บทที่ 311 อยู่ห่าง ๆ ผู้ชายของฉัน
จากการค้นพบ ก็พบว่าถูกทิ้งในเรือหาปลาทะเล รอจนกระทั่งเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยมาถึง ลี่เฉินซีและซูย้าวก็ท่องทะเลเป็นเวลาสี่วันสามคืน
ร่างกายของทั้งสองคนนั้นอ่อนแอเป็นอย่างมาก จึงถูกส่งไปโรงพยาบาลเพื่อทำการรักษา
จากนั้นตำรวจก็ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ รอจนทั้งสองคนนี้หายดีแล้ว ค่อยทำการบันทึกสอบถามอย่างละเอียดก็แล้วกัน
ซูย้าวตื่นขึ้นในสองวันต่อมา
อยู่ในอาการโคม่าที่โรงพยาบาลเป็นเวลาสองวันเต็มๆ เมื่อลืมตาก็รู้สึกหนักหัวไปหมด ร่างกายหนักหน่วงไปหมด ไม่มีแรงยกขึ้นเลยแม้แต่น้อย
ไม่ได้รู้สึกเมาเรือเหมือนตอนอยู่เรือหาปลาแต่อย่างใด แต่การที่รู้สึกเหมือนอยู่บนบกแบบนี้ ก็ทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
สภาพแวดล้อมเป็นสีขาวทั้งหมด กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจาง ๆ สิ่งนี้ทำให้เธอรู้ว่าอยู่ที่ไหนโดยไม่ต้องคาดเดา
“คุณผู้หญิง คุณตื่นแล้ว！”
เมื่อนางพยาบาลสาวผมบลอนด์คนหนึ่งเดินเข้ามา และเห็นเธอลืมตา จึงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบและถามคำถามง่ายๆสองสามข้อ เพื่อที่จะยืนยันว่าร่างกายของเธอนั้นไม่ได้ผิดปกติแต่อย่างใด
เมื่อซูย้าวอยากที่จะลุกขึ้นมานั่ง แต่ต่อให้ใช้แรงมากแค่นั้นก็ไม่สามารถที่จะลุกขึ้นมานั่งได้ ราวกับว่าร่างกายของเธอนั้นนุ่มนิ่มราวกับเส้นบะหมี่
พยาบาลอยู่ข้างๆช่วยเธอขยับ โดยกดที่นอนจากนั้นกดหยุดหลังจากอยู่ในท่าทางที่สบายและอธิบายว่า “คุณติดอยู่ทะเลมาตั้งหลายวัน ยังไม่ได้ทานอะไรเลย ร่างกายขาดน้ำเป็นเวลานานและอยู่ในอาการโคม่าเป็นเวลาสองวันเลยทีเดียว พึ่งกลูโคสในการช่วยเหลือ แน่นอนว่าร่างกายก็เลยไม่มีเรี่ยวแรง หลังจากหยุดพักและกินอะไรก็จะค่อยๆหายเป็นปกตินะ!”
เมื่อพูดเช่นนี้ ซูย้าวก็รู้สึกโล่งใจมากขึ้น
เมื่อมองไปที่พยาบาล ก็ทำให้เธอนั้นคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา จึงรีบถามทันทีว่า “มีเพียงแค่ฉันคนเดียวเหรอ？ไม่ใช่ว่ามีอีกคนที่ประสบภัยอีกคนเหรอ คนนั้น…”
“อ๋อ คุณกำลังพูดถึงสุภาพบุรุษคนนั้นเหรอคะ！” จู่ๆพยาบาลก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “พวกคุณนี่มีความสัมพันธ์ที่ดีกันจริงๆเลยนะคะ ตอนที่ส่งคุณมาโรงพยาบาล ร่างกายของสุภาพบุรุษคนนั้นก็อ่อนแอมากเช่นกัน แต่เขาไม่ได้สนใจตัวเองเลย ยังขอให้หมอรักษาคุณก่อนด้วยซ้ำ หลังจากทราบว่าคุณไม่เป็นอะไร ก็โล่งใจ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจที่กำลังตกตะลึงของซูย้าวก็สั่นไหวในทันที
“ไม่เพียงแค่นั้นนะ ตลอดสองวันที่คุณอยู่ในอาการโคม่า ชายคนนั้นมาหาคุณทุกวันเลยจริงๆ อันที่จริงมันก็แปลกอยู่ ซี่โครงของเขาหักต้องสองซี่ แต่ก็ยังทนได้ตั้งหลายวัน ไม่รู้จริงๆว่าทนได้ยังไงกัน…”
พยาบาลพูดไปพร้อมกับแช่ยาไปด้วย
ซูย้าวตกตะลึงและเงยหน้าขึ้นมองพยาบาลโดยไม่รู้ตัว “คุณว่าใครกระดูกซี่โครงหักนะ？”
“ก็ชายที่มากับคุณไงคะ！กระดูกซี่โครงข้างซ้ายทั้งสองก็ดูค่อนข้างร้ายแรงอยู่ ดูเหมือนว่าเป็นผลมาจากความรุนแรง…..”
จู่ๆซูย้าวเองก็พอจะจำได้ว่า เมื่อตนตื่นขึ้นมาบนเรือประมง ก็พบว่าเขาอยู่บนเรือด้วย ในตอนนั้นเขามีรอยฟกช้ำที่ใบหน้าและมีรอยเลือดที่มุมริมฝีปาก ซึ่งดูเหมือนว่าเกิดจากการต่อสู้กับคนอื่น
การที่ซี่โครงหัก ก็น่าจะเกิดขึ้นในตอนนั้นนั่นเอง
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เขาเห็นพวกนักเลงมันหลงใหลในตัวของตน เพื่อที่จะช่วยตน จึงต้องไปต่อสู้กับพวกอันธพาลและได้รับบาดเจ็บมา จากนั้นก็ถูกโยนลงไปที่เรือประมง จึงได้มีทุกอย่างนี้มานี่เอง…
แต่ว่าการที่กระดูกซี่โครงหักนี่มันจะเจ็บแค่ไหนกันเชียวนะ！
ทำไมหลายวันขนาดนี้แล้วเขายังไม่แสดงตัวอีกนะ？ลี่เฉินซีคนนี้นี่ แข็งแกร่งเกินไปแล้ว！
ความกังวลนั้นเติมเต็มในหัวใจของเธอทันที ซูย้าวเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องยาแต่อย่างใด เธอเปิดผ้านวมและลุกขึ้นจากเตียง
ร่างกายยังอ่อนแอเกินไป แค่ยืนขึ้น ขาของเธอก็อ่อนปวกเปียก และขณะที่เธอกำลังจะล้มลงอีกครั้ง โชคดีที่พยาบาลที่อยู่ข้างๆเธอจับเธอไว้ได้ทัน “คุณผู้หญิง นี่คุณจะเอาอะไรคะ？เป็นอะไรหรือเปล่า？”
“ฉันแค่อยากจะไปดูเขา เขาอยู่ห้องไหนกัน？” เธอถาม
พยาบาลจึงพูดว่า “ชายคนนั้นเหรอคะ？จริงๆแล้วเขา…”
ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงผู้หญิงจากด้านนอก–
“เขาอยู่ที่ไหน เกี่ยวอะไรกับเธอกัน？”
หานฉ่ายหลิงก็เปิดประตูวอร์ดเข้ามา รูปลักษณ์ที่น่าเกรงขามนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ อีกทั้งยังมีความเย็นชาในดวงตา ความโกรธที่จะฉีกร่างซูย้าวเป็นชิ้นๆนั้น ก็ไม่อาจที่จะระบายความโกรธของเขาได้
พยาบาลรู้สึกถึงสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจ เห็นความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองนี้ จึงเงียบลงไปโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเห็นเช่นนี้ ซูย้าวก็ขอให้พยาบาลออกไปก่อนแล้วค่อยให้ยาในภายหลัง
หลังจากที่พยาบาลออกไป หานฉ่ายหลิงก็เดินมาที่ห้องคนไข้ ดวงตาเย็นชาจับจ้องมองผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียง ความโกรธกลั่นตัวอยู่ในอก กลายเป็นความเกลียดชังในดวงตาสีแดงฉานคู่นั้น คำพูดนั้นดูเย็นชาและขมขื่น “ซูย้าว เธอนี่มีโชคซะจริงๆ ขนาดนี้ยังไม่ตายอีก！”
“ต้องขอโทษจริงๆที่มันไม่ได้เป็นเหมือนที่คุณหวังไว้” ซูย้าวตอบอย่างไม่แยแส ดูท่าทีไม่ถ่อมตัว เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง
ไม่จำเป็นต้องให้ตำรวจเข้ามาแทรกแซงการสอบสวน เธอก็พอจะเดาได้ในใจว่าใครอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้กันแน่
ในต่างประเทศนี้ ใครกันที่จะเกลียดเธอได้ถึงกระดูกดำเช่นนี้ ก็เลยต้องใช้‘อุบัติเหตุ’เพื่อทำให้เธอหายตัวไปอย่างเร็วที่สุด ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ยากจริงๆสำหรับเจตนาของเธอ อุตสาหะซะเหลือเกิน
หานฉ่ายหลิงเหล่ตามองพร้อมกับกัดฟันพูดว่า “อะไรที่อยู่กับเธอก็ล้วนแต่มีแต่เรื่องไม่ดี ซูย้าว หลายปีมานี้ เธอนี่ถึงแม้จะทำลายไปแล้วแต่ความเลวก็ยังหลงเหลืออยู่นะ และในครั้งนี้ ก็ลามไปถึงเฉินซี รู้ไหมว่าเขาเกือบจะตายไปเลยนะ！”
เมื่อนึกถึงตอนที่ลี่เฉินซีถูกส่งมาที่โรงพยาบาล เห็นได้ชัดว่าตนนั้นอ่อนแออย่างมาก การตรวจร่างกายทั้งหมดก็ไม่ดี แต่เขาก็ยังยืนกรานที่จะไม่เข้าห้องผ่าตัด ต้องให้แน่ใจก่อนว่าซูย้าวนั้นแข็งแรงปลอดภัยดีแล้ว ถึงจะยอมตกลงเข้ารับการรักษา
สิ่งที่เขาคิดนั้น ก็มีแต่ผู้หญิงคนนี้！
เขาไม่เคยคำนึงถึงคนอื่น แม้แต่ตัวเองก็เช่นกัน ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ เขายอมที่จะทิ้งทุกอย่างไป ก็เพื่อซูย้าว แม้แต่ชะตาชีวิตของตัวเองก็ยอมอย่างงั้นเหรอ เป็นสิ่งที่เข้าใจยากมากจริงๆ ผู้หญิงคนนี้นั้นมีอะไรดี ทำไมถึงทำให้เขาเต็มใจทำให้ขนาดนี้！
“นี่เธอยังต้องการอะไรอีก ถึงจะยอมวางมือซะที ซูย้าว นี่เธอต้องการเห็นเขาตายไปหรือไง เธอถึงจะมีความสุข？”
หานฉ่ายหลิงนั้นโกรธเป็นอย่างมาก ทำให้คำพูดที่พูดออกมานั้นดูร้อนรนเข้าไปอีก
ซูย้าวฟังคำถามของอีกฝ่าย ดวงตาที่สวยงามและดูเย็นชาของเธอปิดลงพร้อมกับตอบเพียงอย่างใจเย็นว่า “เรื่องทั้งหมดที่ทำให้เกิดนี้ มันเป็นเพราะฉันเหรอ？”
“ถ้าไม่ใช่เธอ แล้วจะยังเป็นใครไปได้อีกล่ะ？” หานฉ่ายหลิงยิ้มอย่างโกรธแค้น “ทุกๆอย่างมันก็เป็นเพราะเธอนั่นแหละ ซูย้าว เธอมันตัวก่อหายนะ เป็นแค่ตัวซวย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่ยอมให้เธอใกล้เขาอีก！เล็กๆน้อยๆก็จะไม่มีอีกต่อไป！”
“แม้ว่ามีลูกแล้วยังไงกันล่ะ？ฉันจะไม่ปล่อยให้ลูกของเธอเป็นโอกาสที่จะทำให้เธอได้เข้าใกล้เขาหรอกนะ ซูย้าว นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่จะเตือนเธออยู่ห่างๆผู้ชายของฉันซะ！”
หานฉ่ายหลิงยืนอยู่ตรงนั้น ริมฝีปากสีแดงของเธอนั้นปิดเข้าหากัน คำพูดที่ชัดเจนนั้นถูกพ่นออกมา แต่เมื่อมันเข้าหูของซูย้าว ก็เพียงรู้สึกว่าเป็นการแดกดันและเป็นเรื่องไร้สาระน้อยนิด
เมื่อพบกับสายตาของฝ่ายตรงข้าม ซูย้าวเองก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาที่สวยงามและเย็นชามาพร้อมกับน้ำเสียงที่ยังคงนุ่มนวลของเธอ “หานฉ่ายหลิง คุณไม่มีคุณสมบัติพอที่จะมาเตือนอะไรฉัน อีกอย่าง ฉันไม่เคยใช้ประโยชน์จากลูกของฉันมาเป็นสายใยเสน่หาหรือการแต่งงานใดๆ ท้ายที่สุด….”
เธอยืดเสียงของเธอเล็กน้อย มองดูดวงตาของหานฉ่ายหลิงที่ดูเปล่งประกายด้วยความเห็นใจและความสงสาร ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าเธอเองก็เศร้ามากเช่นเดียวกัน
ซูย้าวหายใจเข้าลึกๆและพูดต่อว่า “ถ้าหากว่าเขาเป็นผู้ชายของคุณจริงๆ โดยปกติแล้วเขาจะต้องคิดถึงความรู้สึกของคุณ และอยู่ห่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ดังนั้น คุณควรที่จะกลับไปเตือนผู้ชายของคุณดีกว่า ว่าให้อยู่ห่างๆจากฉันเอาไว้！”
หัวใจของหานฉ่ายหลิงนั้นรู้สึกแน่นขึ้นมาทันที “ซูย้าว เธอ…..”
ใจของเธอนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ ไม่รู้ว่าจะตอบโต้กลับไปยังไงดี ทำได้เพียงจ้องมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้า และแอบระงับความโกรธที่เดือดพล่านไว้ในใจ พร้อมกับหันหลังกระแทกประตูและจากไป
หลังจากออกจากห้องของคนไข้แล้ว ความโกรธในใจของหานฉ่ายหลิงก็ยังไม่สามารถที่จะสงบลงได้ ซูย้าวที่น่ารังเกียจนี่ จนขนาดนี้แล้ว ทำไมยังจะมาพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งแบบนี้อีก？
ต้องมีสักวัน ที่เธอจะให้ผู้หญิงคนนั้นมาคุกเข่าลงต่อหน้า ก้มลงกราบขอความเมตตาให้กับชีวิตหลังจากนี้ที่จะเหมือนตายทั้งเป็น！
หานฉ่ายหลิงนั้นกัดฟันอย่างดุร้าย ใบหน้าที่ดูรังเกียจราวกับปีศาจที่คลานออกมาจากขุมนรกนั้นบิดเบี้ยวอย่างน่าสยดสยอง
