ซูย้าวรู้สึกร่างกายสูญเสียน้ำหนัก วินาทีที่ถูกเขาโยนลงมา เธอก็รู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ดังนั้น จึงไม่หยุดคิดและลังเลอะไรให้มากมาย เธอดีดตัวพรึบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ซึ่งในมุมของลี่เฉินซี การกระทำของเธอไม่ต่างอะไรกับปลาการ์ตูนที่กำลังดีดดิ้น ทำให้มุมปากของเขากระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
เขาเดินมาข้างๆ ก้มหน้ามองด้วยนัยน์ตาขำขัน มือใหญ่ยื่นออกไปประคองหัวของเธอเอาไว้ “ทำไมคุณดูน่าสนใจขนาดนี้?”
เธอโกรธจนพูดอะไรไม่ออกกับการกระทำและคำพูดของเขา ตอนแรกเอาแต่เย้ยหยันเธอ มาตอนนี้กลับบอกว่าเธอน่าสนใจ? น่าสนใจตรงไหน ก็ถูกเขาบังคับทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง!
ซูย้าวไม่คิดอะไรให้มากมาย ขยับตัวหลบพันธนาการจากมือใหญ่ของเขา จากนั้นก็รีบเอ่ยขึ้นมาว่า “ฉันตกลง!ตกลง…”
ลี่เฉินซีงุนงงกับคำพูดไม่มีปี่มีขลุ่ยของเธอ จึงมองมาที่เธอด้วยความสงสัย “หมายถึงอะไร?”
“ที่คุณขอฉันคบก่อนหน้านี้ไง ฉันตกลง เริ่มตั้งแต่วันนี้เลย เรามาคบกันเถอะ!คบกัน……”เธอร้อนใจจนพูดไม่เป็นคำ ด้วยท่าทางตื่นกลัวลนลาน ร่างกายขยับหลบหนีเขาโดยอัตโนมัติ พยายามอยู่ให้ห่างมากที่สุด
ลี่เฉินซีนิ่งไปสักพัก แต่กระนั้นก็พยักหน้าให้เล็กน้อย “รู้จักเชื่อฟังก็ดีแล้ว ได้สิ เรามาคบกัน มา ผมขอกอดคุณก่อน……”
ซูย้าวเบ้ปาก คิดว่าเธอไร้เดียงสาจนเชื่อว่าเขาจะทำแค่กอดจริงๆ เหรอ?
เธอไม่ได้ให้ความร่วมมือ เพียงแค่พูดขึ้นมาอีกครั้งว่า “ในเมื่อคุณตอบตกลง งั้นก็แปลว่าพวกเราเป็นแฟนกัน และเริ่มคบกันอย่างจริงๆ จังๆ แล้ว ใช่ไหม?”
เขาก้มหน้าลง “อืม ใช่”
“แบบนั้นก็ต้องให้เกียรติ และเชื่อใจซึ่งกันและกัน ถูกไหม?” เธอย้อนถาม
ลี่เฉินซีขมวดคิ้ว ดูออกง่ายมาก ว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้กับเขา ถึงจะเริ่มทนไม่ไหวแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังฝืนทำทียิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี เบี่ยงตัวไปนั่งข้างๆ แขนยาวดึงกระชากเธอเข้ามาหา “ถูก ที่คุณพูดมาถูกทั้งหมด ยังอยากพูดอะไรอีกไหม?”
ซูย้าวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “้ถ้าฉันไม่ยินยอม คุณก็ห้ามทำอะไรฉัน ถึงจะคบกันแล้วก็ต้องให้เกียรติกัน คุณเข้าใจใช่ไหม?
พูดไปพูดมา สุดท้ายก็ต้องทำให้เธอวกกลับมาที่หัวข้อนี้เหมือนเดิม
นัยน์ตาลุ่มลึกของลี่เฉินซีทอแววไม่พอใจเล็กน้อย แต่กระนั้นก็ยังให้ความร่วมมือด้วยการก้มหน้าเบาๆ “ได้ ผมจะไม่ทำอะไรคุณ เพราะงั้นคนดี ผมขอกอด……”
ขณะที่พูด เขาก็ไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของเธออีกต่อไป อ้าแขนออกกว้างให้เธอตกเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
แต่เขาไม่ได้คิดจะทำอะไรจริงๆ เพียงแค่กอดเธอเอาไว้แน่นๆ นอกจากนี้แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่น
ทว่าทั้งสองคนตกอยู่ในความเงียบเป็นเวลานาน จนอดรู้สึกอึดอัดขึ้นมาไม่ได้ ซูย้าวลองขยับตัว พยายามคิดหาข้ออ้างอย่างสองจิตสองใจ เพื่ออาศัยจังหวะหลบหนีจากเขา และทำลายความคิดลามกจกเปรตในใจของเขา แต่ชายหนุ่มกลับชิงพูดออกมาก่อนว่า “ทำไมไม่ชอบให้ผมจับตัวคุณ? เหตุผลมันคืออะไรกันแน่?”
“เอ่อ……”
เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะวกกลับมาที่เรื่องนี้อีกแล้ว
ลี่เฉินซีผละออกจากเธอเล็กน้อย มือใหญ่ประคองแก้มของเธอ นัยน์ตาลุ่มลึกสีเข้มกำลังกดข่มความตื่นตัวภายในกายเอาไว้อย่างเห็นได้ชัด อดทนอดกลั้นจนหน้าดำหน้าแดง “บอกผมหน่อย มันเป็นเพราะอะไร?”
ทุกครั้งที่เขาอยากทำอะไรกับเธอ ก็มักจะเป็นอย่างนี้เสมอ เธอจะปฏิเสธด้วยวิธีสารพัด หาข้ออ้างและเหตุผลมากมายหลายอย่าง เพื่อให้เขายอมถอยและถอดใจ
ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องน่าสนุกแท้ๆ แต่ทำไมเธอเอาแต่ขัดขืนอยู่ได้?
ซูย้าวเบนสายตาไปมองทางอื่น จู่ๆ ก็เอ่ยพูดขึ้นอย่างกะทันหัน ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มนุ่มนวล “คุณหิวหรือยัง? เที่ยงแล้วนี่ ออกไปกินข้าวกันไหม? อาหารฝรั่งเป็นไง?”
เธอเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง
มุมปากของลี่เฉินซีกระตุกอย่างอ่อนแรง มือข้างหนึ่งกอบกุมใบหน้าของเธอเอาไว้ บังคับไม่ให้เธอดิ้น นัยน์ตาเยือกเย็นของเขาหลุบมองอีกฝ่าย “อย่าเปลี่ยนเรื่อง บอกผมมาดีๆ !”
ดวงตาสวยของเธอหม่นแสงลง “ลี่เฉินซี กับผู้หญิงคนอื่นคุณเป็นอย่างนี้ไหม? ทำไมเอาแต่พูดถึงเรื่องพวกนี้อยู่ได้?”
หรือว่าเขาดูไม่ออกว่าเธอตั้งใจหลีกเลี่ยง? ทั้งอายและประหม่า แถมยังผลักไสขนาดนี้ยังดูไม่ออกอีกเหรอ? เขาทำตัวสุภาพบุรุษหน่อยไม่ได้หรือไง ข้ามๆ เรื่องนี้ไป ไม่ได้เลยเหรอ?!
ทว่าเขากลับยักคิ้วหลิ่วตาอย่างสบายใจ “ผมไม่ได้มีผู้หญิงคนอื่น จะไปรู้ได้ยังไง? ทั้งก่อนแต่งและหลังแต่ง ก็มีแค่คุณคนเดียว”
ซูย้าวอัดอั้นจนพูดอะไรไม่ออก
เธอล่ะยอมเขาจริงๆ
ต่อจากนั้น ลี่เฉินซีก็เอาแต่ถามเธออยู่หลายครั้ง ราวกับว่าถ้าเธอไม่บอกเหตุผล วันนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้ออกไปจากที่นี่อย่างสงบสุข!
เธอรู้สึกคิดผิดจริงๆ ที่อุตส่าห์แจ้นมาหาเขาถึงที่นี่เพื่อคุยเรื่องเหมืองแร่คาลาเวอไรต์ รู้งี้ปล่อยให้เขาโง่ตกหลุมพราง เสียหายหลายแสนไปเลยก็ดี!
“ไม่เชื่อฟังแล้ว? ซูย้าว คุณบอกผมมาดีๆ ไม่ได้เหรอ”เขาเอาแต่ถามไม่หยุด
ซูย้าวถูกเขาจี้ถามซ้ำๆ จนอัดอั้น จึงทำได้เพียงหันมามองเขาอย่างอารมณ์เสีย “ทำไมคุณหมกมุ่นกับเรื่องพรรค์นี้จังล่ะ? หรือว่าในความคิดของคุณ คู่สามีภรรยาหรือว่าคู่รัก ต้องมีแต่เรื่องอะไรแบบนี้หรือไง? แค่คบกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม และเรียบง่ายก็ไม่ได้เลยเหรอ?”
ริมฝีปากของลี่เฉินซียกยิ้มอย่างอดไม่ได้ จากนั้นเขาก็โน้มตัวลงไปจุ๊บที่แก้มของเธอเบาๆ “เด็กโง่ เพราะว่าชอบ เพราะว่ารัก ถึงได้อยากทำเรื่องแบบนั้นด้วยไง อีกอย่าง ผมชอบทำมากๆ เลยนะ นี่เป็นกิจกรรมที่ผมชอบมากที่สุด นอกจากเรื่องงานและเรื่องรักคุณแล้วนะ”
กิจกรรม?!
ซูย้าวรู้สึกหมดคำจะพูดกับคำขยายความของเขา เธอพ่นลมหายใจออกมา แล้วพูดขึ้นว่า “ได้ งั้นฉันจะพูดกับคุณดีๆ ”
เธอเบี่ยงตัวเขาออกด้วยท่าทางจริงจัง พร้อมกับเขยิบถอยไปข้างหลัง ยกสองขาเรียวสวยขึ้นมานั่งขัดสมาธิ ดวงตาสวยมองมาที่เขาอย่างไม่กะพริบ คิดอะไรอยู่สักพัก ก็เอ่ยขึ้น “ก่อนอื่น คุณจำได้ไหมว่าเมื่อก่อนเคยทำอะไรกับฉันไว้บ้าง?”
“คืนที่ฉันท้องลี่เจิ้ง คุณทำอะไร?”
มันคือครั้งแรกที่แสนล้ำค่าสำหรับเธอ เป็นคืนที่สำคัญที่สุดในการเปลี่ยนจากเด็กสาวเป็นหญิงสาวเต็มตัว แต่เขากลับอาศัยพละกำลังที่มีมากกว่าข่มเหงเธอ!
หลังจากนั้นก็เจอแบบนี้ทุกครั้ง
ถามหน่อยใครมันจะไม่มีความหลังบ้าง?!
ซูย้าวหลุบตาลงเล็กน้อย เธอไม่ได้อยากพูดถึงเรื่องนี้เลยสักนิด แต่เขาเอาแต่จี้ถาม เธอจึงต้องพูดมันออกมาอย่างไม่มีทางเลือก “อีกอย่าง มันก็เจ็บมาก ไม่รู้สึกสบายเลยสักนิด!”
แววตาของลี่เฉินซีวูบไหว ยื่นมือออกไปคว้าเธอเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง ประคองเอาไว้อย่างแผ่วเบา ผ่านไปครู่ใหญ่ ถึงได้พูดขึ้นมาว่า “แต่ว่าผมพยายามทำเบากับคุณที่สุดแล้วนะ พยายามอ่อนโยนที่สุดแล้ว……”
แม้ว่ามีบางครั้งเขาเองก็ยั้งไม่อยู่เหมือนกัน แต่ว่าเขาพยายามทำเบาเพื่อไม่ให้เธอเจ็บที่สุดแล้ว เรื่องจริงนะ!
ซูย้าวแสยะยิ้มอย่างเงอะงะ “แต่คุณลี่ คุณลืมไปหรือเปล่าว่าขนาดของคุณมันเท่าไหร่?”
เมื่อคำพูดนี้เอ่ยออกมา ลี่เฉินซีก็เงียบลงไปถนัดตา
เธอหันหน้าเบี่ยงตัว ผละออกมาจากอ้อมกอดของเขา “ฉันกับคุณมีลูกด้วยกันแล้วตั้งสามคน ในอนาคตอายุของเราก็จะมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายคงไม่เหมาะที่จะมีลูกแล้ว เพราะฉะนั้น ฉันอยากให้เราคบกันโดยที่ไม่ต้องมีเรื่องแบบนี้ ให้มันอยู่ในขอบเขตของครรลองคองธรรม”
“ถ้าคุณรู้สึกว่าเมื่อก่อนเอาเปรียบฉันมาเยอะแล้ว ฉะนั้น หลังจากนี้ก็ได้โปรดให้เกียรติฉันด้วย ห้ามแตะต้องฉัน ต่อให้ต้องนอนร่วมเตียงเคียงหมอน ก็ต้องทำแค่นอนจับมือกันเท่านั้น โอเคไหม?”
ใบหน้าหล่อหมดจรดของลี่เฉินซีมืดครึ้ม “แปลว่าคุณไม่ชอบทำกับผม กับคนอื่นก็ไม่ชอบเหมือนกันใช่ไหม?”
หนังตาของเธอกระตุกหวูบ “ลี่เฉินซี!”
เขาพยักหน้าเร็วๆ คิดอะไรอยู่สักพักก็เอ่ยขึ้นมาว่า “นอนจับมือกันงั้นเหรอ? ซูย้าว คุณนี่……”
“ไม่เห็นด้วยเหรอ?”เธอย้อนถาม พร้อมกับผละตัวออกจากเขา พลิกตัวไปอีกด้าน “ในเมื่อไม่เห็นด้วย งั้นเราก็เลิกกันเถอะ!”
ลี่เฉินซีชะงักนิ่ง “เมื่อกี้เพิ่งตกลงคบกันเองนะ นี่จะเลิกแล้วเหรอ?”
ยังคบกันได้ไม่ถึงสิบนาทีเลยนะ? เธอเล่นตลกอยู่หรือไง?
