บทที่ 184 แอปช็อปปิ้งออนไลน์
ยัยเทพีจอมหลอกลวงนั่นอีกแล้วหรือ?
หลินเป่ยเฉินไม่อยากเชื่อ
ครั้งที่แล้วหลังจากหลอกให้เขาโอนเงินไป 4,000 เหรียญทองคำ นางก็จัดการบล็อกเขาทิ้งทันที
ยังมีหน้ามาขอแอดเป็นเพื่อนได้อีกหรือ?
หึหึ
หรือนางคิดว่าจะสามารถหลอกลวงเขาได้อีกครั้ง?
หรือว่าจะมาขอร้องให้เขาให้อภัย?
หลินเป่ยเฉินหัวเราะเยาะอยู่ในใจ
คิดว่าเขาจะให้อภัยนางง่ายๆ หรือ?
ฝันไปเถอะ
คิดมาถึงตรงนี้ หลินเป่ยเฉินก็กดตอบรับคำขอเป็นเพื่อนอย่างว่าง่าย
“เอาเหรียญทองทั้งหมดคืนข้ามาเดี๋ยวนี้”
นี่คือข้อความแรกที่เขาส่งไปหาเทพีกระบี่หิมะไร้นามหลังรับเป็นเพื่อน
อีกฝ่ายพิมพ์กลับมาด้วยถ้อยคำสุภาพว่า “เงินหมดไปแล้วจ้า”
หลินเป่ยเฉินใบหน้ากระตุก
ยัยเทพีคนนี้ใช้เงินเก่งชะมัด
เวลาผ่านไปเพียงไม่เท่าไหร่ ถึงกับผลาญเหรียญทองคำ 4,000 เหรียญของเขาหมดสิ้นแล้ว
หรือว่านางกินเหรียญทองคำเป็นอาหาร?
“เจ้าต้องหาทางชดใช้คืนข้ามาเดี๋ยวนี้” หลินเป่ยเฉินพิมพ์กลับไปด้วยความโกรธแค้น
“ไม่มีปัญหา”
เทพีกระบี่หิมะไร้นามตอบรับกลับมาอย่างว่าง่าย
แล้วนางก็แนบไฟล์หนึ่งส่งมาให้เขา
หลินเป่ยเฉินถามด้วยความสงสัย “ส่งอะไรมา?”
เทพีกระบี่หิมะไร้นามตอบกลับมาว่า “ในนั้นจะมีรายการสิ่งของที่ข้าสามารถชดใช้ให้เจ้าได้ เจ้าจะเลือกสิ่งใดก็แล้วแต่เจ้า ข้ามอบสิทธิ์ตัดสินใจให้เจ้าเต็มที่”
เอาจริงสิ?
หลินเป่ยเฉินประทับใจไม่น้อยที่เทพีกระบี่หิมะไร้นามเหมือนจะกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนใหม่
เรียวขาขาวเนียนที่เป็นรูปประจำตัวของนาง จึงดูน่าดึงดูดใจมากกว่าเดิม
แต่ว่า…
เดี๋ยวก่อนนะ
เราไม่ควรเชื่อใจยัยนี่เด็ดขาด
หลินเป่ยเฉินพิมพ์ถามกลับไปอีกครั้งว่า “รอบที่แล้วหลังจากข้าโอนเหรียญทองไปให้เจ้า ทำไมถึงต้องบล็อกข้าด้วย?”
“บล็อกอย่างนั้นหรือ?”
เทพีกระบี่หิมะไร้นามส่งข้อความตอบกลับมาว่า “ครั้งที่แล้วข้ามีเหตุให้ต้องออกไปจากวิหารอย่างกะทันหัน ก็เลยปิดสัญญาณการเชื่อมต่อ ทำให้ไม่สามารถติดต่อผู้คนที่ดินแดนด้านล่างได้อีก…เจ้าคิดว่าข้าบล็อกเจ้าหรือ?”
หืม?
เป็นเพราะเหตุนี้จริงสิ?
ถ้าอย่างนั้น เมื่อผู้คนบนดินแดนทวยเทพปิดช่องทางการสื่อสาร วีแชทของเขาก็จะถูกบล็อกโดยอัตโนมัติใช่ไหม?
หลินเป่ยเฉินนั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ครั้งที่แล้วจะเป็นการเข้าใจผิดจริงๆ ด้วย
หลินเป่ยเฉินบอกตัวเองให้ใจเย็นลง
อีกอย่าง ผู้ที่กำลังพิมพ์ข้อความคุยกับเขาอยู่ในตอนนี้ ก็มีสถานะเป็นถึงเทพเจ้า
ถึงจะเป็นเทพีฝึกหัด แต่ก็นับว่าเป็นสมาชิกของดินแดนทวยเทพ
ย่อมมีพลังแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาหลายเท่า
เขาไม่ควรเป็นศัตรูกับนางเด็ดขาด
แล้วนางก็มีท่าทีที่อยากจะประนีประนอมกับเขาด้วย
เมื่อคิดดูหลายๆ รอบ สุดท้ายหลินเป่ยเฉินก็ตัดสินใจดาวน์โหลดไฟล์ที่เทพีกระบี่หิมะไร้นามส่งมาให้เขาผ่านทางวีแชท เด็กหนุ่มรู้สึกได้ทันทีว่าพลังลมปราณถูกดูดออกไปจากร่างกายไหลลงไปสู่โทรศัพท์มือถือไม่หยุดยั้ง
“เวรแล้วไง ลืมไปเลยว่าเวลาดาวน์โหลดไฟล์จากวีแชท มันจะใช้การโอนถ่ายข้อมูลมากกว่าปกติ…”
หลินเป่ยเฉินสบถอยู่ในใจ
นี่ไม่เหมือนการดาวน์โหลดแอปลงโทรศัพท์มือถือทั่วไป แต่ละครั้งจะมีการแจ้งเตือนว่าต้องใช้การโอนถ่ายข้อมูลในจำนวนเท่าไหร่ แต่การดาวน์โหลดไฟล์ในครั้งนี้ไม่มีการแจ้งเตือน ถ้ามันต้องการพลังลมปราณในการโอนถ่ายข้อมูลมากกว่าที่ตัวเขามีอยู่ในขณะนี้ล่ะ?
จะเกิดอันตรายหรือเปล่านะ?
เมื่อคิดได้ดังนั้น หลินเป่ยเฉินก็พยายามยกเลิกการดาวน์โหลด
ทว่า…
‘การยกเลิกล้มเหลว’
มีข้อความแจ้งเตือนเด้งขึ้นมา
อะไรกันเนี่ย?
นี่มันหมายความว่าไง?
หลินเป่ยเฉินตื่นตกใจ พยายามออกคำสั่งยกเลิกอีกหลายครั้ง
แต่ข้อความ ‘การยกเลิกล้มเหลว’ ก็เด้งขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
“เสี่ยวจี้ เสี่ยวจี้ หาวิธียกเลิกการดาวน์โหลดเร็วเข้า” หลินเป่ยเฉินส่งเสียงตะโกนอยู่ในใจ
แต่ไม่มีการตอบรับจากผู้ช่วยส่วนตัวอัจฉริยะของเขาแล้ว
หลินเป่ยเฉินตกอยู่ภายใต้ความตื่นตระหนกโดยสมบูรณ์
พลังลมปราณในร่างกายถูกดูดออกไปอย่างควบคุมไม่ได้
เด็กหนุ่มไม่สามารถใช้วงแหวนวารีเพื่อฟื้นฟูพลังให้ตัวเองได้ด้วยซ้ำ
เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น บนหน้าผากของหลินเป่ยเฉินก็เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดพราว ร่างกายของเขาสั่นเป็นเจ้าเข้า ไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะส่งเสียงพูดได้อีกแล้ว
“โอ้โห ขนาดตอนนั่งสวดภาวนายังหล่อเลยนะเนี่ย”
นักบวชหญิงจ้องมองหลินเป่ยเฉินด้วยดวงตาเป็นประกาย “ดูสิ เขาเอาจริงเอาจังกับการสวดภาวนาอะไรขนาดนี้ ถึงกับมีเหงื่อออกท่วมตัวแล้ว”
นี่คือพฤติกรรมใหม่ที่เยว่เว่ยหยางและเยว่หงเซียงไม่เคยพบเห็นมาก่อนจากตัวของหลินเป่ยเฉิน
“อ๊า…”
หลินเป่ยเฉินพลันลืมตาขึ้นมาและส่งเสียงร้องครวญครางในทันใด
สุดท้ายการดูดพลังลมปราณก็ยุติลงเสียที
เด็กหนุ่มยกมือปาดเหงื่อ นั่งหอบหายใจหมดสภาพอยู่เบื้องหน้ารูปปั้นเทพีกระบี่
“คุณชายหลินสมควรได้รับตำแหน่งผู้สวดภาวนายอดเยี่ยมประจำวิหารของเราแล้วจริงๆ ไม่เคยมีใครสวดภาวนาอย่างจริงจังขนาดนี้มาก่อน ข้าต้องขอชื่นชมจากใจจริง”
นักบวชหญิงเยว่เว่ยหยางยิ้มแย้มอ่อนหวาน
หลินเป่ยเฉินเหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาได้
“ท่านทั้งสองคนโปรดตามข้ามา”
เยว่เว่ยหยางเดินนำทางไปยังที่พักของฉู่เหินและพรรคพวก
แต่ความสนใจของหลินเป่ยเฉินยังคงจดจ่ออยู่ที่โทรศัพท์มือถือ
ในที่สุด เขาก็สามารถดาวน์โหลดไฟล์ที่เทพีกระบี่หิมะไร้นามส่งมาให้ได้สำเร็จ
เมื่อดูรายละเอียดไฟล์ที่ดาวน์โหลดมาได้ เด็กหนุ่มก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความมึนงงอยู่พักใหญ่
เพราะว่าไฟล์ปริศนาไฟล์นี้มีชื่อเรียก
มันมีชื่อว่า…
จิงตงมอลล์
หลินเป่ยเฉินต้องยกมือขยี้ตาด้วยความไม่อยากเชื่อ
ปกติแล้ว แอปจิงตงมอลล์ มีไว้สำหรับซื้อของออนไลน์ไม่ต่างจากแอป Lazada หรือ shopee
แต่ว่า…
มันมีไว้ใช้ซื้อของบนโลกมนุษย์ไม่ใช่หรือ?
หรือว่าในโลกจอมยุทธ์แห่งนี้ ก็สามารถซื้อของออนไลน์ได้เช่นกัน?
“เสี่ยวจี้”
“เจ้าค่ะ นายท่าน”
“เมื่อกี้เรียกทำไมไม่ตอบ?”
“เมื่อสักครู่นี้ โทรศัพท์ทำงานหนักเกินไปจากการดาวน์โหลดแอปจิงตงมอลล์เจ้าค่ะ ทำให้เสี่ยวจี้จำเป็นต้องปิดการทำงานของตนเองลงชั่วคราว”
“ไม่เป็นไร เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ช่วยติดตั้งแอปจิงตงมอลล์ให้ที”
“รับทราบเจ้าค่ะ”
ไม่กี่อึดใจต่อมา แอปจิงตงมอลล์ก็ถูกติดตั้งลงโทรศัพท์มือถือเรียบร้อย
แล้วโลโก้สุนัขสีขาวบนพื้นหลังสีแดงของแอปจิงตงมอลล์ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ
เด็กหนุ่มกดเข้าไปในตัวแอปโดยไม่ลังเล
หน้าตาการใช้งานที่คุ้นเคย
แต่หน้ารายการร้านค้าและสินค้าต่างๆ ดูจะมีความเรียบง่ายมากกว่าแอปจิงตงมอลล์บนโลกมนุษย์หลายเท่า
ที่สำคัญก็คือในแอปจิงตงมอลล์ของเขา มีร้านค้าเปิดให้บริการอยู่เพียงร้านเดียวเท่านั้น
มันเป็นร้านที่มีชื่อว่า…
ร้านสะดวกซื้อเทพีกระบี่หิมะไร้นาม
หลินเป่ยเฉินขมวดคิ้วหนักมากกว่าเก่า
ร้านค้าร้านนี้ไม่ได้รับการรีวิวติดดาวเลยสักดวง
หลินเป่ยเฉินกดเข้าไปสำรวจดูภายในร้านค้า
แล้วเขาก็ได้พบว่ามันเป็นร้านค้าที่จัดจำหน่ายแต่ของเหลือใช้ไม่มีใครเอา อย่างเช่น ก้อนหินสกปรก รากหญ้าเหี่ยวแห้ง ผลไม้ที่เน่าแล้ว เศษเหล็กขึ้นสนิม เสื้อผ้าที่เก่าขาด และของอื่นๆ อีกมากมายที่ไม่สามารถหาประโยชน์ได้อีก
ไม่ว่ามองอย่างไรนี่ก็เป็นบัญชีผู้ใช้ที่คนทั่วไปเอาของมาขายชัดๆ
มันไม่ได้เป็นบัญชีของร้านค้าอย่างเป็นทางการสักหน่อย
รายชื่อสิ่งของที่เทพีกระบี่หิมะไร้นามบอกให้เขาสามารถเลือกได้ตามใจชอบก็คือ
หญ้ากำเนิดมังกร
ผลไม้สวรรค์
โลหิตนางฟ้า
เสื้อคลุมสว่างไสว
หลินเป่ยเฉินหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนมือดูสิ่งของอื่นๆ ต่อไป
แต่เขาก็ไม่เจอของที่น่าสนใจเลยสักชิ้น
เด็กหนุ่มกดออกมาจากแอปจิงตงมอลล์ และกลับไปพิมพ์ข้อความในวีแชทว่า “คนหลอกลวง ข้าอุตส่าห์เสียเงินไปตั้งเยอะ เจ้าเอาของอะไรมาให้ข้าเนี่ย นอกจากเสื้อผ้าเน่าๆ ก้อนหินสกปรกกับหญ้าหน้าตาไม่น่าไว้ใจพวกนั้น เจ้าไม่มีของอื่นอีกแล้วหรือไง?”
“เฮ้อ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”
เทพีกระบี่หิมะไร้นามพิมพ์ข้อความตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “ดินแดนทวยเทพกับดินแดนด้านล่างมีความห่างชั้นกันมากโข แม้แต่เศษฝุ่นบนดินแดนทวยเทพ ก็นับว่าเป็นสมบัติล้ำค่าในดินแดนของเจ้า ดังนั้นสิ่งของที่ข้าคัดเลือกให้เจ้าแต่ละชิ้น เมื่อถูกส่งลงไปที่ดินแดนเบื้องล่างเมื่อไหร่ เจ้าก็สามารถนำมันไปขายเป็นเงินจำนวนมหาศาลได้ทันที”
หืม?
จริงหรือเปล่านะ?
หลินเป่ยเฉินยกมือนวดขมับตัวเองอย่างใช้ความคิด
ดูเหมือนว่า…ที่เทพีกระบี่หิมะไร้นามตอบกลับมา ก็มีเหตุผลอยู่ไม่น้อย
