“คนไข้คนนี้หมดสตินานจัง!”
“นั่นสิ แปดวันแล้ว แต่ว่า ก่อนหน้านี้ฉันเคยเจอคนหมดสติไปสามสิบกว่าวันถึงจะฟื้นนะ!”
“อ้อๆ ด้านนี้ฉันเช็ดเสร็จแล้ว เธอคลุมด้านบน……”
“มา ต้องทำความสะอาดด้านล่างแล้ว ว้าว ผู้หญิงคนนี้ขาวมากเลย ผิวละเอียดเนียนนุ่ม เหมือนเด็กสาวอายุสิบกว่าปีเอง”
“เธอดูด้านล่างนี่สิ ขาวละเอียด แค่เห็นก็ดึงดูดผู้ชายให้ชอบแล้ว รู้ไหม? ด้วยประสบการณ์ของฉัน ผู้ชายก็ชอบอย่างนี้แหละ สาวน้อยที่ทั้งอ่อนวัยทั้งนุ่มนวล……”
“ฉันได้ยินมาว่าเธอคลอดลูกมาสองคนแล้วนะ!”
“รูปร่างดีขนาดนี้ ไม่เหมือนคนเคยคลอดลูกเลย! เธอเป็นดาราเหรอ? ดูแลตัวเองดีจัง……”
พยาบาลสองคนกำลังเช็ดตัวให้ซูย้าว ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงเปลี่ยนจากการทำงานเป็นความเพลิดเพลิน พลางพูดคุยพลางใช้มือชี้ๆ ตรงนี้ตรงนั้น……
ท่ามกลางเสียงสนทนานี้ ซูย้าวก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น
เมื่อครู่เพิ่งได้สติกับรู้สึกตัว สิ่งแรกที่เธอรู้สึก……ทำไมด้านล่างถึงรู้สึกเย็นๆ รู้สึกเหมือนไม่ได้ใส่เสื้อผ้า? ขยับนิ้วโป้งเท้าเล็กน้อย สติที่ค่อยๆ ฟื้นกลับมาบอกเธอว่า ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าจริงๆ ข้างเตียงยังมีพยาบาลอีกสองคน กำลังจ้องมองต้นขาขาวๆ สองข้างของเธอเชยชมอย่างประณีต……
ความรู้สึกนี้ จริงๆ เลย ทำให้เธอรู้สึกสับสนขึ้นมาทันที แม้จะบอกว่าตอนที่รักษาอาการป่วยห้ามพูดเรื่องส่วนตัวใดๆ แต่ เพิกเฉยขนาดนี้ แสดงความเห็นอย่างโจ่งแจ้งราวกับเจ้าตัวไม่ได้อยู่ด้วย แล้วยังสบตากัน ‘ชื่นชม’ ร่างกายของเธอ ความรู้สึกอย่างนี้ ซูย้าวยังคง……
“พวกคุณมองพอหรือยัง?”
ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว เอ่ยปากพูดออกมา
แต่แม้ว่าจะเอ่ยปากแล้ว ด้วยเสียงแหบพร่า น้ำเสียงไม่เหมือนปกติ คอแห้งผาก
พยาบาลทั้งสองคนไม่รู้สึกอะไรเลย แค่ตอบกลับไปอย่างเป็นธรรมชาติ “มองอะไรล่ะ? กำลังเช็ดตัวอยู่!”
คนหนึ่งกำลังถือผ้าขนหนูอุ่นๆ เช็ดอยู่บนขาของเธอ อีกคนหนึ่งก็พูดขึ้น “เธอยกตัวของเธอหน่อย ฉันจะเช็ดสะโพกด้านล่าง……”
สะโพก? !
พยาบาลอีกคนหนึ่งจึงสอดมือทั้งคู่เข้าไปใต้ตัวของเธอทันที กำลังคิดจะออกแรงยก แต่กลับพบว่ายกไม่ขึ้น?
“เอ๋ ไม่สิ ผู้หญิงคนนี้ผอมมาก จะเป็นไปได้ยังไง……”
“เอ้อ เมื่อกี้เธอพูดอะไรใช่ไหม?” พยาบาลคนหนึ่งรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง
พยาบาลอีกคนส่ายหัว พยาบาลคนนี้จึงรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติ ทั้งสองคนค่อยๆ เงยหน้าไปมองซูย้าว เห็นเธอลืมตามองอยู่ มองทั้งสองคนด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความโกรธ พวกเธอตกอกตกใจ ถอยหลังด้วยความลนลาน จนเกือบจะล้ม
“คุณ คุณตื่นแล้วเหรอคะ?”
พยาบาลคนหนึ่งพูดตะกุกตะกักถามขึ้น
ซูย้าวหมดหนทางที่จะพยักหน้า หัวหนักๆ ยากที่จะยกขึ้น แต่กลับแสดงสายตาที่เด็ดขาดออกมา ตนเองฟื้นแล้วจริงๆ แล้วยังฟื้นขึ้นในเวลานี้อีก ต้องขอโทษด้วย
พยาบาลอีกคนหนึ่งก็ตกใจไม่น้อย ทั้งสองคนตกตะลึงไปเกือบจะหนึ่งนาที หลังจากได้สติกลับมา จึงวิ่งออกไปนอกห้องอย่างรีบร้อน ตามหมอเข้ามา
เห็นพวกเธอวิ่งออกไปอย่างลนลาน ปฏิกิริยาแรกที่ซูย้าวโต้ตอบก็คือ “ใส่กางเกงให้ฉันก่อนแล้วค่อยออกไป!”
พยาบาลสองคนนี้……
เธอจนปัญญา จึงต้องค่อยๆ ลงมือเอง ดึงกางเกงขึ้นมา ห่อหุ้มร่างกายของตนเองอย่างมิดชิด
ไม่นาน คุณหมอก็เดินเข้ามา
ทำการตรวจเธอเบื้องต้นก่อน แล้วจึงถามคำถามง่ายๆ หลังจากยืนยันแล้วว่าเธอปกติดีทั้งหมดจึงคลายกังวลลงได้ “คุณซู คุณหมดสติไปแปดวัน บาดแผลที่ด้านนอกศีรษะกำลังฟื้นตัว ถ้ารู้สึกปวดหัว ถือเป็นอาการปกติ แต่ถ้าปวดมากเกินไป แจ้งหมอได้ตลอดเวลาเลยนะครับ”
ซูย้าวเข้าใจ เธอจะขยับร่างกายอีกครั้ง แต่ร่างกายแข็งตึงไปหมด ยกขาไม่ขึ้นเลย จึงถาม “ทำไมฉันลุกขึ้นนั่งไม่ได้คะ? ขาก็ขยับไม่ได้ด้วย?”
“คุณหมดสติไปแปดวัน ก็นอนอยู่ทั้งแปดวัน กล้ามเนื้อจึงปรากฏอาการฝ่อลีบออกมาเล็กน้อย หลังจากฟื้นแล้ว จะค่อยๆ ฟื้นตัว วันสองวันก็จะกลับมาเป็นปกติครับ” คุณหมออธิบาย
เธอเป่าปากสบายใจมากขึ้น ตอนที่คุณหมอออกไป พยาบาลสองคนนั้นก่อนหน้านี้ก็เดินเข้ามาอีกครั้ง อาจจะนึกขึ้นได้ว่ายังทำงานก่อนหน้านี้ไม่เสร็จ จึงจะกลับมาเพิ่มเติม
แต่ซูย้าวกลับพูดอย่างแน่วแน่ “ช่วยฉันใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก็พอ อย่างอื่น ไม่ต้องทำแล้ว!”
จะยังไงในเมื่อตื่นแล้ว รอให้ร่างกายฟื้นตัวอีกสักวันสองวัน เธอก็จะอาบน้ำเองได้แล้ว ไม่ต้องให้คนอื่นช่วยเช็ดตัวแล้ว!
พยาบาลพยักหน้า ทำตามที่เธอพูด แต่ปากกลับพูดขึ้น “คุณผู้หญิงคะ คุณรู้ไหม? กี่วันนี้ สามีของคุณดูแลคุณอยู่ที่นี่ทุกวัน อย่างน้อยในหนึ่งวันก็ต้องอยู่ดูแลคุณสัก 17-18 ชั่วโมงแหนะค่ะ!”
“ก็ครึ่งชั่วโมงก่อนที่คุณจะฟื้นขึ้นมา เขายังอยู่ดูแลคุณอยู่ตรงนี้อยู่เลยค่ะ!”
“ร่างกายตัวเองได้รับบาดเจ็บอยู่ชัดๆ แต่กลับยังยืนยันที่จะอยู่กับคุณ ช่างเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ !”
พยาบาลทั้งสองคนพูดไม่หยุด แต่ซูย้าวกลับสับสนงุนงง สามี? เธอมีสามีด้วยเหรอ?
ทำไมเธอถึงไม่รู้ตัวล่ะ?
แต่ เหมือนกับเดาออกแล้วว่าสามีคนนั้นที่ออกมาจากปากของพยาบาลเป็นใคร……
อย่างช้าๆ ในหัวปรากฏความทรงจำสุดท้ายก่อนจะหมดสติไป เป็นเขาที่ช่วยตนเองเอาไว้ ฉากที่อุ้มเธอมาโรงพยาบาล
ในความทรงจำ ราวกับว่าได้ยินเสียงที่คุ้นเคย พึมพำอยู่ข้างหู พูดอะไรบางอย่างไม่หยุด แต่เธอจำได้ไม่ชัดเจน
“นี่คุณฟื้นแล้ว ทางเราจะโทรไปแจ้ง สามีของคุณต้องดีใจมากแน่ๆ เลยค่ะ!” พยาบาลพูดก่อนจะออกไป
ซูย้าวตะลึงงัน ราวกับนึกถึงอะไร จึงรีบพูดขึ้น “เอ่อ ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?”
“คะ?”
“ตอนนี้อย่าเพิ่งบอกเขา แล้วก็ ช่วยเทน้ำให้ฉันหน่อย” ซูย้าวไม่ชอบรบกวนคนอื่นมากๆ แต่ตอนนี้ตนเองก็เป็นคนไข้ อีกอย่างเพิ่งจะฟื้น ร่างกายเหมือนจะไม่ปฏิบัติตามคำสั่งเลย แม้แต่เดินลงจากเตียงสักสองก้าวยังทำไม่ได้
พยาบาลยิ้มอย่างอ่อนโยน “คุณอยากจะเซอร์ไพรส์เขาสินะคะ? ได้เลยค่ะ ไม่มีปัญหา!”
เทน้ำให้เธอแล้ว ประคองซูย้าวขึ้นมานั่ง ป้อนน้ำเธอไปค่อนแก้ว เมื่อแน่ใจแล้วว่าซูย้าวไม่ต้องการอะไรอีก พยาบาลทั้งสองคนจึงออกไปจากห้องคนไข้
เนื่องจากหมดสติไปแปดวัน หลับไปนาน ไม่ง่ายเลยที่จะตื่นขึ้นมา เธอจึงนอนอยู่ตรงนั้น ไม่มีความรู้สึกง่วงเลยสักนิด มองเพดานกับหน้าต่างอย่างเบื่อหน่าย ไม่มีอะไรให้ทำ ไม่ชินเลยจริงๆ
เอียงหัวมองมือถือของตนเองที่อยู่บนลิ้นชักหัวเตียง เหมือนจะยื่นมือไปหยิบมาได้ มือซ้ายมีสายน้ำเกลือ ยืดไปไม่ได้ จึงยกมือขวาขึ้น อย่างช้าๆ อยากจะหยิบมือถือที่อยู่ใกล้ๆ แต่กลับพบว่าเหนื่อยมาก
กว่าจะยกแขนขึ้นได้ แต่กลับสั่นไม่หยุด ควบคุมไม่ได้ แค่จะหยิบของ ก็เหนื่อยจนจับเอาไว้ไม่อยู่
เสียเวลาไปนาน กว่าจะหยิบมือถือได้ แต่กลับพบว่าแบตหมดแล้ว? !
ลี่เฉินซีนี่ รู้จักแต่อยู่เป็นเพื่อนเธอ แต่ไม่รู้จักชาร์จแบตให้ เฮ้อ ก็ไม่รู้ว่ากี่วันนี้ โม่หว่านหว่านที่อยู่ในประเทศกับเด็กสองคนจะเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้รู้ข่าวคราวของเธอที่ด้านนี้เลย คงจะร้อนรนแย่แล้วสินะ!
ขณะที่เธอกำลังคิดฟุ้งซ่าน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงจากด้านนอกลอยเข้ามา……
“คุณลี่คะ คุณมาแล้ว!” เป็นเสียงของพยาบาลคนนั้น
ตามมาด้วย เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังขึ้น “ครับ สถานการณ์ของเธอเป็นยังไงบ้างครับ?”
พยาบาลตะลึงเล็กน้อย แล้วหัวเราะแหะๆ พูดโกหกออกไป “ฉันเช็ดตัวให้เธอแล้ว ก็ดีค่ะ! สถานการณ์ดีใช้ได้!”
ลี่เฉินซีแสดงคำขอบคุณ แล้วผลักประตูเข้ามา
มองผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง ยังคงหลับตาอย่างสงบ เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ ใบหน้าขาวละเอียด ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยสักนิด
ลี่เฉินซีซื้อดอกไม้มาหนึ่งช่อ วางไว้ในแจกันบนตู้หัวเตียง แล้วจึงลากเก้าอี้ออกมา นั่งลงข้างเตียงเธอ “ซูย้าว……” เขากำลังเรียกเธอ น้ำเสียงที่น่าดึงดูดใจ
อย่างช้า ฝ่ามือใหญ่ๆ ที่ข้อต่อชัดเจนจับมือของเธอเอาไว้ “เมื่อกี้ผมโทรไปหาโม่หว่านหว่านแล้ว ถึงจะไม่ได้บอกเรื่องที่คุณเกิดเรื่อง ผมแค่บอกว่าคุณไม่สบาย ระยะนี้คงไม่ได้ติดต่อกับเธอ เหมือนเธอจะสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร”
“ซีซีกับเตียวเตียวสบายดี คุณรีบๆ ตื่นขึ้นมา เราจะได้กลับประเทศกัน คุณถึงจะได้เจอเด็กๆ นะ! แล้วก็……”
ลี่เฉินซีกำลังพูด แต่กลับมองคนที่นอนอยู่ด้วยสัญชาตญาณ ขนตาสั่นไหวเบาๆ ความรู้สึกนั้น เหมือนคนที่เพิ่งเตรียมตัวเข้านอน หรือบางทีอาจจะเป็นปฏิกิริยาเล็กน้อยที่ไม่ได้หลับ
หันกลับไป เขาก็สังเกตเห็นด้านนอกห้องคนไข้ พยาบาลสองคนวนเวียนอยู่หน้าห้อง มองมาทางนี้อย่างไม่รู้ตัว
ลี่เฉินซีขมวดคิ้ว เหมือนสังเกตได้ถึงอะไรบางอย่าง แววตาเป็นประกาย จู่ๆ ก็ออกแรงจับมือของเธอ “ซูย้าว เมื่อกี้ได้ยินว่าพยาบาลเช็ดตัวให้คุณ พวกเธอทำลวกๆ เกินไป ไม่สะอาดแน่ๆ เอาอย่างนี้ ผมจะเช็ดตัวให้คุณอีกรอบ!”
