ในที่สุดซูย้าวก็เลือกที่จะยอม
ในแววตาของลี่เฉินซียิ่งอ่อนโยนมากขึ้นเท่าไหร่ ความขมขื่นที่อยู่ในหัวใจก็มากขึ้นเท่านั้น และก็พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ และในขณะเดียวกัน ที่ยอมเขา เธอก็ยอมหัวใจตัวเองด้วย
ในตอนบ่าย ทั้งสองไปช้อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ เลือกของขวัญที่จะนำกลับไป มีของหลายประเภทหลายอย่าง แม้ว่าการช็อปปิ้งจะเป็นความชอบของผู้หญิง และผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ชอบ ลี่เฉินซียังคงอดทนกับเธอ และช่วยเธอเลือกสินค้าทุกชิ้นอย่างพิถีพิถัน
เมื่อมองดูเขาแบบนี้ ซูย้าวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย “คุณมาอยู่กับฉันแบบนี้ไม่เป็นไรเหรอคะ? คุณไม่ต้องทำงานเหรอ?”
“ที่นี่ก็ไม่มีสาขาอะไร เลยไม่ต้องคิดเรื่องงาน อีกอย่างพรุ่งนี้ก็กลับแล้วไม่ใช่เหรอ? ไม่เป็นไรครับ” เขาอธิบาย แล้วมองชุดที่อยู่บนหุ่นอย่างสนใจ แล้วชี้ไปที่มันทันที “ชุดเจ้าหญิงนี้ ซีซีใส่จะต้องสวยมากแน่ๆ !”
ซูย้าวมองไป “อืม จริงด้วยค่ะ!”
เขาเรียกพนักงานทันที “ผมเอาชุดนี้อย่างละสีครับ เอาขนาดนี้ครับ”
ในที่สุดก็เห็นแหล่งเงิน พนักงานกระตือรือร้นและทักทายด้วยรอยยิ้ม
ซูย้าวมองดูของที่ซื้อมาแล้ว มีเยอะมาก และเธอคงจะมีความสุขมากเมื่อนึกถึงเด็กสองคนนั่งลงเพื่อเปิดของขวัญ จะต้องดีใจมากแน่ๆ
หลังจากซื้อของมาทั้งวัน ทั้งคู่ก็เหนื่อยไม่น้อย
ลี่เฉินซีจับมือเธอไปที่ร้านกาแฟใกล้ๆ นั่งลงเพื่อดื่มกาแฟและพักสักหน่อย
ขณะที่กลิ่นหอมของคาปูชิโน่ค่อยๆ เอ่อล้น ซูย้าวก็รู้สึกว่าร่างกายและจิตใจที่อ่อนล้าของเธอค่อยๆ ผ่อนคลาย ชิมกาแฟร้อนที่เข้มข้นแล้วมองไปที่ชายที่อยู่ข้างหน้า ถ้าหาก เธอแค่คิดว่าถ้าหากเวลาหยุดนิ่งตลอดไปเช่นนี้ มันจะดีแค่ไหน
ไม่มีปัญหาครอบครัว ไม่มีทุกข์จากแม่สามีและลูกสะใภ้ ไม่มีปัญหาและแรงกดดันจากงาน หมดกังวลเรื่องลูกและชีวิต แค่คนสองคน ถนนสบายๆ นี้ไม่มีเวลาจำกัด เป็นแบบนี้ตลอดไป ไม่มีความกังวลและความสับสน ก็เหมือนกันมิติอวกาศ……
บางทีความคิดนี้อาจจะแปลกไปหน่อย!
แต่ถ้ามีสถานที่แบบนั้น ต่อให้เป็นสถานที่สมมติ ก็จะมีผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนฝันถึง!
แต่เมื่อคิดอย่างละเอียด ความกังวลและปัญหา ความรักและความเกลียดชัง ความกดดันและความสับสน แม้จะทำให้คนสับสนวุ่นวาย สิ่งเหล่านี้ก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับชีวิตเช่นกัน
เพราะความเสียใจเท่านั้นจึงจะรู้สึกได้ว่าชีวิตนั้นไม่ได้สมบูรณ์แบบ เพราะความทุกข์ก็เลยมีปณิธานที่จะแก้ไข และเพราะความเกิด แก่ เจ็บ ตาย ย่อมรู้ความหมายของการเห็นคุณค่า
บางทีนี่อาจเป็นชีวิต! มีทุกรสชาติ ทุกคนไม่สามารถสมบูรณ์แบบได้ เฉพาะในเวลาและพลังงานที่จำกัดและมีความสามารถเท่านั้น เพื่อทำให้ดีที่สุด
เกิดอะไรขึ้นถ้าคุณเผลอทำมันพัง? อย่างมากก็เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
ลี่เฉินซีมองดูท่าทางเศร้าใจของเธอและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณคิดอะไรอยู่? ดูเหมือนจะปลงอะไรสักอย่าง”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ! ก็แค่……” เธอกำลังคิดว่าจะอธิบายอย่างไร แต่ก็สังเกตเห็นลูกค้าคนหนึ่งที่เพิ่งเข้าประตูมา ซึ่งเป็นเด็กสาวต่างชาติที่มีลาบราดอร์ตัวใหญ่อยู่เคียงข้างเธอ
คงเป็นสุนัขนำทาง ติดตามเด็กผู้หญิงอย่างใกล้ชิด และปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างใจดี
จู่ๆ ซูย้าวก็จดจ่ออยู่กับสุนัขตัวนั้น และพูดว่า “คุณคิดว่า ทำไมถึงอยากเกิดเป็นมนุษย์? จะดีแค่ไหนถ้าได้เกิดเป็นสัตว์”
“สัตว์?” ลี่เฉินซีประหลาดใจ “ความคิดนี้คืออะไร?”
“เป็นแมวน้อยแสนขี้เกียจ วันๆ กินและก็นอน อยู่กับเจ้าของ ไม่มีปัญหาหรือเรื่องทุกข์ใจอะไร ไม่ต้องไปชอบใคร ไม่ต้องเสียใจเพราะความรัก เกินมาก็อยู่แค่ไม่กี่ปี มันจะดีขนาดไหนกัน”
ลี่เฉินซีค่อยๆ หรี่ตาลงช้าๆ คิดว่ามีเพียงสิ่งเดียวที่อยู่ในใจของเธอ สิ่งที่สามารถแสดงความรู้สึกดังกล่าวได้น่าจะเป็นเพราะแรงกดดันมหาศาลต่อเธอ!
เขายิ้ม “ดูเหมือนว่าคุณจะอิจฉาชีวิตของแมวและหมานะ! งั้นเอาแบบนี้ไหม! จากนี้ไปคุณก็เป็นลูกแมว ผมจะเลี้ยงคุณเอง!”
“หืม?” สติของซูย้าวกลับมาอีกครั้ง
เขาพูดอีกครั้งว่า “ผมจะเป็นคนเลี้ยงดูคุณ เป็นเจ้าของคุณ ผมจะสนับสนุนคุณ คุณไม่ต้องทำอะไรแล้วเมื่อกลับไป โอเคไหม?”
“คนเลี้ยงดู? รวมถึงโกยขี้แมวด้วยเหรอคะ?”
ลี่เฉินซีตกตะลึง คำเรียกนี้……
ซูย้าวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “โอเคค่ะ ฉันไม่ได้ปลงอะไรขนาดนั้น ฉันแค่คิดไปมั่วๆ เท่านั้น!”
“ไม่เป็นไร ผมจะเลี้ยงคุณเอง! หลังจากที่คุณกลับไปที่จีน คุณก็ลาออกจากงานได้! อย่าไปทำงาน เด็กๆ ผมก็จะจ้างพี่เลี้ยง คุณก็แค่เหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานอยู่เคียงข้างผมก็พอ” เขามองมาที่เธอด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักอย่างไม่ต้องสงสัย
มันเบ่งบานเหมือนดอกไม้อย่างนั้นเหรอ?
แต่……
“พอเถอะค่ะ ดอกไม้ก็มีวันหมดอายุนะ! วันหนึ่งพวกมันก็จะเหี่ยวเฉา”
ลี่เฉินซีกล่าวว่า “แต่เมื่อดอกไม้ของคุณเหี่ยวเฉา ผมก็แก่แล้วเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
“ถึงจะเป็นแบบนี้ แต่……” ซูย้าวมองมาที่เธอ จิบกาแฟด้วยรอยยิ้ม เปลี่ยนเสียงแล้วพูดว่า “ใครจะอยากเป็นดอกไม้อยู่ข้างคุณกัน? ให้มันน้อยๆ หน่อยค่ะ!”
“แล้วถ้าคุณไม่เป็น แต่เปลี่ยนเป็นผม ให้ผมได้เป็นต้นไม้ที่เขียวชอุ่มอยู่ข้างคุณล่ะ?”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ซูย้าวก็อดหัวเราะไม่ได้ เธอไม่คิดว่าลี่เฉินซีผู้สง่างามจะมีเวลาคิดเรื่องน่าขำแบบนี้
รู้ว่าเขาพยายามทำให้เธอมีความสุข แต่ซูย้าวไม่ได้อารมณ์เสียอะไร แต่ถูกดึงดูดโดยไม่ได้ตั้งใจโดยสภาพแวดล้อมที่สวยงาม เมื่อมองดูเมืองเล็กๆ ที่เงียบสงบและถนนสายนี้ เธอก็รู้สึกว่าถ้าเธอสามารถไร้กังวล ก็คงดี เป็นที่อิจฉาของทุกคน!
“หยุดเล่นได้แล้วค่ะ ฉันแค่นึกสงสัยขึ้นมาเท่านั้นล่ะค่ะ!” เธออธิบาย
ชีวิตคือชีวิต ทุกคนมีความเครียดไม่มากก็น้อย และบางครั้งก็มีการปลงเป็นเรื่องปกติ
ลี่เฉินซีไม่ได้คิดอะไรมาก แต่จู่ๆ เขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างขณะสนทนา “อ่อใช่ ซูย้าว เราจะกลับไปพรุ่งนี้ มีบางอย่างที่ผมอยากจะบอกคุณ……”
เมื่อเห็นเขาจริงจังขึ้นมา เธอก็มองไปที่เขาอย่างตั้งใจ “อะไรคะ!”
“ในเมื่อคุณเต็มใจจะเชื่อผม แล้วหลังจากกลับจีนแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณอย่าได้สนใจ นอกจากสิ่งที่ผมเป็นคนบอกคุณด้วยตัวเอง อย่าเพิ่งเชื่ออะไรไปหมด ได้ไหม?” เขาพูดราวกับคำพูดนั้นอ้างถึงอะไรบางอย่าง
ซูย้าวชะงักไปครู่หนึ่ง และคิดอยู่นาน ก่อนจะหยักหน้าลงเล็กน้อย “……ได้ค่ะ!”
ในทันใดนั้น ลี่เฉินซีรู้สึกเหมือนหินก้อนใหญ่ที่แขวนอยู่ในหัวใจของเขาก็ได้รับการปลดปล่อย จากนั้นก็จับมือเธอ “คุณต้องเชื่อผม ครั้งนี้ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังอีก ซูย้าว”
“……”
เธอมองไปยังชายตรงหน้าอย่างจริงจัง ราวกับว่าเธอเห็นร่องรอยของความรักในดวงตาสีเข้มของเขา ราวกับทะเลลึก เธอก็พยักหน้าอย่างสับสน
ในเมื่อเลือกจะเชื่อเขาแล้ว จะเชื่อเขาอีกจะยากอะไร!
เพียงแค่ซูย้าวไม่คิดว่า การตอบรับเขาในครั้งนี้ จะกลายเป็นสิ่งที่เธอเสียใจมากที่สุดในไม่ช้า
เมื่อออกจากร้านกาแฟ ก็ได้พบกับเจียงจี้เซิงอีกครั้งโดยบังเอิญ
ชุดกีฬาของอีกฝ่ายดูหล่อเหลาและกระฉับกระเฉงมาก เจียงจี้เซิงมองไปที่ทั้งสองคนและยิ้มเล็กน้อย “ดูเหมือนว่า จะไม่เชื่อในโชคชะตาคงไม่ได้จริงๆ บังเอิญอีกแล้วนะครับ!”
ลี่เฉินซียังกล่าวอีกว่า “จริงครับ ประธานเจียงเพิ่งออกกำลังกายเสร็จหรือครับ?”
“เปล่าครับ ผมกำลังจะไปตีกอล์ฟ ประธานลี่และคุณซูไปด้วยกันไหมครับ?” เจียงจี้เซิงเชื้อเชิญ
ซูย้าวชะงักเล็กน้อย เมื่อดูเวลา คิดว่าไม่มีอะไรจะทำต่อไปแล้ว และคงจะดีถ้าได้ทำกิจกรรมบางอย่าง ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าเห็นด้วย
เมื่อมองเห็นซูย้าวพยักหน้า เจียงจี้เซิงก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ดูเหมือนว่า ประธานลี่จะอยู่ในโอวาทจริงๆ นะครับ! ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสีหน้าของคุณซู……”
“ช่วยไม่ได้นี่ครับ!” ลี่เฉินซีไม่สนใจ เม้มริมฝีปากของเขาเบาๆ และในขณะเดียวกันเขาก็คล้องเอวเรียวของซูย้าว กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา “ผู้หญิงของผม ไม่ตามใจเธอ ได้เหรอครับ?”
ในดวงตาที่ยิ้มแย้มของเจียงจี้เซิง เจตนาของเขาไม่ชัดเจน และเขาเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองได้ก้าวกระโดดไปนับพันไมล์หลังจากเมื่อคืนนี้ และมันก็ก้าวกระโดดจริงๆ !
มีเพียงซูย้าวเท่านั้นที่ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง และอดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าแล้วถามว่า “อ่อใช่ค่ะ ประธานเจียง แล้วคุณอานล่ะคะ? ทำไมสองวันนี้ไม่เห็นคุณอานเลย?”
