บทที่ 108 ค่าตอบแทนที่มาแหย่ฉัน
ลี่เฉินซีเข้ามาใกล้เกินไป ในตอนที่พูดอยู่กลิ่นอายที่อุ่นร้อนล้วนมาตกกระทบลงบนผิวของเธอทั้งนั้น จั๊กจี้เล็กน้อย ชั่วพริบตาหนึ่ง แม้แต่ใบหูก็ยังรู้สึกร้อนผ่าวตามขึ้นมาด้วย
ซูย้าวอยากจะผลักเขาออก ขัดขืนเล็กน้อย แต่ไม่ว่ายังไงก็สลัดออกไม่ได้
“ถ้าเธอกลัวว่าจะต้องหย่ากับฉัน ก็ควรหลบหนีไปให้พ้น ๆ ซะ สามารถไปได้ไกลแค่ไหนก็ไปไกลแค่นั้น……” แววตาของเขามองอย่างสำรวจ สีของดวงตาที่เยือกเย็น ทำให้แยกแยะออกได้ยาก
แล้วอยู่ ๆ ในหัวสมองของซูย้าวก็มีเสียงประโยคหนึ่งดังซ้ำขึ้นมาอีกครั้ง ‘เขาไม่อยากจะเห็นเธอกับลูกนอกคอกที่เธอคลอดออกมา ทางที่ดีที่สุดก็คือไปได้ไกลแค่ไหนก็ไปไกลแค่นั้น……’
เมื่อหลายวันก่อน คำพูดนี้ยังเป็นคำพูดที่ซูหยวนพูดออกมากับปากเอง ที่หน้าประตูบริษัทลี่ซื่อ
ตอนแรกเธอยังนึกว่าซูหยวนตั้งใจพูดขึ้นมาเอง แต่กลับไม่เคยคิดว่า นี่กลับเป็นความหมายของเขา ช่างบังเอิญจริง ๆ
“ทางที่ดีที่สุด ก็ออกนอกประเทศซะหน่อย ออกจากเมือง Aไป หลบให้ไกล ๆ แต่ว่าไม่ใช่แบบนี้ อยู่ภายใต้หนังตาของฉัน และซื้อบ้านแล้ว และยังพาลูกของฉันมาด้วย!”
ในวินาทีที่คำพูดนี้ของลี่เฉินซีพูดจบ ก็ไม่รู้ว่าซูย้าวไประเบิดอารมณ์ออกมาจากที่ไหน ถึงกลับผลักเขาออกได้สำเร็จ
ฝีเท้าของเขาถอยหลังไปหลายก้าว ซูย้าวรีบใช้ช่วงเวลานี้ เอามือขึ้นมาวาดท่าทาง “เจิ้งเอ๋อก็เป็นลูกของฉันเหมือนกัน ตอนแรกในตอนที่ฉันท้องนั้น คุณไม่ได้อยากจะเอาลูกคนนี้ด้วยซ้ำ ลี่เฉินซี หย่ากันน่ะได้ แต่ว่าลูกจะต้องเป็นของฉัน!”
ลี่เฉินซีจ้องเธอเขม็ง แววตาที่เยือกเย็นจนองศานับไม่ถ้วนแล้ว แม้แต่รอบสี่ทิศก็ยังเอ่อล้นตามไอพิฆาตรอบตัวของเขา และความอบอุ่นก็ลดลง ความเย็นก็เพิ่มขึ้น
“เธออยากจะหย่า?”
คำสี่คำ น้ำเสียงที่เยือกเย็นของเขา ทำให้ยากที่จะคาดเดาความซับซ้อนนี้ออกมาได้
ซูย้าวก็ไม่มีเวลาจะมาทำการวิเคราะห์จิตวิทยากับเขา เพียงแต่ใช้ภาษามือพูดขึ้นว่า “นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณคาดหวังมาตลอดไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่มีข้อเรียกร้องอะไร ทุกอย่างของคุณฉันสามารถไม่เอาก็ได้ มีเพียงแต่เจิ้งเอ๋อ ยกลูกให้ฉัน!”
นี่เป็นข้อเรียกร้องของเธอ
และก็เป็นเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
หางตาสังเกตเห็นถึงแหวนเพชรที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง แล้วซูย้าวคิดก็ยังไม่คิด ก็ถอดแหวนออกแล้วยื่นให้เขาเลย
มองแหวนที่เธอยื่นมานั้น ในดวงตาของลี่เฉินซีก็ปรากฏรอยยิ้มเย็น ๆ ขึ้นอย่างเข้มข้น “ดีมาก! ซูย้าว เธอทำได้ดีมาก!”
ถึงกลับเรียนรู้ที่จะเอ่ยคำขอหย่าออกมากับเขาเองแล้ว ยังพูดได้เต็มปากเต็มคำอีกว่าเป็นสิ่งที่เขารอคอย?!
เขารอคอยการหย่าอย่างจริง ๆ มาตั้งแต่เมื่อไหร่!
และแล้ว ลี่เฉินซีก็ไฟโทสะพุ่งปี๊ด ไฟโกรธที่ไม่รู้ว่าทำไมรวมตัวกันขึ้นในใจ เพียงแค่ชั่วพริบตา ก็แผดเผาตับไตไส้พุงและจิตใจจนเจ็บปวด ร้องโอดครวญจนเซลล์สมองทุกเซลล์ต่างก็ร้องโวยวายตามไปด้วย เขายกมือขึ้นมาแกะเนกไทเล็กน้อย แล้วมองดูผู้หญิงตรงหน้าคนนี้อีกครั้ง แล้วก็เดินขึ้นหน้าโดยตรง มือยาวช้อนขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วก็อุ้มตัวเธอขึ้นมาโดยตรงเลย และเดินสองสามก้าวก็ยัดเธอเข้าไปในรถแล้ว และเหยียบคันเร่งพุ่งทะยานออกไปเลย
ซูย้าวตกตะลึงจนตาค้างอยู่ในรถ วินาทีก่อนเธอยังอยู่ตรงหน้าประตูอพาร์ทเม้นท์อยู่เลย วินาทีต่อมาเธอก็โดนเขาลากขึ้นมาบนรถอย่างบีบบังคับ!
นี่มันอะไรกับอะไรเนี่ย?!
จากที่นี่กลับไปบ้านตระกูลลี่ อย่างน้อยสุดก็ต้องใช้เวลาถึงสองชั่วโมง และไม่มีเวลามาให้เสียเปล่า ก็เลยหาโรงแรมห้าดาวที่อยู่ใกล้ ๆ ประธานลี่ผู้มีเกียรติตัวเป็น ๆ มาเยือน ไม่จำเป็นจะต้องใช้เอกสารอะไรและเงินมัดจำ ก็ได้ห้องหรูชั้นบนสุดโดยตรงเลย โดยที่การ์ดประตูโดนยื่นมาให้ทั้งสองมือ
ที่ห้องโถงมีคนมากมาย มีนักท่องเที่ยวจากต่างเมืองที่กำลังรอทำเรื่องเข้าพักอยู่เป็นกลุ่ม แล้วก็มีคนที่มาดูงานต่างเมือง ยังมีคู่รักอายุน้อยอีกหลายคู่ที่อารมณ์ถึงที่แล้วที่เหมือนกับฝืนแห้งติดไฟ และยังมีพนักงานอยู่อีกจำนวนไม่น้อย
คนทั้งหมดนี้ จ้องมองลี่เฉินซีลากหญิงสาวอายุน้อยคนหนึ่งเข้ามาอย่างตาค้างปากอ้า แล้วเดินก้าวยาว ๆ ราวกับดาวตกไปที่ลิฟต์
ถ้าหากว่าไม่ใช่ว่าเป็นเพราะชื่อเสียงของบริษัทลี่ซื่อโด่งดัง และไม่ใช่ว่าพอดีที่โรงแรมเป็นของภายใต้ชื่อบริษัทLG และก็พอดีที่เป็นสมัยที่สงบสุขแบบนี้ ผู้จัดการหน้าฟร้อนท์คงจะโทรศัพท์ไปแจ้งความแล้วจริง ๆ!
ตลอดระยะทาง ซูย้าวเอาแต่ขัดขืนไม่หยุด เพื่อหวังอยากจะหนีออกจากเงื้อมมือของเขาให้ได้ แต่ว่าลี่เฉินซีไม่ให้โอกาสเธอเลยสักนิด
และกลับเป็นว่า เธอยิ่งขัดขืน มือของเขาก็ยิ่งจับแน่นขึ้น
รัดกุมมือทั้งคู่ของเธอไว้อย่างโหดร้าย แรงเยอะจนราวกับว่าจะบีบข้อมือเรียวของเธอให้หัก ดวงตาที่เย็นยะเยือกของเขาเต็มไปด้วยไฟโกรธ จ้องเธอเขม็ง แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ซูย้าว เธอแหย่ไฟโกรธของฉันให้ลุกโชนได้สำเร็จแล้ว จะดับไฟยังไง ยังจะต้องให้ฉันสอนเธออีกไหม?”
เสียงดังอยู่ในหู เธออึ้งไปเล็กน้อย ในระเบียงทางเดินที่กว้างใหญ่นี้ พอได้ทีซูย้าวก็อยากจะวิ่งหนี แต่กลับโดนเขารู้ทัน คว้าขวับจับเอวบางเอาไว้ แล้วลากเข้าห้องชุดไป
แล้วล็อกประตูจากด้านใน เปิดไฟให้สว่าง สีหน้าของเขามืดขรึมราวกับน้ำแข็งหนามากไปตั้งนานแล้ว ดวงตาสีดำลึกซึ้งเต็มไปด้วยความไม่พอใจ สายตาจดจ้องอยู่ที่ความงดงามของเธอ และแล้ว ก็ดึงเธอมาข้างหน้าอย่างไม่ทันให้เธอตั้งตัว โน้มตัวลงมาประกบริมฝีปากกลีบกุหลาบของเธอไว้ ใบหน้าหล่อเหลายังคงเย็นราวกับน้ำแข็งเช่นเดิม “เริ่มตั้งแต่วันที่เธอแต่งงานกับฉัน เธอก็น่าจะรู้แล้วว่า การแต่งงานครั้งนี้ จะหย่าหรือไม่หย่า ตามใจเธอไม่ได้!”
ในใจบางแห่งของซูย้าวกระตุกขึ้น หัวคิ้วก็ขมวดตามขึ้นมาด้วย
เขามักจะแข็งแกร่งแบบนี้ และวางอำนาจจนทำให้คนอื่นจิตใจกลัว
แต่ว่าตอนนี้เวลานี้ ซูย้าวไม่ได้กลัวเขา
เธอขัดขืนขึ้นเล็กน้อย ไม่มีทางหลบหลีกการรัดกุมของเขาได้ ได้แต่ปล่อยให้เขาจับไปอย่างป่าเถื่อน เธอรีบม้วนลิ้นแดงของขึ้นทีหนึ่ง และกัดตรงริมฝีปากของเขาทีหนึ่ง ลี่เฉินซีเจ็บจนปล่อยเธอออก ซูย้าวรีบใช้โอกาสนี้ผลักเขาออก แล้วใช้ภาษามือพูดขึ้นว่า “การหย่าเป็นเรื่องยุติธรรม แล้วมีสิทธิ์อะไรให้คุณตัดสินใจคนเดียว? และที่สำคัญ การหย่าก็เป็นสิ่งที่คุณหวังไว้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันก็แค่ให้ความร่วมมือกับคุณก็เท่านั้น!”
เธอแค่อยากจะได้ลูกของตัวเอง ก็แค่ความต้องการเล็ก ๆ แบบนี้ เขาก็ยังขี้เหนียวไปยอมให้อีก
ในหัวสมองฉายภาพวนอยู่แต่ภาพของเขากับหานฉ่านหลิงภาพแล้วภาพเล่า คนงดงามทั้งคู่ เป็นคู่สร้างคู่สม ยิ่งพวกเขาเหมาะสมกันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งสะท้อนให้เห็นว่าเธอไม่เข้าพวก
ทั้ง ๆ ที่เป็นคู่ครองที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่กลับเป็นเหมือนมือที่สามที่ละอายใจ ขั้นอยู่ตรงกลาง มองดูตัวเองหัวใจแตกสลายครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วยังไร้ซึ่งหนทาง
ความรู้สึกแบบนี้ ซูย้าวทนมามากพอแล้ว!
“ลี่เฉินซี ฉันไม่ได้แหย่คุณ เพียงแต่แค่กำลังทำให้คุณสมหวังอยู่เท่านั้น ตกลงหย่ากัน และลูกให้เป็นของฉัน……”
ยังไม่ทันรอให้ภาษามือของซูย้าวพูดจบลงดี ๆ มือก็โดนเขาดึงอย่างแรงทีหนึ่งลากไป จากนั้น เธอก็รู้สึกว่าฟ้าหมุนแผ่นดินไหว ร่างกายโดนเขาจับโยนลงไปบนเตียงอย่างแรง
“ถ้าหากว่าเธออยากจะทำให้ฉันสมหวังจริง ๆ ก็ทำให้ฉันสมหวังอยู่บนเตียงซิ!” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนอยู่บนเตียง และดึกเนกไทออก แล้วโยนไปอีกทางหนึ่ง และแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออก มีผิวหนังสีสุขภาพดีโผล่ออกมา กล้ามเนื้อหน้าท้องที่เหมือนปราการเด่นชัด จนทำให้คนจิตใจฟุ้งซ่าน
ซูย้าวไม่มีทางนั่งนิ่งรอความตายแน่นอน และยิ่งไปกว่านั้นความโมโหกำลังขึ้นสมองอยู่ สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเขาจะทรมานตัวเองยังไง เธอพยายามลุกขึ้นมาจากเตียง อยากจะหลบหนี
แต่ว่าความเร็วในการตอบสนองของเธอ จะไปเทียบกับเขาได้ยังไงล่ะ
ในเวลาเดียวกันที่ลี่เฉินซีโยนเสื้อเชิ้ตทิ้ง ก็เดินขึ้นหน้าทีหนึ่ง แล้วจับข้อเท้าของเธอเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย แล้วดึงกลับหลังทีหนึ่ง และก็ลวดกดเอวของเธอลง จากนั้น ซูย้าวก็ได้ยินเสียงเข็มขัดหนังโดนแกะออก
ความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาอย่างมืดฟ้ามัวดิน ซูย้าวงอตัวไว้ เจ็บจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว มือทั้งคู่จับผ้าปูที่นอนไว้แน่น และกัดริมฝีปากไว้อย่างอัตโนมัติ
“เจ็บมากเหรอ?” เขายิ้มเย็นอย่างชั่วร้าย และท่าทางก็รุนแรงและบ้าคลั่งตั้งนานแล้ว ไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
ซูย้าวเจ็บจนหน้าขาวซีด เขาไม่เคยบ้าคลั่งอย่างวันนี้มาก่อน ไม่มีการเตรียมการใด ๆ แม้แต่น้อย เป็นยังไงก็มาอย่างนั้น ความยาวนั้นเข้าสู่ข้างในโดยตรงเลย
แล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เขามีไฟโกรธอยู่ทั้งตัว และเต็มไปด้วยพละกำลังที่แข็งแกร่งราวกับว่าจะแทงทะลุตัวเธอไปให้หมด ไม่สนใจอะไร ราวกับเป็นวีรบุรุษผู้แข็งแกร่งที่ชนะสงครามกลับมา โจมตีทุกตารางนิ้วในส่วนล่างของเธอ ไหลลื่นอย่างมีความสุข มีความสุขมากจนไม่คิดถึงสิ่งใด
และบวกกับฝีมือที่ดีมากของเขาตั้งแต่แรก และปรนเปรอกับผู้หญิงนับไม่ถ้วนมาตั้งหลายปีนี้ ทำให้เขาได้กลายเป็นมือโปรด้านความด้านนี้ไปตั้งนานแล้ว เพียงแต่ว่าตอนนี้ เขาไม่อยากจะเอาอะไรออกมาใช้ แค่อยากจะใช้วิธีที่พื้นฐานที่สุด เพื่อมาลงโทษเธอ
“เจ็บก็ถูกแล้ว นี่ก็คือค่าตอบแทนที่เธอมาแหย่ฉัน!” น้ำเสียงที่เย็นชาลอยเข้ามาอย่างมืดฟ้ามัวดินจากเหนือหัว เขาดึงเธอเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วพลิกร่างกายของซูย้าวออก แล้วโถมตัวลงไปอีกครั้ง และปิดปากของเธอไว้……
เป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักความตายจริง ๆ ถึงขนาดกล้าเอ่ยปากขอหย่าเลย!
