บทที่ 62 รอไม่ไหวแล้ว
ประธานจางคิดไม่ถึงลี่เฉินซีจะปรากฏตัวอยู่ที่นี่ และยังเป็นวินาทีที่เหมาะเจาะเช่นนี้
ซูย้าวก็คิดไม่ถึงเช่นกัน
มองดูผู้ชายซึ่งอยู่ใกล้ๆแค่คืบเดียว ลมหายใจที่คุ้นเคยล้อมรอบระหว่างจมูก หากว่าไม่ใช่แขนที่ยาวเหยียดของเขาพาดไว้บนไหล่ของตัวเอง และท่าทางที่ กระหนุงกระหนิง เธอมีความรู้สึกที่ผิดเพี้ยนเหมือนกับอยู่ในฝัน
“ประธานลี่ความจริงผม………..”ชั่วขณะหนึ่งประธานจางอ้ำๆอึ้งๆ และไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไง “ผมแค่อยากเลี้ยงข้าวคุณซูสักมื้อแค่นั้นเองครับ！”
“ทานข้าว?” เสียงที่เย็นชาพูดซ้ำไปซ้ำมาอย่างเบาเสียง มุมปากก็ยกขึ้นมาอย่างเย็นชาอีกด้วย รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ กลับหยิ่งยโสเหมือนกับปีศาจร้าย
เขาหันข้างกลับมา ตั้งสติทั้งหมดมองไปที่ซูย้าว และก้มตัวลง หน้าที่หล่อเหลาค่อยๆขยายอยู่ตรงหน้าเธอ น้ำเสียงที่ต่ำและแหบ พูดออกมาอย่างอ่อนโยน “คุณอยากออกไปทานข้าวกับประธานจางใช่รึเปล่า”
เป็นสีหน้าที่ดีใจแท้ๆ แต่ว่าซูย้าวกลับรู้สึกว่าน้ำเสียงเย็นชาและแหลมคมมาก เหมือนกับว่าเธอแค่ก้มหน้าลงปุ๊บ เขาก็สามารถบีบคอเธอ ได้ทุกเมื่ออย่างน่ากลัว
เธอไม่ใช่คนโง่สักหน่อย จะอนุญาตจริงๆได้ยังไง！
มองเห็นซูย้าวส่ายหน้า ลี่เฉินซียกมุมปากขึ้นมาอย่างพอใจ หันข้างอีกครั้ง สีหน้าและน้ำเสียงก็ยังเย็นชา เหมือนกับน้ำแข็งที่เย็นจัด “ประธานจางเห็นรึยัง ภรรยาของฉันไม่ยอมทานข้าวกับท่าน！”
สีหน้าประธานจางขาวซีดสุดๆ เก้อเขินจนอยากหารูมุดเข้าไปให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ขออภัย ต้องขออภัยจริงๆ！”
ประธานจางขอโทษและพยักหน้าติดต่อกัน ขึ้นลิฟท์ไปอย่างเร่งด่วนอย่างกับหนีเอาชีวิตรอด และหนีไปไกลๆแล้ว
จนกว่าประตูลิฟท์ปิดสนิท ตัวเลขที่ข้างประตูลิฟต์ลงไปข้างล่างแบบรวดทีเดียว ส่วนแขนของลี่เฉินซีซึ่งพาดอยู่บนไหล่ของเธอ ตั้งนานแล้วก็ยังไม่ได้เคลื่อนย้ายไปไหน
ซูย้าวยืนอยู่ที่นั่นแบบเงียบๆ สามารถรู้สึกถึงสายตาข้างๆที่ร้อนระอุกำลังจู่โจมอยู่ ในใจตื่นตระหนกและถอนหายใจ ไม่รู้ว่าควรจะแก้ไขสถานการณ์แบบนี้ยังไง วินาทีต่อมา เธอรู้สึกแค่ขาทั้งคู่ห่างจากพื้น ถูกลี่เฉินซีวางอยู่ในแนวขวางทั้งคน และอุ้มไว้ในอ้อมกอดเป็นแนวขวางโดยตรง เดินไปที่ห้องระเบียงสุดทางแบบก้าวใหญ่ๆ
การกระทำของเขาป้องกันไว้ไม่ทัน ทำให้ซูย้าวไม่ได้ป้องกันเลยแม้แต่นิดเดียว มือเล็กๆที่ตกใจ จับชุดสูทของเขาไว้แบบไม่สบายใจ ความกลัวที่ใต้ตา ค่อยๆแพร่กระจาย
ถีบประตูห้องพักอย่างแรงๆ และอุ้มเธอเข้าไป ใช้เท้าถีบอีกครั้งเพื่อปิดประตู หลังจากโยนซูย้าวไปที่เตียงใหญ่ ผู้ชายดึงกระชากเนคไทออกไป หันหลังและล๊อกประตูจากข้างใน
การกระทำเช่นนี้ ทำให้ซูย้าวรู้สึกไม่สบายใจ ดิ้นรนอย่างทำตัวไม่ถูก ยังไม่ทันลงจากเตียงเลย ก็ถูกผู้ชายจับคอเสื้อและโยนไปบนเตียงนอนอีกครั้ง
ด้านแรงกาย ซูย้าวย่อมแพ้ตลอดอยู่แล้ว เธอไม่สามารถต่อต้าน แต่ว่ามือเล็กๆที่ไม่ยอมจำนนยังคงดันแขนของผู้ชายเอาไว้ แม้แต่นัยน์ตาที่สดใส ล้วนเผยสีหน้าที่คอยระมัดระวังออกมา
สายตาแบบนี้ ทำให้ลี่เฉินซีไม่ชอบใจ
พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน เธอถึงขั้นระมัดระวังเขาถึงเพียงนี้
เขาจะทำร้ายเธอจริงๆรึไง！
ความโมโหของผู้ชายเพิ่มมากขึ้น ใช้ท่าทางที่รวดเร็วซึ่งไม่ทันตั้งตัวจับคางของเธอไว้ นิ้วมือทิ่มเข้าไปในเนื้อหนังของเธอ ดึงกระชากใบหน้าของเธอทั้งใบมาตรงหน้าตัวเองอีกนิด สายตาที่ร้อนระอุจ้องนัยน์ตาของเธออย่างไม่คลาดเคลื่อน และพูดเย็นชาว่า “เริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้แต่ผู้ชายแก่ๆอย่างประธานจางแบบนั้น คุณก็ยังเห็นดีเห็นงาม?”
ซูย้าวอึ้ง ถัดมาคิ้วที่สวยงามก็ขมวดขึ้นมา
อะไรเรียกว่าเธอเห็นดีเห็นงาม！
ผู้ชายคนนั้นเป็นฝ่ายตามรังควานแท้ๆไม่ใช่เหรอ！
“จำไว้ดีๆนะ ขอแค่ยังไม่ได้ดำเนินการการหย่าร้างกัน คุณก็ยังเป็นคุณนายลี่ ควรทำอะไร ยังจะต้องให้ผมเตือนคุณอีกหรือ?”
ลมหายใจของเขาเย็นชาและทิ่มแทงกระดูก สายตายิ่งไม่มีอุณหภูมิเลยแม้แต่น้อย ค่อยๆก้มตัวลงมาที่เธอ ริมฝีปากที่ชั่วร้ายเคลื่อนไหวอีกครั้ง” หรือว่าหลายวันมานี้ไม่ได้แตะต้องตัวคุณ ก็เริ่มไม่เห็นหัวใครทั้งสิ้นแล้ว?”
“………….. “
ซูย้าวจนคำพูด มือทั้งคู่ที่ไม่ธรรมชาติค่อยๆกำเอาไว้แน่นๆ
เธอดิ้นรนเร็วๆสองครั้ง หลบหนีมือที่ใหญ่โตของผู้ชายใช้ภาษามือแทนกิริยาท่าทาง “ฉันต้องการพบเจิ้งเอ๋อ! “
ลี่เฉินซีไม่พูดไม่จา สายตาที่เย็นชาจ้องมองที่ตัวเธอ นัยน์ตาที่อ่อนโยนและสดใสดั่งน้ำเปล่า ใบหน้าไม่มีความซับซ้อนเลยแม้แต่นิดเดียว สะอาดสะอ้านจนทำให้คนตกตะลึง
จินตนาการยากจริงๆ ผู้หญิงเช่นนี้ จะโหดเหี้ยมและมีเจ้าเล่ห์ถึงขั้นใส่ร้ายหานฉ่ายหลิง
แต่ว่าเรื่องราวได้เกิดขึ้นแล้ว ส่วนที่ลี่เฉินซีไม่อยากสงสัยที่สุด ก็ดันเป็นหานฉ่ายหลิงอีกจนได้ เพราะฉะนั้น………
ข้างหูมีคำพูดที่เขาพ่นออกมาอย่างช้าๆ เย็นชาซะจนทำให้หัวใจคนกระตุก——
“ก่อนที่เรื่องราวของฉ่ายหลิงยังไม่ได้จัดการโดยสิ้นเชิง คุณมีสิทธิ์อะไรพบลูก?”
ซูย้าวอึ้งค้างอย่างแรงส์ ขนตาที่ยาวงอนกระตุกเล็กน้อย แม้แต่ท่าทางภาษามือ ก็ไม่ค่อยนิ่งแล้ว “บริษัทเธอมีปัญหา กับที่ฉันพบลูก แล้วมีอะไรข้องเกี่ยวกัน?”
เปลี่ยนคำพูดอีกคำ หานฉ่ายหลิงเพื่อช่วยเธอรักษาบ้านซูไว้ ถึงทำให้บริษัทตกอยู่ในความยากลำบาก ตัวเองก็จมเข้ามาในความคิดเห็นของประชาชน
กับจุดนี้ ถึงแม้ซูย้าวไม่เคยร้องขอก็ตาม แต่ว่าหานฉ่ายหลิงตกยากลำบากก็เพราะเธอ ซูย้าวติดค้างคำว่าขอโทษเธอนึงคำจริงๆ แต่ว่าพบเจอกับลูก ข้องเกี่ยวกันตรงไหน！
ลี่เฉินซีลุกขึ้นมา จ้องมองเธออย่างกับผู้สูงศักดิ์ เสียงเย็นชาอย่างกับน้ำค้างแข็ง “เธอเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ ก็เพราะว่าคุณ! ซูย้าว ฉันไม่สนว่าเรื่องนี้ คุณเล่นเป็นตัวละครตัวไหน สรุปแล้ว ก่อนที่เรื่องราวยังไม่กระจ่างแจ้ง คุณอย่าคิดว่าจะได้เจอลูก！”
พูดจบ ที่ทิ้งไว้ให้กับเธอ ก็แค่ร่างเงาที่หันหลังและเดินจากไปอย่างเย็นชาของเขาเท่านั้นเอง
เธอนั่งอยู่บนเตียงเบอลๆ ด้วยสีหน้าที่งงๆ ส่วนหัวใจบางที่ กลับเหมือนถูกคนกดทับเอาไว้อย่างแรงๆ ซึ่งแตกละเอียดไปตั้งนานแล้ว
หลังจากประธานจางถูกลี่เฉินซีขับไล่ไสส่ง นั่งอยู่ในรถเก๋งใต้ตึก ในหัวสมองล้วนเป็นร่างเงาของซูย้าว ตั้งนานสองนานก็ยังไม่ได้จางหายไป
ผู้หญิงคนนี้ เหมือนกับมีพลังเวทมนตร์ ทำให้เขาทำตามโดยไม่รู้ตัว หยิบมือถือขึ้นมา ติดต่อซูหยวนอีกแล้ว
“เมื่อสักครู่ฉันเห็นลี่เฉินซี เขากับซูย้าวไม่ได้หย่ากันอย่างเด็ดขาด ตอนนี้คุณจะให้ฉัน‘ดูแล’ซูย้าว？”
เขาถามข้อสงสัยโดยตรง น้ำเสียงก็ไม่ค่อยดีนัก กลั้นความโกรธที่ไม่สามารถระบายออกมาเอาไว้
ซูหยวนกลับหยิบมือถือ ยืนอยู่ข้างหน้าต่างชั้นบนสุด ชักริมฝีปากและยิ้มแย้มเล็กน้อย “อาจางคะอย่าใจร้อนสิคะ! เธอไม่ได้หย่าร้างกันก็จริง แต่ว่าใกล้จะหย่าร้างกันในเร็วๆนี้แล้ว！”
“นี่ไม่ใช่ปัญหาที่ใจร้อนหรือไม่ใจร้อนนะ คุณทำงานยังไงกันแน่เนี้ยะ! ” ปากประธานจางพูดว่าไม่ใจร้อน แต่ว่าแอบใจร้อนตั้งนานแล้ว ใจร้อนซะจนทนไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำ
ซูหยวนพูดว่า” ก็ได้คะ！เห็นแก่ความจริงใจของอาจางนะคะ หนูจะช่วยอา สร้างโอกาสที่สมบูรณ์แบบให้กับอาเอง ทำให้อาได้กับซูย้าวโดยสิ้นเชิง！”
นัยน์ตาประธานจางเปล่งประกาย “จริงๆ?”
“แน่นอนอยู่แล้วคะ แต่ว่าอาจางคะ เราพูดกันไว้ก่อนนะคะ หลังจากเรื่องราวสำเร็จ อาต้องดีกับซูย้าวให้มากๆ อย่าให้เธอต้องเสียใจนะคะ! “ซูหยวนแสร้งทำเป็นดีขณะที่พูดจาออกมา ตัวเองยังรู้สึกน่าขำสิ้นดี
ประธานจางรับปากทันที จู่ๆก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมา ทันที ร่าวกายก็กระตุกตามขึ้นมาด้วย
ซูหยวนยังคงเอียงตัวพิงไว้ที่หน้าต่าง สายตาที่เย็นชาจ้องมองวิวกลางคืนที่สวยแต่ภายนอกแต่ข้างในว่างเปล่า ในหัวสมอง จินตนาการละครที่ใกล้จะฉายในเร็วๆนี้ ความเจ้าเล่ห์ที่ใต้ตายิ่งอยู่ยิ่งเข้มข้น
จากนั้นหยิบมือถือออกมา ส่งข้อความวีเช็ทให้กับซูย้าว
“คืนนี้คุณแสดงไม่เลวเลยทีเดียว พรุ่งนี้เช้าแปดโมง ฉันไปรับคุณ”
ข้อความส่งมาไม่ถึงหนึ่งนาที ก็ได้รับการตอบรับแล้ว
“ได้เลย”
ตัวหนังสือตัวเดียวเท่านั้น แต่ว่าสามารถจินตนาการออกว่าซูย้าวที่ใกล้จะได้พบเจอกับแม่ซึ่งคิดถึงอยู่ทุกคืนทุกวัน และอารมณ์ที่รอไม่ไหวแบบนั้น
ซูหยวนกลับยิ้มแย้มอย่างแปลกๆ ไม่ว่ายังไงซะ ซูย้าวคนนี้ใกล้จะถูกเธอผลักลงไปที่กองไฟแล้ว ก่อนลงมือสังหารให้ลูกอมกับเธอสักเม็ดก็แล้วกัน！
