ภายในห้องที่มืดมน มีแค่ไฟกลางคืนอ่อนๆ ภายใต้การล้อมรอบของแสงอันมัวหมอง ส่องลงมาที่สองคน ระยะที่ใกล้ตัว การประสานกันของลมหายใจ ใบหน้าหมดความสนใจของซูย้าวตกเข้าในตาของเขา
แววตาของลี่เฉินซีมืดครึ้มลงทันที ยกมือชูแก้มของเธอขึ้นมา “มีเรื่องไม่สบายใจเหรอ”
เขาขยับตัว ยกมือขึ้นปล่อยเธอออก แกะกระดุมเสื้อสูทออก ถอดไปด้วยพูดไปด้วยว่า “ลองพูดให้ผมฟังสิ ผมช่วยจัดการให้คุณ”
คำพูดเหมือนยังอยู่ติดหับหู ซูย้าวก็อดถอนหายใจออกไม่ไหว มองไปที่เขาอย่างเหนื่อยล้า ขมวดคิ้วขึ้นมา “ไม่มีอะไร”
เธอไม่รู้ควรบอกเรื่องนี้ให้เขายังไงจริงๆ
เตียวเตียวไม่ใช่ลูกในไส้ของเขาสองคน เป็นแค่เด็กที่เธอรับมาเลี้ยงคนหนึ่ง
และก่อนที่จะรับมาเลี้ยง เธอก็ไม่เคยคิดว่าจะกลับมาคบกับลี่เฉินซีอีก เรื่องนี้เธอเป็นคนตัดสินใจเอง
และตอนนี้ก็อาจจะเกิดเรื่องขึ้นเยอะแยะมากมายเพราะเตียวเตียว ตามที่เธอรู้จักเกี่ยวกับเขา เขาน่าจะคิดถึงลี่เจิ้งกับซีซีก่อนเป็นอันดับแรก
ปกป้องลูกของตัวเอง เป็นทางเลือกของคนเป็นพ่อแม่ตามสัญชาตญาณ และเป็นความรับผิดชอบด้วย
ลี่เฉินซีเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง เห็นแก่ความรักความภักดี และมีหลักการของตัวเองมาก
เมื่อถึงเวลาจำเป็น เขาอาจจะสละเตียวเตียวได้จริงๆ ลดระดับลงเลือกสิ่งที่ดีรองลงมาเพื่อปกป้องลูกอีกสองคน
หรือนี่อาจจะเป็นทางเลือกที่ถูกต้อง ไม่มีใครสามารถชี้ความผิดออกมาได้ แต่นี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ซูย้าวอยากได้ที่สุดเช่นกัน
แต่ถ้าเป็นตรงกันข้าม หลังจากลี่เฉินซีรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว ยอมพยายามช่วยเธอปกป้องเตียวเตียวไว้ กลับทำให้Jockฝั่งนั้นเกิดความไม่พอใจและทำอะไรออกมาสักอย่าง จนทำให้ลี่เจิ้งกับซีซีหรือบริษัทลี่ซื่อถูกทำร้ายจริงๆ แล้วเธอควรทำยังไงต่อ
ทีนี้ซูย้าวตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วจริงๆ ขัดแย้ง ขัดแย้งกันสุดๆ
ลี่เฉินซีเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยพิงอยู่ตรงหัวเตียงอันนุ่มนิ่ม เอื้อมมือออกไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ให้เธอคลอเคลียบนแผ่นอกตัวเอง มืออันเรียวยาวดั่งหยกข้างหนึ่งตบแขนของเธอเบาๆ เสียงอันต่ำทุ้มมีความแหบเล็กน้อย “คุณโกหกไม่เก่งเลยนะ รีบบอกผมมาเถอะ ตกลงเกิดอะไรขึ้นแล้ว”
สามารถทำให้ซูย้าวลังเลตัดสินใจไม่ได้สักทีอย่างนี้ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน
และเท่าที่เขารู้ในตอนนี้ เรื่องของจู้สือทางนั้นก็ใกล้สิ้นสุดลงแล้ว เธอไม่ได้มีความเกี่ยวข้องในนั้นด้วย ส่วนทางตำรวจก็แค่เสนอให้เธอเข้ามาเป็นพยานในศาลเมื่อตอนที่จำเป็น เพราะฉะนั้นไม่ใช่เรื่องของจู้สือทางนั้น
ส่วนความสัมพันธ์สำหรับลี่เจิ้งกับเธอในช่วงนี้ก็บรรเทาลงเยอะมากแล้ว ไม่ถึงขั้นแม่ลูกสองคนมีความสุขร่วมสมัครสมาน แต่ก็อยู่ด้วยกันได้ดี ดังนั้นก็ไม่ใช่เรื่องของลูกเช่นกัน
แล้วจะเป็นเรื่องอะไรเหรอ
หรือว่า…
เหมือนเขาคิดอะไรขึ้นมาได้ แววตาอันลึกซึ้งมืดครึ้มลงมาทันที เมื่อก้มหน้าดูเธอ ไม่รอให้เขาพูดอะไร ซูเย้าก็เปิดปาก ฟังเสียงไม่ออกเลยว่ากำลังจะพูดเรื่องอะไร “ไม่มีอะไรจริงๆ ฉันก็แค่…นึกถึงเรื่องอย่างอื่นแล้วเท่านั้นเอง”
“เรื่องอย่างอื่น?” เหมือนเขาได้ยินคำศัพท์ที่ละเอียดอ่อน คิ้วอันดูดีขมวดขึ้นมาเป็นรอยพับที่ชัดเจน “นั่นคือเรื่องอะไร”
ซูย้าวโกหกไม่เก่งเลยจริงๆ ดังนั้นเมื่อคำพูดมาถึงปาก สุดท้ายก็เผยข้อบกพร่องออกมาอยู่ดี
เธอพยายามควบคุมจิตใจวุ่นวายของตัวเองอยู่ อธิบายไปเรื่อยประโยคหนึ่ง “ก็อาการป่วยของฉันไง ไม่รู้เหมือนกันว่าการรักษาในช่วงนี้ตกลงมีผลหรือเปล่า…”
ลี่เฉินซีเอื้อมมือออกไปยกหน้าน้อยๆ ของเธอขึ้นมา “ถ้าไม่มีผล ทำไมอาการช่วงนี้ของคุณถึงดีขนาดนี้ล่ะ”
“เหรอ” เธอถามกลับ
ผู้ชายยิ้ม โน้มตัวจูบเธอเบาๆ
แค่การกระทำง่ายๆ สั้นๆ ไม่ได้มีการกระทำที่เกินเลย ผ่านไปสักครู่ก็ปล่อยเธอออกแล้ว “รู้สึกว่าวันนี้คุณเหนื่อยมาก ผมกอดคุณนอนเถอะนะ!”
เธอพยักหน้า เปลี่ยนเป็นท่าที่สบายกว่าในอ้อมกอดของเขา ขณะที่กำลังจะหลับตาลง จู่ๆ ก็รู้สึกได้อะไรบางอย่าง เอามือน้อยผลักเขา “คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำเถอะ”
ผู้ชายอ้าปากเล็กน้อย ก้มหน้าจูบที่หน้าผากของเธอกี่ที เสียงต่ำทุ้มดั่งแม่เหล็ก “ได้”
เมื่อลี่เฉินซีลุกขึ้นมาก็ได้ห่มผ้าห่มให้เธอ กลัวจะทำเธอตื่น ตั้งใจก้าวเท้าให้เบา ยกมือแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตไปด้วย เดินไปที่ห้องอาบน้ำไปด้วย
มือถือในกระเป๋ากางเกงอยู่ๆ ก็สั่นขึ้นมา เขาควักออกมาดูแวบหนึ่งอย่างตามอารมณ์ ข้อความที่หวางอี้ส่งมาเข้าใจง่ายดี “ประธานลี่ เรื่องนั้นเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว”
เขาแค่เหลือบมองแวบเดียว ใบหน้าอันเย็นชาเกิดความวุ่นวายขึ้นมา ดวงตาเหน็บหนาวอันลึกซึ้งมืดครึ้มลงมา ความลึกซึ้งเล็กน้อยหายไปในพริบตา สุดท้ายกลายเป็นสูญหายทั้งหมดไม่รู้หายไปไหน
วันถัดมา ยามเช้า
เมื่อซูย้าวลงไปชั้นล่าง เห็นโรงอาหารชั้นล่าง บนโต๊ะทานข้าวยาว ผู้ชายพาลูกๆ ทานข้าวอยู่ เสียงหัวเราะพูดคุยกันดังมาเรื่อยๆ
เห็นเธอลงมาชั้นล่าง ซีซีเร่งให้เธอมา “แม่รีบมากินข้าวได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเจ้าท้องจะหิวนะ!”
เตียวเตียวก็พูดเช่นกัน “คุณน้าอยากกินอะไร ผมช่วยเอาให้คุณน้า!”
เธอยิ้มและเดินไปลูบหัวน้อยๆ ของลูกๆ เบาๆ ข้าวหนึ่งมื้อ เด็กๆ กินได้อร่อยมาก เธอกลับกินจนเละเทะไปหมด
จนถึงส่งลูกไปแล้วทุกคน ลี่เจิ้งกลับไปตรวจอาการอีกครั้งที่โรงพยาบาล ดังนั้นไปได้เช้ามาก บริษัทของลี่เฉินซียังมีเรื่องอยู่ จึงออกไปอย่างรีบร้อนแล้ว
เมื่อเหลือแค่เธอคนเดียว การปลอมตัวและความพยายามทั้งหมดเหมือนเมืองที่พังทลาย ทุกอย่างดินพังถล่ม กระเบื้องแตกหักในชั่วขณะ
เธอไม่ทันคิดเรื่องอย่างอื่น รีบเก็บของนิดหน่อย เปลี่ยนเสื้อเสร็จก็ขับรถออกจากบ้านแล้ว
ตลอดทางกลัวจะมีคนแอบตามหลังหรือลอบติดตามมา เพราะฉะนั้นเธอระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ แน่ใจให้ดีแล้วว่าข้างหลังไม่มีรถยนต์แปลกๆ อะไรจริงๆ จึงขับรถเข้าไปในสถานีตำรวจอย่างระมัดระวัง
รถยนต์จอดลงมาที่ข้างทาง เธอกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ จู่ๆ มือถือกลับดังขึ้นมาแล้ว
เป็นเบอร์โทรที่ไม่ได้บันทึกชื่อไว้ ตัวเลขหนึ่งแถวกระโดดวิบวับในนั้นไม่หยุด
เธอลังเลได้สักพัก แต่ก็รู้สึกอยากรู้อยู่ดี จึงรับสายขึ้นมา
รับสายขึ้นมาปุ๊บ ภาษาอังกฤษที่ไหลลื่นของผู้ชายฝั่งนั้นก็ดังเข้ามาในหู “คุณซู ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม ทางเลือกนี้ของคุณไม่ดีเลยนะ”
ซูย้าวอึ้งอย่างกะทันหัน ท่าที่กำลังจะลงรถก็นิ่งอยู่กับที่ทั้งตัว
วินาทีต่อมา ใบหน้านิ่งของเธอหันไปดูที่ข้างๆ กวาดสายตาดูรถยนต์ทุกคันที่อยู่แถวนี้ ข้างทางมีรถจอดอยู่หลายคันก็จริง แต่ดูแล้วรู้สึกไม่มีอะไรที่แปลกๆ
เธอตะลึงไม่หยุด เสียงของผู้ชายที่อยู่ข้างหูพูดต่อ “คุณอยากแจ้งความให้เรื่องมันจบ แต่ผมขอถามคุณหน่อย ถ้าไปแจ้งความแล้วคุณควรพูดยังไงเหรอ”
“บอกว่าเด็กห้าขวบคนหนึ่งมีเทคนิคในการใช้คอมพิวเตอร์ยอดเยี่ยมมาก ภายใต้การสอนของคุณโม่หว่านหว่านซึ่งเป็นเพื่อนของคุณ ต่อไปมีวันหนึ่งแฮคเข้าไปในระบบเว็บไซต์ของจู้สือกรุ๊ป ขโมยเอกสารลึกลับที่ไม่มีใครรู้ไปเปิดเผยให้สื่อต่างๆ ช่วยขจัดความน่าสงสัยของคุณ ในเวลาเดียวกันก็ทำให้จู้สือตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายอย่างนี้เหรอ”
ชอลพุซพิงอยู่ตรงเบาะหลังรถ ขาเรียวยาวคู่หนึ่งประสานกันอย่างสง่า มือหนึ่งถือมือถือไว้ข้างหู อีกมือหนึ่งถือไอแพดเครื่องหนึ่ง นิ้วมืออันดูดีเลื่อนสิ่งที่อยู่บนหน้าจออย่างตามใจชอบ ยิ้มอ่อนอย่างเนาะเย้ยหายไปในพริบตาบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา
เขาปล่อยไอแพดในมือออกไป คุยกับมือถือต่อว่า “หรือว่าตอนนี้มีคนสืบการกระทำของเด็กคนนี้ออกมาได้ อยากจะแย่งสิทธิ์ดูแลลูกกับคุณเหรอ”
หยุดสักพัก เสียงต่ำทุ้มของเขาพูดต่อว่า “ไม่ว่าจะเป็นอันไหน ก็ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง ผมว่าคุณเลิกคิดเหอะ การที่จะแย่งสิทธิ์ดูแลลูกกับคุณผมไม่ผิดกฎหมายเลย”
“อีกอย่าง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเหมือนคุณก็ไม่มีหลักฐานแน่นอนสามารถพิสูจน์ได้ว่าผมเป็นคนที่Jockส่งมาใช่หรือไม่”
คำพูดสั้นๆ หัวใจอันเหน็บหนาวดวงหนึ่งของซูย้าวเหมือนถูกอะไรบางอย่างบีบไว้แรงๆ ตกลงไปขุมนรกไม่มีที่สิ้นสุดทั้งหมดแล้ว
ที่ชอลพุซพูดก็ไม่ผิด ถึงแม้เขาไม่ใช่คนในประเทศ แต่ในข้อกำหนดของการรับเลี้ยงเด็กก็ไม่ได้ระบุไว้ว่าคนที่รับเลี้ยงต้องเป็นคนในประเทศเท่านั้น
เขาก็มีสิทธิ์ในการรับเลี้ยงเตียวเตียวเช่นกัน ส่วนในเรื่องของการแย่งเด็กกับซูย้าวก็ไม่ได้ทำผิดกฎหมายข้อใด แม้ว่าเธอเข้าไปแจ้งความอย่างกะทันหัน สุดท้ายแล้วก็จะเป็นแค่การเข้าใจผิดกันเท่านั้นเอง
ตรงกันข้าม การกระทำของเธอแหวกหญ้าให้งูตื่น ทำให้กลายเป็นความผิดอย่างยิ่งแล้ว
ซูย้าวพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ หายใจเข้าลึกๆ คำหนึ่ง บังคับให้ตัวเองมีสติไว้ หลังจากผ่านไปสักพัก จึงพูดกับทางมือถือว่า “คุณคงเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
เธอกำลังพูดอยู่ หางตาก็เหลือบมองไปเห็นซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ ข้างสถานีตำรวจ จากนั้นพูดต่อว่า “ฉันก็แค่อยากลงรถไปซื้อน้ำสักขวด แจ้งความอะไร คุณหวาดกลัวเกินไป จนเห็นต้นไม้ใบหญ้าเป็นข้าศึกไปหมดแล้วกระมัง”
ซูย้าวพูดไปก็วางสายลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นเดินตรงไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เลือกน้ำดื่มมาสองขวด หลังจากจ่ายเงินเสร็จเดินออกมาใหม่ รถเก๋งสีเงินเทาที่อยู่ข้างทางคันหนึ่ง จู่ๆ สตาร์ทรถขับผ่านข้างเธอด้วยความเร็วที่สูงมากและจากไป
ความเร็วของรถเร็วจนเธอคาดคิดไม่ถึง พอกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เธอเพิ่งสังเกตเห็นข้างเท้ามีแฟลชไดรฟ์อันหนึ่งที่ไม่รู้ถูกคนโยนมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว
