ซูย้าวผงะไปด้วยความคิดว่าเขาเข้าใจอะไรผิดและต้องการจะอธิบาย แต่ก็ต้องตกตะลึงกับการเคลื่อนไหวต่อมาของลี่เฉินซี
เขาหยิบเอกสารที่พับออกมาจากกระเป๋าด้านในของชุดสูทแล้ววางไว้ในมือเธอ ซูย้าวเปิดดูอย่างสงสัยและเมื่อเห็นลายมือที่ชัดเจน ทันใดนั้นคิ้วที่ขมวดก็คลี่ออก ดวงตาที่สวยงามของเธอหรี่ลงเล็กน้อยและยิ้ม
ลี่เฉินซีมองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอราวกับจิ้งจอกตัวน้อย และอดหัวเราะไม่ได้เช่นกัน
ซูย้าวพลิกไปเรื่อยๆ และเห็นตัวอักษรที่เขียนไว้อย่างดี รอยยิ้มของเธอก็ยิ่งลึกซึ้งขึ้น
“ใจกว้างขนาดนี้เลย?” ซูย้าวมองดูเขาและเลิกคิ้ว “ฉันควรจะกล่าวขอบคุณคุณสักคำไหมนะ?”
ลี่เฉินซีมองมาที่เธอและขมวดคิ้ว “จะขอบคุณทั้งทีแค่ใช้ปากพูดคงไม่พอ ควรต้องทำให้เห็นด้วย”
เธอทำปากยื่นไปทางเขาแล้วหันกลับไปหาอาตง
ขณะที่ทั้งสองขยับไปด้านข้าง รอยยิ้มบนใบหน้าของซูย้าวที่มีอยู่เพียงไม่นานก็หายไป เปลี่ยนไปเป็นความเฉยเมยเหมือนเดิม เธอมองไปที่อาตงและยื่นเอกสารให้เขา
อาตงรับเอกสารและดูมัน เขาเองก็ตกใจและรีบพูด “คุณหนู โครงการกู่อาน กลับมาเป็นของเราแล้ว?”
ซูย้าวพยักหน้า เธอกวาดสายตามองไปที่ผู้ชายที่อยู่ไม่ไกล สูงและหล่อ ตัวสูงตรงตระหง่าน แม้จะยืนอยู่ข้างถนนก็ดูเหมือนภูมิทัศน์ที่สวยงาม
“นายกับอาเจว๋ไปจัดการเรื่องนี้ที! ทางนั้นยังมีอีกหลายครอบครัวที่ยังไม่ได้รื้อถอน เกลี้ยกล่อมบ้านที่ยังไม่ยอมย้ายให้ย้ายออก” เธออธิบายสั้นๆ สองสามคำ
อาตงพยักหน้ารับ “ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย”
เธอพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ยกมือขึ้นมองดูเวลาบนนาฬิกา แล้วเสริมอีกประโยค “อย่างช้าที่สุดสามวัน ฉันจะต้องเห็นบ้านที่ยังไม่ยอมย้ายย้ายออกไปจากเขตถนนกู่อาน และทีมก่อสร้างเริ่มทำงานในเขตเมืองกู่อาน”
อาตงตะลึงงัน และเขาก็ลังเลมากขึ้นไปอีก
กู่อานมีครอบครัวที่ไม่ยอมย้ายออกอย่างน้อยหลายแสนครัวเรือน ยิ่งกว่านั้นยังมีบ้านตะปูที่ดื้อรั้น หากไม่ได้รับผลประโยชน์มากมายคนเหล่านี้ตกลงจะย้ายได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร!
งานใหญ่ขนาดนี้ อย่าว่าแต่สามวันเลย ต่อให้เป็นสามเดือนก็กลัวว่าจะยากที่จะทำให้เสร็จได้!
อาตงคิดแล้วจึงพูดขึ้นอีก “แล้วค่าชดเชย มันจะ…”
ซูย้าวมองเขาแล้วยิ้มอย่างเย็นชา “ยึดตามที่เคยตกลงกันไว้ ไม่มีการสร้างสถานที่ทดแทน ค่าชดเชยร้อยละยี่สิบ”
“นั่น…” อาตงรู้สึกลำบากใจเป็นที่สุด
ซูย้าวจ้องมาที่เขา “ทำไม่ได้?”
น้ำเสียงที่เบาบางแต่กลับมีความเย็นชาอย่างไม่ต้องสงสัย อาตงเกิดตกใจกลัวและส่ายหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว “ไม่ๆๆ ผมกับอาเจว๋จะพยายามเต็มที่! คุณหนูได้โปรดวางใจ!”
จากการคลุกคลีในช่วงสองปีที่ผ่านมา มีสิ่งหนึ่งที่อาตงและอาเจว๋เชื่ออย่างลึกซึ้ง นั่นคือความดุร้ายและความโหดเหี้ยมของซูย้าวซึ่งไม่ได้ด้อยกว่าอานเจียเย้นอย่างแน่นอน
นอกเหนือจากการปกป้องและดูแลซูย้าวในระหว่างการเดินทางครั้งนี้ พวกเขายังเฝ้าติดตามเธอทุกย่างก้าวและรายงานต่อหัวหน้าทุกที่ทุกเวลา แต่ก็ต้องช่วยงานเธอไม่ว่างานไหนจะออกมาไม่ดี พวกเขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าจะเป็นยังไง ตอนนี้ต่อให้รู้ว่ามันเป็นงานที่ยุ่งยาก แต่ก็ทำได้เพียงต้องเสี่ยงดู!
ซูย้าวเดินจากเขาไป ตบไหล่ชายคนนั้นก่อนจะจากไป และพูดเบาๆ “จำไว้นะ สามวัน”
อาตงรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ กัดฟันและก้มหน้า “ครับ”
หลังจากสั่งงานเสร็จ ซูย้าวก็เดินไปข้างถนน ข้ามรถคาเยนน์ และเปิดประตูที่นั่งคนขับ เมื่อกำลังจะขึ้นรถ เธอได้ลืมตาขึ้นและเหลือบมองลี่เฉินซีที่ทำให้เฉยชา และโบกมือเรียก “ขึ้นรถ!”
ลี่เฉินซีเองก็ไม่อ้อยอิ่งและให้ความร่วมมือกับเธออย่างน่าประหลาด เขาขึ้นนั่งที่นั่งข้างคนขับและไม่ลืมคาดเข็มขัดนิรภัยอีกด้วย
ซูย้าวเหลือบมองเขาด้านข้าง ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกมีความสุขเล็กน้อย แม้แต่ริมฝีปากสีอ่อนยังถูกย้อมไปด้วยรอยยิ้ม และเธอก็สตาร์ทรถและออกตัวไปบนถนน
ลี่เฉินซีไม่ได้สนใจเลยว่าเธอจะขับรถไปไหนและปล่อยให้เธอขับรถไปแบบนี้ ตรงไปที่ทางหลวงไปตามถนนสายหลัก เธอขับรถต่อไปและไกลออกไป และออกจากเมืองและตรงไปยังชานเมืองอย่างไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว
หลังจากขับรถไปหลายชั่วโมง ก่อนถึงที่หมาย ซูย้าวมองมาที่เขาด้วยความสงสัยและถามด้วยความงุนงง “ไม่คิดจะถามฉันสักคำเหรอว่าฉันจะไปไหนกันแน่?”
ลี่เฉินซีเอนศีรษะพิงเบาะนั่ง หลับตาลงเล็กน้อยเพื่อให้จิตใจสงบ และเสียงของเขาก็ลึกล้ำมาก “มันยากมากกว่าเธอจะสลัดสองคนนั้นทิ้งไปได้ เธอจะต้องไม่อยากจะพลาดโอกาสที่หายากแบบนี้แน่”
ซูย้าวตกตะลึง สับสนเล็กน้อย และยิ่งประหลาดใจ เธอมองเขาด้วยเสียงสั่นเครือ “คะ…คุณรู้ได้ยังไงว่าฉัน…ฉันอยากจะสลัดพวกเขาสองคน?”
อันที่จริง ต่อให้ไม่มีเรื่องโครงการกู่อาน ซูย้าวก็คิดจะสลัดอาตงกับอาเจว๋อยู่แล้ว
เธออยากจะไปจัดการเรื่องบางอย่างตามลำพัง ไม่สะดวกที่จะให้สองคนนั้นตามไปด้วย
แต่โครงการกู่อานทำให้เธอทำอะไรได้สะดวกเท่านั้น
ภายในสามวัน ต่อให้อาตงกับอาเจว๋ไม่หลับไม่นอนก็ไม่สามารถจะย้ายผู้อยู่อาศัยในเขตถนนกู่อานออกไปทั้งหมดได้ งานที่ยากแบบนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการพยายามทำให้พวกเขายุ่งและเลิกสนใจเธอเท่านั้นเอง
ลี่เฉินซียังคงไม่ลืมตาแต่คิ้วที่สวยงามของเขามีรอยย่นเล็กน้อย “ถ้าฉันบอกเธอว่า ฉันรู้จักเธอมากกว่าที่เธอคิด เธอจะเชื่อไหม?”
“เอ่อ…”
ซูย้าวพูดอะไรไม่ออกอีกเลย
จู่ๆ ก็มีผู้ชายที่แทบจะเรียกได้ว่าคนแปลกหน้าบอกว่ารู้จักตนเองดี ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้ยากที่จะรับได้และไม่สบายใจเลย
แต่สิ่งที่ทำให้เธอไม่สบายใจยิ่งกว่าก็คือเธอไม่สามารถปฏิเสธและหักล้างได้!
ลี่เฉินซีเอนกายลงบนเก้าอี้ หลับตาลง “มืดแล้วนะ เดี๋ยวคงต้องหาโรงแรม”
ซูย้าวตกใจมากขึ้น หลังจากขึ้นรถได้ไม่นานลี่เฉินซี ก็เอนหลังและหลับตาลง แม้ว่าเขาจะไม่ได้หลับแต่เขาก็ไม่ได้ลืมตาเลย แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอขับรถออกจากเมือง A แล้ว?
ช่างเถอะ เดิมทีผู้ชายคนนี้ก็เข้าใจยากกว่าที่เธอคิดไว้อยู่แล้ว ต่อให้เขาจะมีเวทมนตร์ ตอนนี้เธอก็ไม่สงสัยอะไรแล้ว
การขับรถจากเมือง A มาที่หรู่โจว ใช้เวลาเกือบห้าชั่วโมง หลังจากถึงหรู่โจวแล้ว ซูย้าวก็ไม่ได้หยุดพัก เธอมุ่งหน้าไปที่อำเภอถานเสี้ยน
ที่นี่คือเมืองเล็กๆ ที่มีเสน่ห์แบบโบราณ ที่จริงแล้วจะบอกว่าเป็นเมืองเล็กๆ มันไม่ได้เล็กมากนักแล้ว แต่ในแวบแรกมันเทียบไม่ได้กับเมืองใหญ่ แต่มีเสน่ห์เฉพาะตัว
อาคารสองข้างทางของถนนเป็นอาคารขนาดเล็กย้อนยุคทั้งหมด มีศาลาที่พัก ราวกับว่าเวลาได้ย้อนเวลาย้อนกลับไปในยุคโมเดิร์นในทันที ภาพยนตร์และละครโทรทัศน์จำนวนมากใช้สถานที่นี้สำหรับถ่ายทำ
มีคนเดินถนนบางตา อาจจะเป็นเพราะค่ำแล้วจึงมีคนออกมาไม่เยอะ
ซูย้าวขับรถช้าๆ ไปตามถนน และในที่สุดก็หยุดที่ทางเข้าตรอกเล็กๆ
หลังจากรถจอดสนิทแล้ว เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เฮ้อ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ในที่สุดก็ถึง!”
จากนั้นลี่เฉินซีก็ค่อยๆลืมตาขึ้นและกวาดสายตามองความมืดมิดนอกรถและถอนหายใจ “โรงแรมล่ะ?”
ซูย้าวอดยิ้มไม่ได้และหันตัวลงจากรถ เธอเดินไปรอบๆ และเปิดประตูด้านข้างของชายคนนั้นพร้อมกับทำความเคารพ โดยทำท่าทางโน้มตัวขึ้นและขอให้ลงจากรถ
ลี่เฉินซีไม่ได้ขยับตัว เขาจ้องมองที่เธออย่างเย็นชา แต่ไม่พูดอะไร
แต่ในแววตาที่เย็นชานั้น ดูเหมือนเต็มไปด้วยคำพูดนับพัน ซึ่งแฝงไปด้วยความกดดันและพิจารณา
ซูย้าวมองมาที่เขาและยิ้มเล็กน้อย ภายใต้ค่ำคืนนั้น รอยยิ้มที่สวยงามนั้นสวยงามและสง่างามซึ่งฝังอยู่ในหัวใจมาเป็นเวลานานไม่จางหาย
“ที่นี่ไม่มีโรงแรมหรอก มีแต่ที่พักเล็กๆ แต่ฉันไม่อยากเข้าพักหรอกนะ” เธอพูด
ลี่เฉินซีลงรถอย่างเชื่องช้าและกลับเลี่ยงมือเล็กๆ ที่เธอส่งมาให้ หลังจากลงจากรถ เขาใช้มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงและใช้อีกมือหนึ่ง
ดึงบุหรี่ออกจากกล่องบุหรี่แล้วจุดไฟ
ซูย้าวเดินเข้าไปในตรอกเล็กๆ และเดินตรงเข้าไป
เห็นชัดๆ ว่าเพิ่งมาเป็นครั้งแรกแต่กลับทำตัวเหมือนอาศัยอยู่แถวนี้ ดูแล้วไม่มีท่าทีอึดอัดและกลับดูเป็นธรรมชาติมาก
ลี่เฉินซีเดินตามไปช้าๆ ที่ส่วนที่ลึกที่สุดของตรอก เขาเห็นเธอหยุด ก้มศีรษะและค้นหาในกระเป๋าครู่หนึ่ง และในที่สุดก็พบกุญแจเก่าๆ ในช่อง
เธอถือมันไว้ในมือเพราะมันมืดมากทำให้เธอมองไม่ค่อยเห็น เธอพยายามหารูกุญแจอย่างหนักแน่มันก็ยังยากและทำให้หาไม่เจอหลายครั้ง
ทันใดนั้น แสงสว่างก็ปรากฏขึ้น และมันก็ส่องไปที่ตัวล็อกเหล็กที่เป็นสนิมขนาดใหญ่ได้อย่างแม่นยำ ซูย้าวหันศีรษะของเธอ และชายคนนั้นก็เปิดไฟฉายเพื่อส่องสว่างให้เธอด้วยโทรศัพท์มือถือของเขา เขาเร่งเร้า “เปิดประตูสิ”
