ตอนที่กลับมาถึงห้องในโรงแรม ทั้งสามคนอย่างกับลูกเป็ดตกน้ำ เปียกไปทั้งตัว ทั้งเสื้อ เสื้อคลุมบีบน้ำออกมาเยอะเลย
ซีซีและเตียวเตียวก็เปียกทั้งตัว ลี่เฉินซีไม่รีรออีก รีบไปเปิดน้ำที่ห้องอาบน้ำ จากนั้นก็อุ้มเด็กสองคนเข้าไป ถอดเสื้อเด็กไปด้วยแล้วลองจับอุณหภูมิน้ำ พยายามให้พวกเขาแช่น้ำร้อนให้ตัวอุ่นก่อน
ตอนที่เดินออกมาก็เห็นซูย้าว เห็นเธอกำลังจะเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องเลยขวางเธอไว้ “อย่าเพิ่งไปเปลี่ยนเลยนะ คุณเข้าไปอาบน้ำร้อนๆกับเด็กๆก่อนเถอะ！”
“แต่ว่า……”
“ไม่มีแต่อะไร ขืนปล่อยไว้แบบนี้ต่อ เดี๋ยวก็เป็นไข้หรอก！”เขาพูด
น้ำเสียงอ่อนโยน แววตามองเธอเหมือนลงคำสั่ง ไม่อาจขัดขืนได้ เวลานี้เธอเปียกและตัวเย็นไปหมด ที่จริงได้แช่น้ำร้อนๆก็ดี
เลยไม่ได้ปฏิเสธ หยิบชุดนอนและเสื้อผ้าเด็กๆเข้าไปในห้องน้ำโดยตรง
แค่อาบน้ำเธอกับเด็กๆใช้เวลาไปเป็นชั่วโมงกว่า แช่จนตัวอุ่น ถึงยอมเดินออกมา
ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำ เตียวเตียวคลุมผ้าคลุมอาบน้ำ ส่วนซูย้าวอุ้มซีซีไว้ ใช้ผ้าขนหนูสะอาดเช็ดผมให้ลูกสาวอยู่
ลี่เฉินซียังอยู่ไม่ได้จากไป
ไม่เพียงแค่นี้ เขายังใช้เวลาที่พวกเขาอาบน้ำอยู่ ทำน้ำขิงอุ่นๆให้พวกเขา เห็นพวกเขาออกมาก็พูด“ดื่มน้ำขิงอุ่นๆกันก่อน！”
เตียวเตียววิ่งเข้าไปแล้วดื่มคำหนึ่ง“แหวะ เผ็ดจังครับ！”
“เผ็ดหน่อย แต่ดื่มแล้วร่างกายอุ่น ดื่มอีกหน่อยนะ！”เขาพูดกล่อม
ซูย้าวก็กล่อมให้ซีซีดื่มไปถ้วยใหญ่เลย หลังจากนั้นก็เอาไดร์เป่าผมช่วยเป่าผมลูกสาวให้แห้ง และฝั่งของลี่เฉินซีก็ช่วยเป่าผมสั้นของเตียวเตียวเสร็จ เด็กทั้งสองคนอาบน้ำเสร็จตัวก็อุ่นแล้ว ซูย้าวก็อุ้มพวกเขาเข้าไปในห้อง ห่มผ้าให้ ปล่อยให้เด็กสองคนเล่นกันเอง
ตอนที่เดินออกมา ลี่เฉินซีได้เทน้ำขิงให้เธอไว้ถ้วยหนึ่ง“เมื่อกี้ ห่วงแต่ให้ลูกดื่ม คุณยังไม่ได้ดื่มเลย”
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ！”ถึงปากเธอจะพูดแบบนั้น แต่มือก็ไปรับน้ำขิงถ้วยนั้นมา ดื่มอย่างจริงจังหลายคำ
ลี่เฉินซีนั่งอยู่ข้างๆ จุดไฟบุหรี่ม้วนหนึ่ง ตามด้วยควันบุหรี่ค่อยๆพ้นออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ“ต่อจากนี้มีเรื่องอะไรก็โทรหาผมได้ตลอดเวลา”
“ก็แค่เรื่องเล็กเอง！”เธอยิ้มเหมือนไม่มีอะไร ไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรเลย
“เรื่องเล็กงั้นหรอ？”
ซูย้าวพยักหน้า หันไปมองเขา“เรื่องจิ๊บจ๊อยมากเลย ก็แค่ฝนตก！”
“ตัวคุณแถมยังมีเด็กสองคน แล้วฝนก็ตกหนักขนาดนั้น ถ้าไม่มีรถเมล์ผ่านล่ะ พวกคุณจะกลับมายังไง？ยืนโบกรถแท็กซี่บนริมถนนต่องั้นหรอ？”เขาถามกลับ
ซูย้าวไม่พูดอะไร
“จำไว้นะ คุณเป็นแค่ผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชาย บางเรื่องไม่จำเป็นต้องให้คุณทำเอง คุณแค่ขยับนิ้วมือ กดโทรหาผม ผมก็จะมาเอง！”ลี่เฉินซีคาบบุหรี่ไว้แล้วลุกขึ้น มือใหญ่ลูบจับหัวเธออย่างเบามือ ท่าทางดูธรรมชาติมาก
“เอาล่ะ นี่ก็ดึกแล้ว ผมขอตัวกลับก่อน คุณเองก็อย่าทำงานต่อเลยนะ ไปนอนพักผ่อนสักหน่อย”ระหว่างที่เขาเดินออกไปก็พูดอย่างห่วงใย
แต่กลับละเลยสายตาเธอที่หลบตาของเขาในตอนนี้ และสีหน้าที่เปลี่ยนไป เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร มองเงาหลังของผู้ชายที่กำลังเดินไปข้างนอก แล้วจู่ๆก็อดไม่ได้หลุดออกมาคำหนึ่ง——
“แค่ขยับนิ้ว โทรหาคุณๆก็จะมางั้นหรอ？ฟังดูง่าย แต่อย่าพูดให้ง่ายขนาดนั้นได้มั้ยคะ！”
ลี่เฉินซีหยุดลง
“คุณคิดว่าคุณจะมาได้ แล้วถ้าไม่ล่ะ？คุณเคยคิดมั้ย？ฉันสามารถโทรหาคุณได้ แต่ถ้าคุณไม่รับล่ะ？หรือว่าไม่ได้รับสายล่ะ？”
เขาหันมา พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด“แล้วทำไมผมถึงไม่ได้รับสาย？”
เธอไม่มีทางรู้ว่าฝนตกหนักขนาดนี้ เขาคิดถึงเธออยู่ตลอด ห่วงว่าระหว่างทางที่เธอไปรับลูกจะเจอฝนตกหนักหรือเปล่า……
“ฉันไม่ได้หมายความถึงเรื่องนี้ ลี่เฉินซี ระหว่างฉันกับคุณเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ฉันไม่มีฐานะที่จะชี้นิ้วสั่งให้คุณทำอะไร คุณเองก็ไม่มีหน้าที่จะมาช่วยฉัน！”
ผู้หญิงกลัวอะไรมากที่สุด？ก็คือความสัมพันธ์ที่คลุมเครือแบบนี้ คิดว่ามันเป็นเรื่องที่สมควร คิดไปเองฝ่ายเดียว นึกว่าเขาจะยังเหมือนแต่ก่อน ที่มีอะไรก็นึกถึงลูกและเธอเป็นอันดับแรก เฝ้ารอเขาอย่างกับคนโง่ สุดท้าย อีกฝ่ายกลับจากไปอย่างไม่แยแส！
เธอไม่ได้อยู่ในฐานะนั้นแล้ว ไม่เหมือนเมื่อก่อน ไม่ว่าความสัมพันธ์จะดีหรือร้าย ไม่ว่าจะรักหรือไม่ เธอก็ยังเป็นภรรยาของเขา สามารถเพลิดเพลินกับการดูแลที่เขาทำให้ทุกอย่าง
แต่ว่าตอนนี้ เธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวที่หย่าร้างแล้ว
เธอต้องดูแลเด็กสองคน ต้องทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ในระหว่างเดียวกัน ในชีวิตเธอไม่มีผู้ชายให้พึ่งพา เธอเลยต้องทำหน้าที่เป็นผู้ชายแทน！
ถึงเธอจะมีคนตามจีบอยู่หลายคน
ถึงจะอย่างนั้น เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปชี้นิ้วสั่งให้ใครมาทำอะไรตามใจชอบได้ เพราะไม่ว่ายังไง เธอไม่ได้อยู่ในฐานะเช่นนั้น
ลี่เฉินซีขมวดคิ้วขึ้น“หมายความว่าไง ที่ว่าไม่มีความสัมพันธ์？ถึงจะหย่าแล้ว ผมก็ยังเป็นอดีตสามีคุณอยู่！แค่ข้อนี้ ถึงจะไม่มีลูก ผมก็มีหน้าที่รับผิดชอบคุณตลอดชีวิต！”
พูดอีกอย่าง ขอแค่ซูย้าวใช้ชีวิตอยู่ใกล้ๆเขา อยู่ในเมืองเดียวกันกับเขา นั้นเขาก็มีหน้าที่ดูแลเธอ
นี่คือความคิดของลี่เฉินซี เขาคิดว่านี่คือสิ่งที่เขาควรทำ
แต่สิ่งที่ซูย้าวกลัวคือการถูกปฏิเสธ
แค่สายตาหนึ่ง คำๆหนึ่ง หรือจะแค่คำเดียว ความไม่แยแส ความเย็นชาและความห่างเหิน สำหรับเธอแล้วมันกระทบกระเทือนและทำร้ายจิตใจเธออย่างมาก
หัวใจเธอเจ็บมามากแล้ว เจ็บครั้งแล้วครั้งเล่า ความรู้สึกที่รักใครคนหนึ่งแบบหมดหัวใจ เธอผ่านความรู้สึกแบบนั้นมาสิบกว่าปีแล้ว ไม่อย่าจะกลับไปเป็นอีก！
ตลอดเวลาห้าปีมานี้ เธอพยายามทำให้ตัวเองกลายเป็นคนเข้มแข็ง ปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นคนเย็นชา ไม่เปิดใจให้ใครอีก ขอแค่รักษาหัวใจตัวเองไว้ได้ ก็จะไม่เจ็บอีก
“ฉันคือหน้าที่ความรับผิดชอบของคุณ？แค่เพราะฉันคืออดีตภรรยาของคุณและมีลูกให้คุณเนี่ยนะ？คำพูดแบบนี้ น่าขำสิ้นดี！”เธอยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา
เธอคงไม่รู้ว่ารอยยิ้มแบบนี้ เขาเห็นแล้วมันทิ่มแทงใจขนาดไหน
ลี่เฉินซีเดินเข้าไปจับแขนเธอไว้ในทันที“น่าขำตรงไหน？ตอนนี้คุณก็ยังไม่ได้แต่งงานใหม่ไม่ใช่หรอ？ที่เมืองนอก อดีตภรรยาที่ยังไม่ได้แต่งงานใหม่ อดีตสามียังต้องส่งค่าเลี้ยงดูเลย！ถึงจะไม่มีลูก ผมก็ดูแลคุณเหมือนเดิม！”
“งั้นหรอคะ？นั่นมันก็แค่ความคิดของคุณก็แค่นั้น！”เธอยิ้มอย่างไม่แยแส
รอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว！
เรียบเฉยจนราวกับว่าคำพูดแต่ละคำของเขาเป็นคำหลอกลวงทั้งสิ้น ช่างน่าขำสิ้นดี！
ลี่เฉินซีจับแขนเธอแน่นขึ้น แววตาที่มองเธอลึกซึ้ง“คุณทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้？”
“แบบไหนคะ？”เธอยักคิ้วมองเขา
“หรือว่าคำพูดที่ผมพูดกับคุณพวกนี้ น้ำใจผม คุณรู้สึกว่ามันไม่มีค่าอะไรเลยงั้นหรอ？”เขาจับจ้องที่เธอ ราวกับแค่เธอพยักหน้านิดๆ เขาก็จะบีบคอผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าที่ยั่วโมโหเขาให้ตายได้ในทันที
ซูย้าวกลับพูด“ไม่ใช่ไม่มีค่า แต่คือฉันไม่กล้าเชื่อต่างหาก ฉันจะรู้ได้ไงว่าคำไหนของคุณจริง คำไหนปลอม？”
“ได้！ถ้านั้นผมขอบอกคุณตรงนี้เลย ที่ผมพูดตอนนี้เป็นความจริงหมด！มีเรื่องก็โทรหาผม ถึงเรื่องที่เกิดจะเป็นเรื่องเล็กมาก ขอแค่บอกผม ผมจะช่วยคุณแก้ปัญหาเอง！”น้ำเสียงเขาฟังดูหนักแน่นและจริงใจมาก
เธอมองตาเขา เห็นความจริงใจในตาเขา แต่ว่า เธอก็ยังยากที่จะยอมรับได้
ทันใดนั้น เธอหลบสายตาเขาอย่างเร็วแล้วพูด“ขอบคุณความหวังดีของคุณ แต่ว่าเรื่องของฉันๆจัดการเองได้ค่ะ！”
“ก็บอกแล้วไง ว่าคุณเป็นแค่ผู้หญิง ไม่ต้องทำทุกอย่างเองก็ได้！ไม่จำเป็นต้องแบกรับไว้คนเดียว！”เขาพูดอย่างกัดฟัน คำพูดแต่ละคำแทบจะออกจากปากเขาอย่างยากเย็น
ซูย้าวกลับยิ้มอย่างไม่แยแส“ผู้หญิง？ฉันเกือบจะลืมความจริงที่ว่าฉันยังเป็นผู้หญิงไปเลย ชีวิตที่ไม่มีผู้ชาย เวลาผ่านไป ผู้หญิงก็ค่อยๆกลายเป็นผู้ชาย……”
สีหน้าของลี่เฉินซีดำทันที“แบบไหนที่เรียกว่าไม่มีผู้ชาย？ผมนี่ไง ไม่ใช่หรอ？ผู้ชายตัวเป็นๆที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณ ไม่ใช่ของคุณหรอ？”
