เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ – ตอนที่ 530 สะเทือนใจจริงๆ

ซูย้าวยืนอยู่ที่ประตูห้อง อารมณ์ที่ซับซ้อนซึ่งเดิมพลุ่งพล่านอยู่ในห้อง แต่ทันทีที่เปิดประตู หัวใจของเธอก็จมลง

เธอเคยจินตนาการนับครั้งไม่ถ้วนถึงภาพที่เจิ้งเอ๋อฟื้นขึ้นมาและกลับมาแข็งแรง น่ารักและร่าเริงเหมือนดังเดิม

แต่ว่าเมื่อวันนี้มาถึงจริงๆ เธอกลับพบว่าตนเองมือไม้อ่อนไปหมด

ในความทรงจำของเธอมีแต่เจิ้งเอ๋อที่ยังเป็นเด็ก ใบหน้าขาวเล็กๆ นอนอยู่ในอ้อมกอดเธอ หัวเราะร่าและแสนซน มือจับเสื้อเธอแน่นและฝังหน้าลงที่ผมของเธอ ในบางครั้ง หัวเล็กๆ ก็ซุกอยู่ในอ้อมแขนของเธอและก้มหน้าลง…

แต่ว่า ตอนนี้ลูกอายุแปดขวบแล้ว โตแล้ว

เธอจากมาตอนเขาอายุห้าขวบ ในความทรงจำส่วนใหญ่ของเขา แม่คนนี้ไม่เคยโผล่มาและมีตัวตนมาก่อน

ก่อนหน้านี้ตอนที่เจิ้งเอ๋อยังสลบอยู่ เธอเจอลูกและมีแต่เธอที่พูดอยู่คนเดียว เธอพูดสิ่งต่างๆ นานาที่อยู่ในใจ แต่ตอนนี้ ลูกฟื้นแล้วและมีสติเหมือนเดิม เธอควรจะพูดอะไร? หรือทำอะไร?

ซูย้าวรู้สึกขัดแย้งและลังเล

และสิ่งที่ทำให้เธอรับไม่ได้มากที่สุดก็คือทุกอย่างในห้อง

ห้องที่เคยดูเรียบร้อยและเป็นระเบียบตอนนี้กลับรกไปหมด พื้นห้องเต็มไปด้วยสิ่งของที่ลี่เจิ้งขว้างทิ้ง แจกันแตกเกลื่อนพื้น ถ้วย ชั้นหนังสือ ปากกา…

แม้แต่คอมพิวเตอร์เครื่องโปรดของเขาในอดีตก็ยังถูกเขาทุบและทำให้ยุ่งเหยิงในเวลานี้

ส่วนลี่เจิ้งกำลังนั่งรถเข็นไฟฟ้าอยู่กลางห้อง เขาหันหลังกลับเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ทันทีที่เขาเห็นซูย้าว เขาก็ตกตะลึงเช่นกัน

แต่ความรู้สึกบนใบหน้าของเจิ้งเอ๋อนั้นอยู่ได้ไม่นาน ทันใดนั้นก็หายไป และภาพลวงตาก็ปรากฏ ความโกรธ ความเจ็บปวด และแม้กระทั่งการตำหนิ เขาไม่ได้มองที่ซูย้าวแต่พูดด้วยความโกรธ “ออกไป คุณออกไปซะ!”

“ใครให้คุณเข้ามา? คุณมาเยาะเย้ยผมงั้นเหรอ? ผมไม่เอา ซูย้าวออกไป! ออกไปเดี๋ยวนี้!”

เสียงคำรามของลี่เจิ้งไม่ดัง แต่เสียงของเขาชัดเจน เขาใช้แรงจนเกือบหมดแรง หลังจากคำราม ร่างกายของเขาก็สั่นเล็กน้อยด้วยความโกรธ

ซูย้าวยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงง สายตาของเธอจ้องมองลูกชายของเธอที่อยู่ไม่ไกล เลือดบนใบหน้าของเธอก็จางหายไปทันที ริมฝีปากแตกของเธอขยับ และเธอไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับเธอ ลี่เฉินซีเดินตรงไปข้างหลัง ดวงตาบูดบึ้งของเขากวาดไปทั่วห้อง และจากนั้นความโกรธเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา “ลี่เจิ้ง พ่อบอกแล้วใช่ไหม ถ้าหาเรื่องอีกจะเป็นยังไง?”

ขณะพูด เขาเอื้อมมือไปจับซูย้าว โบกมือให้เธอออกไปก่อน แล้วกระซิบ “ไม่มีอะไร ลูกใช้อารมณ์ ฉันจะเข้าไปคุยกับเขา เธอกลับไปพักก่อนเถอะ”

ซูย้าวไม่ขยับและไม่ไปไหน เธอยืนอยู่ตรงนั้นและมองดูคนตัวเล็กๆ ที่อยู่บนเก้าอี้ไฟฟ้า และขอบตาแดงรื้น “ทำไมเจิ้งเอ๋อต้องนั่งรถเข็นคะ?”

เสียงของเธอสั่นและละล่ำละลักแทบไม่น่าเชื่อ

ลี่เฉินซีรีบพูดขึ้น “ไม่มีอะไร กล้ามเนื้อขาของเขายังฟื้นฟูไม่เต็มที่ในช่วงนี้ ไม่เป็นไรหรอก”

พูดแบบนี้เธอจึงวางใจแล้วเธอก็จับแขนชายคนนั้นแล้วลืมตาขึ้น “ให้ฉันคุยกับลูกสักนิด ฉันอยากคุยกับเจิ้งเอ๋อเพียงลำพัง”

คิ้วที่สวยงามของลี่เฉินซีย่นทันที เขาเหลือบมองลี่เจิ้งและหลังจากจ้องมองอย่างเย็นชาแล้วเขาก็ยังคงกังวลเล็กน้อยและต้องการปฏิเสธ ซูย้าวมองผ่านสายตาของเขาและเป็นฝ่ายพูดก่อน “ฉันเป็นแม่ของเจิ้งเอ๋อ เด็กคนนี้ ฉันติดค้างเขามาห้าปี ไม่ว่าตอนนี้จะทำอะไร พูดอะไร ฉันก็ไม่สน”

“เฉินซี ถ้าไม่อยากแย่งลูกไปกับฉัน ก็ต้องให้เวลาฉันกับลูกบ้างไม่ช้าก็เร็ว ให้เราได้คุยกัน ไม่ใช่เหรอ?”

นั่นคือจุดจบของคำพูดของเธอ แม้ว่าลี่เฉินซีอยากจะหยุดมัน แต่เขาไม่สามารถทำได้

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และในที่สุดก็เดินไปที่ด้านข้างของลี่เจิ้งลดเสียงของเขาลงในขณะที่เขาก้มลง “เด็กดื้อ พ่อเตือนแล้วนะ เธอเป็นแม่ของลูก ไม่ว่าลูกจะไม่พอใจแค่ไหน ก็ลงที่พ่อ แม่ไม่เกี่ยว!”

ลี่เจิ้งไม่ได้สนใจแม้แต่จะมองเขา แต่มองออกไปอย่างเย็นชาและปฏิเสธที่จะตอบ

ลี่เฉินซียืดตัวขึ้นแล้วยื่นมือออกและลูบหัวเด็กเล็กน้อย จากนั้นจึงหันไปมองที่ซูย้าว “ลูกอาจจะ…อารมณ์เด็กๆ เธออย่าใส่ใจ ฉันจะออกไปรอข้างนอก มีอะไรก็เรียกฉัน”

เธอพยักหน้า รอจนลี่เฉินซีออกไปจากห้อง ซูย้าวเดินไปปิดประตูห้องแล้วไม่รีบร้อนที่จะพูดอะไร เธอเพียงแค่ก้มลงแล้วเริ่มทำความสะอาดสิ่งสกปรกและเลอะเทอะไปทั่ว ทีละชั้น

เธอเก็บของทีละชิ้นวางเป็นระเบียบและเหลือเพียงเศษของที่แตกและเสียอยู่บนพื้น อีกเดี๋ยวให้แม่บ้านมาทำความสะอาดก็เรียบร้อย

ลี่เจิ้งไม่มองเธอ เมื่อเห็นเธอเอาแต่ทำความสะอาดไม่หยุดจึงพูดขึ้นอย่างรำคาญ “คุณไม่ต้องมาทำอะไรแบนี้ แสดงต่อหน้าผมพอรึยัง? ไม่รู้สึกว่ามันสายไปหน่อยเหรอ?”

ซูย้าวที่หยิบหนังสือหยุดลงโดยไม่ลืมตาขึ้น ใบหน้าที่มืดมนของเธอดูเหนื่อยและซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย และแม้แต่เสียงที่พูดก็ยังทื่อมาก “สายไป งั้นเหรอ?”

“ออกไป! ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ!” ลี่เจิ้งหมุนรถเข็นไฟฟ้าไปที่ริมหน้าต่างทันที “พายัยเด็กนั่นที่คุณคลอดออกมาไปด้วย! ผมเห็นแล้วรำคาญ!”

ใบหน้าที่แข็งทื่อของซูย้าวเกือบจะทรุดลง ทนความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในหัวใจและค่อยๆ ลุกขึ้นยืนโดยหันหน้าไปทางลูก “ซีซี เป็นน้องสาวแท้ๆ ของลูก…”

“น้องสาวแท้ๆ?” ลี่เจิ้งหัวเราะเย็นออกมาทันที “เป็นน้องสาวแท้ๆ ไม่ผิด แต่ที่มากกว่าฉัน เธอเป็นคนที่คุณเลี้ยงไว้ข้างกาย เป็นลูกที่คุณมอบความรักของแม่ให้มาห้าปี!”

ลี่เจิ้งจับเบาะแขนรถเข็นด้วยนิ้วของเขาและกัดฟัน “ซูย้าว ผมคิดไม่ออกจริงๆ ว่าคุณคิดอะไรอยู่กันแน่? คุณให้กำเนิดผม แล้วก็ทิ้งผม ทิ้งผมกับพ่อไปคนเดียว ผมกับพ่อปรับและใช้ชีวิตโดยไม่มีคุณ แล้วจู่ ๆ คุณก็กลับมา!”

“แถมยังพายัยเด็กนั่นมาด้วย คุณเคยคิดบ้างไหม ว่าคุณให้กำเนิดมาเหมือนกัน เวลาที่คุณให้ความรักของแม่กับเด็กนั่น คุณเคยคิดถึงผมบ้างไหม? คุณเคยคิดถึงลูกอีกคนที่คุณให้กำเนิดมาบ้างไหม?”

เด็กถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทีละคำ เจาะแก้วหูของซูย้าว

เหมือนกับดาบแสงเยือกเย็น มันแทงทะลุหัวใจของเธอจนพรุน!

เธอหลับตาลงอย่างขมขื่น น้ำตาก็ไหล พยายามควบคุมอารมณ์อยู่นาน แต่เมื่อมองดูลูกชาย เธอก็พูดประโยคเดียวได้ในที่สุด “ขอโทษ ขอโทษ เป็นความผิดแม่เอง…”

เด็กน้อยนั้นยังเด็ก ในโลกของเขาต้องการทั้งพ่อและแม่ อีกทั้งยังต้องการครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อม ในความทรงจำวัยเด็กของเขา การจากไปของซูย้าว มันทำให้ครอบครัวต้องแตกสลาย

เขายังไม่เข้าใจความคิดและความตั้งใจดั้งเดิมของซูย้าว โลกของผู้ใหญ่ ความคับข้องใจ ข้อพิพาท และอุบายอยู่เหนือจินตนาการของเด็ก ๆ และไม่สามารถจะไปตำหนิเขาได้

ซูย้าวเองก็ไม่ต้องการจะอธิบายอะไรมากมายแบบนั้นให้เด็กฟัง สิ่งเดียวที่เธออยากทำคือขอโทษ

“แม่รู้ว่าลูกเกลียดแม่ และโทษแม่ เจิ้งเอ๋อ แม่พูดมากกว่านี้ ก็ไม่อาจจะเปลี่ยนใจให้ลูกยกโทษได้ในทันใด แต่แม่ขอลูกข้อเดียว เกลียดแม่ก็ได้ แต่อย่าทำร้ายตัวเอง”

ซูย้าวยังคงจ้องมองที่แขนของเด็กบนที่วางแขนของเก้าอี้รถเข็น มีรอยขีดข่วนเป็นจุด ๆ สีแดงสด ซึ่งน่าจะเกิดรอยขีดข่วนโดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อมีบางอย่างหล่นลงมา

เธออยากที่จะเดินเข้าไปแล้วลูบแก้มของลูกชายเบาๆ มาก กอดลูกชายของเธอเบาๆ ไว้ในอ้อมกอด แล้วจะเข้าไปเช็ดและทำแผลให้มือเล็กๆ ของเขา

แต่เมื่อซูย้าวเดินไปและยื่นมือออกมา ก็ต้องหยุดเมื่อสัมผัสแววตาที่ขุ่นเคืองของเด็ก

แขนของเธอค้างในอากาศและชะงักไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ล้มลงข้าง ๆ ของเขาอย่างอ่อนแรง เธอลดตาลงเพื่อมองดูเด็ก “ลูกเป็นลูกคนแรกของแม่ ตอนนั้น ตอนที่มีลูก แม่…”

เธอพูดไม่ออก สำลักอยู่ครู่หนึ่ง และใช้เวลานานในการควบคุมมัน “ตอนนั้นแม่ไม่ค่อยแข็งแรง ลูกก็อาจจะรู้ ตอนนั้นแม่เป็นใบ้ หลายคนแนะนำว่าแม่ไม่ควรมีลูก แต่แม่ยืนยัน ลูกของแม่จะต้องแข็งแรง จะต้องดีที่สุด สุดท้าย หลังลูกเกิด…”

ลี่เจิ้งขัดจังหวะโดยไม่ปล่อยให้เธอได้พูดต่อเลย “พอแล้ว พูดเรื่องพวกนี้จะมีประโยชน์อะไร? พูดเรื่องพวกนี้แล้วมันแก้ไขความจริงที่ว่าคุณทิ้งผมไปเมื่อห้าปีก่อนได้รึไง? พูดเรื่องพวกนี้แล้วมันชดเชยเรื่องที่คุณเลือกจะทอดทิ้งไปงั้นเหรอ?”

ฉลาดและมีวาทศิลป์จริงๆ!

ทุกคำพูดเปรียบเสมือนดาบคมที่กระแทกเข้าที่หัวใจของซูย้าว