บทที่ 164 เธอจะทำให้ผมตกหลุมรักเธอ
เมื่อมองย้อนกลับไปในอดีต มักจะมีความสุขเสมอ
โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงช่วงที่ทั้งสองคบหากัน ในตอนนั้นที่เขายังอยู่ในมหาวิทยาลัย และเธอยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปีสาม ทั้งสองได้รู้จักกัน
ตั้งแต่ตอนที่รู้จักเขา หานฉ่ายหลิงคิดเลยว่าผู้ชายคนนี้จะต้องเป็นแฟนเธอให้ได้
นอกจากความตกใจในการเผชิญหน้ากันครั้งแรก ลี่เฉินซี เพียงแค่สามคำนี้ ก็เพียงพอแล้วที่เธอจะมีความมั่นใจที่จะพัฒนาความสัมพันธ์กับผู้ชายคนนี้ต่อไป
หานฉ่ายหลิงเกิดมาในแวดวงชนชั้นสูงของเมือง A แม้ว่าบริษัทHSจะไม่ใช่ตระกูลร่ำรวยที่มีชื่อเสียง แต่ก็ถือได้ว่ามีอำนาจ และบริษัทHS มีลูกสาวเพียงคนเดียว ความปรารถนาเดียวของพ่อหานคือขยายอุตสาหกรรมครอบครัว โดยตัวเขาเองนั้นไม่มีความหวังแล้ว จึงต้องฝากทุกอย่างไว้ที่ลูกสาว
ดังนั้น เธอจึงถูกปลูกฝังความคิดนี้ตั้งแต่ยังเด็ก
แต่เธอเติบโตในต่างประเทศ ได้รับการศึกษาที่ยอดเยี่ยม ความคิดของพ่อแม่ของเธอก็ยังฝังแน่นอยู่ในตัวเธอ
ถ้าไม่ได้ย้ายโรงเรียนกลับมาประเทศจีนตอนมัธยมปีที่หก และบังเอิญได้พบกับลี่เฉินซี เดิมทีเธอก็คิดวิธีที่จะทำความรู้จักกับเขาอยู่แล้ว
เลือกระหว่างเขากับลู่ส้าวหลิง
มันเป็นเพียงการพัฒนาความสัมพันธ์ในอนาคต ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเธอ
เมื่อตอนนี้คิดเกี่ยวกับมัน ราวกับว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเมื่อวานนี้
ในขณะที่ฟื้นความคิด บนใบหน้าที่บอบบางของเธอ หลงเหลือเพียงแค่ความหวานและความงามในช่วงหลายปีที่ผ่านมา รอยยิ้มจางๆ ยังคงอยู่บนใบหน้าของเธออย่างต่อเนื่อง
“เฉินซี ทำไมจู่ๆ คุณถึงพูดถึงอดีตล่ะคะ? มีอะไรรึเปล่า?” เธอมองเขาด้วยความสงสัย
เขาส่ายหัวเล็กน้อย “ไม่มีอะไร ผมรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมากเท่านั้น”
“ใช่ค่ะ! มันผ่านไปเร็วจริงๆ! ถ้าตอนนั้นเราไม่เลิกกัน ฉันก็คงจะเป็นเหมือนซูย้าว มีลูก ลูกของเราตอนนี้น่าจะโตเท่าเจิ้งเอ๋อแล้ว!” จู่ๆ เธอก็ครุ่นคิด
คิ้วหนาของลี่เฉินซีขมวด และริมฝีปากก็เปิดออกเบาๆ “คุณพูดอยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ต้องการมีลูก?”
“อ่า……”
หานฉ่ายหลิงตื่นตระหนกเล็กน้อย เพียงแต่คิดถึงเรื่องโง่ๆ ที่เธอเคยพูดตอนที่เธอเคยคบกับเขา นี่อาจเป็นทางเลือกเดียวที่เธอเลือกในชีวิตที่เกินจินตนาการและการควบคุมของเธอ!
เธอยิ้มอย่างเฉยเมย และอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “ตอนนั้นยังเด็กเกินไป! ทุกๆ วันฉันแค่อยากพัฒนาอาชีพและทำให้ชีวิตของตัวเองร่ำรวยขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นฉันจึงไม่อยากให้เด็กมาตรึงฉันไว้!”
“คงจะอย่างนั้น!” เขายกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูเหมือนจะยิ้ม แต่มองไม่ออกว่าเขาคิดอย่างไร “ตอนที่ซูย้าวแต่งงานกับผม ก็อายุแค่ 20 และคลอดเจิ้งเอ๋อตอนอายุแค่ 21 ก็ยังถือว่าเด็กเหมือนกัน!”
สำหรับคนอื่นในวัยนี้ ควรจะยังอยู่ในมหาวิทยาลัย
ควรไปโรงเรียนกับเพื่อนและใช้เวลาพักผ่อนท่องเที่ยวรอบโลกเพิ่มพูนประสบการณ์ หาเพื่อนใหม่ๆ และมีความรักโรแมนติกตามวัย แต่ซูย้าวกลับเข้าวัยแต่งงานเร็ว และยังให้กำเนิดลูกของเขาอีก
สิ่งที่แวบเข้ามาในหัวสมองของลี่เฉินซีก็คือ เมื่อเธอรู้ครั้งแรกว่าเธอท้อง เธอหยิบแผ่นทดสอบมาให้เขา และเขาก็ทิ้งประโยคว่า ‘เอาออก’ อย่างเฉยเมยและหันตัวกลับไป
ในขณะนั้น หัวใจของซูย้าวต้องแตกสลายขนาดไหน!
แต่ผู้หญิงคนนั้น ยังคงยืนกรานอย่างโง่เขลาและให้กำเนิดลี่เจิ้ง
ความคิดของเขาถูกขัดจังหวะด้วยคำพูดของหานฉ่ายหลิง เธอพูดว่า “ซูย้าวก็คือซูย้าว เธอมีทั้งข้อดีข้อเสียและมีความเสียใจของเธอเอง ฉันกับเธอไม่ใช่ผู้หญิงเดียวกัน”
“งั้นเหรอ? ผมคิดมาตลอดว่าคุณเป็นเพื่อนกับเธอเพราะคุณคล้ายกับเธอ!” เขาพูด
คิ้วของหานฉ่ายหลิงขมวด และรีบพูดว่า “คุณคิดว่าเพื่อนจะต้องคล้ายกันหมดเลยเหรอคะ? คำว่าเพื่อนสนิท เพราะความไม่เหมือนกันถึงได้เป็นเพื่อนกันได้ยังไงล่ะคะ!”
เขาขมวดคิ้วแน่นขึ้น และไม่เข้าใจคำว่าเพื่อนจากปากของเธอว่าหมายถึงอะไรกันแน่ และเขาก็ไม่ได้อยากจะสนใจเรื่องนี้แล้ว
ลี่เฉินซีครุ่นคิดเป็นเวลานาน และในที่สุดคำพูดที่ดูเหมือนจะไม่เต็มใจดูถูกพูดออกมา เขามองเธอด้วยรอยย่นที่ซับซ้อนระหว่างคิ้วของเขา และพูดเบาๆ ว่า “สิบปีแล้ว ไม่นานหรือสั้น คุณไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไปแล้ว คุณไม่ควรเสียเวลากับผมอีกต่อไปแล้ว ในอนาคตหาคนที่เหมาะสมและเริ่มต้นชีวิตของคุณเถอะนะ!”
“……”
หานฉ่ายหลิงถึงกับผงะ ขนตาที่ยุ่งเหยิงของเธอกะพริบเล็กน้อย แล้วหยุดชั่วขณะ “เฉินซี คุณหมายถึงอะไร?”
“เรารู้จักกันมานานแล้ว อย่างที่เคยบอกไป ว่าคุณสำคัญมากสำหรับผม ดังนั้นผมก็หวังว่าคุณจะมีความสุข แต่ความสุขของคุณจะไม่ใช่ผมอย่างแน่นอน” เขาพูดอย่างรวดเร็ว พูดชี้แจงสั้นๆ จากหัวใจของของเขา
ทันทีที่คำพูดของลี่เฉินซีถูกพูดออกไป หานฉ่ายหลิงก็รู้สึกได้ว่าหัวใจของเธอถูกเฉือนออกไป และร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด!
น้ำตาไหลเอ่ออย่างรวดเร็ว และหลังจากนั้นไม่นานก็ไหลผ่านแก้มของเธอ
“ทำ ทำไมล่ะ? เฉินซี ตลอดมาคุณไม่เคยรักซูย้าวเลยไม่ใช่เหรอ? หรือว่าเป็นเพราะลูก ถ้าเป็นเพราะเจิ้งเอ๋อ ฉันรอได้……”
ก่อนที่จะพูดจบ เขาก็ขัดจังหวะ “มันไม่ใช่เพราะเจิ้งเอ๋อ คุณอย่ารอเลย คุณไม่ควรเสียเวลากับผมอีกต่อไปแล้ว!”
เธออายุ 29 ปีแล้ว และไม่ใช่เด็กสาวอีกต่อไป ผู้หญิงหลายคนในวัยนี้ได้แต่งงานและมีลูกแล้ว และเริ่มต้นชีวิตแต่งงานของตัวเอง กลายเป็นภรรยา ลูกสะใภ้และแม่
และตัวตนเหล่านี้ สิ่งเหล่านี้ หานฉ่ายหลิงยังไม่เคยสัมผัส มันไม่ยุติธรรมกับเธอเลย!
“ผมรู้ว่านี่เป็นเรื่องที่โหดร้ายสำหรับคุณ และผมก็ไม่ต้องการทำร้ายคุณเช่นกัน ฉ่ายหลิง ถ้าคุณยอมรับ คุณต้องการให้ผมชดเชยคุณอย่างไรก็ได้”
อีกนัยหนึ่ง ตราบใดที่หานฉ่ายหลิงดำเนินการตามเงื่อนไข ลี่เฉินซีจะยอมรับโดยไม่มีเงื่อนไข
สำหรับคนอื่นแล้ว คงไม่กล้าที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันเหมือนกับดาบที่จักรพรรดิมอบให้ ด้วยเหตุนี้มันจะง่ายเกินไปสำหรับบริษัทHSที่จะขยายใหญ่ขึ้น และจะพัฒนาได้อย่างไร!
แต่หานฉ่ายหลิงส่ายหัว มองเขาผ่านหยาดน้ำตา ร้องไห้ราวกับสายฝน และเสียงของเธอก็แหบแห้งเล็กน้อย “ฉันไม่ยอมรับ! ฉันไม่ยอมรับอะไรทั้งนั้นนอกจากคุณ! เฉินซี ฉันรักคุณ ฉันต้องการคุณเท่านั้น! “
เพราะความสะเทือนใจ จู่ๆ เสียงของเธอก็ดังขึ้น ทำให้บริกรที่อยู่ไม่ไกลมองมาทางด้านนี้อย่างสงสัย
แต่หานฉ่ายหลิงไม่ได้สนใจว่าจะขายหน้าใดๆ เธอจับมือเขาอย่างหมดหวัง และพูดอย่างใจจดใจจ่อ “ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม? ฉันรอคุณได้ ฉันรอให้เจิ้งเอ๋อโตขึ้น และรอให้คุณหย่ากับซูย้าว……”
“อย่ารอเลย!” ลี่เฉินซีขัดจังหวะอย่างไม่แยแส “ผมจะไม่หย่า! ผมจะไม่ทำอะไรที่ไม่น่าให้อภัยกับพวกเขาแม่ลูก”
“แต่เธอเป็นคนใบ้!” หานฉ่ายหลิงกระซิบกระซาบ
ลี่เฉินซีรีบถอนมือออกอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีเข้มของเขาอึมครึมกว่าเดิมหลายเท่า และคำพูดก็เย็นชา “เธอเป็นคนใบ้ก็จริง แต่ผมลี่เฉินซีก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีข้อบกพร่องใดๆ ตรงกันข้าม ผมคิดว่าการแต่งงานนี้ เป็นหนี้เธอมากเหลือเกิน!”
หานฉ่ายหลิงไม่เชื่อหูของเธอ มันเหลือเชื่อมากที่สามารถฟังคำเหล่านี้ออกมาจากเขาได้
เธอลุกขึ้นและต้องการที่จะจับมือเขา แต่ลี่เฉินซีก็สะบัดออก หานฉ่ายหลิงกำลังสูญเสียและพูดได้แค่ว่า “แต่คุณไม่ได้รักเธอ! เด็กที่จะรักษามัน?”
“ฉ่ายหลิง การแต่งงานที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับลูก แต่คนสองคนไม่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหน พวกเขาก็สามารถทำให้กันและกันตกหลุมรักตัวเองได้ครั้งแล้วครั้งเล่า! นี่คือความหมายที่แท้จริงของการแต่งงาน!”
“บางทีตอนนี้ผมอาจจะไม่ได้รักเธอ แต่วันหนึ่งเธอจะทำให้ผมตกหลุมรักเธอ”
ในขณะนั้น หานฉ่ายหลิงไม่ตอบกลับ ราวกับว่าเธอสูญเสียความสามารถในการพูดทั้งหมดไป เธอมองเขานิ่งๆ และร้องไห้อย่างเงียบๆ
ลี่เฉินซีไม่ได้อยู่ต่อ และไม่แม้แต่จะมองเธอแล้ว เขาหันกลับไปอย่างไม่แยแสและออกจากร้านกาแฟในทันที
