เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ – ตอนที่ 773 ผมคิดถึงคุณจริง ๆ

อานเจียเย้นพูดไม่ผิด ในใจของเธอยังปล่อยวางไม่ได้

ถึงแม้เธอจะยอมรับเดิมพันกับเขา ทั้ง ๆ ที่รู้สึกว่ามันดูน่าตลกและไม่ค่อยถูกต้องนัก แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขาเก็บมือเก็บเท้าเข้ามาได้ชั่วคราว หลังจากที่เธอจัดการความรู้สึกตัวเองเรียบร้อยแล้ว ค่อยใช้วิธีอื่นตอบโต้กลับไป ก็ถือว่าไม่ได้แย่

อานเจียเย้นพยักหน้ารับเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวเธอเบา ๆ “ผมรับปากคุณ แต่ถ้ามีเรื่องอะไร คุณต้องติดต่อมาหาผมทันทีเลยนะ อย่าแบกรับไว้คนเดียว OK?”

หญิงสาวพยักหน้ารัว พร้อมกับเอนตัวพิงหมอนด้านหลังอย่างหมดแรง ท่าทางไม่อยากจะพูดหรือรับรู้อะไรอีกแล้ว

ยาพิษที่เธอได้รับครั้งนี้ เข้าสู่ร่างกายเธอค่อนข้างมาก ถึงแม้จะพบแพทย์ได้ทันเวลาและทำการรักษาได้ทันท่วงที แต่มันก็ทำลายระบบภูมิคุ้มกันของเธอไปไม่น้อย ทั่วทั้งร่างจึงไม่สามารถกลับไปแข็งแรงเหมือนอย่างที่เคยเป็นได้

อานเจียเย้นนั่งอยู่ข้าง ชายหนุ่มคอยกำชับเธออีกสองสามประโยค จนท้ายที่สุดก็มีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ เขาเลยได้เพียงแค่จ้องมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วเดินจากไป

เธอนั่งกอดเข่าพิงกับหัวเตียง พร้อมกับเหม่อลอยออกไปเงียบ ๆ

อานเจียเย้นเป็นคนดีรึเปล่า?

แน่นอนว่าไม่ใช่

แต่หากว่าตอนเด็ก ๆ เขาไม่เคยผ่านประสบการณ์เหล่านั้นมา อย่างแม่บุญธรรมของเขาถ้าไม่จากไปเร็วนัก ให้หล่อนได้มีเวลาเลี้ยงดูเขาจนเติบโตขึ้นมาด้วยกัน ถ้าได้เป็นอย่างนั้น เขาในตอนนี้จะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนกันนะ?

ผลกระทบที่มันเกิดขึ้น ส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงของใครบางคนได้มากจนเกินจะจินตนาการจริง ๆ

ถ้าพิจารณาและมองในมุมของคนทั่ว ๆ ไป งั้นอานเจียเย้นก็ถือว่าเป็นคนที่ชั่วร้ายและเลวทรามมากที่สุดคนหนึ่ง ชายหนุ่มสมควรที่จะถูกฉีกร่างออกเป็นชิ้น ๆ จากนั้นก็โยนลงไปในนรก เพราะถึงอย่างไร มือของเขาก็เปื้อนเลือดและสิ่งสกปรกมามากเกินไป

แต่ถ้าหากลองชั่งน้ำหนักและมองในมุมของซูย้าวดู นอกจากเรื่องที่เธอจะรู้สึกว่าเขาคอยคิดแผนการอยู่ตลอดเวลา แล้วมีส่วนเชื่อมโยงไปถึงพวกเด็ก ๆ แล้ว เรื่องสุดท้ายที่เธอทำใจได้ยากมากที่สุด

ccคือเขาเคยช่วยชีวิตเธอมาก่อน และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย

หลังจากที่เขาล้างความทรงจำและตัวตนของซูย้าว เธอก็ยังไม่ยอมทำตามคำสั่งของเพ้ยหยู่เจี๋ย สถานการณ์ในตอนนั้น

หากไม่ใช่เพราะอานเจียเย้นคอยปกป้องเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอคงจะถูกฆ่าไปแล้วจริง ๆ

อานเจียเย้นเอียงคอพร้อมกับเอามือนาบแก้มตัวเอง แล้วจ้องไปที่เธอ “ถึงแม้ตัวตนของผมจะพิเศษขนาดนั้นแล้วมันจะยังไงล่ะ? ก็ไม่ใช่ว่าต้องทนนั่งมองผู้หญิงที่ตัวเองแคร์วิ่งไปหาผู้ชายคนอื่นเหรอ?”

ซูย้าวชะงักไปชั่วขณะ รู้สึกราวกับว่าเธอไม่น่าเปิดประเด็นนี้ขึ้นมาคุยกับเขาเลย หญิงสาวขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปก่อนนะ บาย”

อานเจียเย้นมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่อยู่ ๆ ก็เดินจากไป นัยน์ตาของเขาปรากฏเกลียวคลื่นอันมืดมนขึ้นเบา ๆ เขาควรจะทำอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ดีนะ?

ทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าหัวใจของหญิงสาวยังปล่อยวางผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ทว่าว่าเขาก็ยังไปขอเดิมพันกับเธออย่างไม่เสียดาย เพียงแค่แลกกับการที่เขาต้องวางมือ สุดท้ายแล้ว ชัยชนะนั้นมันจะไปมีประโยชน์อะไร?

………

ซูย้าวออกมาจากคฤหาสน์ช้า ๆ เธอไม่ได้โบกและไม่ได้เรียกรถ แต่เธอกลับเลือกที่จะค่อย ๆ เดินแทนเพื่อพักผ่อนหย่อนใจและได้ไปเดินเลือกซื้อของ เป็นการเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเอง ซึ่งก็ถือว่าเป็นความคิดที่ไม่เลว

พอคิดได้ดังนั้น เธอก็จะลงมือทำทันที แต่น่าเสียดาย หญิงสาวเดินออกมาจากวิลล่าได้เพียงแค่ห้าร้อยเมตร ข้างทางก็มีรถมาเซราติสีดำคนหนึ่งจอดอยู่

รถหรูแบบนี้จะมาจอดอยู่ในสถานที่หรูหราพอกันก็ไม่ได้น่าแปลกใจอะไร เพราะงั้น ซูย้าวเลยไม่ทันสังเกต เธอเพียงแค่เดินผ่านเลยไปเท่านั้น

หญิงสาวเพิ่งเดินผ่านรถไปเล็กน้อย ทันใดนั้นประตูหลังรถก็เปิดออก

จากนั้นน้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มคนหนึ่งก็ดังขึ้น “ไม่เจอกันไม่กี่วัน คิดถึงผมรึยัง?”

ฝีเท้าของซูย้าวชะงักไปเล็กน้อย เธอเพียงแค่รู้สึกคุ้นกับน้ำเสียงของอีกฝ่าย แต่ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นต่างประเทศ อีกอย่างใครคนนั้นก็กำลังพาอู๋หยานขึ้นเหนือล่องใต้อยู่ เพราะงั้น เธอเลยไม่อยากคาดเดาอะไรไปทั่ว หญิงสาวจึงก้าวเท้าเดินต่อ

“ดูท่าแล้วคงจะไม่คิดถึงกันเลยสักนิดสินะ ไม่ใช่แค่ไม่คิดถึง ขนาดเสียงของผมยังจำไม่ได้เลย” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและแหบแห้ง ราวกับกำลังดึงดูดคนฟัง ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความผิดหวังนิด ๆ ฟังดูแล้วคล้ายกับกำลังน้อยใจผสมกับการอ้อน

ครั้งนี้ซูย้าวหยุดชะงักจริง ๆ หากก่อนหน้านี้เป็นเพียงการคาดเดา ครั้งนี้การคาดเดาของเธอก็คงกลายเป็นจริงขึ้นมาแล้วล่ะ

“คุณจะคิดถึงผมหรือไม่ไว้ค่อยว่ากัน แต่….” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้เธอ ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือเข้ามากอดเธอจากด้านหลัง จากนั้นก็กระชับให้แน่นขึ้น “ผมคิดถึงคุณ”

หญิงสาวตกตะลึง จากนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ เธอค่อย ๆ หลุบตาลงอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะเห็นมือหนาของชายหนุ่มโอบเอวเธออยู่ นิ้วขาวเนียนและเรียวยาวราวกับหยกสลัก

ความคุ้นชินนี้ หากไม่ใช่ลี่เฉินซีแล้วจะเป็นใคร?

เธอหันกลับไปด้วยความตกใจ ใบหน้าอันสับสนของเธอค่อย ๆ ประสานเข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาคมคายของชายหนุ่ม

“ผมคิดถึงคุณแล้ว เลยมารับคุณกลับ” ร่างสูงของชายหนุ่ม หลุบตาลงมองเธอ นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความคิดถึงและโหยหา “เขาไม่ได้ทำอะไรให้คุณลำบากใจใช่ไหม? ต้องการให้ผมทำอะไรรึเปล่า?”