ซูย้าวมองดูเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆ เธอพยายามคิด แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก และมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คำพูดนี้ติดอยู่ที่มุมปาก อยากจะพูดออกมา แต่เมื่อเห็นแววตาของเด็กน้อยก็ทำใจไม่ได้？
เธออ่อนโยนมีเมตตาขนาดนั้นเลยเหรอ？
คงไม่น่าใช่！
หนึ่งปีกว่าๆมานี้ เธอติดตามอานเจียเย้นไปในหลายๆที่เพื่อที่จะพัฒนาบริษัท เรื่องเลวๆก็ทำมาเยอะ ซึ่งอาจจะพูดได้ว่า เธอไม่นับว่าเป็นคนดี และก็ไม่ได้มีความอดทนอะไร แต่ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเด็กน้อยคนนี้ เธอก็กลับทำใจไม่ได้ครั้งแล้วครั้งเล่า นับวันยิ่งไม่เหมือนตัวเอง？
ซูย้าวพยายามครุ่นคิดแต่ก็คิดไม่ตก ดีที่รถมาถึงโรงแรมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อาตงลงจากรถก่อน จากนั้นก็อ้อมมาเปิดประตูรถให้กับพวกเขาทั้งสอง
เธอก็เหมือนว่ากำลังหาโอกาส รีบจูงเด็กน้อยลงจากรถ แล้วจึงพูดว่า “เดี๋ยวคุณน้าจะพาหนูขึ้นไปนั่งพักก่อนนะคะ แล้วจะติดต่อคุณพ่อหนูให้ ！”
แม้ว่ารูปประโยคจะคล้ายกับประโยคคำถาม แต่ว่าซูย้าวก็ไม่ได้ให้โอกาสเด็กน้อยได้ตอบคำถาม กลับส่งสายตาให้กับอาตงแน่นอนว่าอาตงเข้าใจได้อย่างอัตโนมัติ โน้มตัวลงมาแล้วอุ้มซีซี
เดิมทีซีซีก็เป็นคนกลัวคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายแปลกหน้า จึงพยายามดื้อดึงอยู่ในอ้อมกอดของ อาตงโดยสัญชาตญาณ “แม่ แม่ หนูต้องการแม่！”
เด็กน้อยร้องเสียงดังโวยวาย“แม่อุ้มหนูหน่อย แม่……”
ซูย้าวหันกลับไปมองเด็กน้อยครู่หนึ่ง ขมวดคิ้ว โดยไม่ได้พูดอะไรออกมา และยังคงเดินไปข้างหน้า
อาตงพยายามทำอย่างเต็มความสามารถจึงจะสามารถควบคุมเด็กน้อยได้ อุ้มเธอเดินเข้ามายังห้องโถงของโรงแรม และพักอยู่ภายในห้องรับรอง เมื่อพวกเขาทยอยกันนั่งลง ซีซีก็รีบวิ่งไปข้างๆซูย้าวอย่างรวดเร็ว มือน้อยๆของเธอคว้าแขนของเธอไว้แน่น “แม่ อย่าทอดทิ้งหนู หนูกลัว ……”
ซูย้าวมองลงต่ำพลางถอนหายใจเบาๆ พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำอย่างอดทนว่า“ได้ค่ะ ไม่ทอดทิ้งหนูหรอก ไม่ต้องกลัวนะคะ หนูจะโทรหาคุณพ่อเอง？หรือว่าจะให้คุณน้าเป็นคนโทรคะ？”
แม้ว่าเธอจะถามออกมาแบบนั้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของลี่เฉินซี หากจำเป็นต้องติดต่อจริงๆ คงต้องให้อาตงไปหาข้อมูล
แต่ว่า ซีซีมีไอเดียอย่างเห็นได้ชัด“หนูโทรเองคะ！หนูจำเบอร์ของคุณพ่อได้”
ขณะที่เด็กน้อยกำลังพูดอยู่ ก็ยื่นมือให้กับซูย้าว“แม่คะหนูขอยืมโทรศัพท์หน่อยนะคะ”
น้ำเสียงของเด็กน้อยเกรงใจเล็กน้อย ทั้งยังมองหน้าเธอตาปริบๆ
ซูย้าวจำใจไม่อยากปฏิเสธ แต่เมื่อครุ่นคิดครู่หนึ่งก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างแปลกๆ จึงเหลือบไปมองอาตงอย่างอัตโนมัติ อาตงที่อยู่ข้างๆก็ได้ยื่นโทรศัพท์ให้กับเธอ เธอจึงพูดขึ้นว่า“เด็กน้อย ใช้โทรศัพท์ของคุณลุงก่อนก็แล้วกันนะคะ！”
ซีซีหันไปมองอาตงด้วยความรู้สึกไม่พอใจ และยังคงระแวดระวังตัวรีบเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของซูย้าว ปากจิ้มลิ้มก็บ่นพรึมพรำขึ้นว่า“ไม่เอาค่ะ หนูจะใช้โทรศัพท์ของคุณแม่”
ซูย้าวยกมือขึ้นลูบที่แก้มของเด็กน้อย“เด็กเจ้าเล่ห์ ห้ามเล่นลิ้น ได้ไหมคะ？”
ซีซีพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ซูย้าวจึงยื่นโทรศัพท์ของตนให้กับเธอ
เด็กน้อยรีบกดเบอร์โทรศัพท์อย่างรวดเร็ว หลังจากต่อสายไม่นานคู่สนทนาก็รับสาย เป็นเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่ม “ฮัลโหล สวัสดี ”
“พ่อ หนูเองค่ะ พ่อรีบมานะคะ หนูมีเซอร์ไพรส์จะให้พ่อคะ！หนูอยู่ที่……”ซีซีไม่ทราบที่อยู่ จึงเงยหน้ามองไปยังซูย้าว ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบกลับอาตงที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้นว่า“โรงแรมโฮกริม”
ซีซีกำลังต้องการที่จะพูดตำแหน่งที่อยู่ของตน แต่เมื่อลี่เฉินซีก็ได้ยินเสียงลูกสาวของตนเอง หัวใจของเขาก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม แต่ว่าไม่นาน ก็กดเสียงลงต่ำด้วยความโกรธ “เซอร์ไพรส์？ลี่เจินรอพ่ออยู่ที่นั้นจะไปไหนไหน พ่อก็มีเซอร์ไพรส์เหมือนกัน！”
เมื่อพูดจบ คู่สนทนาก็วางสายลง
ซีซีเบะปากอย่างไม่สามารถคัดค้านได้“ยังไม่ได้บอกที่อยู่ของพ่อเลย……”
ซูย้าวที่อยู่ข้างๆเอามือเท้าคาง หยิบโทรศัพท์มาจากเด็กน้อย“ไม่เป็นไร พ่อของหนูจะต้องตรวจสอบตำแหน่งที่ตั้งได้อย่างแน่นอนเดี๋ยวก็มาค่ะ”
เมื่อพูดเช่นนี้ ก็ดูเหมือนว่าซีซีจะคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงเกิดการตอบสนองอย่างอัตโนมัติ มือข้างหนึ่งจับมือของซูย้าวแน่น“แม่ เดี๋ยวถ้าคุณพ่อมาแล้วดุหนู คุณแม่ต้องปกป้องหนูด้วยนะคะ！”
ซูย้าวขมวดคิ้ว“เขาชอบดุหนูเหรอคะ？”
เด็กน้อยส่ายหน้า“ก็ไม่หรอกค่ะ พ่อเอ็นดูหนูที่สุด อย่างมากก็ดุครู่เดียว ไม่ตีหนูแน่ๆ คุณแม่วางใจเถอะค่ะ！”
ซูย้าวถอนหายใจ เลิกคิ้วพลางมองไปยังอาตงที่อยู่ข้างๆ กดน้ำเสียงลงต่ำพลางพูดขึ้นว่า“คุณไปดูอาเจว๋หน่อยเถอะ เขายังธุระหรือยัง？”
อาตงรีบพูดขึ้นว่า“เมื่อสักครู่นี้อาเจว๋ส่งข้อความมาบอกผมว่าเรื่องธุระทางโน้น จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ กำลังเดินทางมาครับ”
ซูย้าวพยักหน้าเล็กน้อย“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ขึ้นไปด้านบนก่อนเถอะค่ะ！”
อาตงยังคงรู้สึกไม่ค่อยวางใจ“คุณหนู คุณอยู่คนเดียว ได้ใช่ไหมครับ？”
เขากำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่ ซูย้าวรู้ดี เธอทำเพียงยิ้มเล็กน้อย พลางพูดขึ้นประโยคหนึ่งว่า‘ไม่เป็นไร’เมื่ออาตงเห็นสถานการณ์ก็ไม่กล้าที่จะพูดไปมากกว่านี้ จึงลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นไปด้านบน
โซฟาขนาดยาว เหลือเพียงเธอกับซูย้าวสองคน เมื่อมองดูเด็กน้อยที่เซ้าซี้อยู่กับเธอไม่ยอมปล่อย ทำให้เธอปวดหัวไม่หยุดไม่หย่อนจึงคิดว่าในเมื่อไม่มีอะไรให้ทำอยู่แล้วก็คุยเล่นกับเด็กน้อยต่อว่า“เด็กน้อย เล่าเรื่องของคุณแม่หนูให้ฉันฟังหน่อย ได้ไหมคะ？”
ซีซีเขยิบเข้าไปใกล้เธอ ศีรษะน้อยๆของเธอถูกมือของเธอลูบเบาๆ “แม่ของหนูก็คือคุณไงค่ะ คุณยังไม่เข้าใจตัวเองอีกเหรอคะ？”
เมื่อพูดมาเช่นนี้ แล้วยังจะมีเรื่องอะไรน่าคุยอีกล่ะ？
ซูย้าวพูดไม่ออก เธอก้มหน้ามองดูเด็กน้อย เธอไม่เพียงแต่หน้าตาดี การพูดการจาก็คล่องแคล่ว โตขึ้นก็คงจะฉลาดหลักแหลมไม่น้อย？
เธอถอยหายใจอีกครั้งหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า“ถ้างั้นพูดเรื่องพ่อของหนูก็แล้วกันค่ะ！”
“พ่อของหนูเหรอคะ……” ซีซีลากเสียงยาว ศีรษะเอียงเล็กน้อยราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า“พ่อเป็นคนโมโหง่าย ชอบอารมณ์เสียอยู่บ่อยๆลุงหวางก็กลัวคุณพ่อไม่น้อยเลย！คุณพ่อค่อนข้างเข้มงวดกับพี่ใหญ่และพี่รอง แต่สำหรับหนู……ก็ดีขึ้นมาหน่อยค่ะ！”
ดูจากมุมมองของเด็กน้อยคนนี้ที่วิเคราะห์ผู้ใหญ่เชื่อไม่ได้จริงๆ
คิ้วที่สวยงามของซูย้าวขมวดแน่น คุยกับเด็กน้อยสักครู่ ขณะที่พูด จู่ๆสายตาก็เหลือบไปเห็นว่ามีคนสองคนกำลังเข้ามาในห้องโถง
คนที่เดินมาด้านหน้าคือลี่เฉินซี เขาเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วราว รูปร่างสูใหญ่อยู่ในชุดสูทอย่างถูกกาลเทศะ ใบหน้าที่หล่อเหลาเคร่งขรึม บรรยากาศอึมครึมเผยไอพิฆาตออกมาไม่น้อย
ด้านหลังของเขามีชายหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาดีเหมือนกันเดินตามหลังมา ดูแล้วน่าจะเป็นเลขาของเขา
ลี่เฉินซีเดินตรงมายังโซฟา เมื่อซีซีเห็นเขาก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วพุ่งตรงไปหาเขา “พ่อ！”
ชายหนุ่มหยุดชะงัก ก้มหน้ามองไปยังลูกสาวที่เดินเข้ามา สีหน้าเย็นชาด้วยความโกรธ แต่ยังไม่ทันพูดอะไรออกมา ซีซีก็เงยหน้ามองไปที่เขา แล้วพูดขึ้นประโยคหนึ่งว่า“พ่อคะ หนูมีเรื่องเซอร์ไพรส์ค่ะ！”
ขณะที่เด็กน้อยพูด ก็เอียงลำตัวแล้วชี้ไปที่ด้านหลังของเธอ
ลี่เฉินซีก็มองตามนิ้วมือที่ลูกสาวชี้ เหลือบมองแค่ครู่เดียวก็ตะลึงงัน
คิดไม่ถึงเลยว่า วันนี้เพียงวันเดียวจะได้เจอซูย้าวอีกครั้ง
ขณะที่เขากำลังงุนงงอยู่นั้น ซูย้าวก็ลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวเท้าแล้วเดินไปที่เขา พลางยิ้มอ่อนและพูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า “คุณลี่ เจอกันอีกแล้วนะคะ”
นัยน์ตาของลี่เฉินซีขรึมลง ความรู้สึกโกรธก็เริ่มจางหายไป มองไปที่เธอพลางพูดขึ้นประโยคหนึ่งว่า“ใช่ครับ เจอกันอีกแล้วนะครับ！”
ซีซีฟังทั้งสองพูดคุยกันอย่างอึมครึม จึงขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย“อะไรกันคะ？คุณพ่อเคยเจอคุณแม่แล้วเหรอคะ？พวกคุณร้ายจริงๆ ปิดบังหนูไว้คนเดียว！”
ลี่เฉินซีไม่รู้ว่าจะอธิบายให้ลูกสาวฟังอย่างไร จึงคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าลูกสาว และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า“ซีซีเชื่อฟังพ่อนะคะ หนูกลับไปกับลุงหวางก่อน แม่บุญธรรมกับพี่สองร้อนใจมาก ลูกกลับไปก่อนนะ รอให้พ่อกลับไปถึงบ้านก่อนค่อยคุยกันนะคะ”
ซีซีนั้นเป็นเด็กรู้ประสา เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เพียงแต่ว่าเด็กน้อยก็กระซิบที่ข้างหูของลี่เฉินซี ไม่รู้เหมือนกันว่าพูดอะไร เห็นเพียงใบหน้าที่เคยเผยความโกรธออกมาจางหายจนหมดสิ้น กลับกลายเป็นรอยยิ้มอ่อนๆ ยกมือขึ้นแล้วลูบไปที่จมูกน้อยๆของลูกสาว ขณะที่ลุกขึ้นเขาก็ได้ฝากเธอให้กับหวางอี้พากลับบ้าน
หวางอี้พาเด็กน้อยเดินจากไป รูปร่างสูงใหญ่และสายตาที่เย็นชาของเขามองไปยังซูย้าว“ไม่ง่ายเลยที่คุณอานจะช่วยผมตามหาลูกสาว ผมคงจะต้องแสดงความขอบคุณสักหน่อยแล้วล่ะครับ เอาอย่างนี้ไหมครับ ผมขอเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อได้ไหมครับ？”
