ในห้องรอขึ้นเครื่อง ผู้คนมากมาย และเสียงดัง
ในเสียงรบกวนที่ดัง ความคิดของซูย้าวก็หนัก และเย็นชา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวตรงหน้า ก็เกือบจะหายใจไม่ออกอย่างฉับพลัน
หานต้าเฉิงก็คาดไม่ถึงว่าจะเจอเธอที่นี่ จากความประหลาดใจของก่อนหน้านี้ สีหน้าเหมือนเดิมจนถึงตอนนี้ ในชั่วขณะของปฏิกิริยา เขาก็พูดกับนายท่านหานที่อยู่ข้างๆว่า“คุณลุง ลุงไปนั่งกับชาร์ลีก่อน คุณซูน่าจะมาหาผม ผมพูดคุยกับเธอไม่กี่คำ”
นายท่านหานก็ย่อมไม่มีความคิดเห็นเป็นธรรมดา และก็มองทั้งสองอย่างมึนงง เห็นเพียงหานต้าเฉิงจับมือของซูย้าว แล้วก็ออกไป
เมื่อหาสถานที่ที่ถือได้ว่ายังค่อนข้างเงียบ ชายหนุ่มก็เอียงกายพิงกำแพง หยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋าเสื้อ วางบนริมฝีปากก็จุดไฟ ตามด้วยค่อยๆพ่นควันบุหรี่ออกมา ถึงพูดว่า“เหมือนว่าผมจะเดาเหตุผลที่คุณมาที่นี่ได้ แต่ว่า ซูย้าว คุณโดนหลอกแล้ว”
คำพูดที่เบาๆ คำพูดรวบรัด แต่กลับแทงทะลุแก้วหูของซูย้าว
เธอนิ่งอึ้งอย่างเลื่อนลอย“อะไรนะ?”
โดนหลอกอะไร?!
หานต้าเฉิงขมวดคิ้ว คาบบุหรี่ไว้ปากแล้วมองเธอผ่านควัน“หานฉ่ายหลิงบอกกับคุณหรือเปล่าว่า ชาร์ลีเป็นเด็กที่โดนอุ้มไปในปีนั้น ดังนั้นคุณถึงได้โดนเธอหลอกใช้อย่างตายใจขนาดนี้?”
เขาก็รู้ด้วยเหรอ?!
หลังจากประหลาดใจชั่วครู่ สีหน้าของซูย้าวแวบวับด้วยความซับซ้อน โดยหลักๆแล้วเธอก็คาดเดาได้ตั้งนาน ปีนั้นหานฉ่ายหลิงมอบหมายให้คนอื่นอุ้มเด็กไป คงจะไม่มีทางฝากฝังคนอื่นอย่างแน่นอน น่าจะเป็นคนที่ใกล้ชิดที่สุด และก็น่าเชื่อถือที่สุด
ถ้าอย่างนั้น คนคนนี้ก็เป็นเพียงหานต้าเฉิงคนเดียว
ชายคนนั้นสูดหายใจเข้าลึกๆ มองดูสีหน้าที่ซีดเซียวของเธอ ก็เกิดความรู้สึกอ่อนโยนต่อผู้หญิงเล็กน้อย ถึงพูดว่า“คุณโดนเธอหลอกแล้ว ชาร์ลีเป็นเด็กที่หานฉ่ายหลิงคลอดในปีนั้น สำหรับพ่อของเด็กเป็นใคร ผมก็ไม่รู้ เธอก็ไม่เคยพูดมาก่อน”
“อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ลี่เฉินซี ไม่งั้น ด้วยนิสัยของเธอ ยังจะไม่ให้คุณชายลี่รับผิดชอบเหรอ?”
เขาส่ายหน้า และก็ถอนหายใจ “และลูกของคุณที่โดนอุ้มไป ผมเป็นคนอุ้มไปเอง หานฉ่ายหลิงไม่แม้แต่จะมอง ก็ให้ผมจัดการได้ตามใจชอบ”
ซูย้าวตกใจอย่างฉับพลัน และวินาทีต่อมา อารมณ์โกรธของคนทั้งคนก็มากขึ้นโดยทันที และพุ่งเข้าไปคว้าคอเสื้อของชายคนนั้นไว้โดยที่ไม่ลังเลแม้แต่น้อย “คุณอุ้มลูกชายของฉันไปเหรอ? แล้วเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน?”
หานต้าเฉิงไม่สนใจต่อความโกรธของเธอ เห็นได้ชัดว่าในความคาดหวัง เขาเพียงแค่ดึงมือของหญิงสาวออกอย่างใจเย็น “คุณใจเย็นก่อน ปีนั้นผมรู้ว่าผมทำเรื่องราวที่ผิดไปมากมาย และก็ทำร้ายคุณ ตอนนี้ไม่ใช่แค่‘ขอโทษ’คำเดียวก็จะจัดการเรื่องได้ แต่ว่าซูย้าว คุณไม่ควรเชื่อคำพูดของหานฉ่ายหลิงจริงๆ!”
“เด็กคนนั้นในปีนั้น ความหมายของเธอคือให้ผมฆ่าให้ตาย แต่ว่าเด็กเล็กขนาดนั้น ผมจะทำลงคอได้อย่างไร? ผมส่งไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และยังขอให้คณบดีหาครอบครัวที่ดีให้”
ขณะที่พูด เขาก็ลูบคลำที่กระเป๋าเสื้อ ในที่สุดหากระดาษแผ่นหนึ่งเจอ และหยิบปากกาเขียนตัวหนังสือลงไปไม่กี่คำ แล้วมอบให้ซูย้าว
“นี่เป็นชื่อและที่อยู่ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในปีนั้น คุณไปหาดูเถอะ! บางทีอาจจะสอบถามข่าวคราวได้”
หลังจากพูดเสร็จ ชายคนนั้นก็ดับบุหรี่ในมือ และเอียงตัวต้องการจะเดินไป แต่เดินได้สองก้าว ก็หยุดลงอีก
เขาหันกลับมามองซูย้าว“ตอนนี้พูดสิ่งเหล่านี้กับคุณ ดูเหมือนจะสายไปแล้ว แต่เรื่องทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับคุณลุงและชาร์ลี พวกเขาจะไปใช้ชีวิตที่นครนิวยอร์ก ก็ปล่อยให้พวกเขาไปเถอะ! ผมจะอยู่ต่อ หลังจากนี้ไปคุณมีอะไรที่ต้องการให้ผมทำ ก็ติดต่อผมได้ตลอดเวลา!”
ก็ถือว่าเป็นการชดเชยความผิดที่ตัวเองได้ทำลงไปในปีนั้น แม้ว่าจะรู้ว่าแก้ไขไม่ได้แล้ว แต่ว่าอุปสรรคของความรู้สึกผิดชอบชั่วดีนี้ ก็ยังไม่สามารถก้าวข้ามไปได้
หานต้าเฉิงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เด็กคนนั้น ช่วงไม่กี่ปีมานี้ฉันก็แอบตามหาและสอบถาม ดูเหมือนว่าจะโดนคนรับไปเลี้ยงดูแล้ว ชีวิตก็ยังได้ว่าพอไปได้ รายละเอียดเป็นอย่างไร ฉันก็ไม่รู้”
หลังจากที่เขาพูดจบ ก็จากไป
ซูย้าวยืนเหม่อลอยอยู่ที่เดิม รู้สึกเพียงว่าหัวใจดวงหนึ่ง เหมือนกับว่าโดนอะไรจับไว้ แล้วขยี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
มองดูหานต้าเฉิงที่ค่อยๆเดินออกไปไกล ในที่สุดก็หายไปในกลุ่มฝูงชน เธอสามารถพูดอะไรได้?
มองดูภาพที่นายท่านหานอุ้มเด็กน้อยชาร์ลีไว้อยู่ไม่ไกล ความสัมพันธ์ที่มีความสุขระหว่างปู่หลาน แล้วเธอจะสามารถทำอะไรได้?
ตอนแรกคิดว่าชาร์ลีเป็นเด็กที่โดนคนอุ้มไปในปีนั้น เธอคิดถึงรอคอยลูกชายมาห้าปี แม้ว่าจะรู้ว่าเป็นเจตนาที่ไม่ดีของหานฉ่ายหลิง แต่เพื่อลูกแล้ว สุดท้ายเธอก็ทุ่มสุดตัว
แต่ผลที่ได้ล่ะ?
หลอกลวงทั้งเพ!
เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง จนถึงตอนนี้ยังโดนทิ้งไว้ที่อื่น
และที่สำคัญที่สุด เธอทำงานโดยเปล่าประโยชน์มาตลอด เกือบจะติดคุก แล้วทานยาต้องห้ามแบบนั้น ไปจนถึง…..
เธอไม่สามารถคิดเรื่องนี้ต่อไปได้แล้ว ในหัวสมองก็มีมรสุมโหมกระหน่ำ แม้แต่อารมณ์ก็เริ่มไม่คงที่ และช้าๆ ก้นบึ้งหัวใจก็เหมือนมีอะไรมาเปิดออก กลืนกินทุกหยาดเลือด และทุกเซลล์ในตัวเธออย่างบ้าคลั่ง
ความรู้สึกแบบนี้ เป็นไปได้ว่า…..
ร่างกายของซูย้าวโอนเอนโซเซ ทรงตัวไม่อยู่เล็กน้อย เธอฝืนจับกำแพงไว้ และเดินโซเซไปข้างนอกทีละก้าว
ในที่สุด ก็หาสถานที่หลีกเลี่ยงผู้คน เปิดกระเป๋าออกอย่างลุกลนรีบร้อน มองดูขวดยาสีขาวเล็กๆขวดนั้น แขนที่สั่นเทาราวกับตะแกรง จิตใจหักห้ามเธอ แต่ปฏิกิริยาต่างๆในร่างกาย ก็ทำให้เธอไม่สามารถที่จะต่อต้านได้!
สุดท้าย เธอก็ยังทานลงไปหนึ่งเม็ด
ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ดี ทั้งๆที่รู้ทำแบบนี้ผิด
แต่มนุษย์ ยิ่งรู้ทุกอย่างมากเท่าไหร่ กลับยิ่งอยากปกปิดอำพรางความจริงมากเท่านั้น หลอกตัวเองและผู้อื่น
นี่เป็นนิสัย หรือว่าเพื่อการหลบหนี?
ซูย้าวไม่อยากคิดเรื่องนี้อีกต่อไป เรื่องของลูกเรื่องเดียว ก็ยุ่งวุ่นวายไปทั้งใจของเธอ ความรู้สึกของคนทั้งคนก็ยุ่งเหยิงไปหมด เธอตัวคนเดียว ก็ไม่ได้เรียกแท็กซี่ เพียงแค่ออกจากสนามบินทีละก้าว และเดินบนถนนอย่างตามอำเภอใจ
ก็ไม่รู้ว่าเดินมานานแค่ไหนแล้ว รู้สึกเพียงว่าขาทั้งสองค่อนข้างปวดเมื่อยแล้ว ถึงได้ค่อยๆระงับความคิดที่ปะปนกันไปหมด อยากจะเรียกรถแท็กซี่ แต่โทรศัพท์กลับดังขึ้น
เป็นโทรศัพท์จากลี่เฉินซี เธอไม่มีอารมณ์จะรับสายในตอนนี้
ถ้าหากเป็นของคนอื่น เธอก็อาจจะวางสาย หรือพูดรวบรัดเป็นพิธีไปแล้ววางสาย
แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เธอคาดคิดไม่ถึง คือเบอร์โทรที่ยาวเหยียดต่อเนื่องกัน มองแวบเดียวก็คือเป็นการโทรระหว่างประเทศ ในใจก็คาดเดาอะไรได้ รับสายโดยไม่รู้ตัว แน่นอนว่า เสียงที่ทุ้มต่ำของผู้ชายฝั่งนั่น พูดสำเนียงอังกฤษแท้ๆ เข้าสู่หู
“ซูย้าว ช่วงนี้สบายดีมั้ย?”
คำพูดเดียว หัวใจของซูย้าวก็จุกไปจนถึงลำคอ เป็นJock
เขาไม่ค่อยเป็นคนเริ่มติดต่อกับลูกน้องก่อน ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นลูกน้องที่กำลังจะลาออกอย่างซูย้าวแบบนี้!
เธอฝืนความคิดที่สับสน ตอบด้วยน้ำเสียงเบาที่แกล้งทำเป็นว่าไม่เป็นอะไร“ยังพอไปได้ ทำไมถึงได้หาโทรหาฉันได้ละคะ?”
“เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ในฐานะเจ้านาย ผมไม่ควรติดต่อกับคุณหน่อยเหรอ?” น้ำเสียงของJockไม่หนักแน่น ทุ้มต่ำ และแหบแห้งเล็กน้อย
ไม่รู้สึกถึงความผิดปกติใดๆ และแม้แต่ร่องรอยของอารมณ์ก็ยังไม่ปรากฏหรือแสดงออกมา
ซูย้าวขมวดคิ้ว สำบัดสำนวนขึ้นมา“สำหรับเรื่องราวเหล่านี้ที่เกิดขึ้นกับจู้สือกรุ๊ปภายในประเทศ ฉันขอแสดงความขอโทษเป็นอย่างยิ่ง รายละเอียด ฉันจะส่งไปทางอีเมล อธิบายให้กับคุณและกรรมการทุกท่าน…..”
โดยไม่ปล่อยให้เธอพูดต่อไป ชายคนนั้นก็ตัดบทว่า“อธิบายก็ไม่ต้องแล้ว ผมรู้ว่า เรื่องราวมากมายไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ คุณตกเป็นเหยื่อ ไม่ใช่เหรอ?”
หลังจากชะงักไปชั่วครู่ ชายคนนั้นก็พูดอีกว่า“แต่ว่ามีหนึ่งอย่าง ดูเหมือนว่าคุณต้องอธิบายให้ผมฟังจริงๆ”
หัวใจของซูย้าวก็หวาดหวั่น และนิ้วมือที่ถือโทรศัพท์แน่นขึ้นอย่างไม่หยุด“คุณหมายถึง….”
“ข้อมูลเกี่ยวกับจู้สือกรุ๊ปที่ถูกเปิดเผยในโลกภายนอกเหล่านั้น และยังมีและแฮ็กเกอร์ลึกลับที่เจาะระบบเครือข่ายหลักของจู้สือกรุ๊ป คุณสามารถช่วยผมหาตัวคนคนนี้ได้มั้ย?”
เห็นได้ชัดมาก Jockมีความอยากรู้อยากเห็น กับการมีอยู่ของคนคนนี้มาก และก็สนใจเป็นอย่างมาก
ต้องรู้ว่า ความปลอดภัยของระบบเว็บไซต์ทางการของจู้สือกรุ๊ปนั้น ค่อนข้างสูง มีแฮ็กเกอร์มากมายที่อยากจะแฮ็ก ก็เพียงแค่ไร้ประโยชน์ และคนคนนี้ โดยไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรทั้งนั้น สามารถทำลายระบบได้อย่างง่ายดาย แฮ็กเข้าเครือข่ายหลัก ยังถอดรหัสขโมยข้อมูลที่เกี่ยวข้องมากมาย และเปิดเผยต่อสาธารณะ
วิธีการแบบนี้ สำหรับในระดับหนึ่งที่ใหญ่มากมากมาพูด ทำให้Jockโกรธมากแล้ว
สภาพจิตใจของซูย้าวตึงเครียด และรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว“คุณก็น่าจะรู้ว่า จำนวนประชากรของในประเทศมีมากมาย สามารถพูดได้ว่าทุกคนอาจจะมีความสามารถพิเศษ และแฮกเกอร์เทคโนโลยีแบบนี้ ก็ไม่สามารถเปิดเผยได้ อยากจะหาตัวของคนคนนี้ กลัวว่าจะยากมาก ฉันทำไม่ได้ค่ะ”
