บทที่ 308 นอนกับผมสักคืน
ลี่เฉินซีพลิกตัวแล้วนอนตะแคง มองดูร่างดำเลือนรางที่อยู่ข้างๆ จึงพูดขึ้นทันใด “ถ้าหากผมคิดหาวิธีให้พวกเรามีชีวิตรอดไปได้ คุณจะขอบคุณผมอย่างไร”
ซูย้าวขมวดคิ้ว “เวลาเช่นนี้ยังจะมาตั้งเงื่อนไขอีก”
“แน่นอนสิ! ชีวิตคนเป็นเรื่องสำคัญ อีกอย่างบุญคุณของการช่วยเหลือ ไม่สมควรได้รับการตอบแทนหรือ” เขากล่าว
เธอพยักหน้าหลับตาลงแล้วพูดขึ้น “อย่างนั้นฉันจะไม่โกรธแค้นที่คุณแย่งธุรกิจของฉันไป”
“… “
ลี่เฉินซีพูดขึ้น “นี่คุณยังจะโกรธแค้นเหรอ”
เธอตอบอย่างใจเย็น ‘อือ’
“บุญคุณการช่วยเหลือชีวิตเลยนะ คุณจะตอบแทนผมแบบขอไปทีอย่างนี้เนี่ยนะ” เขาไม่พอใจ
ซูย้าวเพลียใจ “อย่างนั้นคุณต้องการให้ฉันตอบแทนคุณอย่างไร”
เมื่อพูดจบ เธอก็ได้พูดเสริมขึ้นทันที “ ถ้าให้ยกตัวเธอเพื่อตอบแทนนั้น ไม่มีทาง! อย่าแม้แต่จะคิด!”
เธอในตอนนี้ไม่อยากจะพูดเรื่องรักๆใคร่ๆ ยิ่งไม่อยากมอบหัวใจให้กับใคร ไม่อยากได้รับความเจ็บปวดทรมาน
อยู่คนเดียวก็สบายใจดี
ข้างกายยังมีลูกสาว รอให้ตามหาลูกชายเจอ รอให้เจิ้งเอ๋อฟื้นขึ้นมา เธอก็จะมีชีวิตอยู่พื่อลูกๆทั้งสามคน แค่เพียงเท่านี้ ส่วนเรื่องอื่นไม่เคยอยู่ในสมอง
ลี่เฉินซีผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็ไม่แม้แต่จะคิด กระซิบลงข้างใบหูเธอด้วยเสียงทุ้ม “นอนกับผมสักคืน!”
เธอตะลึงงัน เขาโน้มตัวลง ริมฝีปากบางประกบเข้าไปที่ริมฝีปากของเธออย่างแม่นยำ
จู่โจมบุกยึดพื้นที่อย่างตรงไปตรงมา ราวกับว่าจะห่อตัวเธอไว้ในท้องก็ไม่ปาน อย่างระห่ำบ้าคลั่ง
จนกระทั่งรู้สึกถึงการต่อต้านของเธอ เขาถึงได้ค่อยๆปล่อยคลายออกอย่างจำใจ แต่กลับยังพูดขึ้นอีกว่า “ขอเพียงพวกเรากลับไปอย่างปลอดภัย คุณนอนกับผมหนึ่งคืนนะ!”
“…..”
ซูย้าวหมดคำจะพูด
พ่ายแพ้ให้กับความคิดของผู้ชายคนนี้อย่างสิ้นเชิง เวลาไหนแล้ว สิ่งที่เขาคิดกลับมีแต่เรื่องนี้!
“ทำไม ไม่รับปากเหรอ” เขาถามเซ้าซี้
เวลานี้ทั้งคู่ถูกขังอยู่บนเรือประมงลำเล็กๆ ที่รอบด้านของห้องโดยสารเรือมีรูรั่วเต็มไปหมด ยังมีเตียงเล็กๆ โต๊ะ และผ้าห่มผืนบางเท่านั้น นอกจากนี้แล้วก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก
เปอร์เซ็นต์ของโอกาสรอดชีวิตนั้นต่ำจริงๆ
ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อมั่นในตัวลี่เฉินซี เพียงแต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้า…..ทำให้เธอไม่สามารถเชื่อมั่นได้อีกต่อไป
ถือว่าเป็นการปลอบใจและให้ความมั่นใจเขาครั้งสุดท้ายแล้วกัน เธอพยักหน้าอย่างใจกว้าง “ได้ นอนหนึ่งคืนก็หนึ่งคืน ขอเพียงสามารถออกจากที่นี่ไปอย่างปลอดภัยได้ ตามใจคุณก็แล้วกัน!”
ถึงอย่างไรคนคนนี้ก็เป็นลี่เฉินซี ต่อให้จะถูกเขาเอาเปรียบ ก็ยังถือว่าอยู่ในขอบเขตที่สามารถยอมรับได้
ในชีวิตของทุกคนมักจะมีบุคคลที่ได้รับการยกเว้นเป็นพิเศษ คนที่ทำให้คุณจิตใจลุ่มหลง คนที่ทำลายความอดทนสุดท้ายและหลักการที่มีทั้งหมดลงครั้งแล้วครั้งเล่า
สำหรับซูย้าว คนคนนี้ก็คือลี่เฉินซี
ชายหนุ่มยิ้มอย่างพึงพอใจ ท่อนแขนเรียวยาวโอบกอดเธอเข้ามาในทรวงอก แล้วกอดรัดไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยมือ
สามารถรับรู้ความสุขของเขาได้ แต่ซูย้าวกลับสงบนิ่งดุจน้ำตาย นอกจากร่างกายที่เหนื่อยล้าอ่อนแอ และอาการเจ็บกระเพาะแล้ว เธอยังคิดถึงลูกสาวที่บ้านและเจิ้งเอ๋อที่ยังนอนสลบไม่ตื่น
ถ้าหากว่าตัวเองนั้นตายไปแบบนี้ อย่างนั้นเจิ้งเอ๋อยังมีคุณย่าที่คอยดูแล แต่ซีซีคาดว่าเจี่ยงเวินอี๋ก็คงจะรับกลับไปดูแลที่ตระกูลลี่! แต่ลูกอีกคนที่หายไปล่ะจะทำอย่างไรดี
ยังไม่สามารถยืนยันได้ว่าเด็กคนนั้นคือชาร์ลีหรือไม่ ถ้าหากไม่ใช่ชาร์ลี แล้วเด็กน้อยคนนั้นไปอยู่ที่ไหน
จะเหมือนกับเตียวเตียวหรือเปล่า ที่โชคชะตานำพาให้ต้องทนทุกข์ทรมานกับการถูกทารุณกรรมกลั่นแกล้งดุด่าสารพัดตั้งแต่อายุยังน้อยๆ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ กระเพาะของเธอก็ยิ่งเจ็บปวด!
ซูย้าวคว้าแขนยาวของเขาวางไว้ใต้ศีรษะ ทำเป็นหมอนแล้วทรุดตัวหนุนนอน จากนั้นปิดตาลง คิดเรื่องราวต่างๆที่สับสนมากมาย ถ้าหากสวรรค์มีตา เธอไม่ขอให้มีชีวิตที่ยืนยาว ขอเพียงแค่รอดตายจากหายนะครั้งนี้ รอให้หาตัวลูกชายที่หายตัวไปให้เจอ และเฝ้าดูการเจริญเติบโตของลูกๆ อย่างนั้น…..เมื่อเวลานั้นมาถึงต่อให้ต้องหลับตาลงจริงๆ เธอก็จะหลับตาลงอย่างสบายใจ
“ลี่เฉินซี…..”
เธอเอ่ยปากพูดขึ้นฉับพลันด้วยเสียงที่แหบพร่า ที่เต็มไปด้วยความอ่อนแอ
ลี่เฉินซีสะดุ้ง รู้สึกถึงอารมณ์ที่ผิดแปลกไปของเธอ จึงตอบรับขึ้น
“หือ”
“ฉันรู้ว่าร่างกายของคุณดีมาโดยตลอด ต่อให้ไม่ดื่มไม่กินแบบนี้ คุณก็สามารถอยู่รอดได้อีกหลายวัน ถูกไหม”
“…..”
ลี่เฉินซีขมวดคิ้ว นี่หมายความว่าอย่างไร แปลว่าเขาทนหิวได้ดีกว่าอย่างนั้นหรือ
“ถ้าหาก ฉันหมายถึงถ้าหากฉันเกิดเป็นอะไรขึ้นมา คุณจะต้องมีชีวิตรอดออกไปให้ได้ เพื่อลูกๆ คุณจะต้องยืนหยัดต่อไปให้ไหว!” ในขณะนั้นที่เธอกล่าว เธอได้จับมือของเขาไว้แน่น
การกระทำนี้ ทำให้ลี่เฉินซีหัวใจสั่น รูม่านตาตึงแน่น
“ถ้าหากฉันเกิดเป็นอะไรไป และคุณก็ยังไม่ได้รับการช่วยเหลือ คุณก็กินฉันเลยนะ! แบบนี้แล้วจะทำให้คุณยังประทังชีวิตรอดไปได้สักพัก เมื่อคุณได้รับการช่วยเหลือแล้ว คุณช่วยฉันดูแลซีซีด้วย ตั้งแต่เล็กจนโตเธอไม่ได้อยู่ข้างกายคุณ คุณต้องดีกับเธอ และต้องมีความอดทนให้มากๆ…..”
ยังไม่ทันได้พูดจบ ลี่เฉินซีก็เชยคางเธอขึ้น แล้วประกบจูบปากเธอเข้าอย่างจัง
เพื่อขัดขวางการพูดต่อของเธอ ด้วยการกระทำที่หยาบ รวดเร็วและตรงไปตรงมา
จูบกันจนกระทั่งเธอรู้สึกวิงเวียน ราวกับจะดูดอากาศทั้งหมดในปอดของเธอออกมาให้หมด พลังที่บ้าคลั่งได้ถอนริมฝีปากออกจากเธอ แล้วพูดขึ้น “พูดพร่ำอะไรกัน ห้ามเป็นอะไรไปเด็ดขาด!”
ซูย้าวไม่พูดอะไรอีก โดนเขากัดปากไปทีหนึ่ง รู้สึกเจ็บนิดหน่อยแล้ว
“จำไว้ให้ดีนะ ถ้าจะรอด ต้องรอดด้วยกัน ถ้าหากต้องตาย คุณก็ต้องรอด!”
ยังให้เขากินเธออีก พูดตลกอะไรกัน เห็นลี่เฉินซีเขาเป็นพวกกินเนื้อมนุษย์หรืออย่างไร เพื่อความอยู่รอดถึงกับต้องกินผู้หญิงของตัวเองอย่างนั้นรึ
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามบังคับให้ตัวเองใจเย็นลง แล้วจ้องเจ้าก้อนกลมๆที่อยู่ในอ้อมกอดตัวเอง พูดด้วยความโกรธ “คุณกำลังคิดอะไรอยู่ ให้ผมกินคุณเนี่ยนะ แล้วต่อไปผมจะอธิบายกับลูกๆว่าอย่างไร บอกกับพวกเขาว่า แม่ของพวกหนูถูกพ่อกินไปแล้ว! คุณอยากให้ลูกๆฝันร้ายตลอดไปหรือไง!”
ไม่รู้ว่าทำไม วินาทีที่เขาเปล่งประโยคนี้ออกมานั้น ความเจ็บปวดภายใน และความรู้สึกที่สิ้นหวัง ราวกับมลายหายไปในฉับพลัน ซูย้าวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ จิตใจที่ตึงเครียดก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้น แล้วพูดต่อ “ผมจะต้องกินคุณอย่างแน่นอน รอคุณกลับประเทศอยู่!”
ผู้หญิงคนนี้ ช่างน่าโมโหนัก!
“ยังมีอีก ถ้าคุณทำให้ผมโมโหอีก ผมจะลงโทษคุณเดี๋ยวนี้!” เขาข่มขู่อย่างเย็นชา
เธอเงียบ แล้วหันหลังไปให้เขา จากนั้นหลับตาลง
ลี่เฉินซีหันเธอกลับมาอีกครั้ง โอบกอดเธอไว้แน่น สัมผัสร่างนุ่มๆของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด ความรู้สึกที่คิดถึงนั้น เกาะกินเขามาตลอดเวลาห้าปี ในที่สุดก็เป็นจริงขึ้นในตอนนี้
ความรู้สึกนี้ช่างยากที่จะสาธยายออกมาจริงๆ
อันที่จริงซูย้าวก็เข้าใจดี ทั้งคู่กำลังเผชิญกับสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก และอาจจะเกิดอันตรายทุกรูปแบบได้ทุกเมื่อ เขาก็แค่ต้องการใช้คำพูดเหล่านี้เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ และผ่อนคลายความกดดันจากสภาพที่เป็นอยู่ในตอนนี้เท่านั้น
เขาหวังดี และมีเจตนาดี
ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดชายหนุ่ม แล้วรู้สึกโล่งใจอย่างอธิบายไม่ถูก อาจเป็นเพราะว่าเหนื่อยเกินไป เธอปิดตาลง แล้วก็ค่อยๆหลับลงไปอย่างช้าๆ
รู้สึกถึงจังหวะเสียงหายใจของคนที่อยู่ในอ้อมกอด ลี่เฉินซีจึงค่อยๆก้มหน้าลงจูบที่หน้าผากของเธอ แล้วกอดเธอไว้ จากนั้นก็นอนหลับใหลไปในที่สุด
โรงแรมในเมืองปารีส ในเวลานี้หานฉ่ายหลิงแน่ใจแล้วว่า ลี่เฉินซีไม่ได้หายตัวไป แต่อยู่กับซูย้าว และก็น่าจะอยู่บนเรือลำนั้น
เธอโมโหจนโทรหาซูหยวนครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ว่าคู่สายนั้นปิดเครื่อง จึงโยนโทรศัพท์ทิ้งลงข้างๆด้วยความโกรธ กัดฟันแล้วพูดขึ้น “ซูหยวนคนนี้ทำอะไรไม่เคยสำเร็จ ทำเป็นแต่ทำให้เรื่องราวเลวร้ายลง!”
เดิมทีอยากใช้เหตุการณ์นี้กำจัดซูย้าว หญิงสาวเจ้าตัวปัญหาให้สิ้นซากไป ถ้าหากเรื่องราวสำเร็จ ยังสามารถโยนความผิดทั้งหมดไปให้ซูหยวนได้
นึกไม่ถึงว่ากลับทำให้ลี่เฉินซีรับเคราะห์ไปด้วย!
ไม่ต้องพูดถึงว่าทั้งคู่จะเจอหายนะหรือไม่ ถ้าหากว่าไม่เกิดเหตุการณ์เลวร้ายขึ้น เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ พวกเขาทั้งคู่ซึ่งอยู่ด้วยกัน ชายหนุ่มหญิงสาวอยู่กันตามลำพังสองต่อสอง อีกทั้งยังเป็นอดีตสามีภรรยา ถ่านไฟเก่าย่อมปะทุได้ตลอดเวลา
หานฉ่ายหลิงกำมือแน่นขึ้นด้วยความโกรธ แล้วหันหลังไปมองกัวหลิน “นายจงไปตรวจสอบหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นทางฝั่งซูหยวน ยังมีระเบิดนั่นอีก ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว มีข่าวคราวอะไรบ้างหรือไม่!”
“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”
