ลี่เฉินซียืนอยู่ข้างหน้าต่างอย่างไม่ขยับอยู่อย่างนั้น อยู่นาน และนานมาก
จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้ง พอกดรับสาย อีกฝั่งหนึ่งมีเสียงที่ชัดเจนของผู้ชายลอยมา และเหมือนกับว่ายังแฝงไว้ด้วยความล้อเลียนเสี้ยวหนึ่งด้วย
“ประธานลี่ เป็นยังไงบ้าง? ของขวัญชิ้นใหญ่นี้ยังถือว่าพอใจไหมครับ?”
ดวงตาของเขาขรึมลง จ้องมองไปที่ตึกสูงใหญ่นอกหน้าต่าง ปฏิกิริยาเรียบเฉย “ขอบคุณประธานเจียงมาก เพียงแต่ว่าตัวเธอล่ะ?”
“อยู่ในที่ที่ปลอดภัยแห่งหนึ่ง” เจียงจี้เซิงที่อยู่ทางด้านนี้ให้คำตอบออกไป
ดวงตาของลี่เฉินซียิ่งขรึมเข้าไปอีก “มีแต่ตอนที่เธออยู่ข้างกายผมเท่านั้น ถึงจะปลอดภัยที่สุด! ประธานเจียง ผมต้องการรู้ตำแหน่งที่อยู่ของผู้หญิงของผม”
“ประธานลี่ คุณน่าจะเข้าใจดีนะ ถ้าผมปล่อยตัวเธอละก็ เธอก็จะวิ่งไล่ตามผมไม่หยุด รบกวนความสงบของผม มันไม่มีทางแล้ว ผมจึงได้แต่ต้องเชิญเธอไปพักผ่อนดีๆ สักช่วงหนึ่ง!”
เจียงจี้เซิงยิ้มเย็นขึ้น ไม่รอให้ทางด้านลี่เฉินซีพูด เขาก็รีบชิงพูดเสริมอย่างรวดเร็วขึ้นอีกว่า “ประธานลี่อย่างร้อนใจไปเลย ความปลอดภัยของคุณซู ผมรับรองได้ รอให้วันหยุดของผมหมดลงแล้ว จะต้องให้คุณได้พบเจอกับเธอที่แข็งแรงสมบูรณ์คนหนึ่งแน่!”
จากนั้น โทรศัพท์ก็โดนอีกฝ่ายกดวางสายไปแล้ว
ลี่เฉินซีโมโหจนหมุนตัวมาก็ปาโทรศัพท์ทิ้งไป ไฟโกรธลุกโชนขึ้นมาในใจทันที และเผาไหม้จนเจ็บปวดไปทั่วทุกส่วนของอวัยวะทันที
เจียงจี้เซิงคนนี้ ถึงกับกล้าจับตัวผู้หญิงของเขา แถมยังโอหังแบบนี้! นี่คิดว่าเขาใจบุญจริงๆ หรือยังไง?
พอผู้ช่วยที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงเข้า ก็รีบเคาะประตูแล้วเข้ามา “ประธานลี่……”
“สืบค้นไปถึงไหนแล้ว?”
ผู้ช่วยพูดขึ้นว่า “สืบค้นได้บางส่วนแล้วครับ คุณซูและคุณอานเคยปรากฏตัวขึ้นที่ท่าเทียบเรือแห่งหนึ่ง จากนั้นก็โดนผู้ชายชาวอังกฤษพาตัวไปแล้วครับ”
“ผู้ชายชาวอังกฤษเหรอ? ข้อมูลประวัติล่ะ?”
ผู้ช่วยรีบยื่นเอกสารมาให้ฉบับหนึ่ง “ค้นเจอแล้วครับ ผมกำลังส่งคนไปตรวจสอบข่าวกรองและค้นหาตำแหน่ง!”
ลี่เฉินซีรีบคว้ากุญแจรถและเสื้อนอกที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วเดินไปด้วยพูดไปด้วยว่า “ค้นหาตำแหน่งเจอแล้วรีบส่งมาให้ฉัน!”
“ได้ครับ!”
……
ในห้องเล็กๆ ของที่บางแห่ง ในระหว่างที่ซูย้าวและอานซินเออร์โดนกักตัวอยู่นั้น ผู้ชายได้มาส่งอาหารให้เป็นเวลา ได้กินอิ่มดื่มอิ่ม และไม่ได้ปฏิบัติไม่ดีต่อพวกเธอ
เพียงแต่ว่านี่ไม่ใช่แผนการระยะยาว ซูย้าวและอานซินเออร์ก็ยังคงอยากจะหลบหนี ทั้งสองคนกำลังคิดแผนการอย่างลับๆ อยู่ แล้วอยู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก ชายหนุ่มคนนั้นรีบร้อนวิ่งเข้ามา
จ้องมองพวกเธอสองคน แล้วล้วงกุญแจของกุญแจมือออกมาจากกระเป๋ากางเกง
ในขณะที่เขาเตรียมจะไขออกให้ทั้งสองคนนั้น ก็พูดไปด้วยว่า “คำสั่งที่ผมได้รับมามีแค่ให้กักตัวพวกคุณไว้ ไม่ให้พวกคุณออกไปข้างนอก แต่ว่า ตอนนี้……”
คำพูดยังไม่ทันพูดจบ ที่ข้างหลังของผู้ชายก็มีเสียงดังมากดังขึ้น ประตูห้องโดนคนเตะออกอย่างแรงเลย
ชายหนุ่มอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วหมุนตัวไป แล้วก็ใช้ร่างกายปกป้องซูย้าวและอานซินเออร์ขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ แต่ว่าก็กำลังน้อยต่อสู้กับศัตรูไม่ไหว มีชายฉกรรจ์ห้าหกคนฝ่าเข้ามา เข้ามาถึงก็ไม่พูดอะไร เจอชายหนุ่มก็คือการทำร้ายแบบประชิดตัวชุดหนึ่งเลย
จนในที่สุด ชายหนุ่มคนนี้โดนทำร้ายจนบาดแผลเต็มตัว แล้วชายฉกรรจ์คนหนึ่งก็เอาด้ามปืนทุบลงไปบนหัวของชายหนุ่ม จนกระทั่งชายหนุ่มล้มลงไปแล้วก็หมดสติไปกับกองเลือด พวกคนทั้งหลายถึงได้ทิ้งเขาไว้ แล้วหมุนตัวมาทางซูย้าวและอานซินเออร์
พวกเธอทั้งสองคนอยากจะใช้โอกาสที่กำลังต่อสู้กันอยู่หลบหนี กุญแจก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว แต่ว่าห้องเล็กเกินไป พวกที่ต่อสู้กันข้างนอกก็ได้ยืดเต็มพื้นที่แล้ว แล้วก็ไม่มีหน้าต่าง พวกเธอจะสามารถหนีไปที่ไหนได้ล่ะ?
ไม่ทันได้หนี ทางด้านนี้ก็มีคนเดินมาแล้ว และมาควบคุมพวกเธอทั้งสองคนไว้ แล้วก็คลุมถุงผ้าดำใส่หัวพวกเธอทั้งสองคน จากนั้นก็ฉุดกระชากลากถูทั้งสองคนไป
พอมาถึงข้างนอก ซูย้าวและอานซินเออร์ก็โดนตีสลบไปเลย หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง พวกเขาทั้งสองคนต่างก็ไม่รู้เรื่องเลย
……
สิบกว่านาทีผ่านไป รถเฟอร์รารี่สีดำคันหนึ่งก็จอดลงใกล้ๆ แถวอพาร์ทเม้นท์
จ้องมองดูประตูบานที่เปิดอยู่ หัวคิ้วของลี่เฉินซีก็ขมวดเข้าหากันแน่น แล้วเดินก้าวใหญ่ๆ เข้าไปข้างใน เห็นเพียงแต่ชายชาวอังกฤษคนนั้นนอนจมกองเลือดอยู่ ในห้องเละเทะไปหมด เห็นได้ชัดว่าผ่านการต่อสู้กันยกหนึ่งมาแล้ว
พอหาทั่วอพาร์ทเม้นท์แล้ว ก็หาเงาของซูย้าวไม่เจอ
ลี่เฉินซีย่อตัวนั่งลง แล้วตรวจดูบาดแผลบนตัวของชายหนุ่ม ถึงแม้ว่าจะสาหัสมาก แต่ก็ยังไม่ถือว่าถึงชีวิต
เขาโทรศัพท์จัดแจงให้คนมา แล้วก็เขย่าตัวชายหนุ่มไปด้วย “นี่ ตื่น ตื่น……”
ชายหนุ่มค่อยๆ ตื่นขึ้นมา แล้วยังอยากจะตะเกียกตะกายอยู่ แต่ทำยังไงได้เพราะว่าบาดแผลบนตัวสาหัสเกินไป ขยับตัวไม่ได้เลยสักนิด
“เกิดอะไรขึ้น? ผู้หญิงสองคนนั้นล่ะ?” ลี่เฉินซีถามขึ้นอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มพูดขึ้น “ผมก็ไม่รู้ มีคนฝ่าเข้ามาที่นี่ แล้วก็พาตัวพวกเธอไป!”
ม่านตาของลี่เฉินซีหดตัวอย่างรวดเร็ว มีคนพาตัวพวกเธอไปแล้วเหรอ?
จะเป็นคนของเจียงจี้เซิงหรือเปล่า?
“ไม่ใช่เจ้านายของผม เจ้านายผมสั่งไว้แล้ว ว่าห้ามทำร้ายพวกเธอ จะต้องเป็นคนอื่นแน่ๆ……”
บาดแผลของชายหนุ่มสาหัสเกินไป พูดได้เพียงแค่พูดไม่กี่คำ ลี่เฉินซีเองก็ไม่ได้สอบถามต่อ และวางตัวเขาลง แล้วยืนรอให้ลูกน้องมาถึงอยู่ตรงนั้น
ผู้ช่วยกำลังอยู่ระหว่างทางที่มา และก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ของทางด้านนี้แล้ว และหลังจากที่แลกเปลี่ยนข่าวคราวกับสายข่าวในท้องที่แล้ว ก็รีบไปรายงานลี่เฉินซีขึ้นมา
“ประธานลี่ ชายชาวอังกฤษคนนั้นพูดไม่ผิดครับ คนพวกนี้อาจจะไม่ใช่พวกลูกน้องของเจียงจี้เซิงครับ น่าจะโดนคนมาตัดหน้าไปแล้วครับ!”
พอได้ยินแบบนี้ ขมับของลี่เฉินซีก็เต้นตุ๊บๆ อย่างรวดเร็ว อยู่ที่นี่ ยังมีคนคิดที่จะปองร้ายซูย้าวด้วยเหรอ?
หลังจากที่มอบสถานการณ์ปัจจุบันของที่นี่ไว้ให้ผู้ช่วยจัดการแล้ว เขาก็ทิ้งไว้แค่คำว่า‘ค้นหา!’คำเดียว แล้วก็หมุนตัวขึ้นรถไป แล้วขับออกไปเลย
คนที่สามารถสงสัยได้นั้น มีเยอะเกินไปแล้ว แต่ว่าดูจากขั้นแรกแล้ว ยังไม่หลักฐานอะไร ก็ไม่สามารถยืนยันอะไรโดยตรงได้ แต่ว่ามีอยู่อย่างหนึ่งที่ชัดเจนได้ คนพวกนี้ไม่เหมือนกับเจียงจี้เซิง ครั้งนี้ซูย้าวตกอยู่ในอันตรายแล้ว!
……
ตอนที่ซูย้าวตื่นขึ้นมาอีกครั้งนั้น ตัวอยู่ในบ้านร้างที่ผุพังแห่งหนึ่ง ทั้งมือและเท้าต่างก็โดนคนเอาเชือกมัดไว้แน่นหนา ส่วนอานซินเออร์ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง ได้ตื่นขึ้นมานานแล้ว และมีสภาพเดียวกันกับเธอเลย
ที่ปากของทั้งสองคนโดนเทปกาวแผ่นหนึ่งติดไว้ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้ทั้งสองคนพูดคุยกัน
อานซินเออร์จ้องมองเธอ ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทั้งสองคนต่างก็รู้ดีว่า โจรที่อยู่ๆ ก็โผล่มาในครั้งนี้ น่าจะไม่ใช่คนของเจียงจี้เซิงแล้ว เทียบกับเมื่อสองครั้งก่อนหน้านี้ การปฏิบัติต่อพวกเธอก็ไม่เหมือนกันแล้ว
และเป็นอย่างที่ว่า พอผ่านไปครู่หนึ่ง อยู่ๆ ประตูห้องก็โดนคนถีบเปิดออกแล้ว
ผู้ชายสองคนเดินเข้ามาจากข้างนอก คนหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา ส่วนอีกคนหนึ่งผอมแห้งอย่างกับลิงยังไงอย่างงั้น ทั้งสองคนดูไปแล้วต่างก็เป็นเอเชีย ทั้งหน้าแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อยู่ และมองมาทางพวกเธอ แล้วเดินเข้ามาทีละก้าวทีละก้าวอย่างประสงค์ร้าย
“ในเมื่อพวกเธอว่างอยู่ก็ว่างไปเปล่าๆ หรือไม่มาเล่นกับพวกเราหน่อยเป็นไง?” ชายคนหนึ่งพูดภาษาจีนที่สำเนียงผิดเพี้ยนอยู่ พูดไปแล้วก็ถอดเสื้อนอกออกไปด้วย จากนั้นก็โยนลงไปบนพื้น
เจ้าหนวดเครากลับตรงไปตรงมามากกว่า สองสามก้าวก็เดินมาถึงตรงหน้าอานซินเออร์ แล้วกระชากเทปกาวที่ปิดปากเธออยู่อย่างแรง เสียงดังฉึกทีหนึ่ง เจ็บจนปวดแสบปวดร้อน !
“แกอยากจะทำอะไร?” ร่างกายที่หวาดกลัวของอานซินเออร์ขยับถอยไปข้างหลัง และหวาดกลัวจนตัวสั่นเล็กน้อย
“ทำอะไรเหรอ? เธอว่าล่ะ?” เจ้าหนวดเครายิ้มอย่างชั่วร้ายขึ้น แล้วจับขาทั้งคู่ของอานซินเออร์ไว้ได้แล้วลากมาอยู่ตรงหน้าตัวเอง และไม่อธิบายอะไรมาก แล้วก็โน้มตัวลงไปจูบที่ซอกคอของเธอโดยตรงเลย
อานซินเออร์รู้สึกสะอิดสะเอียน และพยายามขัดขืน
แต่ว่ามือและเท้าโดนมัดอยู่ ถึงแม้ว่าอยากจะขัดขืน แต่ก็ไม่มีแรงขยับเขยื้อนสักเท่าไหร่
“ไป! ไสหัวไป……” เธอร้องตะโกนขึ้นอย่างเจ็บปวด น้ำเสียงทุรนทุราย
ส่วนทางด้านนี้ สภาพของซูย้าวก็ดูไม่ดีเป็นอย่างมาก
สายตาที่ผู้ชายผอมแห้งจ้องมองมาที่เธอ เต็มไปด้วยความชั่วร้าย แล้วก็โถมตัวเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว แล้วล้วงมีดออกมา ในขณะที่กระชากเทปกาวบนใบหน้าเธอออกทีหนึ่ง แล้วก็ใช้มีดตัดเชือกที่มัดเท้าเธอออกด้วย
“เล่นแบบมัดไว้มันไม่มีความหมาย ปล่อยออกหน่อยดีกว่า!” เจ้าลิงผอมหัวเราะแล้วก็พูด
ซูย้าวจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความน่าเกลียดของเขา ในใจก็สะอิดสะเอียนจนอยากจะอวก แล้วก็ค่อยๆ ตะเกียกตะกายถอยไปข้างหลัง
ถึงแม้ว่าขาจะโดนปล่อยออกแล้ว แต่มือทั้งคู่ยังโดนมัดอยู่ ความเร็วของการขยับจึงช้า เจ้าลิงผอมจ้องมองเธอ แล้วก็หัวเราะหึหึเสียงเย็น
“เธอหนีไม่รอดหรอก! มาให้พี่มีความสุขสักรอบดีๆ เถอะ! ถ้ามีความสุขแล้ว จะต้องดีกับเธอแน่ๆ”
ซูย้าวไม่ร้องสักแอะ ดวงตาคู่เย็นแหลมคม จ้องมองเจ้าลิงผอมอย่างโหดเหี้ยม ท่าทีโกรธเกลียด ไม่ต้องพูดก็เข้าใจได้ดี
เจ้าลิงผอมจ้องมองเธอ แล้วหัวเราะ และอยู่ๆ ก็ยกฝ่ามือขึ้นมาและสะบัดไปที่เธอทีหนึ่ง “แม่งเอ้ย ใช้สายตาอะไรมองกู? ที่กูมาเอากับมึง ก็ถือได้ว่าเป็นบุญของมึงแล้ว!”
พูดแล้ว เจ้าลิงผอมก็โถมตัวเข้าใส่ซูย้าว
เธอหูตาว่องไว แล้วก็ยกเท้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จนเตะโดนเจ้าโลกของเจ้าลิงผอมเข้าพอดี ที่ท้องน้อยเกิดความเจ็บจี๊ดขึ้นอย่างแรง มีเพียงแต่ผู้ชายเท่านั้นที่จะมีความรู้สึกเหมือนกันแบบนี้ได้
แล้วเจ็บจนกลิ้งลงไปกับพื้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปเลย
พอได้ยินเจ้าลิงผอมร้องโหยหวน อารมณ์ดีๆ ของเจ้าหนวดเคราที่อยู่ข้างๆ ก็โดนรบกวนไปด้วยแล้ว เขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหาซูย้าวแล้วก็ยกกำปั้นขึ้นมา……
