ในตอนกลางคืน ซูย้าวรอที่ทางเข้าโรงแรมเกือบชั่วโมง ในที่สุดเธอไม่รอรถโรลส์-รอยซ์ที่ขับมาช้าๆ และ ไม่รอรถใดๆ ตรงกันข้าม เธอรออยู่ท่ามกลางความมืด รอจนกว่าจะเห็นเขามา
จากที่ไกลๆ ชายคนหนึ่ง มีร่างเล็กๆ เดินตามอยู่ข้างกาย และชายหน้าตาหล่อเหลาแบกเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ไว้บนหลังของเขา
เดินมาจากทางโน้น แสงพื้นหลังจากร่าง ไม่สามารถปกปิดความเป็นฮีโร่รอบตัวเขา แพรวพราวไร้ที่ติด
ซูย้าวรีบเดินไปข้างหน้าหลายก้าว และเห็นเขาแบกซีซีไว้ข้างหลัง หลับไปแล้ว เด็กน้อยหลับสนิทมาก ใบหน้าที่หลับสนิทยิ่งดูน่ารักมากขึ้น
เธออยากยื่นมือไปรับลูกสาวของเธอ แต่ถูกลี่เฉินซีห้ามไว้ เขาพูดเบาๆ ว่า “ช่างเถอะ อย่าทำให้เธอตื่น!” แบบนี้แล้ว ซูย้าวเลยต้องยอม เพียงแค่มองดูสีหน้าที่ตามใจของเขา เธอเลยต้องพูดว่า “คุณตามใจเด็ก
จริงๆ !”
“ทำไงได้ ลูกสาวของผมนี่!” ลี่เฉินซีพูดด้วยรอยยิ้มที่เห็นได้ชัดเจน
เธอมองไปที่เตียวเตียวตัวน้อยอีกครั้ง ดูท่าทางออกว่าเหนื่อยล้าเหมือนกัน เธอก้มตัวลงแล้วอุ้มขึ้นมาใน อ้อมกอด “เตียวเตียวก็เหนื่อยแย่แล้วสินะ!มาน้าอุ้ม!”
เตียวเตียวรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย แต่ก็กอดคอเธอด้วยความดีใจ พิงไปที่อ้อมอกเธอ “คุณน้า ดีจัง!” “บอกน้าสิว่า วันนี้พวกเธอไปเล่นที่ไหนมาบ้าง ทำไมไปนานขาดนี้”
เตียวเตียวพูดมาหลายแห่ง แต่ซูย้าวกลับรู้สึกประหลาดใจ “ไปมาหมดละ? หลายที่มาก!” ลี่เฉินซีถอนหายใจขณะที่เขาเดิน ดังนั้นวันนี้เขาน่าจะเป็นคนที่เหนื่อยที่สุด
จากสวนสนุกไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำและพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ระหว่างทางพาเด็กๆ ไปที่ร้านอาหารสามแห่ง และถูกลูกสาวสุดที่รักแกล้งอีกแม้แต่พอถึงเวลากลางคืน เขาอยากขับรถกลับบ้าน แต่ทำไงได้ซีซีขึ้นหลังของเขาแล้วหลับไปเลย
ต้องรู้ว่า เด็กน้อยคนนี้แทบไม่เคยเข้าใกล้เขาเลย ยากนักที่จะเอนตัวในอ้อมแขนของเขา นี่เป็นโอกาสที่ดี
ลี่เฉินซีกอดลูกสาวของเขาอย่างระมัดระวัง เขากำลังจะขับรถ เด็กน้อยไม่เห็นด้วย และส่งเสียงฮึมฮัมเล็ก น้อย แสดงถึงความคัดค้าน
สุดท้ายภายใต้คำแนะนำของเตียวเตียว เขาเลยต้องแบกลูกสาวพาเตียวเตียวเดินทีละก้าวจาก พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์มาถึงโรงแรม
เดินนานกว่าสามชั่วโมง
แม้ว่าลี่เฉินซีจะทำงานสองถึงสามวัน ก็ยังจะไม่รู้สึกเหนื่อยเท่านี้ ดูเหมือนว่าการดูแลเด็กๆ ก็เป็นงานที่ต้องใช้พลังกายอย่างหนึ่ง เป็นเรื่องที่ยากมาก
ค่อยๆ วางซีซีลงบนเตียง ห่มผ้าห่มเรียบร้อย ซูย้าวพาเตียวเตียวไปอาบน้ำให้เร็วที่สุด หลังจากนั้นก็ขึ้น เตียงพักผ่อน
ในที่สุดลี่เฉินซีก็มีเวลาว่างเอนกายลงบนโซฟาหาวอย่างหมดแรง
ซูย้าวเทกาแฟให้เขาหนึ่งถ้วย และส่งไปที่มือของเขา แต่เขาไม่ได้หยิบกาแฟ แต่เขายื่นแขนยาวมาจับ แขนเธอ แล้วดึงผู้หญิงตรงเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “แล้ววันนี้ทางคุณล่ะ เป็นไงบ้าง?”
“ไม่ค่อยดี กรุ๊ปหลินทางนั้น คุณน่าจะนึกภาพออก!” เธอพูด
ลี่เฉินซีกดศีรษะของเธอ ปล่อยให้เธอพิงไหล่ของเขา ตามด้วยมือที่เรียวยาวค่อยนวดขาของเธอเบา ๆ
“งั้นคงจะเหนื่อยมาก! พรุ่งนี้จะไปอีกไหม?”
“ดูสถานการณ์ก่อน! โม่ป่ายไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ไม่มีอะไรหรอก” เธอคิดอย่างละเอียดอีกครั้ง ในเมื่อ ตัวเองสำหรับกรุ๊ปหลินแล้ว ยังไงเธอก็เป็นแค่คนนอก และไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวมากนัก โดย เฉพาะช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่อยากเพิ่มเสียงซุบซิบนินทาให้กับหลินโม่ป่าย
ลี่เฉินซี่พูดว่า “มันก็ถูก ในวันงานศพกรุ๊ปหลิน ผมก็จะไป วันนั้นคิดว่าคงไม่สงบแน่”
“ใช่ ตอนนี้ก็เป็นแบบนี้แล้ว นับประสาอะไรกับงานศพในวันนั้น ทันทีที่มีการประกาศพินัยกรรม ก็ต้องเกิด
การจลาจลอีกครั้ง…” เธอเงยหน้าขึ้นแล้วเอนตัวลงบนโซฟา
มนุษย์ ไม่สามารถหนีสิ่งที่ล่อใจได้ โดยเฉพาะชื่อเสียงและเงินทอง
แย่งกันไปแย่งกันมา แต่สุดท้ายก็ไม่มีทางหนีจากกฎแห่งการเกิด แก่ เจ็บ ตาย ได้ และัสนุกสนานมีความสุข ประโยดนี้ หลายคนคิดว่าเป็นแค่ฟองจินตนาการ สิ่งที่เรียบง่ายที่สุด กลับกลายเป็นสินค้าหรูหราที่ได้ ยากที่สุด
คิดถึงตรงนี้ มนุษย์เป็นสัตว์ที่น่าเศร้าที่สุดจริงๆ
ซูย้าวรีบขจัดความคิดยุ่งเหยิงในใจออกไป หยุดมือที่กำลังนวดของเขาแล้วพูดว่า “คุณเหนื่อยมาทั้งวัน
แล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ!”
“ไล่ผมกลับไปเร็วจัง?” แต่เขาทำท่าขี้เกียจ แขนยาวโอบเธอ นัยน์ตาลึกเต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง
จ้องมองแววตาของเขา ซูย้าวเดาได้ทันทีว่าเขาอยากทำอะไร เลยรีบหยุด “มันดึกมากแล้ว รีบกลับไป เถอะ!”
ต่อมา อีกประโยคหนึ่ง ซึ่งทำให้เขาพูดไม่ออกในทันทีและปัดเป่าความคิดที่ลอยอยู่ในใจออกไป—— “คุณเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอ? หลังจากกลับมาประเทศ หลายสิ่งหลายอย่างจะไม่เหมือนตอนนั้นอีกอย่า
ลืมว่า คุณยังมีคู่หมั้นที่สวยดั่งดอกไม้อยู่นะ! คุณจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวนานเกินไปได้ไง” แม้ว่าที่พูดมาก็ถูก แต่พอออกมาจากปากของซูย้าว ทำไมเขาฟังแล้วถึงรู้สึกหดหู่นะ? ลี่เฉินซีขมวดคิ้ว “เฝ้าห้องอยู่คนเดียวหมายความว่าไง ผมอยู่กับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?” ไม่เคยมีโอเค!
แววตาเธอมีความสงสัยอยู่ “ไม่มีเหรอ?”
จากนั้นเธอก็ดิ้นออกจากอ้อมอกของเขา และหลบเลี่ยงออกไปข้างๆ “ถึงแม้จะอยู่ด้วยกันก็ไม่เป็นไรนี่!
ฉันไม่มีความเห็น มันเป็นชีวิตส่วนตัวของคุณ ไม่มีใครสามารถก้าวก่ายได้!” ยิ่งได้ยินแบบนี้ ยิ่งฟังก็ยิ่งหดหู่
“แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยอยู่ด้วยกัน! มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” เขาต้องอธิบาย “ตั้งแต่คุณจากไปบ้านตระกูลลี่ ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนอาศัยอยู่อีก”
“หือ?” ซูย้าวยิ่งสงสัยมากขึ้น เขากลับจริงจังมาก “จริงๆ ”
ก่อนที่ลี่เฉินซีจะเกิดอุบัติเหตุโคม่า แม้ว่าเขาจะใช้ชีวิตอยู่กับเจี่ยงเวินอี๋ แต่เขาก็เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิต ส่วนตัวของ ลี่เฉินซีอย่างเห็นได้ชัด เขาถูกห้ามโดยเด็ดขาดที่จะติดต่อกับเพศตรงข้าม ยิ่งไม่ยอมให้ผู้คนอื่นๆ เข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลลี่
เด็กคนนั้น นอกจากซูย้าว ก็ไม่ยอมรับผู้หญิงคนใดมาเป็นแม่เลี้ยงของตัวเอง ยิ่งไม่ยอมให้โอกาสผู้หญิง คนอื่นแม้แต่น้อย
แม้ว่าจะเป็นหานฉ่ายหลิง เธอพยายามเอาใจเพื่อให้ลี่เฉินซีพอใจ แต่ถูกเด็กปฏิเสธด้วยความรังเกียจ
ซูย้าวเบะปากเล็กๆ ลง “พี่เลี้ยงไม่ถือว่าเป็นผู้หญิงเหรอ แม่บ้านไม่นับ?”
“……”
เขามองดูเธอ “คุณจงใจกวนนี่? หรือซุกซน?”
“ไม่ว่ายังไง เวลานี้ดึกมากแล้ว รีบกลับไปเถอะ!” ซูย้าวลุกขึ้นแล้วเร่ง ดึงแขนเขาแล้วเดินไปทางนอกประตู
ลี่เฉินซีนั่งอยู่กับที่ดูท่าทางเขาออกว่าไม่อยากจากไป ซูย้าวก็ไม่ได้ใช้แรงดึงจริงๆ เพียงแค่ทำเป็นพิธี ปากก็พูดว่า “กลับไปเถอะ! ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้คุณยังต้องทำงานนะ!”
“พรุ่งนี้ถ้าคุณยังมีธุระ ผมไม่ต้องไปทำงานก็ได้” เขาพูด
“ใส่ใจขนาดนี้เชียว” ซูย้าวคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันน่าจะไม่มีธุระอะไร พรุ่งนี้ฉันจะดูแล
เด็กๆ อยู่ที่บ้าน!”
เขายิ้มและอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นในจังหวะที่ไม่สมควร เสียงเรียกเข้าพิเศษนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ดูโทรทัศน์ แต่เขาก็รู้ว่าใครโทรมา เสียงโทรศัพท์ ดังก้องกังวานไม่หยุด
เขาไม่ได้หยิบมือถือออกมา และไม่ได้รีบรับสายในทันที
ซูย้าวยืนอยู่ข้างๆ เขา ตั้งแต่วินาทีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ก็ปล่อยมือเขาออก แต่รอ เห็นเขาไม่รับสาย แทบจะเดาออกว่าใครเป็นคนโทรมา
หลังจากผ่านไปนาน เธอค่อย ๆ เดินไปนั่งลงด้านข้าง และพูดอย่างเฉยเมยว่า “ซีซียอมที่จะเข้าใกล้คุณ ซึ่งหมายความว่าในที่สุดเธอก็ค่อยๆ ที่จะยอมรับคุณ!”
ลี่เฉินซีพยักหน้า “ใช่ ผมมีความสุขมาก ในที่สุดเด็กน้อยคนนี้ก็ยอมรับผมแล้ว” เสียงโทรศัพท์ยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ และเสียงเพลงที่ดังขึ้น ดูเหมือนเป็นเพลงประกอบเบื้องหลังของทั้งสอง
คน
“อันที่จริง เธอพูดได้ และพูดคุยกับเตียวเตียวมาตลอด..”
ทันทีที่ซูย้าวพูดออกมา ลี่เฉินซีก็มองมาที่เธอด้วยความตกใจ “คุณก็รู้แล้ว”
วันนี้เขาก็เพิ่งรู้โดยบังเอิญ ซีซีเกือบจะโพล่งออกมา แล้วก็เหมือนคิดได้อะไรบางอย่าง เลยปิดปากเงียบ แบบตั้งใจ เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ก็พูดแล้วไง นั่นคือเด็กที่ฉันท้องสิบเดือนให้กำเนิดเองนะ นิสัยเป็นยังไง ฉันยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”
เตียวเตียวถึงจะฉลาด ถ้าหากซีซีไม่เคยพูดอะไรเลย เขาก็ไม่สามารถเดาความคิดของเธอออกได้หมด? ทั้งสองยังเป็นเด็กอยู่นะ
ถึงแม้ว่าซูย้าวจะยังไม่แน่ใจ ว่าทำไมเด็กน้อยคนนี้ถึงไม่ยอมพูดคุยกับพวกเขา แต่น่าจะมีเหตุผลสักอย่าง แน่! อาจจะเป็นปมในใจ สักวันหนึ่งคงจะสามารถแก้ไขได้
“ถ้าหากสักวันหนึ่ง เธอเต็มใจยอมเปิดปากเรียกคุณว่าพ่อ ลี่เฉินซีฉันหวังว่าคุณอย่าได้ทำร้ายเธอ” เธอมองดูเขา นัยน์ตาและคำพูดที่ลึกซึ้งของเธอครอบคลุมเนื้อหามากมาย
ซูย้าวไม่สนใจว่าเขาจะปฏิบัติต่อตัวเองอย่างไร แม้ว่าจะเป็นคนหลายใจ การหลอกลวง หรือหมดรัก นอกใจ เธอสามารถเข้าใจได้ กระทั่งต้องอดทน แต่มีเพียงเรื่องเดียว อย่าทำร้ายลูกสาวของเธอ
เรื่องมาถึงขั้นนี้ นี่คือความอดทนขีดจำกัดสุดท้ายของเธอ
