บทที่ 48 ฉันยังรักคุณอยู่
ห้องทำงานที่อยู่ชั้นบนสุดของบริษัทลี่ซื่อ ได้รับการตกแต่งในสไตล์สีเข้ม ด้วยโทนสีที่สงบและลึกล้ำ สูงส่ง เยือกเย็น และดูสะดวกสบายมาก
ทั้งหมดมีสีดำและสีน้ำตาลเป็นส่วนใหญ่ จากรูปแบบที่เห็น แสดงให้เห็นถึงบุคลิกของลี่เฉินซี กลางสระน้ำ บ่งบอกได้ถึงบุคคลที่อยู่ในระดับสูงที่ไม่ธรรมดา และดูกล้าหาญ
หานฉ่ายหลิงนั่งอยู่บนโซฟา ดื่มกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล ที่เลขานำมาให้ เพราะนั่นเป็นความชอบของเธอ
ไม่คาดคิดว่า เวลาจะผ่านไปหลายปี เขาก็ยังคงจำมันได้
มีความรู้สึกเล็กๆ บางอย่างเกิดขึ้นในก้นบึ้งของหัวใจ ความรู้สึกของรสชาติทั้งห้าผสมผสานกัน ขนตายาวที่โค้งงอค่อยๆ ยกขึ้นผ่านไอร้อน มองไปที่ผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านข้าง ใบหน้านั้นแข็งแกร่งและสง่างาม
“ซูย้าวโอเคไหมคะ？”จู่ๆ เธอก็เปิดปากออก ถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา และสับสน
ลี่เฉินซีหันไปมองเธอเล็กน้อย ในเวลาเดียวกัน ก็หรี่ตาลง
“ฝนก็ตกมาสองวันแล้ว เมื่อวานเธอโดนฝนหรือเปล่า？ไม่สบายหรือเปล่า？”หานฉ่ายหลิงถามอีก
เขายังคงนั่งเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ
เธอขมวดคิ้ว และพูดอีกว่า“ทำไมเหรอ？ทำไมถึงไม่พูดล่ะ？ซูย้าวไม่สบายใช่ไหม？เป็นหนักหรือเปล่า？”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของหานฉ่ายหลิงก็ดูตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด และก็เป็นกังวลอย่างมาก ดูจริงใจอย่างชัดเจน
ไม่มีมูลของความเท็จ ลี่เฉินซีที่ได้พบกับการจ้องมองของเธอ และเห็นได้ชัดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีของซูย้าวจริงๆ กรณีของผู้หญิงคนนี้ที่มักจะคิดถึงคนอื่นอย่างโง่เขลา และไม่เคยคิดถึงตัวเองเลย
นี่ก็เป็นสิ่งที่ลี่เฉินซีรับไม่ได้ที่สุดเช่นกัน！
หานฉ่ายหลิงที่ยังเป็นแบบนี้ และเมื่อก่อนก็เป็น……
เป็นเพราะเธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่ง ความสัมพันธ์ตั้งแต่เล็กจนโต คนๆ นั้นบอกว่าชอบลี่เฉินซี และขอร้องให้เธอยอมปล่อย เพื่อการกำจัดศัตรูที่แข็งแก่รง ด้วยกลวิธีต่างๆ และในท้ายที่สุด หานฉ่ายหลิงก็ยอมปล่อย
นอกจากนี้ หญิงชราของตระกูลซู เมื่อถึงแก่กรรม ก็ได้ประกาศเจตจำนงต่อสาธารณชน
เพื่อให้ลี่เฉินซีได้สืบทอดตระกูลต่อไป ก็ต้องปฏิบัติตามข้อกำหนดของพินัยกรรม ก็คือแต่งงานกับซูย้าว และทั้งสองคนจึงต้องเลิกกัน
หลังจากผ่านไปหลายปี หากแต่ฉากเดิมๆ ยังคงวนเวียนกลับมา ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็จมดิ่งลงอีกครั้ง
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ความหงุดหงิดในใจของเขาก็ยิ่งแย่ลง แต่หานฉ่ายหลิงกลับลืม คิดแค่ว่าซูย้าวเป็นยังไงบ้าง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก เพื่อส่งวีแชทไปหาซูย้าว
เมื่อกำลังแก้ไขข้อความเล็กๆ น้อยๆ อย่างมุ่งมั่น ทันใดนั้น ก็ถูกลี่เฉินซีจับแขนไว้ เขากระชากโทรศัพท์ออกอย่างแรง แล้วโยนทิ้งไปข้างๆ หานฉ่ายหลิงไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบกลับ ก็ถูกเขาบังคับให้เผชิญหน้า เมื่อหันกลับมา สายตาของทั้งสองก็ประสานกัน ในระยะใกล้ๆ
“ถ้าไม่พูดถึงคนๆ นั้น คุณไม่มีเรื่องอื่นจะคุยกับผมแล้วใช่ไหม？”
เมื่อพูดจบ ในวินาทีต่อมา หานฉ่ายหลิงก็ตกตะลึง
ทันใดนั้น ก็อดที่จะยิ้มไม่ได้
รอยยิ้มของเธอสวยมาก ราวกับแสงแดดที่สดใส และเหมือนลูกแพร์ที่หมุนวนอยู่ในกระแสน้ำ ช่างสวยเกินคำบรรยาย
แล้วก็หันหน้าไปมองดวงตาที่โกรธแค้นของชายคนนั้น หานฉ่ายหลิงก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า“คุณโกรธอะไร？ซูย้าวและคุณเป็นเพื่อนของฉัน！ฉันเป็นห่วงภรรยาของคุณ คุณควรจะมีความสุขไม่ใช่เหรอ！”
ความสุข？！
ลี่เฉินซีเมื่อได้ยินคำพูดนั้น
ทำไมเขาต้องมีความสุข
จู่ๆ คนที่เคยอยู่ในตำแหน่งก่อนหน้านี้ ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา แต่คำพูดเหล่านั้นกลับมีแต่ผู้หญิงคนอื่น เขาจะมีความสุขได้ยังไง！
“เฉินซี คุณต้องเข้าใจนะ ว่าคุณแต่งงานแล้ว！”เธอหยุดพูด แต่กลับมีความหมายบางอย่าง“ไม่ว่าภายในใจของคุณกำลังคิดอะไร สุดท้ายแล้ว คุณต้องสนใจซูย้าวให้มากกว่านี้ เพราะเธอเป็นภรรยาของคุณ！”
ลี่เฉินซีหลับตาลงอย่างช่วยไม่ได้ วินาทีต่อมา ก็ยอมปล่อยเธอไป หันหลังกลับ แล้วหยิบบุหรี่ออกมา
ทันทีที่เขาวางมันลงบนริมฝีปาก ก็ถูกหานฉ่ายหลิงกระชากออกไป“สูบให้มันน้อยลงหน่อย！ถ้าเลิกได้ก็เลิกซะ！”
เขามองไปที่เธอ ความโกรธในใจของเขากำลังก่อตัวขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ก็กลับไม่สามารถระบายมันออกมากได้
หานฉ่ายหลิงยังคงยิ้ม รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนริมฝีปากของเธอ
“โอเค ไม่คุยกับคุณต่อแล้ว ครั้งก่อนที่คุณลงทุนกับแกลอรี่ ต้องขอบคุณคุณมากนะ！”เธอลุกขึ้น พร้อมหยิบกระเป๋าแล้วพูด
ลี่เฉินซีตกใจ หลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูด“คุณให้ประธานจางและประธานหลี่ลงทุนกับแกลอรี่ของฉัน แต่ฉันรู้ พวกเขาไม่เคยมีส่วนร่วมในงานศิลปะ และก็คงไม่ฉุกคิดได้ในทันที ก็เหลือเพียงอย่างเดียว……”
นั่นก็คือลี่เฉินซี！
“ฉันรู้ว่า ในโลกใบนี้ คนที่สามารถช่วยฉันได้โดยไม่มีเงื่อนไข มีเพียงแค่สองคน”
“คนแรกก็คือพ่อของฉัน และอีกคนก็คือคุณ”
เมื่อผู้หญิงคนหนึ่ง สามารถพูดถึงสิ่งเหล่านี้ได้ ก็เห็นได้ว่า เธอมีความไว้วางใจ และความรักแบบไหนต่อผู้ชายคนนี้
แต่กลับกัน เธอยังคงยิ้มบางๆ แต่ในดวงตาของเธอกลับมีความเศร้าอยู่ เธอไม่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นจะชัดเจนขนาดไหน สะท้อนให้เขาเห็นได้ขนาดไหน！
ลึกเข้าไปในดวงตาที่มืดมิดผิดปกติของลี่เฉินซี ความซับซ้อนที่สั่นไหว และหัวใจก็บีบคั้นในทันที
“ขอบคุณคุณ ที่ดีกับฉันมาโดยตลอด！”หานฉ่ายหลิงยืนอยู่ใกล้ๆ กับเขา พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร
เขาก้มหน้าต่ำ คิ้วที่หล่อเหลาของเขาขมวดเป็นเกลียว
“โอเค！ฉันไปก่อนแล้ว คุณก็ยุ่งเรื่องของคุณเถอะ！”
เธอหมุนตัว แล้วก้าวเดินอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น แรงจู่โจมฉับพลันจากทางด้านหลังของเธอ ได้จับข้อมือของเธอไว้ แล้วดึงเธอกลับมา
ร่างกายของหานฉ่ายหลิงที่ไม่มั่นคง ทรุดตัวลงไปที่หน้าอกที่แข็งแกร่ง และถูกเขากอดไว้แน่นอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชาย รู้สึกถึงลมหายใจที่คุ้นเคย ความคิดที่เธอกักเก็บไว้มาตลอด ได้ถูกระเบิดออกมาแล้วในตอนนี้
“คุณยังรักผมอยู่ ใช่ไหม？”
น้ำเสียงของเขาทุ้ม และกดดันถึงที่สุด พร้อมกับห่อหุ้มเธอไว้อย่างแน่นหนา
หานฉ่ายหลิงยืนนิ่ง ด้วยความสับสน แขนของเธอที่ห้อยอยู่ข้างตัวนั้นไร้เรี่ยวแรง
ลี่เฉินซียังคงกอดเธอไว้ แขนยาวโอบรัดเอวบางไว้ และเสียงที่มีเสน่ห์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง“อย่าโกหกผม ผมอยากได้ยินคำตอบที่จริงใจของคุณ！”
รักก็คือรัก ไม่รักก็อย่าโกหก
สิ่งที่เขาขอนั้นง่ายมาก
แต่สำหรับหานฉ่ายหลิง มันยากเกินไป！
และไม่สามารถรอคำตอบได้อีกแล้ว เขาไม่สามารถรอมันได้อีกต่อไป เขาอยากจะปล่อยเธอไป แต่ต้องได้คำตอบจากเธอ！
มือเล็กๆ ของเธอค่อยๆ จับไปที่เอวของเขา และด้วยแรงที่เกือบจะเท่าเดิม เธอกอดเขาแน่น หายใจเข้าลึกๆ แล้วหลับตาลง สัมผัสได้ถึงคนที่หลงใหลในความฝัน นับครั้งไม่ถ้วน
“ฉัน……”
เสียงของเธอสั่น ราวกับถูกมะนาวยัดเข้ามาจมูก และน้ำตาเปรี้ยวๆ ก็ไหลออกมา และหลังจากนั้นไม่นาน ก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสอง
อารมณ์นับไม่ถ้วน รวมตัวอยู่ใต้ก้นบึ้งในหัวใจเธอ ในตอนนี้เธอไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป และแทบจะรอไม่ไหวที่จะพูดประโยคนั้นออกไป“ฉันรักคุณ！ยังรักคุณอยู่ และมันทำให้ฉันรำคาญมาโดยตลอด เฉินซี เห็นได้ชัดว่าคุณแต่งงานแล้ว แต่ฉันก็ยังรักคุณอย่างไร้ยางอาย แม้ว่าจะพยายามอยู่เคียงข้างคุณมาสักพัก……”
“ฉันที่ถ่อมตัว และไร้ยางอายแบบนี้ ทุกครั้งที่เจอซูย้าว ฉันจะอิจฉาเธอ！ที่ได้แต่งงานกับคุณ ได้อยู่ด้วยกันกับคุณ ได้ให้กำเนิดลูกของคุณ……ทั้งหมดนี้ มันคือสิ่งที่ฉันฝัน”
“เฉินซี ฉันต้องทำยังไง？ฉันรักคุณ แต่ฉันไม่ต้องการที่จะทำลายครอบครัวของคุณจริงๆ และยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่ต้องการให้ซูย้าวต้องเสียใจ ไม่ต้องการจะเป็นผู้หญิงที่ไม่ดี……”
เธอบอกทุกคำที่อยู่ภายในใจของเธอ เธอร้องไห้ทั้งน้ำตา
น้ำตาที่ไหลรินในอ้อมแขนของเขา และไม่สามารถที่จะหยุดได้
เขาค่อยๆ ปล่อยมือ แล้วมองผู้หญิงตัวเล็กๆ ในอ้อมแขน คิ้วขมวดย่นอีกครั้ง ใช้ปลายนิ้วมือของเขา เช็ดหยดน้ำตาบนแก้มของเธอเบาๆ น้ำเสียงก็นุ่มนวลและอ่อนโยนขึ้น ไม่เหมือนกับน้ำเสียงปกติของเขา
“ไม่ต้องร้องแล้ว ผมก็คิดถึงคุณอยู่ตลอด”
ทั้งสองคนกอดกันแน่น บรรยากาศในห้องคลุมเครือ และช่างงดงาม ขณะที่ด้านนอกห้องทำงาน ซูย้าวที่เพิ่งจะมาถึงที่นี่ และได้ฟังการสนทนาเมื่อกี้ ก็รู้สึกตกใจอย่างมาก
แล้วแฟ้มเอกสารในมือก็ร่วงหล่นลงพื้น อย่างควบคุมไม่ได้
