นี่เป็นคำถามที่ดีจริงๆ ซูย้าวเองก็เดาว่าเขาจะถามแบบนี้ แต่คิดไม่ถึงว่า เธอเดาผิดแล้ว
เพ้ยส้าวหลี่ยิ้มแล้วพูดต่อ “ฉันไม่อยากรู้เรื่องนี้เลย แทนที่จะเป็นเรื่องนี้ ฉันกลับอยากรู้มากกว่า ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับเขา?”
ซูย้าวขยับขนตาเรียวยาว แววตาจมดิ่งเล็กน้อยอย่างห้ามไม่ได้
ถ้าเธอบอกว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น เพ้ยส้าวหลี่จะเชื่อไหม?
ดังนั้น จะเป็นการดีกว่าที่จะไม่อธิบาย ปล่อยให้เขาคิดตามที่เขาพอใจ
เธอเบี่ยงประเด็น ตามคำถามก่อนหน้านี้ แล้วพูด “ทำไมถึงไม่อยากรู้ว่าทำไมฉันถึงออกตัวพูดเรื่องแต่งงานออกมา?”
เพ้ยส้าวหลี่ขยับตัวเล็กน้อย สะบัดเขม่าบุหรี่ ขาเรียวทั้งคู่ของเขาไขว้กันอย่างสง่างาม ดวงตาจับจ้องไปที่เธอทันที “แล้วทำไมต้องอยากรู้ล่ะ?”
ซูย้าวขมวดคิ้ว แววตาของผู้ชายคนนี้เฉียบคมเกินไป สามารถเปรียบเทียบกับอานเจียเย้นได้โดยสมบูรณ์ ร่างกายแผ่ความอันตราย การเจรจาต่อรองกับเขา เป็นตัวเลือกและวิธีการที่ผิด
เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย พูดแค่ว่า “ในเมื่อนายไม่อยากรู้ ฉันก็ไม่อยากอธิบายอะไร งั้นก็เท่านี้ก่อนแล้วกัน!”
พูดจบ เธอก็จะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้เคลื่อนไหว ชายหนุ่มก็เอ่ยปากอีก “เธอก็แค่อยากหาโล่กำบังก็เท่านั้น”
ประโยคเดียว ขัดจังหวะความคิดที่จะไปของซูย้าวได้สำเร็จ แล้วยังทำให้เธอกลับมานั่งที่ตำแหน่งเดิมอีกครั้งได้อย่างราบรื่น แล้วมองไปที่เขา
เพ้ยส้าวหลี่พูดต่อ “เธอดูออกแล้วว่า อานเจียเย้นต้องการเธออย่างมีความหมายแฝง ความรู้สึกแบบนี้ มันก้าวข้ามความเป็นพี่น้องไปแล้ว แน่นอน ระหว่างพวกเธอก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ต่อให้เกิดอะไรขึ้น ก็นับว่าเป็นเรื่องปกติ”
“แต่น่าเสียดาย เธอไม่ได้ชอบเขา และไม่อยากอยู่กับเขา อาจจะมีอีกหลายเหตุผล แต่คนอย่างอานเจียเย้น เป็นคนมีอำนาจควบคุม เขาควบคุมคนอื่นมาก นั่นรวมถึงเธอด้วย เขาจัดฉาก พาเธอไป ล้างความทรงจำ เขาจัดแจงให้เธอกลับมา ให้เธอเข้าใกล้ลี่เฉินซี รวมถึงทุกอย่างตอนนี้ อาจจะเป็นเกมที่เขาควบคุมทั้งหมดก็ได้”
เพราะความสัมพันธ์ของตระกูลเพ้ย ทำให้เพ้ยส้าวหลี่ได้ติดต่อกับอานเจียเย้นไม่มากก็น้อย ทั้งสองรู้จักกันมานานแล้ว ดังนั้นความรู้ความเข้าใจในด้านนี้ เขามีมานานแล้ว แล้วก็มองออก
“เพื่อให้อานเจียเย้นวางมือ และเพื่อให้ลี่เฉินซีตายใจ ดังนั้นจึงมองหาโล่กำบัง ช่างบังเอิญ ที่ฉันเป็นตัวเลือกนั้นพอดี”
ขณะที่พูด เขาก็สูบบุหรี่เบาๆ เงยหน้าที่หล่อเหลาขึ้นช้าๆ พ่นควันจางๆ ออกมา แล้วพูดต่อ “พูดอีกอย่างนึง คือเธออยากใช้ประโยชน์จากการแต่งงานกับฉัน ให้ฉันเป็นศัตรูกับอานเจียเย้น ให้กระบอกปืนเล็งมาที่ฉัน ดังนั้น……”
เพ้ยส้าวหลี่จงใจไม่พูดต่อ เพราะคำพูดถัดจากนี้ ไม่ใช่การคาดเดา และไม่ใช่การวินิจฉัย แต่เป็นข้อเท็จจริงที่จริงแท้ดั่งเหล็กกล้า
เธออยากปกป้องลี่เฉินซี และเด็กๆ เหล่านั้น
เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ลี่เฉินซีกับอานเจียเย้นเป็นศัตรูกันอีก เพื่อให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตที่เรียบง่ายและสงบสุข เธอเลือกที่จะละทิ้งตัวเอง ตอนนี้เมื่อจำเป็นต้องดึงตัวเลือกออกมา เธอก็เลือกคนอื่นเป็นอย่างแรก
ความรู้สึกลึกๆ แบบนี้ การปกป้องแบบนี้ ทุ่มเททั้งหมดของตัวเองอย่างไม่ลังเล กลบฝังความสุขของชีวิตที่เหลืออยู่ แม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็จะปกป้อง มันช่าง……
ทำให้ท้องไส้ปั่นป่วน น่าซาบซึ้งจริงๆ !
แต่ทำไมหลังจากพูดทั้งหมดนี้ด้วยตัวเองแล้ว เพ้ยส้าวหลี่รู้สึกได้เพียงความเจ็บปวด บางแห่งในหัวใจตัวเองล่ะ? แม้แต่หายใจ ยังเจ็บไปถึงกระดูก!
ซูย้าวมองดูการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มเงียบๆ ฟังมามากมายขนาดนี้ เธอไม่ได้โต้แย้ง และไม่ได้ซักถาม เพียงแต่หลังจากนั้นครู่ใหญ่ ถึงมีความคิดที่จะเอ่ยปาก แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมา ยังหนาวเหน็บราวกับน้ำแข็ง ไม่มีอุณหภูมิแม้แต่น้อย
เธอพูด “ในเมื่อรู้หมดแล้ว นายก็เลือกที่จะปฏิเสธได้ ฉันจะไม่ทำให้คนอื่นลำบากใจ และจะไม่บีบบังคับ”
พูดอีกอย่างคือ ที่เพ้ยส้าวหลี่พูดเมื่อกี้ พูดถูกหมดเลย
นี่คือความตั้งใจ และเป้าหมายของเธอมาตั้งแต่ต้น
ในเมื่อไม่สามารถกำจัดคำสาปอย่างอานเจียเย้นได้ครั้งแล้วครั้งเล่า เช่นนั้น ด้วยพลังของเธอเพียงคนเดียว ไม่สามารถต่อต้านได้ ทำได้เพียงลากคนรอบข้างคนหนึ่งเข้ามาช่วย
แล้วตัวเลือกคนนี้ เธอก็จะไม่เลือกลี่เฉินซี นี่เป็นเส้นตายสุดท้ายของเธอ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถแตะต้องได้
เพ้ยส้าวหลี่ลุกขึ้นกะทันหัน ดับบุหรี่ แล้วมองไปที่เธอด้วยสายตาเย็นชาและเต็มไปด้วยความโกรธ หรี่ตาแน่น “ตอนที่เธอพูดกับลี่เฉินซี ก็เป็นแบบนี้หรอ?”
ท้องของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ กระสับกระส่ายจนทำให้เขาไม่มีเวลาไปสนใจอย่างอื่น ยกมือขึ้นจับแก้มเธอทันที ควบคุมอย่างรุนแรง กดเธอลงบนโซฟาทันที “ทุกเรื่อง ทุกเวลาเธอเอาแต่คิดถึงเขา เพื่อเขาแล้ว เธอถึงจะแต่งงานกับฉัน เพียงเพื่อให้ฉันเป็นเป้ากระสุน ให้ฉันกลายเป็นเป้าหมายหลักของอานเจียเย้น!”
เพ้ยส้าวหลี่ยิ่งคิดยิ่งโมโห ผู้หญิงที่เขาคิดถึงมาหลายปี ผู้หญิงที่เขาแม้จะต้องทุ่มเททุกอย่าง ก็อยากที่จะพยายามถนอมไว้ให้ได้มากที่สุด แต่เพื่อคนคนนั่นแล้ว กลับไม่ลังเลเลย!
ไม่ว่าจะเป็นซูย้าวในตอนนั้น หรือว่าอานหว่านชิงในตอนนี้ ต่อให้สูญเสียความทรงจำไปแล้ว แต่ความรักที่มีให้คนคนนั้น ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง!
เขาอยากจะพูดชื่นชมซักหนึ่งประโยคว่า ‘พวกเธอมีความรักลึกซึ้งของสามีภรรยาจริงๆ รักกันเหมือนใหม่’！
แต่น่าเสียดายมาก คำพูดแบบนี้ เขาพูดไม่ออกจริงๆ
ร่างของซูย้าวยังคงนิ่งเงียบไม่ขยับเขยื้อน ปล่อยให้เขาควบคุม “ฉันพูดไปแล้ว นายไม่เห็นด้วยก็ปฏิเสธได้ ทำเหมือนว่าฉันไม่เคยพูดถึง”
เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา เถรตรงมาก
ต่อให้เป็นกับดักที่วางไว้ ก็ได้เปิดเผยกับเขาอย่างชัดเจนแล้ว จะเลือกทางไหน ก็เป็นเรื่องของเขา
เพ้ยส้าวหลี่กัดฟันด้วยความโกรธ บีบแก้มของเธอด้วยมือใหญ่อย่างรุนแรง กระชับแน่น ปลายนิ้วจมลงไปในผิวบอบบางของเธอ ดึงเธอมาตรงหน้าตัวเอง พูดอย่างเย็นชา “งั้นเมื่อคืนเธอทำอะไรกับเขา? ห๊ะ?”
ซูย้าวขมวดคิ้ว ทำไมเขาถึงดึงดันถามเรื่องเมื่อคืนนักนะ?
ความสงสัยและความอยากรู้ในช่วงเวลาสั้นๆ แวบผ่านไป เธอเพียงแค่มองไปที่เขาเบาๆ ไม่พูดอะไร
หน้าอกของเพ้ยส้าวหลี่กระเพื่อมด้วยความโกรธ การหอบอย่างรุนแรงทำให้อารมณ์ของเขาว้าวุ่น เขาออกแรงอย่างง่ายดาย โยนเธอลงไปด้านข้างอย่างดุดัน “เมื่อเธอได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นฉัน ยังมีความตัดบัวยังเหลือใยกับอดีตสามี ไปมีอะไรกัน ยังคิดจะให้ฉันเสียสละเพื่อเธอ คิดว่าฉันโง่เง่าจนถึงจุดนั้นจริงๆ หรอ?”
เขาพูดจบ ก็สะบัดตัวเดินผ่านเธอไป
เพ้ยส้าวหลี่อารมณ์ไม่ดี ตอนนี้จำต้องอดทนไว้ อีกอย่างผู้หญิงคนนี้คือซูย้าว ไม่เช่นนั้นเขาไม่รู้จริงๆ ว่าตนเองจะทำอะไรได้กันแน่!
ซูย้าวลุกขึ้นมาจากโซฟาอีกครั้ง จัดแจงเสื้อผ้าช้าๆ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็คิดเสียว่าฉันไม่เคยพูดเรื่องนี้มาก่อน ฉันไปก่อนล่ะ”
เธอพูดจบก็ก้าวเท้าออกจากออฟฟิส ซูย้าวจะไม่บีบบังคับเขาจริงๆ แม้ว่าเธอจะไม่ชอบพฤติกรรมของเพ้ยส้าวหลี่มาโดยตลอด แต่เรื่องแบบนี้ มีความเสี่ยงไม่น้อย เธอไม่อยากเอาชีวิตของคนอื่น มาเดิมพันตามใจชอบ
ซูย้าวลงชั้นล่างอย่างรวดเร็ว ลงลิฟต์มาตลอดทาง ก็มาถึงชั้นหนึ่ง
เธอพึ่งจะก้าวออกมาจากลิฟต์ ทันใดนั้นประตูลิฟต์ด้านข้างก็เปิดออกพร้อมกับเสียง ‘ติ๊ง’ จากนั้น เพ้ยส้าวหลี่ก็เดินตรงออกมาด้วยใบหน้ามืดมน เดินเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว คว้าข้อมือเธอด้วยมือข้างเดียว ลากเธอกลับเข้าไปในลิฟต์อีกครั้ง สุ่มมือกดปิดประตูลิฟต์
ร่างสูงใหญ่ของเขากดเธอเข้าไปในมุม ควบคุมเธอไว้ระหว่างแผงอกตนเองกับผนังลิฟต์ ยังมีแววตาที่มืดมนเข้มข้น แต่กลับเผยความไร้หนทาง ท้ายที่สุดก็ไตร่ตรองเล็กน้อย ถึงพูดขึ้น “ฉันรับปากเธอ!”
“อย่าว่าแต่เป็นโล่กำบังให้เธอเลย ต่อให้ลงนรกไปกับเธอ ฉันก็ตกลงทั้งนั้น!”
เพ้ยส้าวหลี่ทำลายหลักการและเส้นตายเป็นครั้งแรกในชีวิต ทั้งๆ ที่รู้ผลลัพธ์ของการทำแบบนี้ จะเป็นการเสียเปรียบทั้งต่อตัวเขา และต่อกรุ๊ปเพ้ยซื่อทั้งหมด แต่ก็อดที่จะทำตามหัวใจไม่ได้ ทำได้เพียงยินดีแบบนี้
“แต่เงื่อนไขแรกคือ เธอต้องตัดขาดกับลี่เฉินซีอย่างหมดจด กำจัดความสัมพันธ์ทั้งหมด หลังจากวันนี้ไป เธอต้องเป็นของฉันเพียงคนเดียว ในสมองของเธอ ในความทรงจำ ในร่างกาย แม้แต่ในเลือด ไม่สามารถมีเศษส่วนของคนคนนั้นได้อีก!”
ซูย้าวมองไปที่เขา ดวงตาที่สวยงามจมดิ่งเบาๆ “อาจจะยากนิดหน่อย แต่ฉันรับปากนาย”
