บทที่ 225 ใครใช้ให้คุณทำให้สมหวัง
ซูย้าวออกจากบ้านพักคนชราก็บ่ายสี่โมงกว่าแล้ว เธอขึ้นรถกลับเขตเมือง แล้วยังไปซูเปอร์มาเก็ตต่อ กว่าจะกลับถึงอพาร์ทเมนท์ก็สองทุ่มกว่าแล้ว
กลางคืนมืดมิด ไกลออกไป มองเห็นร่างสูงใหญ่ยืนหน้าประตูอพาร์ทเมนท์
“ออกจากบ้านตระกูลลี่ ก็เพื่อออกเช้ากลับดึกหรือ สบายใจที่ไม่มีคนควบคุมหรือ”
ใต้เท้าลี่เฉินซีมีมวนบุหรี่ที่จุดสูบแล้วกระจายอยู่ เห็นได้ว่าเขารอเธอมานานมากแล้ว
ความสุขจางๆ เหมือนหยดน้ำหมึกร่วงลงมหาสมุทร ค่อยๆ หายไป
“ตอนนี้นอกจากผม ผู้ชายคนไหนมาหาคุณ ก็ไปกับเขาหมดไม่ต้องมีเหตุผลอะไรงั้นหรือ”
ลี่เฉินซีเมื่อพูดประโยคนี้ออกไป หยดหมึกนั้นในใจซูย้าวก็อันตรธานไปในพริบตา ความรู้สึกระหว่างพวกเขาจืดจางเหมือนน้ำเย็น น้ำหมึกหยดหนึ่งจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้
“ดึกมากแล้ว ถ้าประธานลี่ไม่มีเรื่องสำคัญ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน!” เธอทำภาษามืออย่างรวดเร็ว ไม่อยากยืดเยื้อ
“ประธานลี่หรือ” ลี่เฉินซีหัวเราะเย็นชา นึกไม่ถึงวันหนึ่งภรรยาตัวเอง จะใช้คำนี้เรียกเขา
ครู่เดียว สายตาของชายหนุ่มเคร่งขรึม สายตามองเธออีกครั้ง “เรื่องอะไรล่ะถึงสำคัญ”
ซูย้าวขมวดคิ้ว เดินไปผลักประตูเล็กหน้าอพาร์ทเมนท์ ลี่เฉินซีก็เดินตามเข้าไป
เธอหันมา ทำภาษามือ “สัญญาหย่า คุณเซ็นแล้วยังคะ”
พูดถึง “หย่า” อีกครั้ง สีหน้าของลี่เฉินซีเปลี่ยนไปทันที สายตาเย็นชาจ้องมองเธอเขม็ง มือใหญ่เย็นเฉียบบีบคางของเธอ
“คุณอยากหย่าใจจะขาดเลยเหรอ” คำถามเย็นชา ดูเหมือนจะพูดออกมาทีละคำ น้ำเสียงเย็นชา เหมือนคืนหนาวเหน็บ หนาวสะท้านไปทั้งตัว
เขาออกแรงมาก ทำให้ซูย้าวเจ็บจนขมวดคิ้ว เขายังโน้มตัวมาด้วย ใกล้กันขนาดนี้ ลมหายใจเย็นชาแตะจมูกของเธอ จนเธอต้องรวบรวมสติ ถึงจะสู้กับแรงกดดันนี้ได้
สูดลมหายใจลึก เธอเงยหน้าสายตาปะทะกับเขา ทำภาษามือ “คุณรอคอยไม่ใช่หรือคะ ฉันแค่ทำให้คุณสมปรารถนาก็เท่านั้น ทำไมต้องผลักความผิดให้ฉันด้วยล่ะ”
ตลอดมา เขาเห็นเธอเป็นคนใบ้ ต่อให้มีความทุกข์ก็พูดออกมาไม่ได้ ดูถูกสารพัด
ข่าวซุบซิบกับหานฉ่ายหลิงได้ยินกันทั่ว เป็นเรื่องดังในเมือง ยังจะมาขอให้เธอทำตามหลักกุลสตรีหรือ!
ไม่ใช่แค่เขา ถ้าจะพูดให้ถูกคือพวกเขา
ทุกคนต่างรังแกเธอเพราะพูดไม่ได้
ซูย้าวยิ่งคิดยิ่งโกรธ ดิ้นรนให้พ้นมือของเขา สายตาโกรธจัด ทำมือรวดเร็ว “ฉันแค่ช่วยให้คุณกับคุณหานสมหวัง ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ขอแค่ลูกชายคนเดียว มันเกินไปตรงไหน”
ไม่รอให้ภาษามือจบ คางของเธอก็ถูกลี่เฉินซีบีบรุนแรง นิ้วยาวที่ออกแรงจมลงไปในผิวอ่อนนุ่มของเธอ เจ็บจนซูย้าวต้องกัดฟัน
“คุณต้องการแค่คนเดียวหรือ แล้วอีกคนในท้องล่ะ ! ลูกผมทั้งนั้น!”
“อีกอย่าง ใครใช้ให้คุณช่วยทำให้สมหวัง ฮึ”
พูดจบ เห็นนัยน์ตาของซูย้าวมีน้ำตารื้น คงเป็นเพราะเขาออกแรงมากไป ทำให้เธอเจ็บ
เขารีบเบามือ แต่ไม่ทันระวังขณะโกรธ แรงผู้ชายมากขนาดไหน เพราะซูย้าวยืนไม่มั่นคง เกือบจะกระแทกกำแพง
เธอยังท้องอยู่นะ!
ลี่เฉินซีรีบยื่นแขนออกไป จับแขนเธอมั่น ช่วยให้เธอยืนนิ่งกับที่ ในใจถึงค่อยโล่งอกหน่อย
ซูย้าวยิ่งโกรธ ดึงมือเขาออกอย่างรวดเร็ว จ้องเขาแววตาโกรธ ผละออกจากเขา เดินเข้าอพาร์ทเมนท์
เขาถอนหายใจกลัดกลุ้ม ออกจากหน้าอพาร์ทเมนท์ ขับรถออกไป
ระหว่างทาง ลี่เฉินซีโมโหขึ้นเรื่อยๆ ขณะนั้นเองลู่ส้าวหลิงก็โทรเข้ามาพอดี
“เฮ้ บาร์แสงจันทร์ มามั้ย”
ลี่เฉินซี ความโกรธจุกอก ไม่คิดอะไรทั้งนั้น วางสายก็เปลี่ยนเส้นทางเหยียบคันเร่งไปบาร์แสงจันทร์
ที่นั่งชั้นบน นั่งลงแล้วดื่มติดกันหลายแก้ว กระดกเหล้าของตัวเองไม่หยุด เหมือนว่าตอนนี้ เขาคิดเพียงจะใช้เหล้าดับทุกข์ แต่กลับทำให้ลู่ส้าวหลิงที่กำลังดื่มด่ำกับความสุขตกใจ รีบผลักสาวสวยสองนางที่อยู่ข้างๆ ออกไปนั่งใกล้กับเขากระซิบถาม “นายเป็นอะไร ฉ่ายหลิงทำให้นายโมโห หรือว่า…”
ลี่เฉินซีไม่ตอบ แต่ยังเทเหล้าต่อไป
ลู่ส้าวหลิงมีคำตอบในใจแล้ว สายตากลอกไปมา แล้วพูด “นายทะเลาะกับซูย้าวอีกแล้ว”
ประโยคเดียว ถามเข้าประเด็นแล้ว!
ลู่ส้าวหลิงหลับตาลงอย่างจนใจ มองเขา “อย่าทะเลาะกันอีกเลย ทะเลาะอีกเดี๋ยวก็ต้องหย่าจริงๆ หรอก! ทำไมล่ะ นายชอบเธอแล้วไม่ใช่หรือ ก็ดีกับเธอหน่อย!”
“ดียังไง” ในที่สุดลี่เฉินซีก็พูดขึ้น เพียงแต่เสียงเคร่งขรึม รัศมีความโกรธยังไม่หายไป
เธอถึงกับไม่ยอมคุยดีๆ กับเขา! คำสองคำก็เรื่องหย่า อย่างกับตอนนี้ ผู้หญิงคนนั้นคิดแต่จะพาลูกสองคน ไปจากเขาให้ไกลแสนไกล
ในใจลี่เฉินซียิ่งโกรธ ยกแก้วเหล้ามากรอกปากต่อ
ลู่ส้าวหลิงรีบแย่งแก้วไป ย่นคิ้ว “นายก็น่าจะรู้ หิมะหนาใช่ว่าสะสมในวันเดียว นายทำให้ใจเธอเจ็บ ครั้งแล้วครั้งเล่า ใจของเธอเจ็บช้ำหนัก ตอนนี้นายต้องค่อยๆ อ่อนโยนหน่อย จะทำเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้!”
“ฉันทำให้เธอเจ็บหรือ” ลี่เฉินซีย้อนถาม สายตาเต็มไปด้วยความสับสน
ลู่ส้าวหลิงปาดเหงื่อ “นายไม่เคยทำให้เธอเจ็บหรือ เธอเป็นเมียนายนะ ถ้าเป็นคนอื่น ก็รับความสัมพันธ์ของนายกับหานฉ่ายหลิงไม่ได้หรอก!”
“…”
“ถ้านายไม่อยากหย่า ก็ทำดีกับเธอเถอะ! ค่อยๆ ชดเชย ใจที่แตกร้าว ถ้าอยากจะซ่อมไม่ให้มีรอยร้าว มันเป็นไปไม่ได้ ทำได้แต่ค่อยๆ ซ่อม บาดแผลพวกนั้น ขั้นตอนมันลำบาก นายก็อดทนหน่อยละกัน!”
ลู่ส้าวหลิงพูดสั้นๆ ทำให้ใจของลี่เฉินซีที่สลับซับซ้อน ทันใดนั้นคลี่คลายลงไม่น้อย
คิดถึงเรื่องต่างๆ ก่อนหน้านี้ เป็นอย่างนี้จริงๆ
ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหน ก็ไม่มีทางยอมรับได้ ซูย้าวแบกรับไหวได้อย่างไรกันนะ
เห็นสามีตัวเอง ติดต่อคบหากับแฟนเก่า จิตใจคงจะรับไม่ไหวแน่!
เขาแค่บังเอิญเจอเธอกับหลินโม่ป่ายและเพ้ยส้าวหลี่กินข้าวกันไม่กี่ครั้งก็ยังไม่อาจทนรับได้ แล้วเธอล่ะ
ลู่ส้าวหลิงตบบ่าเขา ท่าทางจริงใจ “เรื่องความรู้สึก แม่งเอ๊ย บ้าชิบ ถ้าไม่รัก ก็ไม่ต้องเจ็บ ยิ่งไม่ต้องทุกข์ แต่เมื่อรักแล้ว ก็จบแล้ว!”
ไม่รักก็ไม่ต้องเจ็บ
ไม่รักก็ไม่ต้องทุกข์
อย่างนั้นซูย้าวมีท่าทีเช่นนี้ หรือจะหมายความว่า…เธอรักเขาตั้งนานแล้ว?!
คิดถึงตรงนี้ ลี่เฉินซีเคร่งขรึมอยู่นาน ช้าๆ ช้าลงไปมาก รัศมีความโกรธก็ค่อยๆ หายไป
ขณะนั้นที่อพาร์ทเมนท์ ซูย้าวกลับถึงบ้าน ความโกรธยังคุกรุ่น อารมณ์เสีย เปลี่ยนรองเท้ากำลังจะเดินเข้าห้องรับแขก สายตาก็เหลือบไปเห็นเป้สีดำบนโซฟา
เพราะมันใหญ่มาก จึงสะดุดตาเป็นพิเศษ
โม่หว่านหว่านอุ้มลี่เจิ้งลงมาจากชั้นบน เด็กน้อยเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ห่อเพียงผ้าเช็ดตัว ผิวขาวเนียน แขนสองข้างโผมาทางเธอ ร้องเรียก “หม่าม้า หม่าม้าอุ้ม…”
ซูย้าวรีบเดินเข้าไป อุ้มลูกชาย แล้วชี้ไปที่กระเป๋าเป้สีดำใบนั้น
โม่หว่านหว่านกวาดตามอง แล้วอธิบาย “คุณปู่ที่อยู่แถวนี้ ตอนกลางวันเขาไปบ้านลูกสาว ของหนักมาก ก็เลยฝากที่นี่ชั่วคราว เดี๋ยวก็มาเอา”
ซูย้าวขมวดคิ้ว คุณปู่
หรือว่าคือ…
เสียงประตูดังขึ้น โม่หว่านหว่านรีบไปเปิดประตู ชายแก่ใบหน้าเปื้อนยิ้มยืนที่ประตู ทักทายอย่างเกรงใจ จากนั้นเปลี่ยนรองเท้าเข้ามา
ซูย้าวหันไป ก็เห็นว่าเป็นชายคนนั้นจริงๆ
โม่หว่านหว่านส่งกระเป๋าให้ชายแก่ และพูดจาสุภาพกันอีกนิดหน่อย ชายแก่อยู่ไม่นาน ก็อุ้มกระเป๋าออกไป
ซูย้าวเดิมทีคิดว่าเป็นเรื่องเล็กๆ แต่คิดไม่ถึง แค่เรื่องนี้ ทำให้หลังจากนั้นไม่นาน เธอจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าประหวั่นพรั่นพรึง
