เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ – ตอนที่ 804 ถึงตายไหม?

พูดจบ คุณหมอก็เบนสายตามาที่ลี่เฉินซี พร้อมกับสอบถามช่วงเวลาก่อนที่ลี่หมิงจะป่วย เขาได้ไปสัมผัสใกล้ชิดกับใครมาก่อนหรือเปล่า เพราะว่าทุกคนที่ผ่านการสัมผัสใกล้ชิด ต่างก็ต้องทำการตรวจอีกขั้น เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่แพร่กระจายเชื้อไปให้คนอื่นอีก

เขาทำความเข้าใจเรื่องราวเสร็จ ก็หันหลังหยิบโทรศัพท์ต่อสาย ให้ทางแม่บ้านพาลี่เจิ้งกับซีซีไปตรวจอย่างละเอียด รวมไปถึงทุกคนทางนั้นที่เคยใกล้ชิดกับลี่หมิง ก็ต้องทำการตรวจด้วยเช่นกัน

ส่วนทางนี้ ซูย้าวรู้สึกเหมือนโลกพังทลาย หลังจากตกตะกอนรายละเอียดได้ ก็หันไปมองคุณหมอ “มันคือโรคฉี่หนูใช่ไหมคะ?”

โรคติดเชื้อจากกาฬโรค ตัวอย่างที่มีให้เห็นคือโรคฉี่หนู

เชื้อชนิดนี้ ในสังคมปัจจุบันแทบจะไม่มีใครติด แล้วทำไมโชคร้ายต้องมาตกอยู่ที่ลี่หมิง?!

เมื่อคุณหมอเห็นว่าปิดไปยังไงก็คงปิดเธอไม่มิด จึงทำได้เพียงพยักหน้ายอมรับ “ใช่ครับ ถ้าเอาตามความหมายดั้งเดิม มันก็คือโรคฉี่หนูนั่นแหละครับ สอบถามได้ไหมครับว่าก่อนหน้านี้คนไข้ได้ไปพื้นที่ป่ามาหรือเปล่า?”

คุณหมอหยุดพูดไปชั่วครู่ แล้วเอ่ยถามขึ้นมาอีกว่า “เคยสัมผัสสัตว์ป่าตัวเล็กๆ อย่างเช่นหมัดหนูหรือว่ามาร์มอตพวกนี้หรือเปล่า”

ซูย้าวลังเลอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ส่ายหัวช้าๆ ให้คำตอบอย่างมั่นใจว่า “ไม่ค่ะ ไม่เคยแน่นอน”

เธอหยุดคิดอยู่สักครู่แล้วเอ่ยขึ้น “ก่อนหน้านี้เด็กคนนี้ต้องนอนโรงพยาบาลเพราะช่วงขาได้รับบาดเจ็บ ไม่มีทางเคยไปพื้นที่ป่าแน่นอน ถึงบางครั้งหมิงเอ๋อจะชอบเลี้ยงสัตว์ แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกแฮมสเตอร์ หรือหนูตะเภา ตอนที่เลี้ยง ก็ฉีดวัคซีนป้องกันหลายชนิด แถมยังฆ่าเชื้ออย่างเคร่งครัด…….”

แม้ว่าเธอจะไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับลี่หมิงนานเท่าที่ควร แต่ในเรื่องนี้ เธอเชื่อมั่นในตัวลี่เฉินซีสุดใจ ว่าเขาไม่มีทางให้ลูกเลี้ยงสัตว์โดยไม่ผ่านการฆ่าเชื้อโรคและฉีดวัคซีน แต่ไหนแต่ไรเขาเป็นพวกคลั่งสะอาด ทั้งเจิ้งเอ๋อและหมิงเอ๋อ ต่างก็พลอยรักสะอาดไปด้วย ในบ้านก็มีแม่บ้านกับคนใช้ตั้งหลายคน จะปล่อยให้มีสัตว์จำพวกที่ว่าเข้าใกล้เด็กๆ ได้ยังไง?

ใบหน้าของคุณหมอปรากฏความหนักแน่น “ในด้านการรักษา ทางผู้ปกครองไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ อีกอย่างเนื่องจากคนไข้ยังอยู่ในช่วงติดเชื้อ ดังนั้นผู้ปกครองห้ามเข้าไปเยี่ยมโดยพลการเด็ดขาด ส่วนรายละเอียดที่มาของการติดเชื้อเป็นยังไง แผนกที่เกี่ยวข้องจะดำเนินการตรวจสอบอีกทีครับ”

การที่ในเมืองใหญ่  เพื่อให้มั่นใจในความปลอดภัยของเมืองอื่นๆ ซึ่งการทำอย่างนี้ถือว่าเป็นเรื่องสมเหตุสมผลและปกติมาก

ทั้งสองป๊ะหน้ากัน ซูย้าวกำลังร้อนใจ และมีเรื่องด่วนต้องจัดการ จึงไม่ได้สนใจอีกฝ่ายมากเท่าไหร่นัก ยังไม่ทันได้เอ่ยทักทายสักคำ ก็เดินฉับๆ ผ่านเธอไป

แต่ในวินาทีที่ทั้งสองเดินเฉียดผ่านกัน จู่ๆ ซูหยวนก็พูดขึ้นมาว่า “รีบไปไหน ลี่หมิงไม่สบายเหรอ?”

ฝีเท้าของซูย้าวชะงักกึกในทันที

เมื่อคืนลี่หมิงบินตรงจากต่างประเทศกลับมาที่เมืองAด้วยไฟล์ทบินส่วนตัว มาถึงก็ถูกส่งมาที่โรงพยาบาลทันที ในระหว่างนั้น ลี่เฉินซีก็อยู่กับเธอตลอด นอกเหนือจากนั้นก็มีโทรไปหาหวางอี้บ้าง แต่ไม่ได้ติดต่อหาซูหยวนเลยสักครั้ง แล้วอีกฝ่ายรู้ได้ยังไง?

เมื่อเห็นแววตาสงสัยของซูย้าว ใบหน้าของซูหยวนก็เผยแววพอใจออกมา “ฉันพูดถูกล่ะสิ อาการป่วยของลี่หมิงเป็นยังไงบ้าง? หนักไหม?”

เธอหยุดพูดไปชั่วครู่ จากนั้นก็ก้าวเข้าไปประชิดซูย้าว มุมปากแสยะยิ้มเย็นออกมา จากนั้นก็เอ่ยพูดต่ออย่างแผ่วเบา แต่กลับเคลือบไปด้วยยาพิษ “ถึงตายไหม?”

ซูย้าวข่มกลั้นความโกรธในใจเอาไว้ มองมาที่เธออย่างเยือกเย็น “รู้ได้ยังไง? ใครบอก?”

ซูหยวนไม่รีบร้อน ยกมือเสยผมที่ยาวเกือบถึงเอว หลุบตามองเล็บที่ทำมาใหม่ ใบหน้าอาบย้อมไปด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ ปากพูดออกมาว่า “ลองทายดูสิ”

“ฉันไม่ได้ว่างจนถึงขั้นมีเวลามารักสวยรักงามเหมือนคุณอู๋หรอกนะ และฉันก็ไม่อารมณ์มาทำอะไรอย่างนี้ด้วย ต่อให้ไม่ทาย ฉันก็ตามสืบได้!” ซูย้าวตอบกลับ จากนั้นก็หันหลังเตรียมเดินออกไป แต่กลับถูกซูหยวนขวางทางเอาไว้

เธอรีบพูดว่า “อย่าเพิ่งรีบไปสิ ฟังเรื่องที่ฉันจะบอกก่อน!”

ซูย้าวนิ่งไปเล็กน้อย รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ว่างจนไม่มีอะไรทำ อยากจะคุยอะไรกับเธอนักหนา! ในตอนที่เธอกำลังจะเบี่ยงตัวหลบ กลับได้ยินซูหยวนเอ่ยพูดขึ้นมาก่อนว่า “ได้ยินมาว่าความทรงจำกลับมาแล้วนี่ แม้แต่ลี่เฉินซีก็เริ่มเรียกเธอว่าซูย้าวแล้ว ยินดีด้วยนะ”

จู่ๆ เธอก็เปลี่ยนเรื่องพูด “แบบนั้น ก็แปลว่าเธอจำได้แล้วสินะว่าเด็กสามคนนั้นเป็นอะไรกับเธอ?”

ไม่รอให้ซูย้าวเอ่ยตอบ ซูหยวนก็ตอบเองเออเอง “เป็นแม่กับลูก หรือพูดอีกอย่างว่าเด็กพวกนี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอ ซูย้าว ฉันนี่นับถือเธอจริงๆ ที่คลอดเด็กแบบนั้นออกมาได้……”

เมื่อซูย้าวได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกสับสน ในแววตางงงันเคลือบไปด้วยโทสะบางๆ “เธอต้องการจะพูดอะไรกันแน่? พูดออกมาตรงๆ !”