บทที่ 76 กลับบ้านกับผม
หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นเล็กน้อย ไซม่อนก็ดึงผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ แล้วแนะนำอย่างเป็นทางการ “ท่านนี้คือภรรยาของผมคริสตินครับ”
ผู้หญิงเพิ่งจะกวาดสายตาที่เย็นชา ก็พูดเสียงที่อ่อนโยนขึ้นมาบ้าง แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย “คุณซู เมื่อกี้ต้องขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดไม่ได้”
ซูย้าวก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร แค่รู้สึกสงสัยในปฏิกิริยาวันนี้ของลี่เฉินซี หลายๆ คนดื่มเหล้าแล้วพูดคุยกัน ไม่ว่าจะพูดถึงเรื่องอะไรก็ตาม ก็ยังคงพูดถึงเรื่องที่เกี่ยวกับงาน ซูย้าวไม่สามารถพูดอะไรอยู่แล้ว จึงยืนอยู่ที่นี่ ทั้งตัวของเธอก็รู้สึกอึดอัดมาก
และในตอนนี้ มือถือของเธอจู่ๆ ก็ดังขึ้น
ซูย้าวไม่ค่อยมีสายเข้า ยังไงก็พูดไม่ได้ แล้วจะมีใครยอมโทรหาคนที่เป็นใบ้ล่ะ?
พอกวาดสายตามองไปก็เห็นสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอ เธอจึงทำมือขอโทษ แล้วยิ้มอย่างขอโทษ จากนั้นก็หลบเลี่ยงพวกเขาหลายๆ คน ขณะที่รับสาย ก็เดินออกจากห้องโถงงานเลี้ยง
กลับละเลยชายเรือนร่างสูงใหญ่ที่อยู่ข้างๆ ตอนมองหน้าจอว่ามีชื่อ “หลินโม่ป่าย” ปรากฏ ลี่เฉินซีเหมือนทุกอย่าง ทันใดนั้น จึงทำนัยน์ตาที่หม่นหมอง
ลมตอนกลางคืนพัดมาจากทั้งสี่ทิศ อากาศในฤดูร้อน มีลมพัดโชยมาเบาๆ ก็ยิ่งทำให้รู้สึกสบาย
ซูย้าวยืนอยู่นอกห้องโถงของโรงแรม แล้วมองทางเดินที่เต็มไปด้วยความครึกครื้น ระหว่างที่รับสาย เสียงของหลินโม่ป่ายก็ส่งเข้ามาในหู
“คุณคิดดีแล้วหรอว่าจะรักษาคอให้หายจริงๆ? “
เธอกลับไม่รู้ ตอนนี้หลินโม่ป่ายเพิ่งจะทำการผ่าตัดเสร็จ เสื้อผ้ายังไม่ทันได้เปลี่ยน ก็ได้เห็นข้อความวีแชทที่เธอส่งมา
ตอนนั้น ภายในใจของเขารู้สึกสับสนเล็กน้อย แล้วรู้สึกใจไม่นิ่ง
ทั้งรู้สึกดีใจและเสียใจ
ดีใจที่เธอสามารถรวบรวมความกล้าในการรักษาคอ เธอไม่ได้เป็นใบ้มาตั้งแต่เกิด ถ้าไม่ใช่ตอนที่เธอยังเด็กแล้วถูกกระทบกระเทือนกล่องเสียงอย่างหนักและร้ายแรง ก็คงไม่มีทางที่หลายปีมานี้เธอจะไม่สามารถเอ่ยพูดเสียงใดๆ ออกมา
ทว่าสิ่งที่ทำให้เสียใจกลับรู้สึกกังวลว่านี่เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของเธอ แค่อยากจะล้อเล่นเท่านั้น รอให้ตอนที่รักษาก็เริ่มที่จะหาข้ออ้างโน่นนี่นั่นอีก
หลินโม่ป่ายไม่สนใจอะไรพวกนั้นอีก จึงได้โทรหาเธอโดยตรง ต่อให้เธอพูดไม่ได้ เขาก็อยากจะแน่ใจอีกครั้ง
“คุณต้องรู้ ถ้าคุณรักษาแล้ว ก็ไม่สามารถเสียใจภายหลังอีก! ซูย้าว คุณแน่ใจใช่ไหม? “
ได้ยินเสียงทางโน้นส่งมา เธอจึงถอนหายใจเบาๆ แล้วกระตุกมุมปากคลายยิ้มบางๆ มีคนๆ หนึ่ง สามารถเป็นห่วงทุกการเคลื่อนไหวของตัวเอง ก็ถือว่าดีแล้ว!
ต่อให้ไม่เกี่ยวกับความรัก ไม่เกี่ยวกับความสามารถที่สนิทสนมกัน ทว่าความรู้สึกนั้นกลับอบอุ่น และมาจากใจ
“ถ้าคุณแน่ใจ ก็ให้พิมพ์1มาในตอนนี้ เป็นยังไง? ย้าวย้าว? ” ทางฝั่งหลินโม่ป่ายจึงเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
ซูย้าวก็ยิ้มขึ้น แล้วกระตุกมุมปากเผยยิ้มอ่อนๆ เป็นรอยยิ้มที่นิ่งสงบ และดูงดงาม เหมือนดั่งภาพวาดธรรมชาติที่วาดจากน้ำหมึก ซึ่งเป็นภาพวาดภูเขาที่ว่างเปล่าที่อยู่ห่างไกล เหมือนเป็นฟ้าหลังฝน จากนั้นฝนตกพรำๆ อีกครั้ง
ทว่าเป็นภาพวาดที่ดียิ่งนัก กลับถูกภาพต่อไปทำให้เกิดการรบกวน
ขณะที่มีเรือนร่างอันสูงใหญ่ปกคลุมลงมา ซูย้าวแค่รู้สึกว่าแขนของเธอถูกแรงๆ หนึ่งดึง จากนั้น มือถือในมือก็ถูกแย่งไป
จู่ๆ ลี่เฉินซีก็ปรากฏข้างหลังของเธอ แล้วเอามือถือของเธอ จากนั้นก็วางไว้ข้างหู แล้วกระตุกริมฝีปากบางขึ้น พร้อมกับเอ่ยพูด “คุณหมอหลิน ดึกขนาดนี้ยังโทรหาภรรยาของผม มีธุระอะไร? “
หลินโม่ป่ายคาดคิดไม่ถึงอย่างชัดเจน จึงนิ่งงันไปทันที
ทางฝั่งซูย้าวก็รู้สึกตื่นตกใจมาก แล้วหันไป แล้วเผชิญกับเขาด้วยใบหน้าที่ดูตกตะลึง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปขอมือถือของตนเอง
ทว่าลี่เฉินซีทั้งสูงใหญ่ พอยืนอยู่ข้างกายเธอ รูปร่างที่สูงร้อยแปดสิบกว่า มันสูงกว่าเธอไปเยอะมาก ถึงแม้ซูย้าวจะมีรูปร่างที่ไม่ได้เตี้ย ก็ยังไม่สามารถเทียบกับเขาได้
มือถืออยู่ในมือของเขา เธอเขย่งส้นเท้ายังไงก็ไม่ถึง
ซูย้าวจับจ้องเขา ทันใดนั้นก็รู้สึกร้อนใจจนหน้าแดงก่ำ แล้วกัดริมฝีปากล่างไว้อย่างไม่ได้รับความธรรม ท่าทางของเธอเหมือนกวางน้อยที่ถูกคนรังแก น่ารักจนไม่สามารถห้ามใจได้
ลี่เฉินซีสังเกตมองสีหน้าบนใบหน้าอันเรียวเล็กของเธอในตอนนี้ ทันใดนั้นภายในใจลึกๆ จึงมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ในมือถือ ยังมีเสียงของหลินโม่ป่ายดังขึ้น……
“ประธานลี่? ” เขาได้ยินเสียง และเดาออกว่าเป็นลี่เฉินซี “ไม่มีอะไร ผมวางสายก่อนล่ะ! “
ทันใดนั้นน้ำเสียงของหลินโม่ป่ายก็เลือดเย็นขึ้นมา แล้ววางสายลง
ลี่เฉินซียังคงสีหน้าที่ไม่แปรเปลี่ยน แค่ว่ามือใหญ่ที่เรียวยาวยังคงเล่นมือถือของเธอ ดวงตาที่หล่อเหลาเย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย แล้วสายตาอันเลือดเย็นกวาดมองเธอ “โทรคุยกับหลินโม่ป่าย คุยอะไรกัน? “
คุยอะไรกันคุณก็อย่ายุ่ง!
ซูย้าวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็แย่งมือถือมาจากมือของเขา แล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋า
ลี่เฉินซีกลับเข้ามาใกล้เธอ แล้วดึงลำตัวของเธอไป “ผมกำลังคุยกับคุณ นี่คุณทำท่าทีอะไรอยู่? “
เธอเผชิญกับนัยน์ตาที่เคล้าด้วยความโมโหของผู้ชาย จู่ๆ ก็รู้สึกตลก เขาติดต่อและมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับหานฉ่ายหลิงอยู่ทุกวี่ทุกวัน ทำไมถึงไม่พิจารณาอย่างจริงจังหน่อย?
แค่ยอมให้ตัวเองทำ แล้วไม่ยอมให้เธอทำอะไรเลยหรือไง
ผู้ชายคนนี้วางอำนาจเกินไปแล้ว
เธอจึงดิ้น แล้วกำลังจะผลักแผงอกของเขาออก จากนั้นก็หันหลังแล้วกำลังจะกลับเข้าไปในโรงแรม ข้อมืออันเรียวเล็กกลับถูกผู้ชายจับไว้
ขณะเดียวกัน ลี่เฉินซีจึงกระชากเธอเข้ามาในอ้อมกอดโดยตรง นัยน์ตาอันเย็นชาเคล้าด้วยความลุ่มลึก เป็นความลุ่มลึกที่เธอเองก็อ่านไม่ออก
“กลับบ้าน! “
สองพยางค์ที่เย็นชา จากนั้นก็ปล่อยเธอออก
ไม่รอให้ซูย้าวตอบสนองใดๆ จากนั้นก็มีเสื้อสูทของผู้ชายโยนมาบนเรือนร่างของเธอ เป็นเสื้อสูทสุดหรูชั้นดี แค่ดึงเบาๆ ก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ และกลิ่นบุหรี่ผสมกัน เป็นกลิ่นเฉพาะของเขา
และตอนที่กลับคฤหาสน์ไปกับเขา ก็เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าๆ แล้ว
พ่อบ้านและพี่เลี้ยงก็หลับกันมานานแล้ว แม้กระทั่งเจิ้งเอ๋อที่อยู่ในห้องเด็กเล็ก ก็ยังหลับฝันดี
จากนั้นก็ได้ไปห่มผ้าให้กับลูกชาย ซูย้าวออกจากห้องเด็กเล็กอย่างเบามือเบาเท้า เพิ่งจะปิดประตู ก็รู้สึกถึงอุณหภูมิที่ลุ่มร้อนอยู่ข้างหลัง เป็นลมหายใจของผู้ชายที่แรงมากๆ
แขนยาวของลี่เฉินซีโอบเอวของเธอ แล้วใช้แรงดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด จากนั้นก็จับหน้าของเธอไว้ แล้วจูบอย่างโหดเหี้ยมเหมือนที่ผ่านมา
เขามักจะทำแบบนี้ ตอนที่ต้องการ ก็จะไม่มีทางอดกลั้นหรือแกล้งทำอะไรทั้งนั้น
ทว่าซูย้าวรู้ดี นี้ไม่ได้เกี่ยวกับความรัก แค่ใช้คำพูดของเขามาพูด ก็แค่เป็นการทำตามหน้าที่ของคู่สามีภรรยาเท่านั้น
แรงของเขาแข็งแกร่งมาก ท่าทีบ้าคลั่ง ทำให้เธอค่อนข้างทนไม่ไหว และรู้สึกว่าลมหายใจในปอดเกือบจะถูกสูดไปหมด แล้วตอนที่แทบจะขาดอากาศหายใจ เขาถึงค่อยๆ ปล่อยเธอออก
พอสังเกตเห็นถึงริมฝีปากที่บวมแดงของผู้ชาย นัยน์ตาที่เคล้าด้วยเสน่ห์ของลี่เฉินซี เมื่อมองไปรอบๆ ใบหน้าของเธอ ความรู้สึกนั้น เหมือนเสือชีต้ากำลังลาดตระเวนเหยื่อของตนเอง ลมหายใจที่อันตรายนั้นกำลังจะเผยออกมา
ซูย้าวจึงรู้สึกตื่นเต้นในใจทันที นัยน์ตาแววใสที่เห็นลูกตาสีขาวดำอย่างชัดเจน กำลังมองเขาด้วยความหวาดกลัว
ทั้งสองสบตากัน ไม่นาน ลมหายใจของทั้งสองจึงคลุมเครือกัน แล้วทำให้ทุกอย่างกลายเป็นร่างเดียวกัน
จู่ๆ ลี่เฉินซีก็กระตุกมุมปากแล้วคลายยิ้ม
ทันใดนั้นก็โอบเอวซูย้าวแล้วอุ้มเธอขึ้น จากนั้นก็เดินตรงไปที่ห้องนอน
ถ้าเขาจำไม่ผิด ซูย้าวมีพรสวรรค์อย่างหนึ่งมาตั้งแต่เด็ก
ความตรรกะของเธอนั้นแกร่งมาก
เธอสามารถจดจำเลขได้อย่างแม่นยำ ตอนที่เธอไม่กี่ขวบ ก็สามารถคิดบวกลบคูณหายจำนวนพันล้านขึ้นอย่างว่องไว ในวงการนี้ ถือว่าเป็นพรสวรรค์จริงๆ
ดังนั้น แล้วยังจะให้เขาพูดออกมาอีกหรอ?
อย่าลืม ตอนเธอเด็กๆ เขาก็รู้จักเธอ ถึงแม้จะไม่ได้รักเธอ ทว่าก็เคยมีความรู้สึกแบบอื่น!
ลี่เฉินซีแสยะยิ้ม แล้วเร่งการกระทำท่อนล่าง ทำให้เขาใช้แรงทั้งหมดที่มี แล้วปลดปล่อยทั้งหมดลงที่เธอ……
