“รบกวนถามคุณป้าทั้งสองคนอีกนิดนะคะ พวกคุณรู้จักอานโล๋ไหมคะ?”
ซูย้าวเปิดปากถามอย่างทันใดอีกครั้ง ดวงตาของเธอแต่งแต้มด้วยความพินิจพิเคราะห์
ตาของป้าทั้งสองกะพริบอย่างเห็นได้ชัดแล้วพวกเขาก็พูดว่า “อานโล๋เหรอ? ดูเหมือนจะเป็นน้องสาวของอานชินนะ?”
ทันทีที่พูดเรื่องนี้ ป้าข้างๆ เธอดันเธอโดยไม่รู้ตัว แล้วพูดติดตลก “แต่ก็ฟังเขาพูดกันมาอีกทีนั่นแหละ ที่เหลือ พวกเราไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก”
“ใช่แล้ว ไม่ค่อยรู้”
พูดจบ ทั้งสองคนก็รีบจากไป
รูปลักษณ์ที่คลุมเครือและแววตาเป็นประกายนั้น ไม่พูดก็ดูออกตั้งนานแล้ว
ซูย้าวส่งทั้งสองออกไปและยืนอยู่ที่ประตูเดินไปจนชายที่อยู่ข้างหลังเข้ามาเอื้อมมือไปโอบเอวเธอ “เธอมาที่นี่ก็เพื่อตรวจสอบเรื่องของตระกูลอานเหรอ?”
เธอชะงัก มองเขาด้วยสายตาสงสัย “คุณรู้อะไรบ้างหรือเปล่า?”
ลี่เฉินซีส่ายหน้าเบาๆ “รู้ไม่มาก คาดว่าพอๆ กับเธอ เหมือนกับที่เธอรู้”
เขาพูดพลางกอดเธอกลับเข้าไปในบ้าน ใส่เสื้อคลุมให้ แล้วหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมา “กินข้าวก่อนเถอะ! ไม่กินอาหารเช้า มันไม่ดีต่อสุขภาพ”
ลี่เฉินซีจูงมือเธอเดินออกไปข้างนอก ตอนที่ทั้งสองออกไป พวกเขาไม่ได้ล็อกประตู เพราะตัวล็อกเหล็กขนาดใหญ่เป็นสนิมและมันยากที่จะปลดล็อกจริงๆ
เมื่อออกจากตรอกก็เจอกับร้านอาหารเล็กๆ มากมาย แค่อาหารเช้า เลือกร้านง่ายๆ ก็พอ
ทั้งสองเลือกร้านเล็กๆ และเข้าไปรับประทานอาหาร
หลังจากรับประทานข้าวแล้ว ซูย้าวเอาแต่ใจลอย เต้าฮวยเค็มดีๆ อยู่เต็มชามก็คนจนเละ ลี่เฉินซีมองมาที่เธอ และค่อยๆ เอื้อมมือของเขาเพื่อเอาเต้าฮวยเค็มออกจากเธอ และขอให้พนักงานเสิร์ฟเปลี่ยน จากนั้นก็กุมมือเธอ “คิดอะไรก็ถามออกมาเถอะ เอาแต่เก็บไว้ในใจมันไม่ดีนะ”
เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ แปลกใจเล็กน้อยที่เขาเดาว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่คาดว่าเขาจะรู้คำตอบโดยไม่ต้องถาม
เพราะเขารู้จักเธอดี
ซูย้าวขมวดคิ้ว ถ้าหากก่อนหน้านี้ที่เธอยืนยันหนักแน่นว่าตนเองไม่ใช่ภรรยาเก่าของเขา แล้วตอนนี้เขาสามารถรู้ได้ว่าเธอมีรอยแผลเป็นที่ไหล่ซ้าย แถมยังบอกว่าแผลนี้เป็นเพราะเขา มันทำให้รู้สึกสงสัยจริงๆ
แต่สิ่งที่ทำให้เธอลังเลตอนนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
เธอคิดเกี่ยวกับมันครู่หนึ่ง “ฉันอยากรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่กับตระกูลอานเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างสองพี่น้องอานชินกับอานโล๋”
เมื่อได้ยินดังนั้น ลี่เฉินซีค่อยๆ หลับตาลงและวางตะเกียบในมือลง “เธอรู้เรื่องที่อานโล๋เป็นแม่ของเธอใช่ไหม?”
ซูย้าวพยักหน้าหงึกๆ “เรื่องนี้ฉันรู้”
เขามองเธอด้วยแววตาที่ลึกซึ้งขึ้นมาก “ดังนั้น ครั้งนี้เธอต้องการจะสืบหาทุกอย่างที่เกี่ยวกับอานชิน และลูกชายของอานชิน อาเจียเย้น ฉันพูดถูกไหม?”
ดวงตาของซูย้าวสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ต้องยอมรับ “ใช่ คุณเดาได้ถูกต้องแล้ว”
ชายคนนั้นยิ้มเบาๆ หยิบแก้วนมที่ถืออยู่ขึ้นมา เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วหันไปมองคนเดินถนนที่ผ่านไปสองสามคนนอกหน้าต่าง “ไม่ได้เดา”
ซูย้าวขมวดคิ้วแน่น “ตอนนี้ฉันไม่อยากรู้ว่าคุณรู้เรื่องทั้งหมดได้ยังไง ฉันแค่อยากจะได้ความกระจ่างเรื่องบางอย่างระหว่างที่คุณป้าของฉันยังมีชีวิตอยู่”
ขาที่สง่างามของลี่เฉินซีไขว่ห้าง แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันไปมองเธอ “เรื่องนี้ ฉันเองก็ไม่แน่ใจ”
สิ่งที่เขาพูดคือเรื่องจริง
อันที่จริง ตั้งแต่ซูย้าวขับรถมาที่หรู่โจว เขาก็เดาได้แล้วว่าเธอต้องการจะสืบหาเรื่องอะไร
อานโล๋มีพี่สาวหนึ่งคนชื่ออานชิน สองพี่น้องเป็นคนมีชื่อสมกับตัว ขึ้นชื่อว่าเป็นสาวงามชื่อดังของเมืองนี้ แต่ชีวิตของพวกเขาล้วนอาภัพ อานชิน เสียชีวิตไปตั้งแต่อายุยังน้อย เหลือเพียงลูกชายอานเจียเย้น
ส่วนเรื่องของอานชินสมัยยังมีชีวิตอยู่ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาเคยให้คนตรวจให้ละเอียดมากกว่าหนึ่งครั้ง แต่ก็ได้รับข้อมูลน้อยมาก ดูเหมือนว่ามีคนจงใจปิดบังเรื่องทั้งหมดนี้และไม่ต้องการให้ผู้อื่นรับรู้ในเบื้องลึกอะไรอย่างนั้น
สายตาของซูย้าวหรี่ลง และหัวเล็กๆ ของเธอก็ก้มลง ลี่เฉินซีอดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะที่เธอมองไปที่ความเคว้งของเธอและยื่นมือออกเพื่อจับมือเล็กๆ ของเธอ “ไม่ต้องรีบ ในเมื่อเรามาถึงที่แล้ว ก็ค่อยๆ สืบหาไป! จะต้องกระจ่างแน่”
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น
ถึงแม้จะพูดแบบนั้น แต่ความจริงแล้ว มันไม่ได้ง่ายแบบนั้น
แต่พระเจ้าจะเข้าข้างเธอด้วย เมื่อเธอกลับมา ซูย้าวบังเอิญค้นพบว่าป้าสองคนที่มาที่บ้านในตอนเช้าและเป็นเพื่อนบ้านกัน อีกทั้งยังอาศัยอยู่ข้างๆ กันด้วย
ทั้งสองบ้านมีลูก คนหนึ่งเป็นหลานชายอายุ 5-6 ขวบ กระโดดโลดเต้นซุกซน ส่วนอีกคนเป็นเด็กหญิงอายุสิบห้า สิบหกปี พยายามอย่างเงียบๆ เพื่อสอบเข้า แต่ทว่า เกิดว่าเธอไม่ค่อยเก่งคณิต ผลสอบไม่เป็นที่น่าพอใจ จึงถูกที่บ้านวิพากษ์วิจารณ์
ซูย้าวซื้อของมาและนำไปให้ทั้งสองบ้านเพื่อเป็นการแสดงออกซึ่งน้ำใจที่พวกเขาดูแลบ้านตระกูลอานให้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา และอยากจะสานสัมพันธ์กับเพื่อนบ้านด้วย
คำพูดที่ว่าอย่าทำร้ายคนที่ยิ้มให้ แล้วนับประสาอะไรกับการที่อีกฝ่ายซื้อของขวัญเอามาให้ถึงหน้าบ้านล่ะ?
ทั้งสองบ้านต่างยิ้มให้การต้อนรับ และต่อมาก็แนะนำให้หลายครอบครัวนั่งทานอาหารเย็นด้วยกัน
เมื่อผู้ใหญ่ยุ่งกับการเตรียมอาหารเย็น เด็กๆ ดูเหมือนจะไม่มีอะไรทำ เด็กหญิงกังวลเรื่องการเรียน และเด็กชายตัวเล็กๆ กำลังมองหาสิ่งที่สนุกสนานและวิ่งไปรอบๆ สนาม
ลี่เฉินซีพาเด็กน้อยไปเล่นด้วยความสนใจและพาเด็กๆ ออกไปเล่นอย่างน่าอัศจรรย์ เมื่อเขากลับมา มีรถของเล่นที่สวยงามมากอยู่ในมือของเด็ก และเขาก็กระโดดเข้ามาอย่างมีความสุขในอ้อมแขนของคุณยาย
นอกจากนี้ เขายังมอบสิ่งของมากมายให้ผู้สูงอายุด้วยความใจกล้าว ส่วนใหญ่เป็นผลิตภัณฑ์ดูแลสุขภาพและของใช้ในชีวิตประจำวัน ตลอดจนของเล่นเด็กมากมาย ซึ่งทำให้ผู้สูงอายุรู้สึกปลื้มปีติเล็กน้อย
ทางซูย้าวไม่ได้เกียจคร้านที่นี่เช่นกัน เธอมีความสามารถมากในวิชาคณิตศาสตร์ ดังนั้นหัวข้อของเด็กจึงง่ายยิ่งขึ้นสำหรับเธอ ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอสอนการบ้านและสอนสิ่งต่างๆ ให้กับเธอและวิธีการทำข้อสอบ
เด็กผู้หญิงรู้สึกขอบคุณมากและครอบครัวก็ยิ้มจนแก้มปริ
ในช่วงอาหารเย็น ผู้คนสิบกว่าคนมารวมตัวกัน มันยิ่งน่าเพลิดเพลินยิ่งขึ้นไปอีก และบรรยากาศก็ดีในระดับหนึ่ง
ทุกคนพูดคุยและดื่มไปด้วย ชายวัยกลางคนดื่มเหล้า และเขาก็หุบปากไม่ได้ เมื่อมองไปที่ซูย้าวและลี่เฉินซีเขาก็อดรู้สึกไม่ได้ “เฮ้อ พอเห็นเสี่ยวชิง จู่ๆ ก็ทำให้ฉันคิดถึงอานชินกับเจียเย้น พวกเขาแม่ลูก มีชีวิตที่ลำบากจริงๆ…”
“แต่ว่าเสี่ยวชิง ฉันจำได้ว่าตอนหลังเธอเปลี่ยนชื่อแล้วไม่ใช่เหรอ? เธอน่าจะแซ่…”
โดยไม่รอให้ใครพูด เขาถูกแม่ใช้เท้าสะกิดโดยไม่ทันรู้ตัว ชายผู้นั้นรู้สึกว่าตัวเองอาจพูดผิดไปโดยไม่รู้ตัว จึงรีบเปลี่ยนเรื่องและพูดขึ้นอีก “ฉันว่าฉันคงเมาแล้ว พอดื่มเยอะก็พล่ามไปเรื่อย พวกเธออย่าถือสาเลยนะ ฉันเข้าไปดื่มเหล้าก่อน กินกันไปนะ…”
ชายคนนั้นถอยออกไปอย่างรวดเร็ว และบรรยากาศของคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังก็น่าอายเล็กน้อย และคนแก่สองคนก็รีบปิดเรื่อง
เมื่อกินข้าวใกล้อิ่มแล้ว ซูย้าวจับมือลี่เฉินซีแล้วลุกขึ้นกล่าวคำอำลา ก่อนจากไป ป้าทั้งสองส่งพวกเขาไปที่ประตู ทุกคนต่างกังวลและดูเหมือนลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง
ซูย้าวมองเข้าไปในดวงตาของเธอและรีบพูด “อันที่จริง ฉันก็ไม่ได้อยากจะสืบหาอะไรจริงจัง ฉันแค่สงสัยอยากรู้ว่าป้ากับพี่ชายของฉัน ต้องเจออะไรมาบ้าง ที่สุดแล้ว เรื่องสมัยป้าฉันสาวๆ ดูจะทำให้ทุกคนไม่สบายใจ…”
หญิงชราทั้งสองตกใจอีกครั้งเมื่อได้ยินคำนั้น เห็นได้ชัดว่าพวกเธอมีคำพูดติดอยู่ที่ริมฝีปากแต่พวกเธอก็พูดอะไรไม่ออก
ซูย้าวก็ไม่อยากทำให้พวกเขาลำบากใจ และที่ทำไปทั้งหมดก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้เพื่อให้พวกเขาพูดอะไร เพียงแต่แสดงความซาบซึ้งในใจของตนเองต่อทุกคนเท่านั้น
ถึงแม้จะเป็นเพื่อนบ้านแต่ก็เป็นมิตรภาพที่หายากจริงๆ ที่จะได้ดูแลบ้านที่ว่างเปล่านี้อย่างระมัดระวังเป็นเวลาหลายปี
ซูย้าวกับลี่เฉินซีกลับถึงบ้าน พอปิดประตู เขาก็หันกลับมา คว้าข้อมือเธอด้วยมือข้างหนึ่ง และผลักเธอคนนั้นไปที่ประตู เขาเอนตัวลงและใบหน้าหล่อเหลาเอนไปทางเธอ
เธอตกตะลึงและหลบเลี่ยงโดยไม่รู้ตัว “ลี่เฉินซี คุณเมาแล้วคิดจะทำอะไรแผลงๆ จะทำอะไรน่ะ?”
ชายคนนั้นขดริมฝีปากของเขาเล็กน้อยและจับข้อมือของเธอด้วยมือข้างหนึ่ง ความแข็งแกร่งนั้นไม่เบาหรือหนัก แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะป้องกันไม่ให้เธอหลีกเลี่ยงมัน และแสงที่ส่องลงมาก็จับจ้องไปที่เธออย่างล้ำลึก “เธอว่าฉันอยากจะทำอะไร?”
