เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ – ตอนที่ 165 ฉันไม่อยากทำให้คุณอับอาย

บทที่ 165 ฉันไม่อยากทำให้คุณอับอาย

หานฉ่ายหลิงนั่งอยู่คนเดียวในร้านกาแฟเป็นเวลานาน

นานจนกาแฟที่อยู่ตรงหน้าได้เย็นหมดแล้ว น้ำแข็งบนจานอาหารก็ค่อยๆ ละลายไป เธอมองท้องฟ้าที่มืดมนด้านนอก ฝนโปรยลงมาน้ำตายังคงร่วงหล่นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เธอชอบวางแผนทุกอย่างล่วงหน้าตั้งแต่เล็กจนโต

เมื่อเธอยังเป็นเด็ก เธอจะคาดเดาได้ว่าเธอจะทำอะไรเมื่อเธอเติบโตขึ้น และสิ่งที่เธอควรเรียนรู้นั้นดีสำหรับเธอ เธอจึงขยันหมั่นเพียรฝึกฝนการเต้นรำต่างๆ ฝึกฝนตนเอง พัฒนาศักยภาพตนเอง และเรียนรู้อย่างขยันขันแข็ง หลากหลายวัฒนธรรมและภาษาต่างๆ……

เธอเก่งในการคำนวณและควบคุมจิตใจของผู้คน และยังจัดการเส้นทางชีวิตของตัวเองได้ดี การกระทำที่ผิดไปจากแผนเพียงอย่างเดียวก็คือเมื่อเธอเสนอที่จะเลิกกับลี่เฉินซี

เพื่อสิ่งเรียกว่าเพื่อน!

เหลวไหลเกินไป และก็ยังเด็กเกินไป!

เธอคิดว่ามีผู้ชายดีๆ ยังมีอีกมากมาย คนรวยมากมายในจีนและยังมีนักธุรกิจที่ร่ำรวยในต่างประเทศ สามีในอนาคตของเธอ ยังมีทางเลือกอีกมากมาย

เหตุผลก็เป็นเช่นนั้น

แต่หลังจากประสบการณ์มากมายก็พบว่า บางคนปฏิบัติต่อเธออย่างจริงใจและบางคนก็หลอกลวงเธออย่างตั้งใจ

เมื่อเข้าใจสิ่งเหล่านี้ ต้องใช้เวลาและพลังงาน

เมื่อเธอเข้าใจอย่างละเอียดแล้ว เธอก็พบลี่เฉินซีนั้นเป็นคนดีที่สุด และเมื่อเธอกลับมาที่ประเทศจีน เขาก็ได้แต่งงานกับคนเป็นใบ้แล้ว

เธอยอมรับไม่ได้จริงๆ ความยอมไม่ได้และความแค้นทุกประการหลั่งไหลเข้ามา ในที่สุดก็สงบลงและค่อยๆ ย่อยสลายลงในก้นบึ้งของหัวใจของเธอ สิ่งที่เธอคิดได้ก็คือการเอาเขากลับมา!

แต่จะเอาคืนมาได้อย่างไร?

สิ่งเดียวที่ทำได้และสิ่งที่ดีที่สุดในการรักษาภาพลักษณ์ของเธอคือการแยกความรู้สึกของพวกเขาออกจากกันอย่างเงียบๆ เธอสนิทกับซูย้าว และด้วยวิธีการเป็นเพื่อน เธอจะใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อบ้านตระกูลซู ใช้วิธีต่างๆ ในการเข้าหาเธอ แต่สุดท้ายเธอก็ยังทำไม่สำเร็จ!

สิ่งที่เธอได้รับคือประโยคที่เย็นชาของเขา ‘ผมจะไม่หย่า!’ เมื่อลองคิดดูดีๆ เขาไม่หย่า แล้วหานฉ่ายหลิงทำทั้งหมดนี้เพื่ออะไร?

เธอเป็นผู้หญิงที่ดีและโดดเด่นขนาดนี้ จะสู้คนเป็นใบ้ไม่ได้เลยเหรอ?

หานฉ่ายหลิงรู้สึกไม่เป็นธรรม รู้สึกโกรธจากก้นบึ้งของหัวใจ เธอขุ่นเคืองและยกโต๊ะตรงหน้าอย่างดุเดือด จานและถ้วยกาแฟตกลงที่พื้นและเสียงของการแตกก็ดังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

บริกรและผู้จัดการร้านวิ่งออกมาหลังจากได้ยินเสียง ดูที่เกิดเหตุด้วยความประหลาดใจ ตกตะลึง และไม่รู้จะพูดอะไร

หานฉ่ายหลิงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว หยิบธนบัตรจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเงิน และโยนลงบนพื้นอย่างดูถูกเหยียดหยาม จากนั้นก็ขับรถออกไป

ลี่เฉินซีกลับมาที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้ง ลูกชายของเขากำลังเล่นกับพวงกุญแจอยู่ในอ้อมแขนของซูย้าว เจิ้งเอ๋อถือตุ๊กตาน่ารักสองตัวไว้ในมือและเล่นอย่างมีความสุข

เขาเดินตรงไป และดูอาหารจานด่วนบนโต๊ะ ไม่ต้องคิดอะไร พวงกุญแจเหล่านี้เป็นของขวัญสำหรับอาหารจานด่วน

“กินฟาสต์ฟู้ดให้น้อยลงหน่อย คุณยังป่วยอยู่!” เขาพูดเบาๆ และเดินไปหยิบฟาสต์ฟู้ดบนโต๊ะออกมา แล้วโยนลงถังขยะอย่างไร้ความปรานี

ซูย้าวมองดูด้วยความปวดใจ เธอเป็นคงสั่งมันมา! และไม่ง่ายเลยที่คนส่งอาหารจะมาส่งที่นี่ เผื่อตุ๊กตาสองตัวนี้ให้เจิ้งเอ๋อเล่น

หลังจากนั่งลง เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรสั่งอาหารอีกครั้ง

ซูย้าวพูดด้วยภาษามือว่า “ฝนตก ถนนเดินทางไม่สะดวก อย่าสั่งเลยค่ะ!”

จะรบกวนคนส่งอาหาร

แต่ลี่เฉินซียิ้มอย่างเฉยเมย “ผมโทรไปที่ร้านอาหารชั้นล่าง เมื่อตอนที่ผมกลับมา ผมเห็นเบอร์โทรศัพท์ จึงจำไว้”

ที่แท้ก็จากชั้นล่าง ดังนั้นจึงสะดวกในการส่งอาหาร ซูย้าวจึงไม่ขัดขวางเขา

ในขณะที่เขายังอยู่ที่นี่ เธอคิดถึงบางอย่างขึ้นมา เธอจึงดึงเขามาและพูดด้วยภาษามือ “เมื่อกี้คุณบอกว่าจะไปงานเลี้ยงของคุณชายลู่ใช่ไหม”

ลี่เฉินซีพยักหน้า “ใช่ พรุ่งนี้พาคุณกับลูกไปด้วย”

ซูย้าวส่ายหัวและพูดด้วยภาษามือ “เฉินซี ฉันรู้ว่าคุณเจตนาดี แต่ฉันขอแนะนำให้คุณพาเจิ้งเอ๋อไปเถอะค่ะ!”

เขาเลิกคิ้วทันที “ทำไมล่ะ? รู้สึกไม่สบายเหรอ?”

เธอส่ายหัว ริมฝีปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย และยิ้มด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เธอพูดด้วยภาษามือว่า “ไม่ใช่ค่ะ ฉันสบายดี แต่คุณก็รู้ ฉันพูดไม่ได้ ถ้าคุณพาคนใบ้ไปด้วยบ่อยๆ มันจะทำให้คุณดูไม่ดีนะคะ!”

และเมื่อครู่ที่เธอเห็นหานฉ่ายหลิง เมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกัน พวกเขาเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ

แต่เธอ เป็นเหมือนผู้หญิงที่น่ารังเกียจ เอาความสุขของคนอื่นไป……

จากช่วงเวลาที่เธอกลายเป็นคนใบ้ เธอค่อยๆ ลดคุณค่าของตัวเองลงไปเรื่อยๆ หลังจากผ่านไปหลายปี หลายสายตาหลายคำพูด จะไม่ให้เธอสนใจเลยหรือยังไง?

ไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ทางจิตใจ ก็คงได้รับผลกระทบบ้าง

เธอรักเขา และเธอไม่ต้องการให้เขาได้รับผลกระทบไปด้วย

ลี่เฉินซีไม่เคยคิดว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากของเธอ และในทันใดนั้น ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ก็ระเบิดเข้ามาในหัวใจ

เขาหายใจเข้าลึกๆ ลุกขึ้นและโอบเธอไว้ “คุณเป็นภรรยาของผม ไม่ว่าคุณจะพูดได้หรือไม่ได้ คุณก็ยังเป็นภรรยาของผม!”

จากนั้นลี่เฉินซีก็ปล่อยเธอไป โดยที่มือใหญ่ลากผ่านแก้มเล็กๆ และลดมือลงไปเชยคางเธอ ขมวดคิ้วอย่างเย็นชา “คุณจำไว้เท่านี้ก็พอแล้ว! ส่วนเรื่องอื่นให้ผมเป็นคนตัดสินเอง!”

“……”

ซูย้าวเพียงแค่เจตนาดี แต่ไม่คิดเขาจะซาบซึ้ง!

เธอไม่มีทางเลือก จึงทำแค่ผงกศีรษะ

“พรุ่งนี้ไปกับผม ถ้าใครพูดอะไรเกี่ยวกับคุณหรือกลั่นแกล้งคุณกับเจิ้งเอ๋อก็บอกผม!” ดวงตาที่ครอบงำของเขาแน่วแน่มาก

ดูซิใครจะกล้ารังแกผู้หญิงของลี่เฉินซี เป็นคนใบ้แล้วยังไง? ทำไมถึงมักมีคนชอบมีส่วนร่วมเรื่องที่เธอเป็นใบ้กัน เป็นใบ้แล้วยังไง เป็นใบ้แล้วคนอื่นจำเป็นต้องมายุ่งเกี่ยวด้วยงั้นเหรอ!

บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนดีขึ้น ลี่เฉินซีต้องการใช้เวลากับเธอในโรงพยาบาลมากขึ้น แต่หวางอี้โทรศัพท์มา บอกว่าที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อย และอยากให้เขาไปที่นั่น

ลี่เฉินซีอิดออดอยู่กับเธอสักพัก ก่อนจะมองเธอย่างลึกซึ้ง ก่อนจะออกจากโรงพยาบาล

ก่อนที่เขาจะจากไป บริกรของร้านอาหารได้นำอาหารมาส่ง

เจิ้งเอ๋อได้กลิ่นหอมและคลานเข้ามา ซูย้าวยิ้มและป้อนซุปให้เขาด้วยช้อน จากนั้นก็กินของตัวเอง

เมื่อเธอทานอาหารเสร็จ และเตรียมจะเก็บกล่องอาหารกลางวันทิ้งขยะ ประตูของห้องผู้ป่วยก็เปิดออก

หานฉ่ายหลิงปรากฏตัวขึ้นมา ใบหน้าที่งดงามของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา โดยไม่สนใจหน้าตาเลย เธอยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความตกที่นั่งลำบาก

“ซูย้าว เราคุยกันหน่อยได้ไหม” เธอพูดอย่างกะทันหัน

ซูย้าวพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เธอเดินกลับไปที่เตียงและอุ้มเจิ้งเอ๋อไว้ จากนั้นก็เชิญให้หานฉ่ายหลิงนั่งลงก่อน

“ซูย้าว เธอหย่ากับเฉินซีหย่าเถอะนะ! เขาไม่ได้รักเธอ แต่เป็นเพราะลูก เพราะความรับผิดชอบนี้ เขาจึงยอมที่จะอยู่กับเธอ การแต่งงานแบบนี้ไม่ยุติธรรมกับเธอเลย!”

หานฉ่ายหลิงไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป ทันทีที่เธอนั่งลงเธอก็พูดทุกอย่างที่ตัวเองคิด

ซูย้าวตกตะลึงจากสิ่งที่ได้ยิน แต่หลังจากที่รู้สึกงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ยังคงพยายามเบี่ยงเบนความสนใจจากการแสดงออกบนใบหน้าของหานฉ่ายหลิง

“เฉินซีพูดถึงเรื่องการตัดความสัมพันธ์กับเธอแล้วเหรอ” เธอใช้ภาษามืออย่างรวดเร็ว

หานฉ่ายหลิงหลับตาลงอย่างช่วยไม่ได้ “ซูย้าว จุดเด่นที่สุดของเธอคือความฉลาดและสามารถรับรู้จิตใจของผู้คนได้ แต่นี่ก็คือจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของเธอเช่นกัน!”

เพียงง่ายดาย สิ่งที่อยู่ในใจของหานฉ่ายหลิงก็สามารถเปิดเผยได้ง่ายดาย โดยไร้ความเมตตา

เมื่อรู้แบบนี้ อีกฝ่ายจะน่าโดนเกลียดขนาดไหนกัน!

ซูย้าวยกมือขึ้นแสดงความขอโทษ

“สิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไปเป็นความจริง ไม่ว่าเฉินซีจะพูดอะไรกับฉัน แต่เขาไม่ได้รักเธอจริงๆ มันเป็นเรื่องจริง! เธอควรจะหย่า! ฉันเห็นว่าคุณหมอหลินรักเธอมาก และพวกเธอก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กและยังเคยเป็นคู่หมั้นกัน ในอนาคตเขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างดีแน่นอน!” หานฉ่ายหลิงกล่าว

ซูย้าวขมวดคิ้ว เมื่อเอ่ยถึงหลินโม่ป่ายก็ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจ

“เธอปล่อยเฉินซีไปเถอะนะ! มันไม่มีความสุขเลยที่ต้องปกป้องผู้ชายที่ไม่ได้รักเธอ และการแต่งงานที่ไร้ความหมาย! เมื่อเจิ้งเอ๋อโตขึ้น เขาจะไม่เข้าใจเธอ! รีบปล่อยมือไปเถอะ!”