มองดูคนที่อยู่ในอ้อมแขนที่เงียบนิ่ง ลี่เฉินซีก็ก้มหน้าลงอีกครั้ง แล้วจูบที่แก้มเธอเบาๆ
ซูย้าวยังคงนิ่งอยู่ การแสดงออกที่ไม่แยแสของเธอ แข็งแกร่งกว่าพฤติกรรมการปฏิเสธใดๆ มากกว่าพันเท่า ในเวลานั้นเขาทำตัวไม่ถูกทันที นอกจากลุกออกจากตัวเธอ ก็ไม่มีวิธีอย่างอื่นอีกแล้ว
“ผมรู้ ต่อให้บอกยังไง คุณก็ไม่เชื่ออยู่ดี ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำให้คุณเชื่อผมได้อีกครั้ง แต่ว่า…”
ลี่เฉินซีขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด คำพูดมากมายสะสมอยู่ในใจ แต่ก็ยากที่จะบอก เขามีเหตุผลและคำแก้ตัว แต่เขาไม่สามารถพูดได้ในขณะนี้
ซูย้าวลุกขึ้นนั่ง สายตาที่น่าเกรงขามของเขา เผยให้เห็นถึงความซับซ้อนที่อธิบายไม่ได้ เธอยังอยากที่จะเชื่อเขา แม้กระทั่งเคยหาเหตุผลที่มากมาย เพื่อที่จะแก้ปัญหาที่ขัดแย้งกัน
แต่ การกระทำของเขา ความสัมพันธ์ที่มากมายของเขากับผู้หญิงคนนั้น และความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนในตอนนี้ ทำให้เธอหาเหตุผลที่จะเชื่อได้ยาก
ดังนั้น คนสองคนที่ถกเถียงกันมาเป็นเวลานาน สุดท้ายก็ไม่มีทางเลือกอื่น เพราะต่างคนต่างไม่มีอะไรที่จะพูดคุยกันต่อ เลยต้องจบบทสนทนาไป
คืนนั้น ตอนที่ซูย้าวกำลังทำอาหาร เธอที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวโรยเกลือลงในจานอาหารอย่างไม่หยุดหย่อน เตียวเตียวที่อยู่ข้างๆ เงยหน้ามองเธอ “น้าครับ น้าใส่เกลือมากเกินไปหรือเปล่าครับ”
“น้าครับ?”
เตียวเตียวตะโกนหลายครั้ง เธอถึงมีการตอบสนอง เธอตะลึงอย่างหนัก กล่องเครื่องปรุงในมือเกือบพลิกคว่ำ เมื่อรู้สึกตัวขึ้น เธอก็มองไปที่จานอาหาร เธอโรยเกลือหนาไว้เป็นชั้นๆ นี่จะกินยังไงดี?
“ขอโทษนะครับ น้าจะทำใหม่อีกจานนะครับ!” เธอที่กำลังพูด แล้วก็เริ่มจัดระเบียบใหม่อีกครั้ง
ที่ถนนบาร์ของเมือง ลี่เฉินซีที่มีแก้วเหล้าเป็นแถวๆซ้อนกันเป็นภูเขา ผลไม้และของว่างอย่างวิจิตรบรรจงที่อยู่บนโต๊ะ ก็ไม่สามารถกระตุ้นความอยากอาหารของเขาได้ มีเพียงยกดื่มต่อกันแก้วต่อแก้ว พยายามทำให้ตัวเองหยุดชะงักด้วยแอลกอฮอล์ .
ลู่ส้าวหลิงที่นั่งอยู่ข้างๆมองเธอแล้วค่อยๆขมวดคิ้ว ถอนหายใจ ไม่ว่าฐานะจะสูงหรือต่ำ ไม่ว่าจะเป็นคนรวยหรือคนธรรมดาที่ยากจน ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากความรักที่ทรมานนี้ได้
อีกด้านของโรงแรม มีน้ำกระเซ็นอยู่ในห้องน้ำตลอดเวลา ซูย้าวอาบน้ำให้เด็กทั้งสองตามปกติ แต่ไม่รู้ว่าทำไม เตียวเตียวมองดูเธอด้วยหัวที่เต็มไปด้วยฟองของแชมพู และกระซิบอย่างไร้เดียงสาว่า “น้าครับ ผมสระผมเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”
ซูย้าวก็รู้สึกตัวขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ได้รีบล้างออกให้เด็กด้วยน้ำสะอาด “ขออภัยนะครับ น้าลืม!”
หลังจากอาบน้ำเสร็จ เป่าผมให้เด็กทั้งสองเสร็จ และกล่อมให้เข้านอน หลังจากนั้นไม่นาน เด็กๆ ก็ผล็อยหลับไป เธอก็ได้ปิดไฟ และเดินออกจากห้องอย่างแผ่วเบา
ทันทีที่เธอเดินออกไป เด็กทั้งสองก็ลืมตาขึ้น และเอาผ้าห่มคลุมศีรษะไว้ ซีซี น้าเป็นอะไรกันแน่”
“ไม่รู้ แต่รู้สึกแปลกๆ” ซีซีทำปากจู๋ และใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
เตียวเตียวพูด”น้าคงคิดถึงลุงล่ะสิ”
“ลุง?”
“ก็คือพ่อของเธอไง! วันนี้ลุงมา รู้สึกว่าคุยกับน้าได้ไม่ค่อยโอเคสักเท่าไหร่…”
ซีซีขมวดคิ้ว “เขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น เขาเป็นผู้ชายที่เลว อย่าพูดถึงเขา!”
“…”
“แม่จะไม่ทำอย่างนั้นเพราะผู้ชายแบบนั้น! ฮึ่ม!” ซีซี หันหลังกลับและนอนห่มผ้าห่มหลับไป
เหลือเพียงเตียวเตียวคนเดียว ถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้ ส่ายหัวเหมือนผู้ใหญ่ไปมา ทำได้เพียงห่มผ้าแล้วพลิกตัว ปิดตาใหม่อีกครั้ง
แม้ว่าซูย้าวจะนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน แต่ทั้งหมดก็ไม่ได้เป็นเพราะใคร เป็นเพราะเรื่องงานต่างหาก
เรื่องผ่านมาถึงตอนนี้ เธอไม่ต้องการที่จะอยู่ต่ออีกต่อไปแล้ว ถ้าลาออกอย่างเปิดเผย กลัวว่ามันจะทำให้เกิดความขัดแย้งขึ้น และฝั่งJockก็คงไม่ยอมปล่อยไปอย่างง่ายๆ ดังนั้นเหลือเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ก็คือ…
วันรุ่งขึ้น เธอไม่รีบร้อนที่จะไปที่บริษัท หลังจากที่ส่งลูกทั้งสองเสร็จในตอนเช้า มีสายเรียกเข้าให้เธอไปที่กรุ๊ปหลิน
การประชุมสามัญผู้ถือหุ้นของกรุ๊ปหลินกำลังจะจัดขึ้น และหลินจิ้งซู ได้ถูกตัดสิทธิ์ออกโดยสมบูรณ์ อย่างไรก็ตาม โดยความที่เธอได้ทำธุรกิจมาแล้วหลายปี จึงมีเส้นสายและมีญาติมากมาย เพราะการเปลี่ยนแปลงของบุคลากรที่ระดับสูงๆของบริษัท เธอได้พยายามที่จะซื้อใจของผู้ถือหุ้น
ตอนนี้กรุ๊ปหลินที่ใหญ่โต ได้แบ่งออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งนำโดยหลินโม่ป่าย และอีกฝ่ายเป็น หลินจิ้งซูที่เป็นผู้นำกรุ๊ปหลินที่ยังมีอยู่ในตอนนนี้ก็เพราะมีหลินจิ้งซูที่บริหารได้ดี แต่เพราะมีประเด็นบางอย่างกับหลินโม่ป่าย เลยถูกหลินโม่ป่ายเล่นงานอย่างหนัก ถึงกระทั่งถูกไล่ออกไป
มีพวกพนักงานเก่าที่สนับสนุน และบวกกับประสบการณ์ธุรกิจของหลินจิ้งซูที่เป็นเวลาหลายปี และความรอบคอบของเธอ ในการประชุมผู้ถือหุ้นครั้งนี้ เธอมั่นใจว่าจะสามารถที่จะลากหลินโม่ป่ายลงจากตำแหน่งได้ และกลับสู่ตำแหน่งหลักของกรุ๊ปหลินได้
ฝั่งหลินโม่ป่าย แม้ว่าเขาจะสร้างความเชื่อใจระดับหนึ่งในบริษัทตั้งแต่เข้ารับตำแหน่ง แต่ตั้งแต่ที่เขาขึ้นรับตำแหน่ง ทุกโครงการที่เขาได้รับมา มีปัญหาเกิดขึ้นอย่างมากมาย และมีการฟ้องร้องจากลูกค้า แม้กระทั่งยาที่ไม่เคยมีปัญหาเกิดขึ้นมาก่อน ก็มีปัญหาเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แม้แต่ธงยาของกรุ๊ปหลิน ก็ดูเหมือนจะพังทลายลงที่เขา
ในบริษัทก็เริ่มมีเสียงกระซิบกระซาบขึ้นไม่น้อย บางคนบอกว่าเขาไม่มองคนให้ลึกกว่านี้ และยอมให้คนอื่นทำสิ่งต่างๆไปมั่วในบริษัท บางคนบอกว่าเขาทำไปเลื่อย แม้ว่าเขาจะเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ แต่เขาก็ไม่เหมาะกับธุรกิจ ไม่ช้าก็เร็วๆนี้กรุ๊ปหลินจะพังสลายในมือขอเขาเอง
ได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนเหล่านั้น ซูย้าวก็เดินลงจากลิฟต์และตรงเข้าไปในห้องของประธาน
เธอถอดหน้ากากและแว่นกันแดดออก มองไปยังชายที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง “ฉันจะถามนายเป็นครั้งสุดท้าย นายคิดดีแล้วใช่ไหม”
หลินโม่ป่าย หันกลับมา ก้าวเข้ามาหาเธอ กอดเธอแน่นในอ้อมแขนของเขา และหลับตาลงอย่างไม่มีวิธีอะไร
ซูย้าวยิ้ม “ถ้าคิดดีแล้ว เรื่องอย่างอื่น ไม่ต้องกังวล ฉันจะช่วยนายเอง”
“ซูย้าว ผมได้หมดเลย ตั้งแต่ที่ผมวางแผนแล้วตัดสินใจแบบนี้ ก็ทำผิดต่อเธอแล้ว!” เขาพูด
รอยยิ้มเรียบง่ายของเธอที่สดใส อยู่ในแววตาของเขา “โม่ป่าย เราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก เป็นเวลาหลายปี ก็ไม่สามารถเป็นสามีภรรยากันได้ และเราก็ไม่สามารถเป็นคู่รักกันได้ แต่นายก็ยังอยู่และดูแลฉันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนคำ “ขอโทษ” สองคำนี้ นายไม่ต้องพูดกับฉันหรอก
“ถ้าจะพูด ต้องเป็นฉันที่พูดกับนาย”
ผลที่ได้คือ หลินโม่ป่ายรู้สึกโล่งใจเพราะเธอ และจับมือเธอนั่งลง “แล้วอนาคตคุณมีอะไรที่มุ่งมาดไว้?”
“ฉัน?”
จู่ๆ ก็ถามขึ้น ซูย้าวก็ตกตะลึง
หลินโม่ป่ายมองดูเธอ “ใช่ คุณรู้ไหม ฝั่งผมจะมีผลออกมาเร็วๆนี้ ถึงตอนนั้นผมเกรงว่าจะไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนคุณได้อีกต่อไป ซูย้าว คุณยังมีหนทางอีกยาวไกล คุณคือ…”
ไม่รอที่เขาจะพูดจบซูย้าวก็ส่งเสียงออกมาขัดจังหวะเขา “ฉันแค่อยากจะเลี้ยงดูแลลูกๆให้โต รอเจิ้งเอ๋อฝืน แล้วจะพาเด็กๆไปจากที่นี้ “
ไปเมืองที่ไม่มีใครรู้จัก และเริ่มต้นชีวิตใหม่
“โม่ป่าย นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ไม่แน่อนาคตฉันอาจจะเปิดใจคิดได้ และเจอคนที่เหมาะสมกับฉัน ฉันก็อาจจะสามารถรักคนอื่นได้แล้ว” เธอพูดและยิ้มไปด้วย
หลินโม่ป่ายพยักหน้า ดูเหมือนเขาจะไม่สบายใจ จับมือเธอไว้แน่นตลอดเวลา “เธอคิดแบบนี้ได้ก็ดี…”
ทั้งสองคุยกันต่อ จนกระทั่งเลขาข้างนอกเคาะประตูเข้ามา เพื่อเตือนเขาว่าถึงเวลาประชุมแล้ว เขาลุกยืนขึ้น ซูย้าวจัดเนคไทให้เขาใหม่ และมองมาที่เขา “นายแน่ใจแล้วใช่ไหมที่จะทำแบบนี้ ?”
หลินโม่ป่ายไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มอย่างแผ่วเบาเป็นคำตอบ
มองดูร่างสูงที่เดินออกจากไป เธอถอนหายใจด้วยออก หลังจากนั้นก็นั่งอยู่คนเดียวในออฟฟิศเป็นเวลานาน แล้วค่อยเดินออกไปคนเดียว
ในตอนกลางคืน ฝั่งหลินโม่ป่ายมีงานยุ่งล้อมรอบตัวเขา ไม่สามารถไปไหนได้เลย ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องโทรหาเธอ
แต่หลังจากโทรออก เขาก็เห็นว่าเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ทันทีที่เธอรับสาย เขาก็พูดว่า “ขอโทษนะครับ ไม่คิดว่าจะดึกขนาดนี้แล้ว…”
จริงๆแล้วซูย้าวยังไม่นอน เธอหยิบโทรศัพท์แล้วเดินไปที่ระเบียง รับลมเย็นในยามดึก ถือโทรศัพท์ของเธอไว้ แล้วพูดเบาๆ ว่า “โม่ป่าย นายจำครั้งแรกที่เราพบกันในตอนเด็กไหม?”
ฝั่งโน้นก็มีเสียงหัวเราะของชายดังออกขึ้น “แน่นอน ผมจำได้ กระโปรงของคุณข่วนโดนกิ่งไม้ ผมเตือนคุณด้วยความหวังดี แต่โดนคุณด่ากลับ!”
ในตอนนั้นเขาก็คิดในใจว่า เด็กสาวคนนี้ทำไมดุจัง เธอเป็นมิดไนท์ ไล่ล่า ถ้าโตขึ้นมาจะดุร้ายขนาดไหน?เขาต้องอยู่ห่างๆหน่อย
สิ่งที่จะทำในตอนนั้นไม่สามารถทำได้
สิ่งที่พูดว่าจะไม่ไปทำมัน ทั้งชีวิตก็ไม่รู้ว่าทำไปแล้วกี่ครั้ง
ในค่ำคืนนี้ หลินโม่ป่ายและซูย้าว โทรคุยกันเป็นเวลานาน ส่วนใหญ่จะพูดคุยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในอดีต
พฤติกรรมแปลกๆ แบบนี้ ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
และเมื่อนึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ก็ไม่รู้สึกว่าแปลกเลย
