บทที่ 111 หาเรื่องเธอก็คือหาเรื่องฉัน
“ฉัน…ฉันแค่โกรธช! ไม่ได้ตั้งใจ… ”เมื่อซูหยวนเห็นลี่เฉินซี ทันใดนั้นก็หมดอารมณ์ และตกใจมากจนสูญเสียจิตวิญญาณไป
ความหนาวเหน็บทั้งหมดเมื่อกี้ หายไปทันที ดวงตาคู่นั้นหมุนไปรอบๆ กำลังคิดว่าจะแก้ตัวอย่างไร
เธอได้ยินว่าซูย้าวย้ายออกจากบ้านตระกูลลี่แล้ว และยังได้ยินข่าวลืออีกว่าลี่เฉินซีกำลังจะหย่าร้างกับซูย้าว คิดว่าในเวลานี้ เขาคงไม่สนใจเด็กใบ้คนนั้นหรอก ดังนั้นไม่ว่าตนเองจะทำอะไรก็ไม่สำคัญ
คิดไม่ถึง……
“พี่เฉินซี คุณฟังฉันก่อน นี่เป็นเพียงความเข้าใจผิด !” เธออธิบายอย่างใจจดใจจ่อ
เสียงหัวเพราะดังขึ้นขัดจังหวะคำอธิบายของซูย้าว ลี่เฉินซีมอบเด็กให้กับอานโล๋ และหยิบบุหรี่ออกมาทันที กลุ่มควันที่ลุกเป็นไฟบนปลายนิ้ว ปิดกั้นใบอันหน้าหล่อเหลาที่สงบ “เนื่องจากเป็นการเข้าใจผิด แล้วซูหยวน คุณมาที่นี่ต้องการอะไร”
“ฉัน… ”ซูหยวนเม้นริมฝีปากด้วยด้วยลำบากใจ ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง จึงพูดอย่างไม่เต็มใจ “ฉันเพียงแค่มาหาซูย้าวมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ พี่เฉินซี่ คุณต้องเชื่อฉัน! ”
มือสองข้างเล็กๆที่อ่อนนุ่มของเธอ ตบไปบนแขนของชายคนนั้นเบาๆอย่างไร้เดียงสา กระพริบตาโตอย่างเศร้า ด้วยท่าทางที่น่าสงสาร และสิ่งพัวพันนับไม่ถ้วนในดวงตา
อานโล๋ที่นั่งอยู่บนรถเข็นถึงกับประหลาดใจ แต่ก็คุ้นเคยดีอยู่แล้ว จำได้ว่าซูหยวนเคยเป็นแบบนี้ตลอดอยู่แล้วเมื่อยังเด็ก ทั้งๆที่พึ่งรังแกน้องสาวเสร็จ เมื่อพ่อถาม สามารถผลักดันความผิดทั้งหมดให้กับซูย้าวได้เสมอ
นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้อานโล๋คิดถึงลูกสาวมาตลอดหลายปีนี้ แม้ว่าซูย้าวจะเป็นคนฉลาดหลักแหลม แต่ก็ใจดีเกินไป! ระหว่างความดีและผลประโยชน์ คนที่จมปลักอยู่แต่อดีต ไม่มีวันกลายเป็นผู้แกร่งอย่างแท้จริง ซูย้าวเป็นคนเช่นนี้
ลี่เฉินซีค่อยๆดึงมือของเธอออกไปอย่างใจเย็น ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา เยาเย้ยถากถาง เอียงกายที่สงางาม ริมฝีปากเปิดขึ้นเล็กน้อย “คูณตามหาภรรยาของฉัน มีเรื่องอะไร”
ซูย้าวสองคำ เป็นชื่อคำหนึ่ง เมื่อพูดออกจากปากของเขา รสชาติก็เปลี่ยนไป
“ภรรยาของฉัน” สี่คำ อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างลี่เฉินซีและซูย้าวที่ยอดเยี่ยม ทำให้หัวใจของซูย้าวสั่นสะท้าน
“ฉัน… ฉันก็ไม่มีเรื่องใหญ่อะไร ก็แค่มีเรื่องอยากจะมาถามเธอสักหน่อย!” เธออธิบายได้แค่นี้
ลี่เฉินซีก้มหัวลงแสร้งทำเป็นเชื่อใจ เขี่ยขี้บุหรี่ ดวงตาที่เย็นชาวนไปรอบๆห้องนั่งเล่น ความยุ่งเหยิงทั้งหมดยุ่งเหยิงและตื่นตามาก
“และสิ่งของพวกนี้ ก็เป็นหยวนหยวนคุณเองที่ทุบมัน?”
น้ำเสียงของเขาไม่สูงหรือไม่ต่ำ แต่เบามาก นอกจากนี้ยังมีร่องรอยของเสน่ห์ เพียงแค่พูดออกจากปาก ถึงกับเย็นชาไปถึงกระดูก
ซูหยวนตกตะลึงไปหมด เมื่อกี้เพียงแค่โกรธ จึงจ้างคนมารื้อค้นบ้าน ไม่คาดคิด……
เธอก้มหน้าด้วยความลำบากใจ คร่ำครวญหาคำอธิบายที่สมเหตุสมผล
เกี่ยวกับความเงียบของเธอ ลี่เฉินซีโค้งงอริมฝีปากอย่างเฉยเมย ความเย็นชาของรอบยิ้ม เผยให้เห็นความโหดร้ายที่ไม่สามารถบรรยายได้ “ฉันเห็นแก่พี่ซูย้าวของคุณ เรื่องในครั้งนี้ ฉันสามารถปล่อยผ่านไปได้ แต่หยวนหยวน หลังจากนี้อะไรที่ควรทำ อะไรที่ไม่ควรทำ คุณรู้หรือไม่ ?”
ซูหยวนอ้าปากค้างด้วยความมึนงง และพยักอย่างรวดเร็ว “ฉันผิดไปแล้ว ! พี่เฉินซี เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก ! ”
เมื่อพูดอย่างนั้น แต่ภายในใจเธอก็ยังอยากจะตอแยเขาอยู่ตลอด แต่ในเวลานี้เธอไม่กล้าที่จะทำผิด แค่อยากจะเดินจากไป แต่เพียงแค่พึ่งหันกลับไปและเดินไปไม่กี่ก้าวเสียงอันเยือกเย็นดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“เดี๋ยวก่อน”
ฝีเท้าของซูหยวนหยุดนิ่งเล็กน้อย ร่างกายที่ไม่สามารถควบคุมได้ หยุดโดยไม่รู้ตัวและหันกลับมา“พี่เฉินซี ยังมีเรื่องอะไรหรือ ?”ชายคนนั้นโยนบุหรี่ในมือทิ้ง ยกเท้าขึ้นเพื่อกระทืบมัน ค่อยๆก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ แต่ทุกก้าวที่ก้าวนั้น รู้สึกราวกับเหยียบย่ำหัวใจของซูหยวน
ภายในไม่กี่วินาที ก็เดินเข้ามาใกล้เธอ ลี่เฉินซีได้รับการยกย่อง มองลงไปที่เธอเล็กน้อย ดวงตาที่น่าหลงใหลด้วยดวงดาวที่ส่องแสง ในลมหายใจนั้น ทำให้จิตใจของผู้คนหลงใหล
ซูหยวนจ้องมองเขาอย่างตกตะลึง ดวงตานับพันในดวงตาคู่นั้น ภูเขาและแม่น้ำกลั่นตัว กาแล็กซี่แพรวพราว ฤดูใบไม้ผลิไม่มีที่สิ้นสุด เป็นสิ่งที่เธอหวังได้และไม่สามารถบรรลุได้
ลี่เฉินซีบีบคางของเธอเบาๆด้วยมือข้างหนึ่ง จับใบหน้าของเธอเพื่อบังคับให้ซูหยวนจ้องมองตนเอง เสียงทุ้มต่ำเริ่มขึ้นอีกครั้ง “ในเมื่อคูณรู้ว่าซูย้าวเป็นภรรยาของฉัน ดังนั้นจงจด จำไว้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป การมีเรื่องเธอ ก็คือการมีเรื่องกับฉัน ซูหยวน คุณเป็นฉลาด อย่าทำเรื่องที่โง่เขลา ”
เสียงแผ่วๆ กระซิบเตือน
ลี่เฉินซีขจัดความหวาดกลัวโดยสิ้นเชิง เปลี่ยนเป็นลมหายใจอันเงียบงัน แต่แทรกซึมเข้าไปในไขกระดูก !
ในขณะที่เขาถอยออกมา ซูหยวนพยักหน้าด้วยความตื่นตระหนก และพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้ว!”จึงรับออกไปจากที่นั่นด้วยความตื่นระหนก
โดยไม่สนใจความลำบากใจของซูหยวน ลี่เฉินซีเพียงแค่หันกลับมาและมองไปที่อานโล๋ ความหนาวเย็นก่อนหน้านี้จางหายไปเล็กน้อย เพียงแค่พูดว่า “ที่ตรงนี้คงอยู่ไม่ได้สักพัก ฉันจะเลือกสถานที่อื่นให้คุณและเจิ้งเอ๋อใหม่!”
อานโล๋สะดุ้งเล็กน้อย แต่จากคำพูดของลี่เฉินซี ดูเหมือนว่าไม่อยากแยกลูกออกจากตนเอง ดังนั้นจึงไม่มีการต่อต้านใดๆ
จากนั้น ลี่เฉินซีได้โทรศัพท์สองครั้งในที่นี้ และในที่สุดก็วางสายและพูดว่า“อีกสักครู่หวางอี้จะมารับคุณและลูก สัมภาระจะถูกบรรจุและมีคนส่งให้คุณในภายหลัง ไม่ต้องกังวล”
ลี่เฉินซีทำงาน อานโล๋ไม่กังวลแน่นอน
เธอเพียงแค่กังวลเรื่องอื่น “ลี่เฉินซี ลูกสาวฉันล่ะ? เธออยู่ไหน? ”
ร่างสูงที่กำลังจะออกไปมีอาการชะงักเล็กน้อย ดวงตาของลี่เฉินซีลึกล้ำ และรอยยิ้มจางๆบนริมฝีปากนั้นยากที่จะเข้าใจ “ใช่ เธออยู่ไหน? ”
“อย่าทำเป็นไขสือกับฉัน ตั้งแต่เธอเจอคุณเมื่อวานก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย! บอกฉันสิว่า ซูย้าวอยู่ที่ไหน?”เมื่อเห็นท่าทางกังวลของอานโล๋ เขาจึงพูด “เธอปลอดภัยดี เธออยู่ในที่ที่ควรอยู่ ไม่จำเป็นต้องกังกล”
“แต่…”
อานโล๋พูดไม่ออก และทันใดนั้นอารมณ์ที่สูงส่ง ก็ตกอยู่ในดวงตาที่ซับซ้อนของลี่เฉินซี่ หายใจเข้าลึกๆ ทำได้เพียงแค่เปลี่ยนน้ำเสียง และพูดอย่างจางๆ“เนื่องจากคุณไม่ต้องการหย่า ก็ปฏิบัติต่อเธอให้ดีๆ! ”
หลังจากหยุดไปสักพัก อานโล๋กล่าวว่า“เจิ้งเอ๋อยังไม่เลิกนมและต้องการนมแม่ทุกวัน”ในเวลานี้ใช้เด็กเป็นข้ออ้าง เป็นวิธีที่ดีที่สุด
ลี่เฉินซีพยักหน้า และกล่าวเพียงว่า“ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อเจิ้งเอ๋ออย่างแน่นอน”
อาลโล๋รู้สึกประหลาดใจ และงงงวยไม่อาจเข้าใจ ข้อสงสัยที่รบกวนจิตใจเธอ จนมาถึงวันรุ่งขึ้นถึงจะเข้าใจ
ในอีกด้านหนึ่งของเมือง ในบ้านบรรพบุรุษชานเมืองของตระกูลลี่ ซูย้าวถูกเขากักบริเวณใน วิลล่าหลังใหญ่ ราวกับอาคารปราสาท และเธอสามารถเดินไปได้ทุกที่
สิ่งเดียวที่ทำไม่ได้ คือการออกไปจากบ้านหลังนี้ ซูย้าวลองใช้หลายวิธีแล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นหน้าต่างประตูหน้าและประตูหลัง ต่างก็ไร้ที่ติ ทุกที่มีคนค่อยเฝ้าสังเกตุ และตัวล็อคแข็งแรงผิดปกติ หลังคาทางเข้าชั้นบนสุด ก็ถูกปิดกั้นเช่นกัน
จะขึ้นสวรรค์ก็ไม่ได้ ประตูลงสู่พื้นดินก็ไม่มี
เธอถูกเขาขังอยู่ที่นี่ทั้งเป็น ไม่สามารถหลบหนี และไม่สามารถช่วยตนเองได้ โทรศัพท์มือถือของ ซูย้าวยังไม่ได้ถูกยึด แต่คนที่สามารถติดต่อได้นั้นอยู่ห่างไกลกันหมด มองไปที่โทรศัพท์มือถือที่มีแบตเตอรี่เพียงพอ และสัญญาณแรง เธอถอนหายใจเบาๆ
คนเราที่มีชีวิตอยู่จนถึงจุดนี้ เป็นเรื่องน่าเศร้าจริงๆ ?
ยกเว้นโม่หว่านหว่านและหลินโม่ป่าย เธอไม่มีเพื่อนสนิทที่รู้ใจเลยสักคน และสามีเพียงคนเดียว ก็กักขังเธอไว่ในบ้าน ? !
และในขณะนี้ หัวจิ่งได้พาพยาบาลหญิงที่มีอายุเดินเข้ามา ถือขวดนมสองสามขวดและเครื่องรีดนมอันหนึ่งบนถาด
“คุณผู้หญิง เพราะคุณหนูยังไม่ได้เลิกนมแม่ เพื่อคุณหนูแล้วดังนั้นรบกวนคุณ สำรอง นมแม่ไว้บ้างค่ะ!”
