บทที่ 257 สุภาพบุรุษตัวน้อย
ห้าปีต่อมา เมือง A ในประเทศ
ภัตตาคารหลิงเตี่ยน กำลังจะเปิดกิจการ หน้าประตูคึกคักมาก ผู้คนมากมาย กลุ่มคนลายร้อยทยอยมาไม่ขาดสาย
ไม่นานนัก ถนนเต็มไปด้วยผู้คน รถราติดขัด นักข่าวเบียดเสียดยัดเยียด อยากจะถ่ายภาพหาได้ยาก เพื่อเป็นพาดหัวข่าววันถัดไป
การเตรียมเปิดภัตตาคารหลิงเตี่ยน ครั้งนี้ ใช้เวลาหลายเดือนถึงจะสำเร็จ ละเอียดถึงขั้นทุกรายละเอียดปลีกย่อย เชิญบริษัทโฆษณาที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศมาวางแผน และยังมีดารามาช่วยประชาสัมพันธ์ กล่าวได้ว่าสามร้อยหกสิบองศา มีการประชาสัมพันธ์รอบด้าน
ด้านหลังเวที ผู้จัดการและเลขาที่รับผิดชอบพิธีเปิดกิจการ หาเวลาว่าง ยืนอยู่มุมหนึ่งสนทนากัน “รอดูเถอะ! ประธานหานของพวกเราบริหาร ไม่ถึงสองปี หลิงเตี่ยนจะต้องกลายเป็นเชนร้านอาหารตะวันตกที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ ผูกขาดอุตสาหกรรมอาหารทั้งหมด!”
เลขาก็เห็นด้วย “แน่นอนสิ! ข้างหลังประธานหาน ยังมีประธานลี่นะ! ขอแค่มีประธานลี่อยู่ อย่าว่าแต่หลิงเตี่ยน กิจการไหนๆ ของบริษัทHS ก็รุ่งโรจน์ไม่ใช่หรือ”
“ใช่แล้ว ครั้งนี้ภัตตาคารหลิงเตี่ยน ก็เป็นของขวัญที่ประธานลี่ให้ประธานหาน หรูหราจริงๆ! ถ้าฉันได้เจอผู้ชายดีขนาดนี้ จะดีแค่ไหน!”
“ผู้ชายดีมีเยอะก็จริง แต่โดดเด่นเหมือนประธานลี่ หายากยิ่งนัก หวังว่าประธานหานจะแต่งงานกับประธานลี่เร็ววัน…”
สองคนคุยกันไม่นาน ก็ยุ่งกับงานต่อไป วันนี้เป็นพิธีเปิดร้าน ขณะเดียวกัน จะแนะนำอาหารตะวันตกที่เป็นไฮไลท์ของ ภัตตาคารหลิงเตี่ยน ทั้งหมดเป็นเชฟชื่อดังชาวฝรั่งเศส คุณบรอนโคโนออกแบบเองกับมือ จะต้องเป็นจุดสนใจมากอีกอย่างหนึ่งในวันนี้
กำลังพูดกัน ทันใดนั้นก็มีเสียงตื่นเต้นดังลอยมา มีคนพูดขึ้น “ว้าว ประธานหานมาแล้ว!”
ทุกคนหันไปตามเสียงนั้น ไม่ไกลนักท่ามกลางกลุ่มคน หญิงสาวสง่างามแต่งตัวดีมาก เพิ่งลงจากรถ ก็ถูกนักข่าวที่รออยู่นานแล้วห้อมล้อม
ฝืนให้สัมภาษณ์แล้ว หานฉ่ายหลิงเพิ่งปลีกตัวเข้าร้านอาหารได้ คนจำนวนมากในห้องโถงกำลังยุ่งไม่วางมือ บ้างจัดดอกไม้สด บ้างทำความสะอาด บ้างเช็ดจานชาม
ขณะเธอเดินไป ก็ตรวจสอบไปด้วย เห็นจานชามหรูหราบนโต๊ะ ขอบมีรอยนิดหนึ่ง ก็หยิบขึ้นมาใบหนึ่ง “ใช้จานชามพวกนี้ระมัดระวังด้วย รู้มั้ย”
ผู้จัดการหญิงที่อยู่ข้างหลังรีบเข้ามา ยิ้มประจบ “แน่นอนค่ะ! จานชามพวกนี้ ตอนที่ประธานหานกับประธานลี่ไปกรุงโรม ประธานลี่เลือกเองกับมือ มีความหมายไม่ธรรมดา!”
คำพูดเอาใจถูกหู หานฉ่ายหลิงยิ้มมีเสน่ห์ วางจานในมือลง ถามขึ้น “เขาล่ะ มาแล้วยัง”
“ยังค่ะ วันนี้พวกเราเปิดร้านอาหาร การจราจรถนนแถวนี้หนาแน่น ท่านอาจจะรถติดอยู่ ประธานหานรอหน่อยนะคะ ยังเหลือเวลาอีกพอสมควรก่อนเริ่มงาน!”
หานฉ่ายหลิงพยักหน้านิดหนึ่ง แต่บอกไม่ถูก ในใจว้าวุ่นตลอด หวังว่าจะไม่เกิดปัญหาอะไร
อีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะเริ่มงาน เธอขึ้นไปชั้นบนพักผ่อน
คนที่ติดตามเธอมา ก็คือ กัวหลินเลขาที่ทำงานซื่อสัตย์จริงใจมาตลอดหลายปี หญิงสาวอายุพอๆ กับเธอ
หานฉ่ายหลิงเพิ่งจะนั่งลง ยังไม่ทันดื่มชา ก็เหมือนจะนึกอะไรได้ รีบถาม “เด็กนั่นล่ะ เลิกเรียนยัง”
กัวหลิน พยักหน้า “ก่อนหน้าที่คุณคุยกับครูใหญ่ วันนี้คุณหนูเลิกเรียนเร็ว คงจะอยู่ระหว่างทางมาค่ะ!”
เมื่อได้ยินคำว่า “คุณหนู” หานฉ่ายหลิง ก็รู้สึกบาดหูมาก ก็แค่ลูกของยัยใบ้ แต่ยังได้เชิดหน้าทุกคนให้ความเคารพ กระทั่งเรียกว่าคุณหนู!
เขาก็คู่ควรเหมือนกัน!
“เรื่องที่ฉันสั่ง เธอทำทุกวันมั้ย” หานฉ่ายหลิงเงยหน้า สายตาเป็นประกายเย็นชา
กัวหลินพยักหน้าอีกครั้ง “ทำตลอดค่ะ ทุกวันตรงเวลา และจำนวนที่กำหนด แต่…ดูเหมือนจะหมดแล้ว คุณ…”
หานฉ่ายหลิงนึกว่าเรื่องอะไร ทันใดนั้นก็โล่งใจ หยิบห่อเล็กๆ ออกมาจากช่องลับในกระเป๋า เปิดซิป หยิบขวดแก้วใส่ยาออกมา
ขณะส่งให้กัวหลิน ยังกำชับ “เขาใช้ยานี้ครึ่งปีแล้ว ต่อไปลดปริมาณยาหน่อย ไม่อย่างนั้นมีผลเร็วไป จะไม่ดีกับพวกเรา”
“ค่ะ ฉันรู้ว่าควรทำอย่างไร”
กัวหลิน รับขวดยาไปอย่างระมัดระวัง
ไม่มีใครสังเกต เวลานี้หลังโซฟาออฟฟิศ ร่างเล็กๆ ซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง ตาดำสนิทกลมโตมองเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น เอียงคอย่นคิ้ว ยกมือขึ้นมาเกาหัว
เวลาผ่านไปแต่ละนาทีแต่ละวินาที หานฉ่ายหลิงรอจนรำคาญแล้ว กำลังจะโทรไปถาม ก็มีคนเคาะประตูเข้ามา “ประธานหาน ประธานลี่กับคุณหนูมาถึงแล้ว!”
“อ้อ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้”
หานฉ่ายหลิงลุกขึ้นเดินไปข้างนอก ขณะเดียวกันก็มอง กัวหลิน สองคนสบสายตากัน ต่างฝ่ายรู้ไส้รู้พุงกันดี
เห็นเจ้านายลงไป กัวหลินไม่กล้าชักช้า รีบไปครัวด้านหลัง
เวลานี้ ร่างเล็กๆ ที่ซ่อนหลังโซฟาก็ลุกขึ้น เดินออกไปจากห้อง
ชั้นล่าง หลายคนสวมชุดสูทเข้ามาในร้านอาหาร หลังคนกลุ่มนี้ ลี่เฉินซีสวมชุดสูทสีเข้มตัดเย็บอย่างดี ขับเน้นรูปร่างสง่างามให้เด่นชัด โครงหน้าหล่อเหลา เหมือนเทพบุตรลงมาจากสวรรค์ แต่รัศมีรอบตัวกลับเย็นชา สายตาเยือกเย็น ราวกันรอบตัวเขียนข้อความห้ามคนเข้าใกล้
ข้างๆ เขาคือเด็กชายที่สูงประมาณเอวของเขา รูปร่างดี ใบหน้าคมคาย ผิวพรรณขาวเนียนเปล่งปลั่ง อายุนิดเดียว แต่มีความรู้สึกเหมือนเจ้าชาย
เมื่อตั้งใจดูแล้ว ดูเหมือนใบหน้าจะมีเค้าโครงเดียวกับลี่เฉินซี ไม่ต้องพิสูจน์อะไร มองเพียงปราดเดียว ก็รู้ว่าเป็นพ่อลูกกัน
สายตาลี่เฉินซีเคร่งขรึมมองลูกชาย เจ้าลูกคนนี้สองปีมานี้ค่อยๆ เติบโตขึ้น เหมือนมีเรื่องอะไรในใจ ถามก็ไม่ยอมพูด แต่ใจมักจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“หิวมั้ย” เสียงไพเราะดังขึ้น ลี่เฉินซีถามเขา
ลี่เจิ้งได้ยินเสียงนั้นก็กวาดตามองเขา พยักหน้าไปส่งๆ แต่ไม่พูดอะไร
ผู้จัดการที่อยู่ข้างๆ รีบสั่ง “รีบไปเตรียมอาหารให้คุณหนู เตรียมพร้อมล่วงหน้าแล้ว รับรองคุณหนูจะต้องชอบแน่ๆ!”
ลี่เจิ้งดูเหมือนไม่สนใจอาหารอร่อย ใบหน้าเฉยชา ไม่ตื่นเต้นแต่อย่างใด ไร้ซึ่งอารมณ์
เมื่อเห็นอย่างนั้น ลี่เฉินซีก็ยิ้มนิดๆ เจ้าลูกคนนี้เหมือนเขาที่สุด ตั้งแต่เด็กก็ควบคุมอารมณ์เก่ง ชอบหรือโกรธก็ไม่แสดงออก
แขนเรียวยาวของเขา แตะบนไหล่ลูกชาย แล้วดึงเขาเข้ามาในอ้อมกอด กระซิบ “ไม่เกินชั่วโมงหนึ่ง เดี๋ยวป้าปาจะพาลูกไปตีกอล์ฟ!”
ลี่เจิ้งยักไหล่เย็นชา ดูเหมือนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ที่หลังครัว กัวหลิน ตรวจสอบอาหารที่เพิ่งอบเสร็จทุกจาน ตรวจอย่างละเอียด ท่าทางรับผิดชอบจริงจัง
“พวกนี้เตรียมให้คุณหนูใช่มั้ย” เธอมองอาหารหลายจานที่จัดอย่างวิจิตร
คนข้างๆ พยักหน้า “เชฟเพิ่งทำเสร็จ เป็นอาหารที่คุณหนูชอบ!”
“อ้อ เดี๋ยวฉันเอาออกไปเสิร์ฟ”
กัวหลิน รับจานมา เดินออกจากห้องครัวด้านหลัง เดินเลี้ยวไปมุมหนึ่ง หยิบขวดยาที่เตรียมไว้ออกมา หยดเบาๆ ในอาหารทุกจาน
เสร็จเรียบร้อยแล้ว ค่อยถือจานออกไป
ไม่รู้ว่า ที่มุมหนึ่ง ร่างเล็กๆ มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ใบหน้าเด็กน้อย แสดงสีหน้าที่เกินความเป็นเด็ก
เหมือนผู้ใหญ่ตัวเล็ก ถอนหายใจเศร้าใจ เดินเข้าไปในครัวด้านหลัง
พิธีเปิดร้านเป็นไปตามกำหนด จุดประทัด บรรยากาศยิ่งใหญ่ พวกสื่อก็สัมภาษณ์ตลอด แสงแฟลชวูบวาบไม่หยุด
ลี่เจิ้งไม่สนใจความวุ่นวายข้างนอก กินอาหารที่อยู่ตรงหน้าเงียบๆ การถือช้อนส้อม สง่างามเหมือนสุภาพบุรุษตัวน้อย
หลังพิธี ก็คืออาหารไฮไลท์ของเชฟ ภัตตาคารหลิงเตี่ยน ที่ดึงดูดสายตาทุกคน ผู้คนต่างเฝ้ารอ บรรยากาศคึกคัก
แต่เวลานี้เอง ผู้จัดการก็วิ่งลนลานออกมา กระซิบที่ข้างหูหานฉ่ายหลิงสั้นๆ ชั่วอึดใจ เธอก็ตะลึงงัน
