บทที่ 269 อดีตสามีกับอดีตภรรยา
ในศตวรรษที่ 16 ราชาอาทิตย์ จักรพรรดิที่ครองราชย์ยาวที่สุดในยุโรป ได้ทำขึ้นเอง เพื่อเป็นของแทนใจมอบให้กับคนรัก
แหวนเงินสิบแปดกะรัต ด้านบนฝังอัญมณีสีน้ำเงินหนักห้ากรัม และก็ตั้งชื่อว่า “โนคีแบร์ ”แหวนวงนี้ได้หายไปตั้งแต่สมัยสงคราม มีหลายคนที่พยายามตามหามัน แต่ก็หาไม่เจอ ซึ่งถือได้ว่าเป็นของที่ล้ำค่ามาก
ตามที่กล่าวมา แหวนวงนี้ยังมีที่มาที่สมบูรณ์และมีความหมายลึกซึ้งมาก เป็นของแทนใจ หลังจากผ่านการขัดสีมาแล้ว ก็ยังกลับมาดีเหมือนเดิมได้
พอฟังจากพิธีกรเล่า และดูแหวนวงนั้นที่นางแบบถืออยู่ ก็ทำให้หญิงสาวในงานต่างต้องการมาครอบครอง
หญิงสาวทุกคนที่อยู่ในงานนี้ ไม่มีใครไม่ใส่เพชรเงินจินดา ทั้งตัวนั้นเลอค่ามาก แต่แหวนวงนี้กลับเป็นที่ต้องตาต้องใจของทุกคน ถึงแม้ว่าตัวเองจะมีอย่างอื่นแล้ว แต่ก็ยังอยากได้เพิ่มเพื่อประดับบารมี
หานฉ่ายหลิงก็ไม่ต่างกัน
แต่ว่าเรื่องความลึกลับของแหวนวงนี้ เธอนั้นรู้อยู่ก่อนแล้ว ในสมัยมหาลัยก็พยายามเสาะหา แต่หายังไงก็ไม่เจอ แต่ถึงหาเจอ ถ้าดูจากสถานะของบริษัทHS ก็ยังไม่มีปัญญาจะซื้อ
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว
เธอทำหน้าตาอ้อนวอนมองไปที่ชายข้างๆ แล้วก็ทำหน้าตาคาดหวัง พลางเอามือไปกุมมือเขาเอาไว้ “เฉินซี……..”
เธอทำเสียงหวานหยาดเยิ้ม จนคนฟังใจสั่นเลย
ลี่เฉินซีหันไปมองเธอ “อยากได้เหรอ？”
หานฉ่ายหลิงรีบพยักหน้าทันที
แต่ฝั่งนี้ เพ้ยส้าวหลี่เองก็รู้สึกสนใจจึงหันมาหาซูย้าว แล้วถามด้วยความสนิทสนม “ชอบไหม？เดี๋ยวผมประมูลให้คุณ！”
ซูย้าวขนาดหันไปมองยังไม่มองเลย เพียงแค่ยิ้มออกมา พลางส่ายหน้า “ช่างเถอะ ไม่ต้องเปลืองเงินหรอก！”
“สำหรับคุณ คุ้มค่า！” เพ้ยส้าวหลี่ตัดสินใจแล้ว
แต่ซูย้าวก็พยายามพูด “ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ชอบของพวกนี้ อีกอย่าง……..”
เธอจงใจพูดเสียงลากยาว แล้วก็หันไปที่หานฉ่ายหลิง แล้วพูดขึ้น “ขนาดเป็นองค์หญิงยังไม่สมหวัง ถึงฉันจะไม่ใช่องค์หญิง แต่ฉันก็ชอบเห็นคนอื่นสมหวัง！”
เพ้ยส้าวหลี่พูดขึ้นทันที “ถือว่าซูย้าวเข้าใจคนอื่น！”
ทั้งสองพูดคุยกันสนิทสนม แต่ทางลี่เฉินซีที่อยู่ข้างๆ กลับนั่งมองนิ่งๆ พิงด้านหลังหน้าตาเฉย จึงทำให้ได้ยินพวกเขาคุยกัน
การประมูลพึ่งจะเริ่มขึ้น คนข้างล่างต่างพากันเสนอราคามากมาย เพียงครู่เดียวราคาก็สูงถึงหนึ่งล้าน ช่างทำให้น่าทึ่งอย่างคาดไม่ถึง
หานฉ่ายหลิงหันไปมองคนที่ร่วมประมูล ก็รู้สึกกังวล แหวนวงนี้ เธออยากได้มาตั้งนานแล้ว ทำไมจะไม่อยากเอามาครอบครองล่ะ？
เพ้ยส้าวหลี่ก็เอาแต่ต่อราคาแข่งพวกเขา พร้อมกับวางราคาประมูล จากนั้นก็หันมามองเธอที่นั่งข้างๆ “ผมรู้สึกว่ามันคู่ควรกับคุณ”
ซูย้าวก็ยังคงยิ้ม แต่ไม่พูดอะไร
เพ้ยส้าวหลี่ประมูลแข่งเขาอยู่สองสามครั้ง สุดท้ายราคาหยุดอยู่ที่ห้าล้าน แล้วก็ได้แหวนวงนั้นไป
พอเห็นพิธีกรเคาะราคา หานฉ่ายหลิงถึงได้วางใจ เพราะแหวนวงนี้เธอตามหามาหลายปีแล้ว！
ลี่เฉินซีดึงเธอเข้ามา แล้วก็พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “เธอใส่มัน ต้องสวยมากแน่ๆ”
“คุณรู้จักเอาใจฉันจริงๆ ！” หานฉ่ายหลิงซบที่ไหล่เขา แล้วก็ตัวแนบชิดติดกันมาก จนคนรอบข้างอิจฉาตาร้อน
เขาจึงพูดขึ้น “ผมพูดตามความจริง”
สิ่งที่เขาพูดนั้นเพียงแค่ให้เธอฟัง แต่สายตากลับมองไปที่คนข้างๆ สองคน
ในขณะนั้น ก็ทำให้หานฉ่ายหลิงตะลึงไปชั่วขณะ！
เพ้ยส้าวหลี่รู้สึกเสียดาย จึงหันมาพูดกับซูย้าว “ขอโทษนะ ผมประมูลไม่ได้ ถ้าอันต่อไปคุณชอบละก็ ผมจะประมูลให้คุณเลย！”
“บอกแล้วไง ฉันไม่ได้ชอบของพวกนี้ มันดูเด่นไป ไม่เหมาะกับฉัน” ซูย้าวพูดเสียงเรียบ และสีหน้าก็ดูธรรมดามาก
แต่เพ้ยส้าวหลี่กลับพูดว่า “ไม่ชอบอะไรฉูดฉาดแบบนี้ แต่กลับน่าสนใจ ยิ่งทำให้รู้สึกน่าค้นหา ไม่ว่ายังไง ผมก็ชอบหมด！”
ทุกคำพูดนั้นเข้าไปในหูลี่เฉินซี ที่นั่งหน้านิ่ง เพียงแค่กลอกตาไปมา และสีหน้าที่ดูยิ้มไม่ยิ้มของเขาก็นานๆ ถึงจะหันไปมองเวที เขาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาธรรมดา จากนั้นก็ทำเหมือนแก้วใบนั้นเป็นของเล่น
แต่ไม่รู้ทำไม ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียง ‘แคร๊ก ‘ดังขึ้น อยู่ดีๆ แก้วใบนั้นก็แตก！
ไวน์สีแดงช้ำไหลออกมา และเศษแก้วก็บาดตรงกลางมือเขา หานฉ่ายหลิงตะลึง จึงรีบเรียกพนักงานมาทำความสะอาดทันที
“คุณลี่ เป็นยังไงบ้าง？” พนักงานทั้งเก็บเศษแก้วและก็เช็ดแผลให้เขา
ลี่เฉินซีกลับทำหน้าตานิ่งๆ แล้วพูดว่า “แก้วมันไม่แข็งแรง”
“ทำไมไม่ระวังเลย เดี๋ยวฉันทำแผลให้！” หานฉ่ายหลิงรีบหาผ้ามาห้ามเลือดให้เขา
อุบัติเหตุเล็กน้อยนี้ดึงดูดสายตาทุกคนได้ไม่น้อย แค่ครู่เดียวก็เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้น ซูย้าวเองก็ลุกขึ้นในตอนนั้น แล้วใช้ข้ออ้างไปเข้าห้องน้ำ เพื่อออกมาจากตรงนั้น
เธอไม่ชอบคำพูดของคนพวกนี้ที่ว่าคนอื่น เพียงแต่ต้องอดทนไว้เพราะครั้งนี้มีภารกิจต้องทำ เลยจำใจต้องมา
แต่โชคดีที่ภารกิจเธอสำเร็จแล้ว แล้วก็รอแค่หาเหตุผลเพื่อออกไปจากที่นี่ ก็จะโล่งใจแล้ว
ตรงทางเดิน เธอดันบังเอิญมาเจอลี่เฉินซีที่ออกมาจากห้องน้ำพอดี
บาดแผลที่มือของเขายังไม่ได้ทำแผล เพียงแค่เขาใช้น้ำล้างออกเฉยๆ ยังมีน้ำหยุดลงมาอยู่เลย ดูแล้วยังไม่ได้ทำแผลดีๆ เลยด้วยซ้ำ
ทั้งสองคนมองหน้ากัน ซูย้าวทำหน้านิ่งเหมือนว่ามองไม่เห็นเขา แต่คนข้างๆ กลับหมดความอดทนใช้แรงจับมือเธอไว้ เธอเงยหน้าขึ้น แล้วจ้องเข้าไปในดวงตาสีดำของเขาลึกๆ ซึ่งมันดูอึมครึม แล้วแสงก็ส่องมากระทบทำให้มันดูประกายขึ้น
“อยากได้แฟนแล้วเหรอ？”
เขาพูดเสียงต่ำ ซึ่งมันฟังแล้วมีเสน่ห์มาก และเพราะกว่าปกติ
ซูย้าวกลับยิ้มออกมา แล้วก็ดันเขาออกไปอย่างง่ายดาย พร้อมกับหันไปจ้องตาเข้า “ทำไมถึงถามแบบนี้？”
“เธอก็แสดงออกมาแล้วนี่” ลี่เฉินซีมองด้วยสายตาดุจเหยี่ยว ลูกตาสีดำของเขาจ้องมาที่ใบหน้าของเธอ
ซูย้าวเพียงแค่เบี่ยงสายตาออก แล้วก็เอามือมาสยายผม “ทำไมประธานลี่ถึงถามว่า ‘อยาก ‘แต่ไม่ถามว่าฉันมีหรือยังไม่มีแฟนล่ะ？”
ลี่เฉินซีเปลี่ยนสายตา แล้วถามขึ้น “อ้อ แล้วคุณมีแฟนแล้วเหรอ？”
“ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าประธานลี่จะมาคะยั้นคะยอถามฉันเรื่องนี้ทำไม？” เธอถามกลับ
เขาหัวเราะออกมา นึกไม่ถึงเลยว่าห่างกันไม่กี่ปี พอกลับมาคุยกันอีก เธอไม่เพียงแค่กลับมาพูดได้ แต่ยังเปลี่ยนไปจนทำให้น่าสนใจอย่างมาก
“ถือว่าถามในฐานะอดีตสามี เลยอยากรู้！”
“อดีตสามี” ซูย้าวพูดย้ำสองคำนี้ เหมือนกับว่าไม่กี่ปีที่ผ่านมา ไม่มีใครกล้าพูดคำนี้ต่อหน้าเธอ เลยทำให้รู้สึกสนใจ “งั้นในฐานะอดีตภรรยา ฉันไม่จำเป็นจะต้องบอกเรื่องส่วนตัวกับคุณ ต้องขอโทษด้วย”
“……….”
ต้องผ่านมาหลายสิ่งหลายอย่าง ถึงได้เก่งขึ้น
ไม่อยากจะคิดเลยว่า ไม่กี่ปีมานี้ผู้หญิงคนนี้ไปเจออะไรมากันแน่ ถึงได้กล้าต่อปากต่อคำกับเขาขนาดนี้ ไม่ได้เหมือนคนเดิมตอนนั้นเลย…..
“ฉันยังมีธุระอีก ต้องขอตัวก่อน แต่ว่าประธานลี่ทำความสะอาดแผลดีๆ ล่ะ จะได้ไม่ติดเชื้อ “ซูย้าวยิ้มอ่อน แล้วเดินออกมาจากเขาทันที
ลี่เฉินซีหันมามองที่แผลในมือตัวเองด้วยสายตานิ่งๆ
พอกลับมาที่งานอีกครั้ง พิธีกรก็กำลังพูดถึงคนที่นำแหวน ‘โนคีแบร์ ‘มาประมูล แล้วสายตามากมายก็จับจ้องมาตามคำพูดของพิธีกร ทุกคนหันมามองที่ซูย้าวอย่างพร้อมเพรียงกัน
เพียงชั่วพริบตา เธอก็มีแสงไฟมากมายส่องมา และเป็นที่ดึงดูดสายตาอย่างมาก
ทุกคนต่างมีสีหน้าตกตะลึง อย่างไม่อยากเชื่อ
ซูย้าวหันไปมองรอบๆ แล้วก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย เหมือนกับว่าอยู่ในสนามรบอะไรแบบนั้น แต่พอหันไปมองหน้าหานฉ่ายหลิงตรงกลางฝูงชน เธอกลับรู้สึกสนุกขึ้นมา
คิดไม่ถึงเลยว่าพึ่งกลับมาก็ต้องเปิดศึกกันแล้ว
