ตอนที่เครื่องบินไปถึงนครหรงเฉิง เป็นเช้าวันรุ่งขึ้นแล้ว ประมาณเจ็ดโมงกว่าๆ ซูย้าวยังอยู่ในฝันถูกทำให้ตกใจตื่น ขยี้ตาที่สะลึมสะลือขยี้แล้วขยี้อีก จ้องมองอาคารบนพื้นดินที่เห็นได้รางๆ อยู่นอกหน้าต่างด้านข้าง ตกเข้าสู่ความครุ่นคิด
ตอนที่ลี่เฉินซีเดินเข้าไปในห้องนอน เครื่องบินลงจอดได้อย่างราบรื่นมานานแล้ว เดิมทีเขาอยากจะรู้ว่าเธอตื่นหรือยัง แต่พอผลักประตูห้องออก ก็เห็นซูย้าวใช้สองแขนกอดหัวเข่านั่งงงงันใจลอยอยู่บนเตียง
“ซูย้าว?” เขาเรียกเธอเสียงหนึ่ง เสียงที่ต่ำแหบมีเสน่ห์อย่างมาก ระดับเสียงก็ไม่ได้สูงมากเช่นกัน
แต่ซูย้าวแช่อิ่มอยู่ในโลกส่วนตัวเหมือนเดิม ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย จนกระทั่งเห็นเขานั่งอยู่ข้างกาย ยื่นมือจับไหล่ของเธอไว้ ยังทำให้เธอตื่นตกใจอย่างเต็มๆ
ตาหงส์ที่น่าดูของลี่เฉินซีลึกเล็กน้อย เอามือกอดเธอไว้ในอ้อมอกเบาๆ “คิดอะไรอยู่ล่ะ? ใจไม่อยู่กับที่ขนาดนี้”
เขาลูบผมยาวที่อยู่ข้างแก้มเธอเบาๆ เหน็บไปที่หลังหู “เมื่อคืนนี้นอนหลับไม่ดีเหรอ?”
ซูย้าวส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีก เงยหน้านิดๆ จ้องมองไปยังตาสีดำที่ลึกเงียบของผู้ชาย มีความลังเลเล็กน้อย ไม่รู้จะตอบยังไงดี ถอนหายใจเบาๆ หนึ่งที แค่พูดว่า “พอหลับได้ คุณล่ะ? ไม่ได้นอนสักพักเลยเหรอ?”
เขายุ่งกับงานเสมอ ถึงแม้ในยามปกติ แต่ละคืนล้วนต้องทำงานจนดึกมากเช่นกัน หากซูย้าวจำไม่ผิดล่ะก็ เมื่อคืนเขายุ่งอยู่ในห้องผู้โดยสารที่อยู่ข้างนอกตลอดเวลาเช่นกัน
ลี่เฉินซีเพียงแค่อมยิ้มหนึ่งที เสียงที่เข้มต่ำอ่อนโยนและเบาๆ ช้าๆ “ผมไม่เป็นไร แต่ได้ยินคุณเป็นห่วงผม รู้สึกไม่เลวมาก”
เธอดึงริมฝีปากยิ้มขมหนึ่งทีอย่างกะโปโล หลบตัวออกจากเขา ลงจากเตียงจัดเก็บของอยู่ “เอาล่ะ จัดเก็บสักหน่อยพวกเราลงจากเครื่องเถอะ!”
เห็นกับตาว่าเธอสวมใส่เสื้อคลุมที่กำลังจะเดินตรงไปยังข้างนอก ลี่เฉินซีลุกขึ้นในเวลาที่เหมาะสมขวางเธอไว้ “บอกกับผม ตกลงเมื่อกี้คิดอะไรอยู่กันแน่?”
ก็อยู่ในพริบตาเดียวที่เขาเอ่ยปากซูย้าวหยุดลงทุกอย่าง มีความลังเลและสองจิตสองใจหลายวินาที แต่สุดท้าย สายตาของเธอยังคงมองไปยังเขา หลังจากพิจารณาใคร่ครวญอย่างลึกซึ้งและรอบคอบ จึงพูดว่า “ฉันกำลังคิดอยู่ว่ารอตอนที่พวกเราไปยังสกีรีสอร์ทแฟลส์ จะทำการสืบหาด้วยสถานะแบบไหน จึงจะสะดวกกว่า”
สถานะคู่รักที่เป็นนักท่องเที่ยวมาท่องเที่ยวในช่วงวันหยุดทางนี้เหรอ? หรือว่าเธอจะเดินทางไปด้วยสถานะผู้รับผิดชอบDouble Aceกรุ๊ปอย่างเปิดเผยโดยตรง
สถานะทั้งสองอย่างนี้ ล้วนเป็นแนวความคิดสองแบบทั้งสิ้น
อันแรกสามารถสะดวกมาก อย่างน้อยจะไม่ดึงดูดความสนใจของอานเจียเย้นที่อยู่ไกลๆ ในต่างประเทศ ก็จะทำให้ผู้รับผิดชอบทางนี้ลดการระวังตัว แต่ข้อเสียก็คือไม่สะดวกในการสืบหา หรือว่าจะยากมาก ถ้าทำไม่ดี ง่ายที่จะแส่หาเรื่องใส่ตัวมาก
อันหลังล่ะก็ แม้ขั้นตอนมีความซับซ้อนเล็กน้อย ย่อมได้ใช้สติปัญญาน้อยแต่ได้ผลมากแน่นอน แต่ข้อเสียก็คืออานเจียเย้นย่อมจะรู้แน่
เธอลังเลอยู่ และขัดแย้งกันมากเช่นกัน
ทั้งๆ ที่รู้ว่าทั้งหมดที่ตนเองทำ สุดท้ายอานเจียเย้นล้วนจะรู้ แต่ยังคงอยากจะลองดูสักหน่อย ก็คล้ายดั่งปลาที่ถูกจับขึ้นฝั่ง เกยตื้นมานานแล้ว สิ่งที่รออยู่ก็คือตามใจคนจะฆ่าจะแกง แต่ยังคงคิดที่จะต่อสู้ดิ้นรนก่อนใกล้ตาย
ไม่ต่างกันกับความสลับซับซ้อนและเศร้ารันทดที่อยู่นัยน์ตาของเธอในเวลานี้ ลี่เฉินซีเพียงแค่ยิ้มสดใสหนึ่งที ยื่นมือประคองแก้มของเธอขึ้นมา จูบอยู่ข้างบนจูบแล้วจูบอีก “มอบให้ผมเถอะ! คุณติดตามผมก็พอ”
“คุณได้คิดวางแผนการแล้วเหรอ?” เธอร้อนใจรีบถาม “มีการวางแผนและแผนการแล้วเหรอ?”
ซูย้าวมีความตกใจแปลกใจเล็กน้อย แต่คิดให้ละเอียดสักหน่อย ถ้าหากเขาสามารถคิดวางแผนการเรียบร้อยแล้วจริงๆ กำจัดความวิตกกังวลของตนเองไป ก็ดีสุดขีดไปเลยเช่นกัน
เธอจ้องมองดวงตาที่ลึกล้ำเหมือนดั่งดาวกระจายของผู้ชาย จ้องมองแสงที่มั่นใจอยู่ในนั้น ก็เลยเชื่อเขาแล้วจริงๆ ดีใจเล็กน้อยเกาะแขนของเขาไว้ “งั้นฉันก็มอบให้คุณอย่างวางใจแล้ว! ทั้งหมดเชื่อฟังการวางแผนของคุณ”
จ้องมองสีหน้าน้อยๆ ที่เบิกบานใจอย่างนี้ของซูย้าว เขาก็สุขใจยิ้มแล้วเช่นกัน เกาะเธอไว้ลงจากเครื่องพร้อมกัน
พอออกจากสนามบิน ซูย้าวก็ชงักงันเลย
ทั้งหมดที่สะท้อนเข้าสู่ในม่านตา ล้วนเกินจินตนาการของเธอเลย ล้วนเป็นทิวทัศน์ที่ตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิงกับเมืองA คล้ายดั่งเอาตัววางไว้ในธรรมชาติ จ้องมองภูเขาหิมะสูงตระหง่านที่มองเห็นได้คลุมเครือนั้นอยู่ขอบฟ้าขาวเขียวสลับกันที่อยู่ไกลๆ กับทุ่งหญ้าสีเขียวที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตานั้น สูดอากาศที่บริสุทธิ์ ช่างทำให้คนยอมแพ้กับภูมิทัศน์ธรรมชาตินี้จริงๆ ในเวลาเดียวกันที่ทึ่งอยู่ จิตสติก็แจ่มใสไปด้วย
ถ้าหากไม่ใช่เนื่องเพราะสาเหตุแบบนี้ สามารถพาลูกๆ หลายคนมาเที่ยวพักผ่อนอยู่ทางนี้ด้วยกัน จะดีมากขนาดไหน……
ตอนขึ้นรถเดินทางไปยังโรงแรม ซูย้าวยังทอดถอนใจอยู่ในใจ ดูแล้ว โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวเธอก็ได้กลายเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ธรรมดาที่สุดแบบนั้นไปแล้ว ทุกขณะล้วนจะคิดถึงพวกลูกๆ ของตนเอง ทุกเวลาทุกสถานที่อยากจะเกาะแขนของคนรักไว้ ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบ
เดิมทีเธออาจจะเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว เพียงแค่ประสบการณ์และอดีตที่ผ่านมาหลายปีนี้ ทำให้ทั้งหมดนี้มีการเบี่ยงเบนเล็กน้อยแล้วล่ะ!
เธอหันข้างจ้องมองผู้ชายที่มีบุคลิกสวยสดงดงามที่อยู่ข้างกาย รูปหล่อตรงทื่อขนาดนั้น แสงแดดสว่างรุ่งโรจน์สาดส่องผ่านหน้าต่างรถนิดๆ เหมือนดั่งมีแสงปกคลุมอยู่บนกายเขาบางๆ หางตาหางคิ้วที่คมเฉียบทั้งยอดเยี่ยมและหล่อ เหมือนดั่งฟ้าแกะสลักอย่างละเอียดประณีต ในทุกเวลาค่าเฉลี่ยความงดงามกับรูปร่างที่โดดเด่นจนกระทั่งถึงสถานะที่ทำให้คนอุทานด้วยความตื่นตะลึงล้วนไม่แพ้ดาราไอดอลใดๆ เรียกได้ว่าเป็นราชาที่คู่ควร
และสิ่งที่ทำให้เธอไม่สามารถจินตนาการได้ที่สุดก็คือผู้ชายที่ค่อนข้างมีความยอดเยี่ยมมากในทุกด้านอย่างนี้คนหนึ่ง ถึงขนาดจะรำพึงรักอยู่เสมอกับตนเอง ช่างทำให้คนเหลือเชื่อมาก
เธอย้ายสายตามองไปยังนอกรถ คิดให้ละเอียดหน่อย รำพึงรักอยู่เสมออาจบรรลุไม่ถึง โดยรายละเอียดจะมีความแคร์กับตนเองมากเท่าไหร่ เธอก็ไม่ค่อยแน่ใจเช่นกัน แต่ตราบจนทุกวันนี้ เขายังคงมีหกสิบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แคร์เธออยู่ขนาดนั้น ยังเคยมีลูกกับเขามาสองคน ชาตินี้สามารถอยู่กับผู้ชายอย่างนี้คนหนึ่ง เคยเชื่อมประสานกับสิ่งเหล่านี้มาก่อน ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้วเช่นกัน ไม่ใช่เหรอ?
เขาเป็นบิดาที่ดีคนหนึ่งจริงจังมีความรับผิดชอบ ใช้พลังความสามารถ ให้ชีวิตกับสภาพแวดล้อมที่ดีสุดขีดแก่พวกลูกๆ ใช้ตัวของตนเองให้การสั่งสอนกล่อมเกลาที่ดีที่สุดแก่พวกลูกๆ การคงอยู่ของเขาก็เหมือนดั่งแบบอย่างหนึ่ง คล้ายดั่งจ้องมองเขาอยู่ ซูย้าวก็สามารถนึกถึงอีกสิบกว่าปีหลัง ลี่เจิ้งกับลี่หมิงที่โตเป็นผู้ใหญ่ บนกายของลูกทั้งสองคนนั้น ทุกขณะล้วนมีเงาของเขา
คิดเช่นนี้ต่อไป เธอก็วางใจแล้วล่ะ เหมือนดั่งก่อนสองปีกว่า
ถึงแม้ว่าตนเองเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่เป็นไรแล้วเช่นกัน
ตอนที่เธอคิดเพ้อฝันอยู่ ผู้ชายปิดคอมพิวเตอร์ที่อยู่ในมือมานานแล้ว ยื่นแขนออกกอดเธอเข้ามา “คิดอะไรอยู่อีกแล้วล่ะ?”
ซูย้าวซุกหัวอยู่ในอ้อมอกของเขา ตั้งใจปกปิดความเศร้าโศกเล็กน้อยนั้นที่อยู่นัยน์ตาไปด้วย แค่กระซิบเสียงเบาๆ พูดว่า “คุณไม่ใช่ยุ่งอยู่เหรอ? มักจะสังเกตฉันว่าทำอะไรล่ะ?”
พูดจบ เสริมอีกคำหนึ่งว่า “ฉันสามารถคิดอะไรได้ล่ะ? ฉันเพียงแค่คิดว่า ตกลงคุณคิดวางแผนการอะไรแล้วบ้างมีความอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อยเท่านั้น”
เขาอมยิ้มประคองศีรษะเล็กๆ ของเธอขึ้นมา “อีกสักครู่คุณก็จะรู้เอง อย่าคิดเหลวไหลอีก ทั้งหมดล้วนมีผมอยู่ล่ะ มานี่รอบหนึ่ง คุณเอาแต่เพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์ให้ดีๆ เล่นสกีบ้าง ขี่ม้าบ้าง เที่ยวให้สนุกก็พอแล้ว”
เธอพยักหน้าต่อๆ กันอย่างเป็นเด็กดี “อืมอืม มีคุณอยู่ ดูแล้วดีจริงๆ ”
“คุณเพิ่งรู้เหรอ!” เขาหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้อย่างจนใจ จิกเบาๆ หนึ่งทีอยู่บนหน้าผากของเธอ “นี่เพียงแค่เพิ่งเริ่มต้น วันหลังจะทำให้คุณยิ่งสบายล่ะ”
ก่อนหน้านี้เธอได้รับความไม่เป็นธรรมมากเกินไปแล้ว ทั้งทนทุกข์ทรมานมากเกินไปแล้วด้วย เขาเพียงแค่คิดถึงเล็กน้อย ก็อดไม่ไหวที่จะเจ็บมวนๆ ตรงซี่โครงบางแห่ง อนาคตที่เหลือยาวขนาดนั้น เขายังตัดใจลงที่จะทำให้เธอทนทุกข์ทรมานอีกได้ยังไงล่ะ?
เพียงแค่อยู่ข้างกายเขาอย่างเป็นเด็กดี กลับคืนเป็นสาวน้อยที่เคยอยู่ตอนเด็กๆ ดีใจมีความสุขอมยิ้มขึ้นมาเต็มไปด้วยความสดใสคนนั้นก็พอ
ครั้งนี้ ซูย้าวเชื่อเขาจริงๆ แล้ว
เชื่ออย่างเต็มอกเต็มใจ กระทั่งพอถึงโรงแรม เธอก็อยู่หน้าเคาร์เตอร์ฝั่งนี้หาคู่มือจุดชมวิวเล่มหนึ่งเจอ วางแผนอยู่ว่าอีกสักครู่จะไปชมดูที่ไหน
แต่ตามความจริง มีเรื่องมากมายล้วนเกินความคาดคิดของเธอ
อย่างเช่นลี่เฉินซีคนนี้
ซูย้าวยุ่งอยู่กับการเปิดอ่านคู่มือ เปิดอ่านได้พอสมควรแล้ว ทั้งได้เลือกสถานที่หลายแห่งเรียบร้อยแล้วด้วย ตอนที่เธอเงยหน้าเตรียมตัวจะปรึกษาหารือกับเขาสักหน่อย นี่จึงสังเกตเห็นข้างกายไม่มีผู้ชายอะไรเลย สายตาเธอมองหาอยู่ในห้องโถงใหญ่หลายรอบ ในที่สุด อยู่ที่ไม่ไกลหาเขาเจอแล้ว
ในโซฟาหนังแท้แบบวงกลมที่ฟุ่มเฟือยงดงาม รูปร่างที่สูงใหญ่ของลี่เฉินซีนั่งอยู่ในนั้น และฝั่งตรงข้ามของเขามีชายวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่ ชุดสูทรองเท้าหนัง บุคลิกลักษณะไม่ธรรมดา
พบเจอกับเพื่อนที่รู้จักหรือว่าหุ้นส่วนแล้วเหรอ?
ซูย้าวแฝงไว้ด้วยอารมณ์ที่อยากรู้อยากเห็น ย่างก้าวช้าๆ ไปยังเขา เพราะกังวลว่าจะส่งผลกระทบต่อการพูดคุยของพวกเขา ดังนั้นการย่างก้าวช้ามาก ลดการคงอยู่อย่างสุดความสามารถ
แต่เรื่องที่ทำให้เธอตื่นตกใจอย่างมากมาเรื่อยๆ เพราะว่าเธอได้ยินคำที่ไม่สนใจไยดีของลี่เฉินซีคำหนึ่ง “พูดตามตรง ผมมีเจตนาที่จะรับซื้อสกีรีสอร์ทแฟลส์ ประธานหลี่เป็นผู้รับผิดชอบของทางนี้ ขอถามว่ามีความคิดเห็นอะไรไหม?”
