คือเขาไม่อยากคิดแล้ว ได้หรอ?”
เสียงเย็นชาของหญิงสาวดังขึ้นจากข้างนอก เหลียวหันไปตามเสียง เห็น ซูหยวน ร่างที่สง่าเย้ายวน ถือกระเป๋าอะลิมิเตดใบเล็กๆ ผลักประตูเข้าห้องผู้ป่วย
แต่ข้างๆ ซูหยวน ยังมี ซัวฉ่ายลี่
แม่จางรีบทักทายขึ้น จากนั้นก็หาทางหลบเลี่ยง
เมื่อมีคนเหลืออยู่ไม่กี่คน ซัวฉ่ายลี่ ระงับความเดือดดาลไว้ และพูดตรงๆว่า “ซูย้าว จะดีจะร้ายยังไงฉันก็ถือว่าเป็นป้าของเธอนะ? เลี้ยงเธอมาตั้งหลายปี ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนเนรคุณ!”
“เนรคุณงั้นหรอ พูดง่ายๆก็เป็นแค่เดรัจฉานตัวนึง!” ซูหยวนส่งเสริมอยู่ข้างๆ
ซูย้าวกลับสับสน นี่กำลังพูดอะไรอยู่?
