บทที่ 213 มาถอดเสื้อผ้าฉันทำไม
เมื่อมองชายหนุ่มที่นอนราบอยู่บนเตียง หานฉ่ายหลิงก็ส่งเสียงคำรามออกมาอย่างพึงพอใจ เธอรีบร้อนจนแทบจะหายใจติดขัด เมื่อถอดเสื้อตัวบางของเขาออกไป ก็ดึงแขนของเขาออก แล้วเข้าไปนอนในอ้อมกอดของเขา“เฉินซี……”
“เฉินซี………”
เสียงของเธอนิ่มนวล สายตาเป็นประกายอ่อนหวาน
“คุณมองฉันสิ ฉันเอง！”
เธอตะโกนอยู่สักพัก จากนั้นก็เขย่าตัวของเขาเบาๆ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ผลซะทีเดียว เมื่อลี่เฉินซีค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมาเล็กน้อย สายตาพร่ามัวหรี่ลง แล้วมองมาที่เธอ “กี่โมงแล้ว?”
หานฉ่ายหลิงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู “ห้าทุ่มครึ่ง”
“งั้นผมกลับก่อนนะ！”
เขาพูดพร้อมเตรียมจะลุกขึ้น หานฉ่ายหลิงจึงรีบไปขวางเอาไว้ “ทำไมต้องไปล่ะ? คุณเมามากแล้วนะ อยู่ก่อนเถอะ！”
ลี่เฉินซีเองก็เมาจริงๆ หัวของเขามันหนัก สมองก็ตื้อไปหมด แอลกอฮอล์ออกฤทธิ์ดีมาก จนทำให้สติของเขาหลงเหลืออยู่ไม่มาก
หานฉ่ายหลิงกอดเอวของเขาเอาไว้แน่น พูดอย่างรีบร้อนว่า “อย่าไปนะ ขอร้องล่ะ เฉินซี！”
เสียงแหบพร่ามีเสน่ห์ นุ่มนวลเหมือนเสียงจากสวรรค์ เมื่อมาพูดต่อหน้าเขาที่อารมณ์กำลังพุ่งขึ้นสูง เขาจึงเลือกดับกระหายโดยไม่สนผลที่จะตามมา
เขาหันกลับมามองเธออย่างเพ้อๆ มือใหญ่ของเขาลูบใบหน้าของเธอเบาๆ อุณหภูมิร่างกายที่รุ่มร้อนทำให้เธอพึงพอใจ เธอโอบรอบคอของเขาเอาไว้ จากนั้นก็จู่โจมด้วยริมฝีปากสีแดง
แต่ยังไม่ทันจะได้สัมผัสริมฝีปากบางของเขา เธอก็ได้ยินเขาเอ่ยเรียกชื่อขึ้นมาเสียก่อน “ซูย้าว……”
หานฉ่ายหลิงตัวแข็งทื่อ
ซูย้าวอีกแล้ว
นังใบ้นั่นดีตรงไหน ทำไมเขาถึงเอาแต่คิดถึงมันอยู่ได้！
เพราะมีนังใบ้นั่นอยู่ เธอถึงได้คว้าน้ำเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่ายังไง เธอจะไม่ยอมเสียโอกาสดีๆในครั้งนี้ไปเด็ดขาด！
หานฉ่ายหลิงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เพียงแค่เออออห่อหมกตามเขาไป เธอจูบแก้มของเขา อุณหภูมิร้อนๆ ทำให้เธอเริ่มเคลิ้ม โครงหน้าเซ็กซี่ ผิวกายที่น่าสัมผัส ความรู้สึกนั้น ล้วนแล้วแต่ทำให้ทุกอย่างในใจของเธอฟื้นคืนกลับมา
“เฉินซี คุณรู้ไหมว่าฉันรักคุณมากเท่าไหร่? อย่าทิ้งฉันไปอีกเลยนะ……” เธอดึงเขาเอนตัวลงมา ขาเรียวยาวเกี่ยวเอวสอบของเขาเอาไว้ ปล่อยให้เขาคร่อมทับร่างกายของเธอ มือเล็กๆไล้ช้าๆ แล้วถอดเข็มขัดของเขาออก
อารมณ์เตรียมพร้อม น้ำมาคลองก็เกิด
ขอแค่ผ่านคืนนี้ไป ทุกอย่างก็จะจบลง
หานฉ่ายหลิงกอดคนที่อยู่ข้างบนเอาไว้ แล้วหลับตาลงช้าๆ รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายบนตัวของเขา ในหัวสะท้อนภาพในฝันที่เคยเกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน ปลดปล่อยความคิดให้ล่องลอยไป
ลี่เฉินซีเมาหนักมาก การกระทำแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกมวนข้างในท้อง และทรมานมากกว่าเดิม เขาจึงรีบปล่อยเธอออก แล้วหันไปนอนด้านข้าง
หานฉ่ายหลิงชะงักไปนิด ในตอนที่ขยับเข้าไปหาเขาอีกครั้ง ก็พบว่าเขาหลับไปแล้ว
“เฉิน…….”
เธอไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยเรียกเขาแล้ว ทำได้เพียงมองชายหนุ่มหลับไปทั้งอย่างนั้น หัวใจของเธอหล่นหายไปอีกครั้ง
ใครหลายคนต่างพูดว่าพอเมาจะงุนงงสับสน มักจะอาศัยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำในสิ่งที่เวลาปกติไม่สามารถทำขึ้นมา
แต่ถ้าเมาหนักมากจริงๆ มากถึงขั้นไม่มีสตินึกคิด นอกจากอาเจียนกับนอน ก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีก
ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ
หานฉ่ายหลิงถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา เขย่าร่างกายของเขาอีกครั้ง ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเหมือนเดิม สิ่งที่ตอบกลับมา มีแต่เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเขา
นี่แผนล่มอีกแล้วเหรอ?
ทุกครั้งที่เธอตั้งใจวางแผนมาอย่างดี ก็มักจะมีผลลัพธ์แบบนี้ ไม่มีดวงเลยจริงๆ！
หานฉ่ายหลิงนอนอยู่อีกด้าน พร้อมกับตะแคงข้างมองเขา เธอยังรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เพื่อลูกในท้อง เธอต้องทุ่มสุดตัว
คงต้องทำอย่างนี้แล้วล่ะ！
เธอลุกขึ้น แล้วนั่งคร่อมตัวเขาเอาไว้ นิ้วมือเรียวแตะซิป ในตอนที่กำลังจะรูดลง จู่ๆเสียงประตูห้องก็ดังขึ้นมา
เสียงของมันดังฟังชัด จนความคิดของเธอปั่นป่วน เธอรีบหยิบเสื้อบนเตียงขึ้นมาปกคลุมร่างกาย พร้อมกับตวัดสายตายุ่งๆไปยังทิศทางของประตูห้องนอน
ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาเข้ามาจากข้างนอก จากนั้นลู่ส้าวหลิงก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นทุกอย่างในห้อง ก็นิ่งอึ้งไป
“ฉ่าย ฉ่ายหลิง? คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง?” ลู่ส้าวหลิงมองมาที่เธออย่างประหลาดใจด้วยความสงสัยเต็มใบหน้า
หานฉ่ายหลิงลนลานในทันที จากนั้นก็พูดอึกๆอักๆว่า “ฉัน…..ฉันมาดูแลเฉินซีไง！ก็เขาเมานี่นา ว่าแต่คุณเถอะจู่ๆเข้ามาได้ยังไง?”
“ก็นี่มันโรงแรมผม ผมได้ยินมาว่าเฉินซีเมา นึกว่าเขาอยู่คนเดียว ไม่มีคนดูแล ก็เลยมาดูนี่ไง!” ลู่ส้าวหลิงพูดพร้อมกับเดินก้าวเข้ามา
เมื่อเห็นว่าผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงกำลังเปลือยท่อนบน แต่ท่อนล่างทุกอย่างยังอยู่ครบ เขาถึงได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ต่อมา ลู่ส้าวหลิงก็เดินมาบริเวณข้างเตียง แล้วดึงลี่เฉินซีที่กำลังหลับอยู่ขึ้นมา “เอาล่ะ ฉ่ายหลิง คุณพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวผมลากไอ้ขี้เมานี่กลับเอง ไม่ให้เขารบกวนคุณหรอก！”
ลู่ส้าวหลิงพูดพร้อมแบกเขาลงจากเตียงทันที ทั้งยังเก็บเสื้อเชิ้ตกับเสื้อสูทให้เขาด้วย
หานฉ่ายหลิงใส่เสื้อทับแล้วตามออกไป “ให้เขาอยู่ที่นี่ต่อเถอะ！”
คำพูดนี้ ทำให้ฝีเท้าของลู่ส้าวหลิงชะงักลง
“อยู่ต่อ?” สายตาของเขาหดเกร็ง
เธอพยักหน้า แล้วก้าวเข้าไปหา “ถึงยังไง เขาก็ดื่มกับฉันจนเมา ฉันก็ควรดูแลเขาไม่ใช่หรือไง?”
“ช่างเถอะ คุณดูเขาสิ เมาแล้วชอบทำอะไรบ้าๆ แทบจะถอดเสื้อผ้าออกทั้งตัวขนาดนี้！ถ้าปล่อยให้อยู่ที่นี่ต่อ มันจะทำให้ของคุณดูไม่ดีเอานะ อย่าเลยดีกว่า！”
ลู่ส้าวหลิงพูดออกมาอย่างแฝงนัยบางอย่าง พร้อมกับยิ้มเยาะออกมา จากนั้นก็พยุงลี่เฉินซีออกไปจากห้อง ข้างนอกมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมารออยู่ก่อนแล้ว จึงรับตัวลี่เฉินซีต่อจากเขา แล้วพาลงไปชั้นล่าง
เมื่อหานฉ่ายหลิงเห็นแบบนี้ ก็ตีหน้าเย็นชาในทันที “ลู่ส้าวหลิง！”
“อะไรอีกล่ะ? คุณผู้หญิง?” น้ำเสียงของลู่ส้าวหลิงไม่เปลี่ยนไป ยังคงสบายๆเหมือนอย่างเคย
เธอเดินเข้าไปหา ถลึงตาใส่เขาอย่างโกรธๆ “คุณจงใจนี่！ถึงขนาดเตรียมคนเอาไว้แล้ว！”
เมื่อมาถึงขั้นนี้ ลู่ส้าวหลิงก็ถอนหายใจออกมายาวๆ พร้อมกับมองเธออีกครั้งด้วยแววตาอ่านยากติดรำคาญ “ในเมื่อคุณรู้แล้ว แล้วยังไงต่อ?”
“ฉันคิดจะทำอะไร ก็ไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้！ลู่ส้าวหลิง ทำไมคุณต้องเข้ามาขัดตลอด！” เธอโกรธจริงๆ โกรธจนหน้าดำหน้าแดง
“เขาแต่งงานแล้ว！มีเมียมีลูกมีครอบครัวแล้ว คุณก็รู้จักลี่เฉินซีดีนี่ ถ้าเขาต้องการคุณจริงๆ ตอนมีสติเขาคงเอาคุณไปแล้ว แต่เขาไม่ได้ต้องการคุณไง ต่อให้คุณทำแบนนี้ สุดท้ายคุณก็ไม่ได้อะไรหรอก！จะฝืนไปทำไม?”
ลู่ส้าวหลิงเองก็ขี้เกียจยุ่งกับเรื่องพวกนี้แล้วเหมือนกัน แต่เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี ก็ควรที่จะออกโรงไปช่วยเมื่ออีกฝ่ายตกอยู่ในอันตรายหรือต้องการความช่วยเหลือไม่ใช่เหรอ?
“คุณ……..”
หานฉ่ายหลิงกัดฟันกรอด แต่ลู่ส้าวหลิงกลับยักไหล่อย่างไม่แยแส จากนั้นก็หันหลังเดินจากไปอย่างอกผายไหล่ผึ่งท่ามกลางสายตาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟของเธอ
วันต่อมา เมื่อลี่เฉินซีตื่น ก็พบว่าเป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว
สิ่งของบางอย่างถูกโยนมากระทบใบหน้าหล่อเหลาของเขาเสียงดัง “แป๊ะ” เจ็บจนทำให้เขาหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง จากนั้นก็รีบลืมตาขึ้นมาทันที
เมื่อลุกขึ้นมานั่งเต็มตา ก็พบว่าสิ่งนั้นคือโทรศัพท์ของเขา
เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่ในสถานที่หรูหรา ตกแต่งอย่างสวยงาม ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขา แต่เป็น…….บ้านตระกูลลู่！
ลู่ส้าวหลิงนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาข้างๆอย่างสง่า เมื่อจ้องมองคนที่มีสภาพดูไม่ได้อยู่บนเตียง ใบหน้าขี้เล่นก็แสยะยิ้มออกมา “นี่ เมื่อวานเล่นสนุกเลยสิ！”
“…….”
เมื่อได้ยินคำพูดกำกวม ลี่เฉินซีก็มองข้ามไปทันที
แต่เมื่อเปิดผ้าห่มผืนบางออก แล้วเห็นว่าท่อนบนของเขากำลังเปิดโล่ง ก็ตกตะลึงไปในทันที จากนั้นก็หันไปมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าโกรธๆ “นายมาถอดเสื้อผ้าฉันทำไม?”
“อะๆ ฉันถอดให้นาย ก็ดีกว่าให้ผู้หญิงบางคนถอดอีกนะ ไม่ขอบคุณ แล้วยังจะมาใช้น้ำเสียงแบบนี่อีกเหรอ！” ลู่ส้าวหลิงตอกกลับ
