“ไม่ใช่ว่าไม่พอใจ แต่นี่เป็นหลักการของฉัน” น้ำเสียงของซูย้าวราบเรียบเหมือนสายน้ำไหลผ่านหูของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ
ใบหน้าเคร่งขรึมของเพ้ยส้าวหลี่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เขาจับแขนเธอแน่น “ชิงชิง ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง ฉันจะไม่ไปสนใจอานเจียเย้นอีก และผมจะไม่จัดการลี่เฉินซี ขอแค่คุณอยู่กับผม คุณจะทำอะไรผมก็จะช่วยคุณ ตกลงไหม?”
เธอส่ายหัวเบาๆ “อย่าเรียกฉันว่าชิงชิงอีกเลยค่ะ ฉันชื่อซูย้าว”
ความทรงจำบางส่วนค่อยๆ ฟื้นคืนกลับมา ถึงเวลากลับมาเป็นตัวเองอีกครั้งแล้ว
“นอกจากนี้ ถ้าคุณสามารถหักหลังฉันได้หนึ่งครั้ง มันก็จะมีครั้งที่สองและสามตามมา……” ดวงตาของเธอแน่วแน่ คิ้วของเธอขมวดขึ้น “อย่าทำอะไรที่ไร้ประโยชน์อีกเลยค่ะ คุณเป็นคนเก่ง อย่าได้มาเสียเวลาเสียความรู้สึกแบบนี้อีกเลย อะไรที่เป็นไปไม่ได้ก็คือเป็นไปไม่ได้ ทำหน้าที่บริหารบริษัทเพ้ยซื่อกรุ๊ปของคุณให้ดีเถอะค่ะ”
“คุณไม่ใช่อานเจียเย้น และอย่าเป็นเหมือนเขา แค่เป็นตัวของตัวเองและอย่าคิดถึงฉันอีกต่อไป คุณกับฉันเหมือนคนที่อยู่คนละโลก มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ถึงจะพยายามแค่ไหนก็จะเท่านั้น มันเปล่าประโยชน์”
คำพูดอันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดนี้ เพ้ยส้าวหลี่ไม่เคยคิดว่าจะทำร้ายจิตใจเขาได้มากขนาดนี้มาก่อน
เห็นได้ชัดว่าเธอช่างสงบนิ่ง น้ำเสียงและคำพูดของเธอนุ่มนวล ไม่ต่างไปจากคำพูดตามปกติของเธอเลย แต่ทำไมเมื่อคำเหล่านั้นรวมกันแล้วกลับทำให้เรี่ยวแรงทั้งร่างกายของเขาหมดไปโดยไม่คาดคิดแบบนี้ ท้ายที่สุดเขาก็ไม่อาจต่อสู้กับซูย้าวได้ แขนของเขาเหมือนหุ่นเชิดที่ไม่มีเส้นด้าย ในที่สุดมันก็ตกลงไปด้านข้างอย่างอ่อนแรง
คำของซูย้าวที่ว่า “เป็นไปไม่ได้ก็คือเป็นไปไม่ได้” มันกวาดล้างความพยายามทั้งหมดของเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาไปสิ้น……
เธอจากไปเมื่อไหร่ เพ้ยส้าวหลี่ไม่ทันได้สังเกต เมื่อเขาได้สติกลับคืนมา รอยยิ้มอันเย็นชาและเยาะเย้ยก็ผุดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ที่แท้ เขาไม่เคยได้รับความรักจากเธอเลย
ทุกอย่างเป็นเพียงความปรารถนาส่วนตัวของเขา แต่ถึงกระนั้น จะให้ปล่อยวางก็เป็นไปไม่ได้สำหรับเขาอย่างแน่นอน……
……
ค่ำคืนอันมืดสนิท แสงไฟในลานบ้านสว่างสดใส ทำให้ถนนและบันไดอิฐสว่างไสวอย่างเห็นได้ชัดเจน
เมื่อซูย้าวก้าวขาออกมาจากคฤหาสน์ ก็เห็นร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มผู้ยืนอยู่ห่างจากโคมไฟถนนไม่ไกลนัก เขาสวมชุดสูทและรองเท้าหนัง มือข้างหนึ่งของเขาใส่ลงในกระเป๋ากางเกง อีกข้างหนึ่งคาบบุหรี่ไว้ เนื่องจากย้อนแสงจึงทำให้เธอมองไม่ออกถึงความสง่างามของเขาเท่าไรนัก
ลี่เฉินซีมองดูเธอจากระยะไกลอย่างไม่รีบร้อนเข้าไปหาเธอ แต่กลับดับบุหรี่ในมือลง โบกมือไปในทิศทางของเธอเป็นความหมายให้เธอเดินเข้ามา
ซูย้าวลังเลและเดินไปหาเขา
“ทำไมคุณยังไม่ไปอีก?” เธอถามขึ้น
ชายผู้นั้นมองมาที่เธอ ดวงตาสีดำคมของเขาราวกับน้ำวนที่จับเธอไว้ เขาก้าวไปข้างหน้าและโน้มตัวลงเล็กน้อย มือใหญ่ของเขาแตะไปที่แก้มเธอ
ซูย้าวมึนงงเล็กน้อย เธอต้องการหลีกเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ แต่ถูกแขนเรียวยาวอีกข้างของเขาขวางเอาไว้ เธอถูกเขาควบคุมอย่างหนีไม่ได้ จึงปล่อยให้เขาจับแก้มด้วยมือใหญ่ สัมผัสไปที่ริมฝีปากเบาๆ แล้วมองลงดูนาฬิกาถามว่า “สามสิบห้านาที คุณทำอะไรกับเขา?”
เธอตกใจมาก เขาจับเวลาจริงหรือ?!
ใบหน้าลึกล้ำของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง มือของเขาจับแน่นขึ้นเล็กน้อยและคว้าเธอมาไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่น มือที่จับคางของเธอปล่อยลงมา แต่ปากของเขายังกล่าวว่า “ไม่พูดก็ไม่เป็นไร ผมขอตรวจดูหน่อย……”
ตรวจงั้นเหรอ? !
ซูย้าวตกใจและประหลาดใจมาก ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างรวดเร็ว เธอพยายามดิ้นรนเพื่อผลักเขาออกไป “คุณจะบ้าไปแล้วหรือไง?”
การดิ้นรนและการต่อต้านของเธอไม่ได้ผลเลย หากเขาไม่ปล่อยเธอก็หนีไม่พ้น ในเวลานี้ก็เช่นกัน
แต่ลี่เฉินซีไม่ได้ทำอะไรเธอ มันคงจะไม่ดีถ้าทำให้เธอตกใจในตอนนี้ เขาแค่แกล้งเธอโดยใช้มือใหญ่โอบเอวเธอไว้ แล้วดึงเสื้อผ้าของเธอออกด้วยความแม่นยำ สัมผัสผิวของเธอด้วยนิ้วเย็นๆ ทีละเล็กทีละน้อย “ต่อให้ผมเป็นบ้า นั่นก็เพราะคุณเป็นคนบังคับ ใครให้คุณเข้าไปอยู่กับผู้ชายสองต่อสองเป็นเวลาถึงสามสิบห้านาที!”
เธอดิ้นรนและหลบหนี ร่างเล็กของเธอถูกโอบไว้ในอ้อมแขน “ฉันมีบางอย่างที่ต้องทำ และฉันไม่ได้สัญญาว่าจะคบหากับคุณ ฉันจะทำอะไรมันเกี่ยวกับคุณเหรอ?”
เขาหยุดการกระทำและมองดูเธอด้วยสายตาลึกล้ำ ถ้อยคำที่เขาโพล่งออกมานั้นเบาบางแต่ชัดเจน “ไม่เกี่ยวเหรอ?”
ลี่เฉินซีเอื้อมมือออกไปทันทีและจับแก้มเธอ “ผมเป็นใครสำหรับคุณ คุณไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งทำเป็นสับสนกันแน่?”
“ฉันรู้อะไร?” เธอพูดไม่ออกจริงๆ แล้วเอื้อมมือผลักเขาออกไปก่อนจะกุมเสื้อผ้าแน่นโดยไม่รู้ตัว “ฉันไม่ได้ตกลงคบหากับคุณ อย่างดีคุณก็เป็นแค่อดีตสามี อย่ามาล้ำเส้นนะ!”
เขามองดูท่าทางเขินอายและโกรธเคืองของเธอแล้วอดไม่ได้ที่จะเผยอริมฝีปากขึ้น “ในที่สุดก็รู้ว่าผมเป็นอดีตสามีของคุณ?”
การปล่อยเธอไปต่างประเทศก็ไม่ไร้ประโยชน์ไปเสียทีเดียว
ยังไงก็ตาม เธอสามารถฟื้นความทรงจำบางอย่างขึ้นมาได้ใช่ไหม?
ซูย้าวขมวดคิ้วด้วยความเกลียดชัง “รู้แล้วยังไง? สถานะของคุณกับฉันมันไม่อาจเปลี่ยนไปได้หรอก ดึกแล้ว อย่ารั้งฉันไว้อีกเลย ราตรีสวัสดิ์ ลาก่อน!”
ขณะที่เธอพูดก็ได้หันหลังและเดินไปทางอื่น
ลี่เฉินซีไม่ได้ไล่ตามเธอไป แต่กลับยืนมองจากทางด้านหลังของเธอพูดว่า “คุณจะไปไหน มีบ้านเหรอ?”
ซูย้าวไม่ได้หันหลังกลับหรือหยุดฝีเท้าลง เธอแค่ยกมือขึ้นแล้วโบกมือให้เขาจากด้านหลังพูดว่า “คุณลี่ไม่จำเป็นต้องมาใส่ใจหรอกค่ะ!”
เขายิ้มบางๆ “อย่าไปพักในโรงแรมเลย ตัวตนชื่ออานหว่านชิงของคุณถูกยกเลิกแล้ว”
ชั่วพริบตา ฝีเท้าของซูย้าวก็หยุดลง
เธอหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ ชายที่อยู่ข้างหลังได้เรียกรถแท็กซี่แล้วขึ้นรถจากไปอย่างเย็นชา
ซูย้าวอึดอัดใจมาก เธอวิ่งไล่ตามเขาไปแล้วทุบกระจกรถของเขา “คุณหมายความว่าอย่างไร ตัวตนของหว่านชิงถูกยกเลิก เกิดอะไรขึ้น?”
เธอเพิ่งกลับมาที่เมือง A และตัวตนของอานหว่านชิงถูกยกเลิก?
อีกทั้งไม่จำเป็นต้องถามความยินยอมจากตัวเธอ?!
ลี่เฉินซีเลื่อนกระจกหลังลง เผยให้เห็นใบหน้าที่ชั่วร้ายและเคร่งขรึมด้วยดวงตาที่เย็นชาแต่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอยากรู้เหตุผลก็เข้ามาในรถ กลับถึงบ้านแล้วผมจะบอกคุณ”
กลับบ้านกับเขา? !
ซูย้าวเอนตัวกลับ เห็นได้ชัดว่าเธอปฏิเสธเขา
เมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ ลี่เฉินซีก็ไม่ต้องการที่จะดื้อดึงและบังคับเธอ ดังนั้นเขาจึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ราตรีสวัสดิ์ คุณซูรีบพักผ่อนเถอะครับ”
พูดเสร็จก็เหลือบมองคนขับตรงหน้าด้วยสายตาลึกล้ำ คนขับเข้าใจแล้วขับรถออกไปทันที
ซูย้าวถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง เธอยืนอยู่อย่างเงียบๆ ในตอนกลางคืนแบบนี้ เธอกะพริบตาอย่างเชื่องช้า ก่อนหน้านี้เขาเริ่มจีบเธอก่อนไม่ใช่หรือไง?
เพียงเพราะเธอไม่ตกลง เขาจึง……
ความเร็วในการพลิกหน้าเร็วกว่าพลิกหนังสือเสียอีก ดูเหมือนว่าความทรงจำในอดีตจะถูกต้องแล้ว ลี่เฉินซีเป็นคนใจดำและไร้หัวใจจริงๆ!
คนขับแท็กซี่พาลี่เฉินซีไปตามถนนในเมือง เมื่อเขาขับออกไปผ่านถนนได้สองสาย คนขับก็ลังเลแล้วพูดกับชายหนุ่มไว้ที่เบาะหลังว่า “หนุ่มสาวทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติ แต่นี่มันดึกมากแล้วให้ผมย้อนกลับไปรับเธอไหม!”
ลี่เฉินซียิ้มเล็กน้อยโดยไม่สนใจคำพูดของเขา กล่าวว่า “เราไม่ใช่คู่รัก เราเป็นสามีภรรยากัน”
คนขับสะดุ้งเล็กน้อย “โอ้ แบบนั้นผมต้องกลับไปรับเธอจริงๆ อย่าทะเลาะกับภรรยาเลย ภรรยามีเอาไว้รัก ไม่อย่างนั้นคุณจะเป็นคนที่ทุกข์ทรมานในภายหลัง!”
รอยยิ้มบนใบหน้าที่หล่อเหลาของลี่เฉินซียิ่งแข็งแกร่งขึ้น เห็นได้ชัดว่าคนขับรถอาบน้ำร้อนมาก่อน แต่เขายังคงส่ายหัวอย่างไม่เต็มใจ “ไม่เป็นไร ผมเตรียมรับมือไว้แล้ว ตอนนี้ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก”
ปรากฏว่าเขาไม่สนใจเธอจริงๆ
หากเป็นตามปกติ ซูย้าวก็ไม่ต้องการให้เขามาดูแลหรอก เธอกลับรู้สึกสบายใจอารมณ์ดีด้วยซ้ำ แต่ในเวลานี้เธอรู้สึกมึนงงจริงๆ
เธอใช้เงินสดที่มีอยู่ในกระเป๋าเงินไม่มากนักเพื่อเรียกแท็กซี่ไปโรงแรม เมื่อเธอแสดงบัตรประจำตัวประชาชนก็เห็นได้ชัดว่าลี่เฉินซีพูดถูก ตัวตนของอานหว่านชิงได้ถูกยกเลิกไปแล้วจริงๆ
ทางโรงแรมไม่พบบุคคลดังกล่าว
ด้วยเหตุนี้เอง บัตรธนาคารของเธอและทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเงินก็ไม่อาจใช้ได้
ซูย้าวมองดูธนบัตรห้าใบที่เหลืออยู่ในกระเป๋า นับและฉันมองไปที่พนักงานสาวแผนกต้อนรับ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะจ่ายเป็นเงินสด ฉันสามารถจ่ายเป็นเงินสหรัฐฯ ได้ไหม?”
