จู่ๆ ซูย้าวก็รู้สึกเหมือนกับ ตกอยู่ในห้องน้ำแข็งใต้ดิน สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจนแทบจะสิ้นหวัง
ลมหายใจของเธอดูกระวนกระวาย เหมือนกับน้ำลายในปากก็ยังขมขื่น “ถ้าหากว่า ถ้าหากว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณให้ฉันในตอนนี้เป็นเรื่องโกหก แล้ว……”
น้ำเสียงของซูย้าวติดๆ ขัดๆ เธอรู้สึกช็อกมาก ผ่านไปเนิ่นนานเธอก็ยังไม่อาจจับต้นชนปลายความรู้สึกนี้ได้ จนในที่สุด เธอก็ได้พูดออกมาประโยคหนึ่งว่า “แล้วทำไมคุณถึงปล่อยให้ฉันไปเมืองA คุณรู้อยู่แก่ใจว่าฉันจะต้องพบกับลี่เฉินซี คุณรู้อยู่เต็มอกว่าฉันคือภรรยาเก่าของเขาที่เขารอคอยมาเนิ่นนาน และรู้ว่าเขาจะต้องเข้ามาเกี่ยวพันกับฉัน ทำไมคุณต้องทำแบบนี้?”
ทำไมถึงต้องทำแบบนี้เหรอ?!
ในเมื่อทุกสิ่งที่เธอมีอยู่ตอนนี้เป็นเรื่องที่เขาสร้างมันขึ้นมา มันเป็นเพียงความว่างเปล่า แล้วทำไมถึงไม่ปกปิดเธอต่อไป?
ในโลกนี้สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคาดว่าคงไม่ใช่คำโกหก
และไม่ใช่วินาทีที่คำโกหกนั้นถูกเปิดเผย
แต่เป็นการที่ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นเรื่องปลอมจอมปลอม แต่ไม่โกหกจนถึงที่สุด กลับเปิดโปงมันขึ้นกลางทาง ไม่ต่างอะไรกับรอยบาดแผลที่เพิ่งจะปิดสนิท และจู่ๆ ก็ถูกฉีกออกอีกครั้ง ความรู้สึกเจ็บปวดเหล่านั้น และความน่ากลัวเจาะลึกเข้าไปถึงกระดูก
สายตาของอานเจียเย้นมองมายังเธออย่างช้าๆ จากนั้นเขาก็ค่อยๆ จุดบุหรี่ขึ้นอีกตัวหนึ่ง ควันบุหรี่ที่ถูกพ่นออกมาปกคลุมดวงตาอันลึกล้ำของเขาไว้ ความคลุมเครือเข้ามาครอบงำในดวงตาและซ่อนเร้นมันไว้อย่างไร้ร่องรอยจนไม่อาจจับได้
เขาขยับนิ้วมือและดีดขี้บุหรี่ทิ้ง “ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือถูกสร้างขึ้น มันสำคัญมากเหรอ?”
เห็นได้ชัดว่าการก้าวเดินในครั้งนี้ของอานเจียเย้นผิดพลาดไปจริงๆ
เมื่อสองปีก่อนเขาพาเธอกลับมาโดยไม่สนใจเรื่องใดๆ อีกทั้งยังแสดงฉากการจากลาด้วยความตายต่อหน้าลี่เฉินซี พยายามอย่างสุดความสามารถ ดิ้นรนเอาเธอกลับมาจากขอบเหวแห่งความตายและล้างความทรงจำทั้งหมดของเธออย่างละเอียดถี่ถ้วน จากนั้นบิดเบือนความทรงจำของเธอไหม
เขาคอยอยู่เคียงข้างเธออย่างระมัดระวังเป็นเวลามาเนิ่นนาน ถ้าเขาไม่ให้เธอกลับไปยังเมืองA ไม่ให้เธอไปจัดการกับบริษัทลี่ซื่อ เช่นนั้นเธอก็คงไม่ได้พบกับลี่เฉินซีอีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างที่อานเจียเย้นสร้างขึ้นมากับมือก็คงจะเป็นไปตามที่เขาต้องการ
ซูย้าวก็จะรับบทเป็นอานหว่านชิงน้องสาวของเขาต่อไปเหมือนเดิม ทำการค้าร่วมกับเขา ช่วยกันคิดแผนทางธุรกิจและฟังตามที่เขาจัดการ จากนั้นก็ตัดสินใจเลือกชีวิตแต่งงาน……
หากว่าเป็นเช่นนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็คงจบลงด้วยดี
ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ล่ะ?
นอกจากตัวเขาเองแล้วคงไม่มีใครรู้
“ทำไมจะไม่สำคัญล่ะคะ? อย่างน้อยสำหรับฉัน ฉันก็ควรต้องรู้ว่าตัวเองเป็นใครและเคยเกิดเรื่องอะไรมาบ้าง ไม่ใช่แบบที่เป็นอยู่ตอนนี้ อาศัยความทรงจำจอมปลอมนั้นในการใช้ชีวิตไปวันๆ !” เธอเน้นคำพูดทุกคำอย่างหนักแน่น ความโมโหในหัวใจของเธอก่อตัวขึ้น
อานเจียเย้นส่ายศีรษะเบาๆ “เรื่องมาจนถึงตอนนี้แล้ว คุณยังคิดว่าผมหลอกคุณอยู่เหรอ? ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำลงไป อาจจะบอกไม่ได้ว่าผมทำไปเพื่อคุณทุกอย่าง แต่อย่างน้อยผมก็ทำอย่างเต็มที่แล้ว”
เมื่อเขาพูดประโยคนี้จบลง ก็นิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นอีกว่า “หากคุณคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างตอนนี้เป็นเรื่องโกหก เป็นเพียงภาพลวงตาและไม่สำคัญจริงๆ ถ้าอย่างนั้นคุณจะปล่อยมันไปหรือเดินหน้าต่อก็แล้วแต่คุณ”
เหอะๆ อานเจียเย้น แล้วแต่คุณอย่างนั้นเหรอ!
ทุกสิ่งทุกอย่างนี้เขาเป็นคนสร้างมันขึ้นมากับมือเขาเอง แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็โยนมาไว้ในมือของเธอ
ซูย้าวกำลังจะขยับปากพูดอะไรสักอย่าง สายตาของเธอกลอกไปยังชายที่อยู่ตรงหน้านี้ แม้เพียงสายตาอันซับซ้อนก็ยังดี แต่ในตอนนี้ ทำไมเธอถึงพูดอะไรไม่ออกล่ะ?
เธอใช้โต๊ะค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นอย่างทุลักทุเลแล้วเดินไปยังประตูห้องอย่างช้าๆ หันหลังไปทางเขาหลับตาลงอย่างไร้เรี่ยวแรง
“จะจริงหรือไม่นั้นตอนนี้ไม่อาจตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด แต่ฉันจะใช้ตัวเองในการพิสูจน์ให้ดู ถ้าคุณคิดจะขัดขวางฉัน……”
เขาหันหลังออกไปมองนอกหน้าต่างแล้วนำบุหรี่ในมือใส่เข้าไปในปากพูดขึ้นว่า “ด้วยนิสัยของคุณ ผมจะรั้งยังไงก็รั้งไม่อยู่”
หัวใจของซูย้าวดูเหมือนถูกบางอย่างทุบตีเข้าอย่างแรง เธอกัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่น จากนั้นรีบเดินไปผลักประตูห้องหนังสือออก
แต่วินาทีที่เธอเปิดประตูออกไปนั้นเธอกลับต้องตกตะลึงอีกครั้ง
เนื่องจากบริเวณทางเดินอันกว้างใหญ่ ทิศทางหันมาตรงห้องหนังสือมีร่างสูงใหญ่ของลี่เฉินซีปรากฏขึ้นอยู่ตรงกำแพงทางเดิน เขาสวมชุดสูทสีดำ ดวงตาหนักแน่นมองมาทางเธอ ยังคงเต็มไปด้วยความสง่างามชัดเจนไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ได้มีท่าทางตกใจอะไร
แต่กลับเป็นซูย้าวเองที่ยืนตกตะลึง นี่ไม่ใช่ในประเทศจีน เขา…… เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?!
ในขณะที่เธอกำลังตกตะลึงอยู่นั้น แววตาของลี่เฉินซีอันอบอุ่นก็ไม่ได้สั่นไหวแต่อย่างใด เขามองมาทางเธออย่างลึกล้ำและค่อยๆ เดินตรงไป “กวักมือเรียกเธอ”
“มานี่ซิครับ”
“คุณ……” คำพูดที่ซูย้าวพูดออกมานั้น ยังเต็มไปด้วยความตกตะลึง
ลี่เฉินซียิ้มขึ้นเบาๆ แล้วถามว่า “ตกใจมากเหรอครับ?”
เมื่อเขาพูดจบ เขาก็เอนตัวไปข้างหน้าและคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ก่อนจะดึงร่างอันอ่อนบอบบางของเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน อันแข็งแกร่งของเขา
กล้ามเนื้ออันแข็งแกร่ง ทำให้เธอที่กระแทกเข้ารู้สึกเจ็บและอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น
ชายหนุ่มโน้มตัวเข้ามากระซิบด้วยเสียงอันแหบแห้งข้างหูเธอ ลมหายใจอันแผ่วเบาดังขึ้นว่า “ต่อให้รู้สึกประหลาดใจยังไงก็คงสู้กับการที่อยู่ๆ คุณก็หนีมาไม่ได้หรอกใช่มั้ยล่ะ?”
ท่าทางของซูย้าวยังคงชะงักอยู่ตามเดิม เธอยังไม่ได้สติกลับคืนมา ได้แต่เงยหน้าขึ้นไปมองดูเขาแล้วถามขึ้นว่า “คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”
วินาทีต่อมา ชายหนุ่มไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับเธอ สมองของเธอนั้นก็นึกถึงแขกคนสำคัญที่พ่อบ้านพูดถึง คงจะหมายถึงลี่เฉินซีสินะ?!
รอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของลี่เฉินซีไม่ได้ลดน้อยลงแต่กลับมีมากขึ้น “ผมมาหาคุณ เหตุผลแค่นี้พอมั้ย?”
เธอค่อยๆ หรี่ตาลงด้วยความกังวล ความตกตะลึงนั้นยังคงไม่จางหาย มืออันใหญ่ของชายหนุ่มเข้ามาลูบศีรษะของเธอเบาๆ แล้วพูดว่า “ถ้าครั้งหน้าคุณยังแอบหนีไปอีกล่ะก็ ผมจะตีขาคุณให้หักเชียว!”
ซูย้าวยิ่งรู้สึกแปลกใจเข้าไปใหญ่ ลี่เฉินซีโอบกอดเธอเอาไว้แล้วก้มหน้าลงไปจุมพิตตรงแก้มเธอ ก่อนทิ้งท้ายเอาไว้ว่า “คุณไปเดินเล่นในสวนก่อนนะ แล้วผมจะไปหาคุณ”
เมื่อพูดจบเขาก็ปล่อยเธอออก หลังจากขยิบตาให้เธอแล้วก็เดินตรงเข้าไปยังห้องหนังสือ
ซูย้าวค่อยๆ ตื่นขึ้นจากภวังค์ เธอตั้งใจจะก้าวขาตามไปแต่ก็สายเสียแล้ว ประตูอันหนักอึ้งของห้องหนังสือปิดลงต่อหน้าต่อตาเธออย่างช้าๆ
เธอทำได้เพียงยืนถอนหายใจอยู่ที่เดิมอย่างไร้เรี่ยวแรง อารมณ์ของเธอทั้งซับซ้อนและยุ่งเหยิง มันค่อยๆ ปกคลุมไปทั่วทั้งหัวใจของเธอ ปกคลุมไปทั่ว……
ภายในห้องนั้น เมื่อลี่เฉินซีเดินเข้าไปด้านในก็สัมผัสได้กับความเยือกเย็นในอากาศที่แผ่คลุมไปทั่ว เขาชายตามองไปในห้อง และในที่สุดก็หยุดลงตรงโซฟาข้างๆ จากนั้นก็นั่งลง
ดูเหมือนอานเจียเย้นจะรอเขามานานแล้ว เมื่อพบว่าเขาเดินเข้ามาก็ไม่ได้มีท่าทางแปลกประหลาดใจแต่อย่างใด เพียงขยับนิ้วและดีดขี้บุหรี่ออกไป จากนั้นเอนตัวมามองในทิศทางที่ลี่เฉินซีเดินเข้ามา เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “ไม่เจอกันตั้งนานนะครับ ประธานลี่”
ลี่เฉินซีพยักหน้าเล็กน้อย ครับ ไม่เจอกันตั้งนานชอลพุซ”
จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วเรียกใหม่ว่า “บางทีตอนนี้ผมควรจะเรียกคุณว่าประธานอาน”
อานเจียเย้นยิ้มขึ้นเบาๆ แล้วสูบบุหรี่เข้าไป “คุณจะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่ มันเป็นเพียงแค่ชื่อเรียกเท่านั้น”
เมื่อพูดจบเขาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “คิดว่าคุณคงจะเจอน้องสาวผมแล้วสินะ?”
“น้องสาว?” ลี่เฉินซีพูดสองคำนี้ย้ำอีกครั้ง มันรู้สึกเสียดแทงแก้วหู ใบหน้าของเขายังคงมืดมน ต่อจากนั้นก็ยิ้มขึ้น
ข่าวเอนตัวพิงไปที่โซฟาด้านหลัง ขาอันเรียวยาวทั้งสองข้างนั่งไขว่ห้างเอาไว้ มือข้างหนึ่งวางตรงที่จับอย่างสง่างาม แล้วเงยหน้าส่งสายตามองไปยังอีกฝ่ายหนึ่ง “ผมก็รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย แต่ก็โล่งใจด้วยเช่นกัน เนื่องจากฐานะของน้องสาว ก็ยังดีกว่าคู่หมั้นหรือภรรยาใช่ไหมล่ะ?”
ซูย้าวถูกเขาลักพาตัวมาถึงสองปีแล้ว ลี่เฉินซีรู้ตั้งแต่แรกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่การที่เธออยู่ข้างกายชอลพุซ ทั้งสองคนจะมีความสัมพันธ์กันอย่างไร?
“คู่หมั้น?ภรรยาเหรอ? ถ้าประธานลี่อยากจะตามให้เธอกลับไปอีกครั้งคาดว่าคงจะยากแล้วล่ะ” อานเจียเย้นพูดออกมาผ่านรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยน แต่ก็เฉียบขาด
ลี่เฉินซีก็พยักหน้าโดยไม่ได้ปิดบังอะไร “เป็นจริงอย่างที่คุณว่า ดังนั้นเห็นแก่ความสัมพันธ์ตรงนี้ ต่อไปผมจะออมมือให้คุณแล้วกันนะ”
อานเจียเย้นหัวเราะออกมาเยือกเย็นโดยไม่ปิดบังเช่นกัน เสียงหัวเราะของเขาดังกังวาน มันช่างบ้าคลั่งและเย่อหยิ่งเล็กน้อย ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแฝงไปด้วยความชั่วร้าย ที่ไม่อาจหาความประนีประนอมได้แม้แต่นิดเดียว
แล้วรอยยิ้มนั้นค่อยๆ ถูกกลืนลงไป ความเยือกเย็นของดวงตาเข้ามาแทนที่ “มองดูแล้วประธานลี่คงจะวางแผนเอาไว้อย่างดิบดีสินะ? แต่ว่าคุณไม่เคยคิดมาก่อนหรือไง ว่าทำไมผมจึงให้เธอไปพบกับคุณ? เป็นเรื่องบังเอิญเหรอ? หรือผมสะเพร่า?”
