บทที่ 173 ไม่อนุญาตให้ทำร้ายเธอ
เพ้ยส้าวหลี่พูดเสียงเบา เหมือนประโยคที่พูดตามอำเภอใจ แม้จะดูเป็นเหมือนเรื่องตลกเล็กน้อย แต่ดวงตาสีดำสนิทนั้นกลับลึกล้ำและการจ้องมองที่มุ่งมั่นของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย
ซูย้าวมั่นใจว่า สิ่งที่เขาเพิ่งพูดนั้น ไม่ง่ายเหมือนเรื่องตลก
แน่นอนว่า เขาพูดอะไรบางอย่างอีกในทันที –
“ฉันจริงจัง สำหรับคุณ ฉันสามารถเปลี่ยนแปลงและพัฒนาให้ดีขึ้น”
ซึ่งรวมถึงการเลี้ยงลูกของคนอื่น
และเมื่อเขาคิดว่าพ่อของเด็กคนนั้นคือลี่เฉินซี เขาก็รู้สึกน่าสนใจมากขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก!
แต่ด้วยความคิดแบบนี้ ซูย้าวจะร่วมมือด้วยได้อย่างไร
ใบหน้าของเธอตึงไปชั่วขณะดวงตาที่เย็นชาของเธอรู้สึกเหมือนกำลังมองดูคนโง่ และเธอก็พูดด้วยภาษามือว่า “ประธานเพ้ย ลาก่อน!”
จากนั้น จึงหยิบกระเป๋าและหันกลับเดินลงไปชั้นล่าง
เพ้ยส้าวหลี่ยกยิ้มที่ริมฝีปากอย่างไม่แยแส และเดินตามหลังเธอ
เมื่อเขาลงมาถึงชั้นล่าง เขาก็ขวางไม่ให้ซูย้าวไป และพูดว่า “ฉันเป็นคนใจดี ไม่จำเป็นต้องคิดร้าย อีกอย่างคุณมีอคติกับฉัน มักจะปฏิเสธฉันโดยเจตนา … “
ซูย้าวหายใจเข้าลึก ๆ และพูดเป็นภาษามือว่า “ใช่ มีอคติ แต่จะทำไม?”
“อคติอะไร ฉันอยากรู้ หลังจากนี้จะเริ่มเปลี่ยนและอธิบาย ฉันไม่อยากมีเรื่องเข้าใจผิดกับคุณ” เขาพูดทันที
ยังคงดูจริงจัง หากซูย้าวชี้ให้เห็นจริงๆ เพ้ยส้าวหลี่จะแก้ไขจริงๆ และจะอธิบายด้วย
แต่เธอไม่อยากที่จะคลุกคลีกับผู้ชายคนนี้ ไม่แม้แต่นิดเดียว!
เธอส่ายหัวและพูดเป็นภาษามือว่า “ประธานเพ้ยคุณดีมาก คุณดีในทุกด้าน แต่คุณและฉันไม่มีวาสนาต่อกัน ขอบคุณสำหรับความกรุณาของคุณ!”
จากนั้น ซูย้าวต้องการที่จะจากไปอีกครั้ง แต่เพ้ยส้าวหลี่ไม่ยอมปล่อย แขนยาวโอบแขนเธอไว้
ไม่ยอมปล่อย
ห้องโถงของโรงพยาบาล มีคนไปมา แต่จะไม่มีใครให้ความสนใจกับฉากนี้ ยกเว้นเพียงคนเดียว
หลินโม่ป่ายบังเอิญลงไปชั้นล่าง และเมื่อเห็นดังนั้นเขาก็รีบเดินไป “เพ้ยส้าวหลี่? คุณดึงซูย้าวไว้ทำไม?”
เขาเดินเข้ามา แยกทั้งสองออกจากกันและปกป้องซูย้าวให้มาอยู่ข้างหลังเขาและสายตาที่เยือกเย็น ก็หันไปทางเพ้ยส้าวหลี่
ฉากดังกล่าว ทำให้เพ้ยส้าวหลี่คาดไม่ถึง มองหลินโม่ป่ายด้วยความสนใจ และยิ้ม
เขาสอดมืออันสง่างามของเขาลงในกระเป๋ากางเกง และมองไปที่เขาอย่างเฉยเมย “หลินโม่ป่าย พวกเราไม่ได้เจอกันมานานเลย!”
ในแง่ของความสัมพันธ์ หลินโม่ป่ายยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของเพ้ยส้าวหลี่ ซึ่งทั้งคู่เป็นญาติสนิทกัน
กรุ๊ปหลินเป็นครอบครัวแพทย์ และบรรพบุรุษของเขาเกือบทั้งหมดเป็นหมอมาหลายชั่วอายุคน รวมถึงโรงพยาบาลเซ็นเดอร์ในปัจจุบัน ซึ่งกรุ๊ปหลินมีหุ้นอยู่ในนั้น
พวกเขารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก จึงไม่ใช่คนแปลกหน้า
“ประธานเพ้ยยุ่งทุกวัน เจอไม่เจอหน้าแล้วจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันละ” หลินโม่ป่ายพูดเสียงเรียบ และแววตาน่าเกรงขาม เพ้ยส้าวหลี่ยิ้มเล็กน้อย “คุณยังเหมือนเดิม คุณชอบไปอยู่รอบ ๆ ซูย้าวตั้งแต่วัยเด็กจนถึงวัยผู้ใหญ่”
หลินโม่ป่าย เหลือบมองไปที่ซูย้าวที่อยู่ข้างๆ แสงส่องประกายในดวงตา และบังเอิญโอวหยางเช่อเดินลงมาและได้เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วและถือกระเป๋าราวกับว่าเขากำลังเลิกงาน
เขาจึงเรียกโอวหยางเช่อให้หยุด และพูดว่า “โอวหยางเช่อ คุณสะดวกไปส่งซูย้าวกลับบ้านได้ไหม!”
โอวหยางเช่อยิ้มเล็กน้อยและพูดทันทีว่า “เป็นเกียรติมาก”
จากนั้น ซูย้าวก็แสดงท่าทาง ได้โปรด และเธอก็ไม่ปฏิเสธ หลังจากเหลือบมองไปที่หลินโม่ป่าย เธอก็เดินตาม โอวหยางเช่อและออกจากโรงพยาบาล
เมื่อเธอออกไปแล้ว หลินโม่ป่ายหันมาสบตากับเพ้ยส้าวหลี่ “ ก่อนที่เธอจะแต่งงาน เธอเป็นคู่หมั้นของฉัน มันเป็นเรื่องปกติที่ฉันจะดูแลเธอและปกป้องเธอ ตอนนี้เธอแต่งงานแล้วฉันหวังแค่ว่าเธอจะมีความสุข ไม่ว่าจะทำอะไร ก็อยู่ในความเหมาะสม ไม่เหมือนคุณ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เพ้ยส้าวหลี่ก็ขมวดคิ้ว “พูดแบบนี้ ฉันเป็นยังไง?”
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ คุณต้องการใช้ประโยชน์จากเธอ!” หลินโม่ป่ายพูดตรงๆ โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า “สนใจเธอให้น้อยลงไม่ว่าคุณจะมีจุดประสงค์อะไร คุณจะจัดการกับใครก็ได้ที่คุณต้องการ แต่ถ้ากล้าทำร้ายเธอแม้แต่น้อย เพ้ยส้าวหลี่ ฉันไม่มีวันปล่อยคุณไปแน่! “
“ฮ่า!” เพ้ยส้าวหลี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ และดวงตาที่เย็นชาของเขาก็รุนแรงขึ้น “หลินโม่ป่าย ในโลกนี้ คุณไม่ใช่คนเดียวที่ชอบเธอ และสนใจเธอ!”
เขาก็สนใจเช่นกัน
แม้ว่าเพ้ยส้าวหลี่จะไม่สามารถแน่ใจว่าในใจของเขา รู้สึกยังไงกันแน่ เป็นรักแท้ หรือ …
สรุปแล้ว สิ่งเดียวที่เขามั่นใจได้ในเวลานี้คือ เขารู้สึกถึงผู้หญิงใบ้ที่ชื่อซูย้าว
ยังคงเป็นความรู้สึกระหว่างชายและหญิง!
หลินโม่ป่ายมองไปที่เขา ดวงตาของเขาค่อยๆมืดและลึกล้ำ “อย่าบอกฉัน ว่าคุณก็ชอบเธอเหมือนกัน!”
“ทำไม?” เพ้ยส้าวหลี่ถามทันที ได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ มันทำให้เขาไม่มีความสุข
หลินโม่ป่ายหัวเราะเยาะ “คุณไม่ได้รักใคร สิ่งเดียวที่คุณรัก คือผลกำไร อะไรก็ตามที่ดีสำหรับคุณและกรุ๊ปเพ้ยซื่อ คุณสามารถทำได้ทุกอย่าง แม้แต่บอกว่ารักเธอ มันจะดีกว่าถ้าคุณจะบอกว่าคนที่คุณรักที่สุดคือลี่เฉินซี!”
เนื่องจากเป็นเวลาหลายปีที่เพ้ยส้าวหลี่ ต้องการเอาชนะลี่เฉินซีมาโดยตลอด ต้องการยึดตำแหน่งของบริษัทลี่ซื่อ ในตลาดการเงิน ต้องการครองตลาดในประเทศทั้งหมดและครองอำนาจอย่างสมบูรณ์
ดังนั้น ลี่เฉินซีจึงเป็นคู่ต่อสู้เพียงคนเดียวของเขา เปรียบในความแข็งแกร่ง คู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ทำให้เพ้ยส้าวหลี่หลงใหลไปชั่วขณะ
เขาจะต้องเสียเวลาสืบสวนทุกอย่างเกี่ยวกับลี่เฉินซี เฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเขา ในขณะเดียวกัน ลี่เฉินซีจะให้ความสนใจกับเพ้ยส้าวหลี่ทุกที่ทุกเวลา
“คุณแค่ต้องการใช้ประโยชน์จากซูย้าว จัดการกับลี่เฉินซี แต่คุณคิดผิด ลี่เฉินซีไม่สนใจซูย้าวเลย ถ้าคุณมีความคิดเช่นนี้ก็จงหันไปสนใจคนอื่นเถอะ!”
หลินโม่ป่ายมองไปที่เขา มีความซับซ้อนที่อธิบายไม่ได้ในสายตาของเขาเขา ถอนหายใจ เดินออกไปจากเขา
ริมฝีปากของเพ้ยส้าวหลี่โค้งงอเล็กน้อย ดูเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ใบหน้าที่หล่อเกินไป นอกจากนี้ยังมีลักษณะมีสไตล์
มันเป็นเพียงดวงตาที่ซ่อนเร้น ความลึกไม่มีที่สิ้นสุดบรรจุอยู่ในนั้น
โอวหยางเช่อขับรถไปส่งซูย้าวที่บ้านใหญ่ตระกูลลี่ ระหว่างทาง อาจรู้สึกถึงบรรยากาศที่เงียบสงบ
มันดูน่าอึดอัดเล็กน้อย
เขากำลังมองหาหัวข้อสนทนา ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมา “คุณกำลังตั้งครรภ์ ดังนั้นการผ่าตัดจึงควรยืดออกไปก่อน!”
ซูย้าวผงะเล็กน้อย มองไปที่เขาและพยักหน้า
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าลี่เฉินซีจะปล่อยให้เธอเก็บลูกไว้หรือไม่ แต่มันก็ไม่เหมาะสำหรับการผ่าตัดในตอนนี้ และการยืดเวลาออกไปก็เป็นการดี
“จากนี้อย่ากินยาตามอำเภอใจ มันไม่ดีสำหรับทารก!”เขาเตือนอีกครั้ง
เธอยังคงยิ้มและก้มหน้าลง
ถ้าเธอรู้ว่าตั้งครรภ์ เธอจะไม่ใช้ยาตามอำเภอใจ
“แต่ฉันก็ยังอยากรู้ เมื่อตอนเด็กคุณเคยผ่านประสบการณ์อะไรมาบ้าง ซูย้าว เดิมทีคุณสามารถพูดได้ จากผลการตรวจของคุณ มันเกิดจากสารพิษบางชนิด …”
ยิ่งไปกว่านั้นหลายปีผ่านมา ร่างกายจะค่อยๆดูดซึมสารนี้ และยังกัดกร่อนอวัยวะอื่น ๆ อย่างรุนแรง ทำให้ภูมิคุ้มกันของร่างกายต่ำมาก อาจมีผลกระทบอื่น ๆ แต่ในช่วงเวลานี้ยังหาไม่พบ
โอวหยางเช่อ คิดอยู่พักหนึ่ง “เป็นไปได้ไหมว่ามีคนวางยาคุณ?”
เมื่อคำพูดถูกพูดออกไป ราวกับสัมผัสหนามในใจของซูย้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ
เธอกะพริบตาถี่ๆส่ายหัวเร็ว ๆ และอธิบายด้วยภาษามือว่า “ไม่ใช่แบบนี้ มันอาจจะเป็น … “
“มันอาจจะเป็น … ตอนเด็กฉันกินของอำเภอใจ!” เธออธิบายแบบขอไปที สีหน้าของเธอดูไม่มั่นคง
บังเอิญรถขับมาถึงประตูของบ้านใหญ่ตระกูลลี่ เธอผลักประตูและลงจากรถโดยเร็ว โอวหยางเช่อก็ลงจากรถเช่นกัน
เธอพยักหน้าและขอบคุณอย่างสุภาพและกำลังจะหันกลับและเข้าไปในบ้าน แต่ถูกเขาเรียกไว้ –
“เดี๋ยวก่อน”
ซูย้าวหยุดเล็กน้อย หันกลับมามองเขาอย่างสงสัย
โอวหยางเช่อ มองไปที่เธอ ใบหน้าขาวเปล่งประกายในแสงแดด เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยและพึมพำเป็นเวลานานก่อนที่จะพูดว่า “คุณ จำฉันไม่ได้อีกแล้วเหรอ?”
ถัดจากหน้าต่างที่ยื่นจากผนังในห้องทำงานบนชั้นสองของบ้าน ลี่เฉินซียืนพิงหน้าต่างในชุดสูทสะอาด
สายตาที่เย็นชา มองตามชายและหญิงกำลังการสนทนากันอยู่ชั้นล่าง
