“สิ่งที่คุณต้องการ ฉันทำสำเร็จแล้ว ตอนนี้คืนลูกมาให้ฉัน!” ซูย้าวเสนอข้อเรียกร้อง
หานฉ่ายหลิงยกมุมปากเย็นชาขึ้นมาอย่างใจเย็น “ซูย้าว คุณฉลาดซะเปล่า ทำไมถึงคิดไม่ได้นะ?”
ซูย้าวขมวดคิ้ว สายตาสงสัยเล็กน้อย
“เด็กเป็นสิ่งควบคุมสุดท้ายของฉัน และเป็นไพ่ใบที่เหนือสุด ฉันจะยอมทิ้งไพ่ใบนี้ออกมาเหรอ? คุณคิดว่าฉันอยากได้แค่สัญญาฉบับนี้อย่างเดียวเหรอ?” เธอกุมเอกสารในมือไว้ และโยนคืนให้ซูย้าวใหม่
รู้ตั้งนานแล้วว่าจุดประสงค์ของหานฉ่ายหลิงจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ซูย้าวหายใจลึกๆ “ไม่ว่าคุณอยากให้ฉันทำอะไรก็ช่าง แต่หานฉ่ายหลิง คุณลักพาตัวลูกสาวฉันทำไม?”
“โทษฉันไม่ได้นะ พวกเราก็น่าจะถือว่ากำลังทำค้าขายกันอยู่! ต่างฝ่ายต่างก็ต้องเอาความจริงใจออกมาหน่อย ไม่ใช่เหรอคะ?” หานฉ่ายหลิงสงบจิตสงบใจ ริมฝีปากแดงที่เย้ายวนชวนให้เพ้อฝัน
ซูย้าวถูกผู้หญิงคนนี้ทำเอาปวดหัว เธออดทนไว้ “มีอะไรก็พูดมาตรงๆเลย!”
“ฉันคิดอย่างละเอียดแล้ว ต่างก็เป็นลูกที่คุณให้กำเนิดเมื่อห้าปีก่อนเหมือนๆกัน ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง คนหนึ่งหายตัวอยู่ข้างนอกมานานนับห้าปี คนหนึ่งอยู่ข้างกายคุณ ถูกคุณเลี้ยงดูอย่างดีมาห้าปี คนไหนสำคัญกว่า ยังต้องให้ฉันพูดอีกเหรอ?”
เธอมองหน้าหานฉ่ายหลิง พริบตาเดียวก็เข้าใจอย่างสิ้นเชิงแล้ว
“คุณกลัวฉันจะกลับคำ ถึงได้เอาลูกสาวฉันมาขู่ฉัน!”
หานฉ่ายหลิงยกริมฝีปากเย้ายวนขึ้นและพูดอีกว่า “ถือว่าใช่มั้ง! ฉันก็แค่ให้เด็กสองคนได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาล่วงหน้าเฉยๆ ไม่ได้หรือไง?”
หยุดไปครู่หนึ่ง เธอได้พูดอีกว่า “อีกแค่แปดวันฉันก็จะแต่งงานกับเฉินซีแล้ว ซูย้าว คุณมีค่าให้ฉันหลอกใช้อีกแค่แปดวันเท่านั้น พอเวลาผ่านไป คุณแค่สนองความต้องการทุกอย่างของฉัน ถึงเวลาฉันจะปล่อยลูกๆของคุณแน่ ให้ครอบครัวคุณได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา”
ซูย้าวมองหน้าเธอ “คุณแน่ใจ?”
“สำหรับฉันแล้ว คนที่สำคัญที่สุดคือเฉินซี อยู่ในใจฉันไม่มีใครสามารถมาแทนที่เขาได้ เข้าใจมั้ย?” หานฉ่ายหลิงพูด
เธอกัดฟันอย่างจนปัญญา “โอเค แปดวันใช่มั้ย! ได้ คุณยังมีข้อเรียกร้องอะไรอีก? ว่ามาเลย!”
“อย่าใจร้อนสิ ถ้าต้องการให้คุณทำอะไร ถึงเวลาฉันจะบอกคุณเอง” รอยยิ้มของหานฉ่ายหลิงได้ใจแค่ไหน ในใจก็สะใจมากเท่านั้น
กี่ปีแล้ว เธออยากเห็นสีหน้าเจ็บปวดจนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อของซูย้าวมาโดยตลอด ในที่สุดเธอในนาทีนี้ก็สมดั่งปรารถนาแล้ว
ในมือควบคุมเด็กสองคนนี้ไว้ ก็เท่ากับสกัดทุกอย่างของซูย้าวอย่างสิ้นเชิง เธอจะเชื่อฟังเหมือนหมาปั๊กตัวหนึ่ง ปล่อยให้ตนเองทำอะไรได้ตามใจชอบ
แต่เสียดายที่ฟ้าไม่เป็นใจ ถ้าเป็นไปได้ เธออยากให้เวลานี้สามารถยืดยาวหน่อย ถ้าเป็นแบบนี้เวลาควบคุมขึ้นมาจะต้องสนุกมากแน่ๆเลย
เหลือเวลาอีกแค่แปดวัน พอนึกถึงสภาพย่ำแย่หลังจากจบสิ้นทุกอย่างของเธอ ระดับความพึงพอใจของหานฉ่ายหลิงก็เพิ่มขึ้นหลายร้อยเท่าเลย
กลับมาถึงโรงแรม ซูย้าวได้โทรหาโรงเรียนอนุบาลไปหลายสาย สำหรับเรื่องที่เด็กหายตัวไป ซูย้าวได้สร้างคำโกหกขึ้นมาและหาข้ออ้างลาให้ซีซีครึ่งเดือน
เธอคิดได้ทุกอย่าง แต่มีอยู่อย่างเดียวที่คิดไม่ถึงว่าหานฉ่ายหลิงจะใช้ชาร์ลีมาข่มขู่เธอ และลักพาตัวซีซีไปอย่างสับสนมึนงง
ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอทำได้ ก็คืออยู่ภายใต้สถานการณ์ที่รับประกันความปลอดภัยของลูก เจอปัญหาอะไรก็พยายามใช้วิธีอะไรรับมือเถอะ!
ขอให้ช่วงเวลาระหว่างนี้อย่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาอีกเลย……
ส่วนอีกด้านหนึ่งของเมือง ในคอนโดแห่งหนึ่ง ซีซีถูกจัดให้อยู่ในนั้น ห้องที่กว้างใหญ่มีขนมขบเคี้ยวและของเล่นต่างๆ แถมยังมีแม่บ้านคอยดูแล แต่แค่ออกไปข้างนอกไม่ได้ นอกห้องยังมีบอดี้การ์ดสองคนคอยเฝ้าอยู่
คนที่อยู่ในห้องนี้ไม่ได้มีแค่ซีซีคนเดียว แต่ยังมีชาร์ลีด้วย
เขาถูกหานฉ่ายหลิงรับมาที่นี่หลังจากเลิกเรียนแล้ว เห็นซีซีแล้วเขาได้พูดว่า “แม่บอกว่าพาฉันมาเล่นเกมที่นี่ แต่ว่า……แม่มีธุระไปอีกแล้ว”
ซีซีเดินไปมาอยู่ในห้อง จากนั้นก็ได้เหยียบเก้าอี้ปีนขึ้นไปบนโต๊ะ พร้อมเขย่งเท้ามองไปนอกหน้าต่าง แต่นอกหน้าต่างมีราวกั้นไว้ เธอหนีออกไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
อีกอย่างที่นี่คือชั้นที่27 ถึงปีนออกไป ก็ไม่สามารถขอความช่วยเหลือได้
“ซีซี ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้? เตียวเตียวล่ะ?” ชาร์ลีคอยเดินตามเธอพร้อมสอบถาม
ซีซีไม่สนใจเขา ยังคงเดินไปมาอยู่ในห้องอีกเช่นเคย
ชาร์ลีก็คอยตามตูดเธออย่างยืนหยัดอย่างไม่ละลด “ซีซี เธอพูดไม่เป็นจริงเหรอ? ฉันจำได้ตอนที่เธออยู่กับเตียวเตียวเคยพูดอยู่หนิ!”
“ซีซี เธอหยุดเดินได้แล้ว นั่งลงมากินขนมกันเถอะ!”
“หรือไม่เรามาเล่นเกมกัน? เธออยากเล่นอะไร?”
ชาร์ลีพยายามกล่อมเธอสุดๆ แต่ไม้นี้ใช้ไม่ได้ผลกับยัยหนูคนนี้เลย เธอไม่สนใจและเพิกเฉยท่าทีของเขา
“เธออย่าเพิกเฉยฉันได้มั้ย? ที่ผ่านมาฉันก็ไม่ค่อยมีเพื่อน เตียวเตียวเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ตอนนี้เขาไม่อยู่ ฉันจะดูแลเธอเอง……”
ชาร์ลีคอยตอแยซีซีอย่างกับเห็บหมาไม่ขาดสาย สถานะแบบนี้คงที่อยู่ครึ่งชั่วโมงกว่าๆ สุดท้ายได้ทำเธอรำคาญ
“พอได้แล้ว!” จู่ๆซีซีเปิดปากพูด อารมณ์หงุดหงิดทยอยมาอย่างไม่ขาดสาย “หานชาร์ลี นายนี่น่ารำคาญจริงๆเลย ฉันพูดเป็น แต่แค่ไม่อยากพูดกับพวกนายเฉยๆ เตียวเตียวเป็นเพื่อนของนาย งั้นนายก็ไปหาเตียวเตียวสิ ฉันไม่ใช่เขาสักหน่อย นายมาตอแยฉันทำไม!”
จู่ๆซีซีเปิดปากพูด ทำเอาชาร์ลีตกใจหมด
เจ้าตัวเล็กตกใจจนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แล้วไปสะดุดกับของเล่นรถยนต์และลงกับพื้นโดยตรง
ชาร์ลีมองเธอด้วยสีหน้าตกใจ พร้อมอึ้งอยู่พักใหญ่ “เธอ เธอ……”
“เธอๆๆอะไร? ฉันพูดเป็น! ทำไม? แปลกมากเลยเหรอ?” ซีซีย้อนถาม
ชาร์ลีดึงสติกลับมา “เธอพูดเป็น ทำไมไม่เคยพูดเลย?”
“ถ้าฉันพูด ทุกคนก็จะรู้ว่าฉันเป็นเด็กปกติ ถ้าหากพวกเขาแย่งฉันกับแม่ของฉันจะทำยังไง?” ซีซีพูดเสียงดัง
ชาร์ลีพูด “แย่งเธอ?”
“ฉันไม่อยากพรากจากกับแม่ ยิ่งไม่อยากถูกคนร้ายแย่งไป ขอแค่ฉันไม่พูด ทำเหมือนคนใบ้ ทุกคนก็จะนึกว่าฉันมีปัญหา พวกเขาก็จะไม่เอาฉัน นอกจากแม่……”
ชาร์ลียื่นมือเกาศีรษะ เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ “……แบบนี้เองเหรอ!”
“นายไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำ ถูกมั้ย!” ซีซีทำหน้าดุและฉุนสุดๆ
“เธออย่าโกรธสิ ฉันไม่เข้าใจไม่เป็นไร เดี๋ยวรอฉันโตก็เข้าใจเอง……”
ชาร์ลียังพูดไม่จบ ซีซีก็ได้ตวาดอีก “ทำไมแม่นายต้องมาขังฉันไว้ที่นี่ด้วย? ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะหาแม่!”
ระหว่างที่พูด ซีซีก็ได้นั่งอยู่บนพื้นและร้องไห้อย่างกล้ำกลืนฝืนทน
ชาร์ลีเห็นภาพนี้แล้วมือไม้ยุ่งเหยิงจนทำอะไรไม่ถูกทันที รีบใกล้เข้ามาอยากกล่อมเธอ……
ชีวิตที่สงบสุขฝืนผ่านไปวันหนึ่ง แค่24 ชั่วโมง หนึ่งวันเท่านั้น
ตามมาด้วยซูย้าวนอนคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะแล้วสะดุ้งตื่นในตอนเช้า ทีนี้ถึงสังเกตเห็นว่าท้องฟ้าด้านนอกสว่างแล้ว
ตั้งแต่ซีซีถูกหานฉ่ายหลิงลักพาตัวไป เธอก็ได้ฝากฝังเตียวเตียวให้โม่หว่านหว่านดูแล ตัวเองก็ได้เริ่มต้นชีวิตที่ไร้เดือนไร้ตะวันกลับตาลปัตรสิ้นเชิงแบบนั้นอีก
เธอเคยสรรหาวิธีมากมายมาตามหาว่าซีซีอยู่ที่ไหน อย่างเช่นสะกดรอยตามหานฉ่ายหลิง ดักฟังมือถือของเธอ แฮกเข้าคอมพิวเตอร์ของเธอ……วิธีมากมายอาจจะสามารถหาเบาะแสเจอ แต่สุดท้ายพอคิดถึงบางจุด เธอก็จำเป็นต้องละทิ้งความคิด
นั่นก็คือชาร์ลี
เด็กผู้ชายที่ห้าปีก่อนถูกอุ้มไปจากข้างกายเธอและถูกเลี้ยงดูอยู่ข้างกายหานฉ่ายหลิง อยู่ในใจของชาร์ลี หานฉ่ายหลิงก็คือแม่ของเขา ล้วนผูกพันมากกว่าคนไหนๆ
ถ้าเธอทำอะไรบุ่มบ่าม สามารถช่วยซีซีกลับมา แต่กลับไม่สามารถรับชาร์ลีกลับมา
ยังอาจจะแทนที่ได้เปรียบกลับกลายเป็นเข้าเนื้อทำให้ชาร์ลีเกลียดเธอ ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็ได้ไม่คุ้มเสียแล้ว
เธอใช้น้ำเย็นล้างหน้าอย่างมั่วซั่ว มองดูตัวเองในกระจก หน้าตาค่อนข้างอิดโรยพร้อมขมวดคิ้วเปิดกระเป๋าเครื่องสำอาง
ยังไม่รอให้ขับรถมาที่บริษัท ตอนที่เธอหยิบมือถือมาตรวจดูข้อมูลจากวีแชท ก็ถูกพาดหัวข่าวของในนั้นดึงดูด——
‘แฉเบื้องหลังความจริงที่ ลี่เฉินซี ประธานคณะกรรมการของบริษัทลี่ซื่อ หัวหน้าของวงการธุรกิจร่วมงานกับจู้สือกรุ๊ป’
ข้างๆยังมีรูปถ่ายของซูย้าวที่ถูกแอบถ่ายตอนที่ไปบริษัทลี่ซื่อเมื่อหลายวันก่อน ส่วนเนื้อหาในนั้นยิ่งทำให้คนช็อกอธิบายอย่างละเอียดที่บริษัทลี่ซื่อร่วมงานกับจู้สือกรุ๊ป แค่เพื่อตบตาคนเพื่อลักลอบทำพฤติกรรมชั่วร้าย แถมยังชี้ให้เห็นว่าบริษัทย่อยสิบกว่าบริษัทในเครือล้วนเกี่ยวโยงกับการฟอกเงิน
พริบตาเดียว มือถือของซูย้าวก็‘ปึก’ตกลงสู่พื้น สมองของเธอสับสนจนว่างเปล่า สิ่งเดียวที่สามารถแน่ใจ นั่นก็คือข่าวที่หลุดออกมาพวกนี้เป็นข่าวปลอม
นี่ถึงเป็นวัตถุประสงค์แท้จริงของหานฉ่ายหลิง แค่ทำลายชื่อเสียงของลี่เฉินซี ทำลายทุกอย่างของเขา แล้วมันมีผลดียังไงกับหานฉ่ายหลิงกันแน่?
