ใกล้ๆ ร้านอาหารที่อยู่ใกล้เคียง ลี่เฉินซีและโม่หว่านหว่านผู้ใหญ่สองคน พาเด็กสามคนมา นั่งลงทาน
อาหาร
มื้ออาหารหนึ่งมื้อ ลี่เฉินซีแทบจะไม่ได้กินเลยสักคำ ดูแลเตียวเตียวกับซีซี แต่โม่หว่านหว่าน ขณะที่ทำหน้าที่ดูแลชาร์ลีอย่างเต็มที่
ท่าทางที่คอยดูแลเป็นห่วงอย่างนั้น ทำให้ลี่เฉินซีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรกันแน่ เพียงแต่รู้สึกได้ว่าที่โม่หว่านหว่านดูแลชาร์ลีดีจนผิดปกติ
อย่างนั้นดี แทบจะดีเกินขอบเขต
หลังกินอาหารเสร็จ พาเด็กๆ มา ลี่เฉินซีก็ถาม “คุณโม่อันนั้น ก่อนหน้านี้คุณไม่ใช่บอกว่ามีธุระจะคุยกับ
ผมเหรอ?” “อ๋อ……”
โม่หว่านหว่านเกือบลืมเรื่องพวกนี้ไปหมดแล้ว เดิมเธอก็ไม่มีธุระต้องหาลี่เฉินซี แค่อยากสร้างโอกาสที่จะ ได้ใกล้ชิดกับชาร์ลีเป็นการส่วนตัว
เธอคิดแล้วคิดอีก จูงมือเล็กๆ ของชาร์ลี ทันใดนั้นก็เอนตัวลงมา อุ้มเขาไว้ในอ้อมแขน ชาร์ลีมึนงงเล็ก น้อย “คุณน้า คุณอุ้มผมทำไม? ผมอยากลงมาเดิน… “
“เดินมันเหนื่อยมากนะ! คุณน้าอุ้มนะ!” โม่หว่านหว่านกอดเขา ไม่ยอมปล่อยมือ
ลี่เฉินซีขมวดคิ้ว ก็ไม่ได้พูดอะไร ก้มหน้าลงมองไปที่เตียวเตียวกับซีซี “พวกคุณเหนื่อยไหม? อยากให้อา
อุ้มไหม?”
ซีซีส่ายศีรษะปฏิเสธโดยตรง เตียวเตียวก็พูดว่า‘ไม่จำเป็น’เด็กทั้งสองที่อยู่ข้างๆ ลี่เฉินซี ค่อยๆ เดินทีละ
ก้าวไปที่ลานจอดรถ
โม่หว่านหว่านอุ้มชาลีไว้ในอ้อมแขน สายตาจับจ้องไปที่บนเส้นผมของเด็ก คิดว่าทำยังไงถึงจะไม่ต้อง หลบๆ ซ่อนๆ ถึงจะไม่ถูกใครรู้ว่าเอาผมไป? จำเป็นที่จะต้องเอารูขุมขนด้วย อย่างนี้ถึงจะสามารถตรวจ ได้…
เธอกำลังคิดฟุ้งซ่าน ทันใดนั้นก็ได้ยินเตียวเตียวพูดประโยคนั้น “ครั้งที่แล้วคุณน้าซื้อรถบังคับกลับมาให้ ผม ยังมีเครื่องบินกับเรือยอร์ชด้วย!”
ชาร์ลีก็รีบให้ความสนใจทันที “จริงเหรอ? อยากดูจัง!”
โม่หว่านหว่านเป็นประกายระยิบระยับ รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า “ชาร์ลี! อยากไปเป็นแขกที่บ้านเตียวเตียวกับซีซีไหม?”
ชาร์ลีมองเธอ “ผมไปได้ไหม?” “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”
หลังจากที่โม่หว่านหว่านทางนี้พูดจบ ก็หันไปทางลี่เฉินซี “คุณลี่ น่าจะได้ใช่ไหม?” แม้ว่าลี่เฉินซีจะไม่เข้าใจว่าโม่หว่านหว่านอยากทำอะไรกันแน่ แต่ก็รู้สึกว่าเธอทำตัวแปลกๆ ก็พยักหน้า
ด้วยความมึนงง “อืม ผมสามารถคุยกับคุณลุงหานได้ ถ้าดึกเกินไป วันนี้จะพักที่นี่ก็ได้” “ว้าว! เยี่ยมไปเลย!”
ชาร์ลีมีความสุขมาก ขยับสองสามครั้งก็หลุดพ้นจากอ้อมแขนของโม่หว่านหว่าน และเดินไปพร้อมกับเตียวเตียวซีซี มีความสุขเกินคำบรรยาย
เด็กไม่กี่ขวบ เข้ากันได้ง่ายที่สุด ยิ่งไปกว่านั้นชาร์ลีกับเตียวเตียวเป็นเด็กผู้ชายทั้งคู่ ของที่ชอบก็ไม่ต่างกันมาก
อย่างนั้นแล้ว โม่หว่านหว่านก็สามารถขับรถพาเด็กทั้งสามคนจากไป ให้เด็กๆ ขึ้นรถทีละคน เธอก็หันหลัง กลับ โบกมือให้ลี่เฉินซี “เอาล่ะ คุณลี่ ลาก่อน!”
“…”
ลี่เฉินซีขมวดคิ้วอีกครั้ง จ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาคนนี้ เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า?
ก่อนหน้านี้ใครบอกว่ามีธุระจะพูดกับตัวเอง…
แต่ไม่รอลี่เฉินซีถาม โม่หว่านหว่านก็ขับรถออกไปแล้ว จากออกไปไกล ทำให้เขาไม่มีโอกาสตั้งคำถาม และซักถามเลย
สุดท้ายแล้ว จุดประสงค์หลักของเธอคือชาร์ลีไม่ใช่ลี่เฉินซี
เขาพาเด็กสามคนกลับไปที่โรงแรม เพราะชาร์ลีมาเป็นครั้งแรก ดังนั้นเตียวเตียวและซีซีใจกว้างมากพา เขาไปในห้องของสองคน
โม่หว่านหว่านก็ยุ่งอยู่กับการปอกผลไม้ เทเครื่องดื่ม แล้วเลือกหนังที่สนุกไม่กี่เรื่อง ให้พวกเด็กๆ คัดเลือก เด็กสามคนกำลังเล่นซนอยู่ในห้องครึกครื้นมาก
และโม่หว่านหว่านก็เหมือนลูกสะใภ้ตัวเล็กๆ ที่บ้าน คอยติดตามด้านหลังบั้นท้ายของเด็กๆ อย่างตั้งใจ เก็บของส่งเครื่องดื่มและขนม ทำความสะอาดที่เละเทะแทนพวกเขา
ไม่รู้ว่าสถานการณ์นี้มานานแค่ไหน กริ่งประตูก็ดัง ทำให้ตกใจรบกวนการกระทำของเธอ เธอจึงต้องลุกขึ้นจากพื้นแล้ววิ่งไปเปิดประตู
ลี่เฉินซีซื้อของมาเล็กน้อย มาปรากฏตัวที่นี่
โม่หว่านหว่านมองมาที่เขา พูดว่า “ซูย้าวยังไม่กลับมานะ! ถ้าคุณจะหาเธอล่ะก็ก็ต้องรอ!” “อืม รอๆ ไม่เป็นไร ขนมพวกนี้สำหรับเด็กๆ …” เขายื่นถุงช้อปปิ้งในมือให้เธอ หลังจากที่โม่หว่านหว่านหยิบมันขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจ ก็เตรียมจะปิดประตู
ลี่เฉินซีชะงัก และรีบเอื้อมมือไปหยุดไว้ “คุณไม่ให้ผมเข้าไปเหรอ?”
“เข้ามาทำอะไร? คุณรอซูย้าวไม่ใช่เหรอ? ทางเดินกับระเบียงชั้นล่าง นั่งรอได้ตามสบาย!”
ท่าทางโม่หว่านหว่านเป็นมิตร ยิ้มอย่างปล่อยวางเล็กน้อย “คุณลี่ ฉันยังยุ่งมาก ขออภัยที่ไม่อยู่เป็น เพื่อน!”
จากนั้น เขาไม่ทันตั้งตัว ประตูก็ปิดลง
ลี่เฉินซีมองไปประตูที่ปิดแน่น ชะงักตะลึงไปหมด
เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้ โม่หว่านหว่านเป็นคนเริ่มมาหาเขา บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย ทำไมจู่ๆ ถึงกลายเป็น แบบนี้?
ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนหน้าเร็วมาก แต่ก็ไม่ควรเหมือนโม่หว่านหว่านแบบนี้นะ ที่สำคัญที่สุด! ดูเหมือนว่าเขา ก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรผิดต่อเธอนะ!
นี่มันเรื่องอะไร?
ก๊อกก๊อกก๊อก…
เสียงเคาะประตูดังอีกครั้ง ทำให้โม่หว่านหว่านหงุดหงิดออกมา
เธอเปิดประตู พูดด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจ “คุณลี่ คุณรอซูย้าวไม่ใช่เหรอ? รออย่างสงบไม่ได้เหรอ?”
“คุณโม่”
ลี่เฉินซีเกือบถูกผู้หญิงคนนี้ทำให้ยิ้มเจื่อน ซูย้าววันๆ รู้จักแต่เพื่อนแบบไหน ทำไมถึงได้…แปลกประหลาด!
“ถ้าผมจำไม่ผิด ดูเหมือนว่าตอนที่คุณอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาล คุณบอกว่าคุณมีอะไรจะคุยกับผม ใช่ไหม?” น้ำเสียงเขาเปิดปากออกมาอย่างใจเย็น
พูดแบบนี้ ก็เตือนสติโม่หว่านหว่านอีกครั้ง
เธอก็ได้สติทันที สีหน้าตกใจมาก “ประมาณว่าอย่างนี้ ขอฉันคิดก่อน…”
โม่หว่านหว่านเหลือบมองเด็กสามคนที่กำลังเล่นอยู่ในห้อง เกือบทำให้ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่เละเทะ วุ่นวาย ในใจคิดว่าตราบใดที่ชาร์ลีอยู่ที่นี่คืนนี้ ตอนอาบน้ำ ต้องมีเส้นผมร่วงลงมาแน่นอน! หรือบน ผ้าปูที่นอนก็คงหล่นไว้…
ขอเพียงแค่ใส่ใจมากขึ้น จะต้องได้เส้นสองเส้นแน่นอน
เมื่อคิดอย่างนี้ ในใจที่ห้อยอยู่ของเธอ ก็ปล่อยวางในที่สุด โม่หว่านหว่านถึงจะออกมาจากห้อง ปิดประตู และทั้งคู่ก็มาถึงระเบียง
ลี่เฉินซีมองเธอ “ไม่เข้าไปคุยข้างในเหรอ?”
“เข้าไป?” โม่หว่านหว่านประหลาดใจ ส่ายศีรษะอย่างต่อเนื่อง “เข้าไปทำอะไร? ข้างในมีเด็กสามคนอยู่
คุณกับฉัน บุรุษสตรีไร้ครอบครัว ถ้าข่าวแพร่งพรายออกไปจะไม่น่าฟัง!”
“…”
ดวงตาของลี่เฉินซีตกตะลึง เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งพูดอย่างนี้ เป็นไปได้ว่าเธอยังกังวล ว่าตัวเองจะทำอะไรเธอ? ไหว้ล่ะ เขาบ้าขนาดนั้นเลยเหรอ? !
“เอาล่ะ กลับเข้าเรื่องเดิม ฉันแค่อยากจะถามคุณ ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับซูย้าว คือ…..อะไรกัน แน่?” โม่หว่านหว่านจ้องมองเขาอย่างระมัดระวัง ราวกับว่ามีร่องรอยของการหลอกลวง อาจถูกเขาจับได้
ปัญหาที่คล้ายกัน เขาก็ทายได้แล้ว แล้วพูดว่า “ระหว่างผมกับเธอ คุณรู้สึกว่ามีความสัมพันธ์อะไร?” “ฉันถามคุณก่อน ทำไมถึงโยนคำถามมาที่ฉันล่ะ?” โม่หว่านหว่านอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เป็นผู้ชายที่
ฉลาดจริงๆ ทุกที่ทุกเวลาจากถูกกระทำเปลี่ยนมาเป็นผู้กระทำ
แต่ว่า เธอยังพูดอีกว่า “ฉันไม่สนหรอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกคุณเป็นอย่างไร ยังไงพวกคุณก็เป็น ผู้ชายผู้หญิง สามารถที่จะรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเองได้ แต่ว่าคุณลี่ในเมื่อคุณมีคู่หมั้นแล้ว ดังนั้น ฉันไม่อยากให้คุณทำร้ายซูย้าวอีก”
“คุณคิดว่าผมจะทำร้ายเธอเหรอ?” เขายืนอยู่ที่ตรงนั้น ดวงตาลึกล้ำสั่นคลอนไปมา
โม่หว่านหว่านยิ้ม “ไม่กลายเป็นทำร้ายเหรอ? ความรู้สึกพวกนี้ สามารถหวั่นไหวได้ทุกเมื่อ ขอแค่หวั่น ไหวเพียงนิดเดียว ก็จะกลายเป็นการทำร้าย ตอนแรก คุณก็เป็นเพราะหานฉ่ายหลิงถึงทำร้ายเธอ ครั้งนี้ ฉันหวังว่าจะไม่เห็นคุณซ้ำรอยเดิมกับเธออีก”
“ไม่ว่าคุณจะตั้งใจก็ดี กลั่นแกล้งก็ดี หรือว่ามีเหตุผลอื่นๆ ฉันจะพูดแค่อย่างเดียว อย่าทำร้ายเธอ อย่าเล่นกับเธอ ถ้าก้นบึ้งในหัวใจของคุณยังมีความละอายใจและโทษตัวเองเล็กน้อย ก็ไม่ควรสร้างความวุ่นวาย ให้กับเธอ!”
“เธอไม่ใช่แฟนเก่าของคุณ เธอเป็นอดีตภรรยาของคุณ เธอเป็นแม่ของลูกๆ คุณ คุณไม่รู้ว่าห้า ปีมานี้เธอ ผ่านมันมาได้ยังไง เกิดอะไรขึ้นบ้าง อย่าทำร้ายเลย มันเป็นสิ่งเดียวที่คุณสามารถทำได้ในตอนนี้ !”
โม่หว่านหว่านพูดเร็วมาก น่าจะพูดจบแล้ว แล้วก็หันหลังกลับเปิดประตูและกลับไปที่ห้อง ให้ลี่เฉินซีอยู่ คนเดียว ทิ้งไว้ตรงระเบียง ร่างที่โดดเดี่ยว ยืนตระหง่านอยู่ที่นี่
ในสมองมีแต่คำพูดของโม่หว่านหว่านประโยคนั้นตลอดเวลา ‘คุณไม่รู้ว่าห้าปีมานี้เธอผ่านมันมาได้ยัง ไง…’
หรือว่า ห้าปีนี้ ยังมีเรื่องเกิดขึ้นที่เขาไม่รู้มาก่อน?
