หลักจากเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางราว20กว่าชั่วโมง ทั้งสองก็ทยอยกลับมายังเมืองA ใหม่
ลี่เฉินซีถูกรายล้อมไปด้วยผู้คน ดุจดั่งดวงดาวเดินออกมาจากสนามบิน ภายนอกสนามบิน รถยนต์หรูจอดรอพร้อมอยู่แล้ว หวางอี้โค้งตัวเคารพเขา ก่อนจะเปิดประตู ดูแลชายหนุ่มตอนขึ้นรถ
เขารูปหล่อและดูสง่างามไปในคราเดียวกัน
และอีกด้าน ซูย้าวกลับรู้สึกเผชิญกับสภาพความหนาวยะเยือก
เพราะเขานั่งเครื่องบินกลับมายังเมืองA ส่วนซูย้าว ถูกเขาทิ้งไว้กับเรือบรรทุกขนสินค้าที่บรรจุอาหารทะเล ทุลักทุเลตลอดทาง!
พูดให้ถูก วิธีการอย่างนี้ เรียกว่าลักลอบข้ามลำน้ำ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ ลี่เฉินซีได้ยึดเอกสารประจำตัวของเธอไปหมดแล้ว ไม่มีเงินติดตัวสักบาท โดนลิดรอนอิสรภาพ เธอทำได้เพียง ทำตามที่เขาจัดการไว้ให้
เมื่อเรือสินค้ามาถึงท่าเรือ ก็มีคนงานเฉพาะทางมาขนย้ายสินค้า และซูย้าวก็ปีนออกจากห้องเก็บของที่เต็มไปด้วยอาหารทะเล
ใช่ ปีนออกมา
เพราะว่า แม้โกดังจะมีขนาดใหญ่ แต่ก็เต็มไปด้วยกล่องอาหารทะเลสดทุกชนิด จนแทบไม่มีที่ให้เดิน เธอทำได้เพียงขดตัวให้เล็กที่สุดอยู่ที่มุม อย่างนี้ เป็นเวลากว่า20ชั่วโมง
วินาทีที่เธอก้าวออกมาจากห้องเก็บของ ขาเธอก็อ่อนแรง หน้ามืด เกือบจะล้มเป็นลมไปกองอยู่กับพื้น เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจับราวบันไดข้างตัวเธอไว้ ก่อนจะสูดหายใจเข้าอย่างยากลำบาก เธอหิวมากมานานแล้ว ทำให้ตอนนี้เธอแทบไม่มีเรี่ยวแรง
หลังจากลงจากเรือสินค้าแล้ว เธอก็อยากจะหาอะไรกินสักหน่อย แต่ติดตรงที่เธอไม่มีเงิน แม้กระทั่งโทรศัพท์ก็ถูกลี่เฉินซียึดเอาไป
เงิน นี่มันสร้างความลำบากให้แก่คนจริงๆ
เธอหาที่นั่ง ใกล้ท่าเรือเพื่อนั่งพักผ่อน หัวสมองเต็มไปด้วยอาหารเลิศรสมากมาย และเมื่อหิว ผู้คนก็อดที่จะอยากอาหารอันโอชะไม่ได้มากที่สุด
ข้างๆ มีเด็กชาวประมงเล่นสนุกสนานกระโดดโลดเต้นอยู่ ในมือถืออมยิ้มสีสวย และกำลังแบ่งกันกิน
ซูย้าวกัดริมฝีปาก พลางจ้องเขม็ง อยากจะพุ่งเข้าไปเอามาสักไม้ ทว่าอย่างไรนั่นก็คือเด็กน้อย เธอเป็นผู้ใหญ่ ไม่ละอายหรือ?
ทันใด เสียงเบรกรถก็ดังเข้ามาในโสตประสาท เมื่อเธอมองหาต้นตอของเสียง ก็บังเอิญหันไปสบกับลี่เฉินซีที่อยู่ในชุดสูทและรองเท้าหนังมันเงา
ชายหนุ่มเดินสองสามก้าวก็มาถึงตัวเธอ อากัปกิริยาที่สูงส่งดูเย็นชา ดวงตาที่ไร้ความรู้สึกมองข้ามผ่านดวงหน้าที่ซูบซีดไร้เรี่ยวแรงของเธอ น้ำเสียงหนาวลึกถึงกระดูกเปล่งออกมาว่า “มากับผม”
ซูย้าวหลับตาลงอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะถอนหายใจ ราวกับว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเดินตามเขาไปตอนนี้
แม้ว่า เธอจะไม่เต็มใจไปกับเขาก็ตาม แต่เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว เธอทำได้เพียงยอมจำนนชั่วคราว ภายหลังค่อยหาวิธีสลัดตัวออกมา
เธอเดิมเขาไปขึ้นรถอย่างเชื่อฟัง เมื่อออกจากท่าเรือ มุ่งไปยังใจกลางเมือง ตลอดทางผ่านร้านอาหารนับไม่ถ้วน อาจจะเพราะเป็นช่วงเวลาทานข้าว ดังนั้นกลิ่นหอมของอาหารหลากหลายชนิดก็ส่งกลิ่นยั่วจมูกเธอ ราวกับซูย้าวได้กลิ่นอาหารผ่านกระจกของรถ เสียงท้องร้องก็ดังขึ้นมา
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เขานิ่งเฉยมาตลอดทาง ดูเหมือนว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธอราวกับอากาศธาตุ เขาทำเพียงมองดูเอกสารตรงหน้าสองสามฉบับ
ซูย้าวก้มศีรษะลง เธออยู่ที่นี่คนเดียว ไม่มีเพื่อน และตอนนี้ก็ยังไม่มีเงินอีก คาดว่าถ้าหากมีโอกาสได้หนีออกมาจากเขา เกรงว่าจะต้องนอนข้างถนน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ความแค้นในใจก็ยิ่งมากขึ้น เธอเหลือบมองเขาพร้อมการขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดทำลายความเงียบขึ้น “พาฉันกลับมา คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”
“คุณต้องการเงินคืนใช่ไหม? ถ้าใช่ละก็ หลังจากที่บัญชีของฉันถูกกู้คืน ฉันจะคืนเงินให้คุณ แต่ก่อนอื่นคุณต้องคืนเอกสารประจำตัวของฉันและโทรศัพท์มาก่อน!”
“เงิน?” เมื่อได้ยินคำพูดบาดหู มุมปากของลี่เฉินซีก็กระตุก ใบหน้าเย็นชาและดุดัน “นี่คุณคิดว่าเพราะเงิน?”
“แล้วมันอะไรละ?” ซูย้าวขมวดคิ้ว ขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา “ถ้าหากไม่ใช่เพราะเงิน แล้วเพราะอะไรกันแน่? อย่าบอกว่าเพราะรักนะ!”
ด้วยวิธีที่บุ่มบ่ามและแข็งกระด้างของเขา กี่ครั้งที่พบเจอกัน เขาแทบอยากจะกลืนเธอลงท้อง ไม่มีร่องรอยของความรักเลยสักนิด
ลี่เฉินซียกริมฝีปากล่างอย่างเย็นชา ยิ้มเหมือนไม่ยิ้มอย่างชั่วร้าย ทันใดนั้นเขาก็วางเอกสารในมือลง ก่อนจะเอนตัวไปหาเธอ และหนุนเบาะข้างเธอด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างจับคางของเธออย่างแม่นยำ ก่อนจะใช้แรงดันคางของเธอขึ้น บังคับให้สบตาของตัวเอง “รัก?”
เธอตะลึงงัน ไม่ทันได้ทำอะไร เธอก็ได้ยินเสียงเย็นชาของชายหนุ่มอีกครั้ง “คุณคิดว่าจนถึงตอนนี้ ผมยังรักคุณอยู่? คุณคู่ควรกับมัน?”
“ฉัน……”
ซูย้าวถูกเขาตอกหน้าหงายจนสูญเสียความสามารถในการพูด สักคำก็พูดไม่ออก
อาจจะเพราะความลำบากตลอดทาง บวกกับความหิวจนตาลาย เป็นผลให้ความแข็งแกร่งทางร่างกายของเธอแย่ลง ใบหน้าซีดขาวของเธอไร้สีเลือด ดูเลวร้าย
แต่เธอก็ยังคงพยายามสุดความสามารถ กัดริมฝีปากล่าง แล้วพูดอย่างดื้อรั้นว่า “ฉันอาจจะไม่คู่ควร ไร้หนทางเข้าตาคุณ แต่ตั้งแต่เริ่ม ฉันก็จะไม่ได้ไปบังคับให้คุณมารักฉัน! มันเป็นความสมัครใจของคุณ ดังนั้น……”
เธอยืดเสียงโดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะสังเกตเห็นว่า ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มค่อยๆ มืดมน อากาศเย็นเข้าแทรกซึม ทำให้หัวใจของเธอตึงเครียดโดยไม่รู้ตัว
“ดังนั้น……” เธอกลืนไม่เข้า คายไม่ออก “ดังนั้นคุณเสียเงินไปแล้ว ก็ไม่สามารถโทษฉันได้หมด แต่เป็นเพราะโชคของคุณลี่ไม่ดี ถูกคนหลอก คราวหน้าก็อย่าถูกผู้หญิงล่อลวงอีกก็แล้วกัน!”
เมื่อฟังคำพูดและคำอธิบายที่ไร้สาระของเธอ ลี่เฉินซีหัวเราะเยาะอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะใช้แรงสะบัดเธอออกไป
เขาเอนหลังนั่งลงอีกครั้ง ก่อนจะเปิดเอกสารอ่านอีกรอบ “คุณคิดว่าเพราะเงิน ถ้าอย่างนั้นก็คิดแบบนั้นต่อไป สิบเอ็ดสาขา รวมเป็นเงิน 5หมื่นล้านบวกกับ3หมื่นล้านที่คุณโกงไป รวมเป็นเงิน8หมื่นล้าน จ่ายมา!”
ซูย้าว “……”
เธอหลับตาลงอย่างช่วยไม่ได้ สูดอากาศหายใจเข้าไป และพูดว่า “เยอะขนาดนี้เลย? คุณลี่คำนวณเสียละเอียดขนาดนี้เลยเหรอคะ!”
อันที่จริง สำหรับ 11 สาขานั้น เธอเพียงปลอมลายเซ็นของลี่เฉินซี และขายให้คนอื่น สำหรับเงินที่เธอได้รับ เพื่อกำจัดโซ่ตรวนของอานเจียเย้น เธอมอบส่วนหนึ่งให้เขา ส่วนที่เหลือก็บริจาคเงินแบบไม่ออกนาม
ดังนั้นจนกระทั่งวันนี้ แม้ว่าบัญชีของเธอจะไม่ถูกระงับ เมื่อรวมกับเงินทั้งหมด ก็ไม่มีมากขนาดนั้น มากสุดก็แค่สามหมื่นล้าน เป็นเงินที่เธอวางแผนจะใช้ในอนาคต
ลี่เฉินซีไม่สนเธอ ก่อนจะก้มหน้าลงอ่านเอกสารตรงหน้าต่อไป เขาหยิบปากกาออกมา และเซ็นชื่อลงไปด้านหลัง
ซูย้าวเหลือบมองอย่างไม่ตั้งใจ และสังเกตเห็นว่าวิธีการลงลายมือชื่อของเขาแตกต่างจากเมื่อก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอักษรจีนตัวเต็ม
คาดว่าเขาคงกลัวเธอปลอมลายเซ็นอีก
เธอขมวดคิ้ว แล้วเม้มปาก “นั่น ฉัน……ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก แบ่งจ่ายได้ไหม?”
ลี่เฉินซีเหลือบตามองเธออย่างเย็นชา หลังจากนั้น รถก็แล่นไปยังที่แห่งหนึ่ง และหยุดลง
หวางอี้ลงจากรถ ก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูให้เขา เมื่อชายหนุ่มลงมาจากรถแล้ว เขาก็เดินอ้อมมาฝั่งของเธอ ก่อนจะเปิดประตู และดึงเธอออกมาอย่างหยาบกระด้าง ก่อนจะลากเธอเข้าไปในถ้ำสำราญมังกร
ที่นี่คือสถานบันเทิงขนาดใหญ่ที่เพิ่งเปิดใหม่ในเมืองในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เรียกว่าถ้ำสำราญมังกร ลูกค้าที่มาใช้บริการที่นี่ ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายเสียส่วนมากและพวกเขาล้วนเป็นคนชนชั้นสูงจากทุกสาขาอาชีพ
ลี่เฉินซีเป็นเถ้าแก่ของที่นี่ ดังนั้นเมื่อผู้จัดการเห็นเขาเข้า ก็เลยรีบออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม พนักงานเสิร์ฟก็เข้าแถวทั้งสองข้าง ก่อนจะพูดทำความเคารพ “สวัสดีครับ/ค่ะประธานลี่!”
ชายหนุ่มไม่พูดอะไร ใบหน้าที่เย็นชาดูมืดมน เขาดึงซูย้าวไปชั้นสอง ใช้ขาตัวเองเปิดที่นั่งพิเศษ ก่อนจะโยนเธอเข้าไป
ลี่เฉินซีหยุดที่หน้าประตู ก่อนจะหันไปพูดกับผู้จัดการว่า “ผู้หญิงคนนี้จะอยู่ที่นี่ มอบเธอให้กับน้าชิว แล้วให้เธอทำงานใช้หนี้ที่นี่!”
ผู้จัดการอึ้งไปครู่หนึ่ง ต้องรู้ว่าถึงแม้ลี่เฉินซีจะเป็นเจ้านายของที่นี่ แต่ในวันธรรมดา เขาก็มีหน้าที่อื่นที่ต้องคอยรับผิดชอบ แต่บางครั้งเขาก็พาเพื่อนมาพบปะสังสรรค์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพาผู้หญิงมา แล้วให้น้าชิว ความหมายของเขาก็คือ……
แม้ว่าผู้จัดการจะไม่พูด แต่ก็เดาออกว่าเป็นอะไร ดวงตาของเขาฉายแววเจิดจ้า ในขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ลี่เฉินซีก็มองเขาออก ก่อนจะพูดทันทีว่า “เธอไม่มีสีสันจืดชืด ให้เธอเป็นจับกัง ทำความสะอาดห้องน้ำ!”
