ตอนที่ 861 มลพิษทางสายตา
หลินเป่ยเฉินนั่งถือโทรศัพท์หัวเราะอยู่พักใหญ่ กำลังชั่งใจว่าควรจะตอบข้อความหรือจะทำนิ่งเฉยต่อไปดี
ในที่สุด เขาก็เลือกตอบข้อความ
ถึงจะยังกังวลว่าเทพีกระบี่หิมะไร้นามอาจหลอกลวงเขาต่อไปในอนาคต แต่ 500 กว่าข้อความที่ส่งมาด้วยความห่วงใยนั้นก็ทำให้หลินเป่ยเฉินประทับใจไม่น้อย
หากเขาแกล้งตายต่อไป เกิดเทพีกระบี่หิมะไร้นามลงมาที่โลกมนุษย์จริงๆ จะทำอย่างไรกันดี?
เหตุผลที่เทพเจ้าต้องเลือกตัวแทนของตนเองให้ทำหน้าที่บนโลกมนุษย์ ก็เพราะว่าการเดินทางข้ามภพในแต่ละครั้งนั้นใช้พลังมหาศาล
บางครั้งลงมาได้ง่าย แต่กลับขึ้นไปได้ยาก
ก็คล้ายกับหญิงงามหลายคนที่ยามขึ้นเตียงแสนจะง่ายดาย แต่ตอนลงนั้นแทบจะคลานกลับลงไปเลยทีเดียว
“ข้าไม่เป็นไร แต่ก่อนหน้านี้มีเรื่องนิดหน่อย ก็เลยทำให้ติดต่อท่านไม่ได้”
หลินเป่ยเฉินตอบกลับไปด้วยความระมัดระวัง
เทพีกระบี่หิมะไร้นามอ่านข้อความแทบจะในทันที
หลินเป่ยเฉินสามารถนึกภาพออกเลยว่าเทพีกระบี่หิมะไร้นามขณะนี้คงกำลังถือโทรศัพท์ดวงตาเบิกโตมีสีหน้าดีใจสุดขีด ไม่ต่างอะไรจากสติ๊กเกอร์ที่นางส่งมาให้เขา
หลังจากนั้น เทพีกระบี่หิมะไร้นามก็ตอบข้อความกลับมาว่า…
“คนสารเลว…”
หลินเป่ยเฉินมองหน้าจอโทรศัพท์ในความเงียบ
ทันใดนั้น มีคำขอวีดีโอคอลถูกส่งมา
หลินเป่ยเฉินกดปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด
ให้ตายสิ
ตอนนี้เขานั่งแช่น้ำอยู่ในบ่อน้ำพุร้อน ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น
แล้วจะให้วีดีโอคอลได้อย่างไร…
เด็กหนุ่มรีบหันไปมองเสื้อผ้าของตนเองที่ถอดทิ้งไว้ข้างบ่อน้ำพุ แต่ก็พบว่าเฉียนเหมยกับเฉียนเจินเก็บเอาไปเสียแล้ว
“ยังไม่รีบรับคอลอีก”
เทพีกระบี่หิมะไร้นามส่งข้อความมาเร่งเร้า
แล้วคำขอการวิดีโอคอลก็ถูกส่งมาอีกครั้ง
หลินเป่ยเฉินพิมพ์ข้อความตอบกลับไปด้วยความลำบากใจ “คุยทางนี้ไม่ได้หรือไง?”
เทพีกระบี่หิมะไร้นามตอบกลับมาว่า “ข้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าหลินเป่ยเฉินที่กำลังติดต่อข้าอยู่นี้เป็นตัวจริง หาใช่มือสังหารที่ปลอมตัวมาสวมรอย? หากข้าไม่ได้เห็นด้วยตาของตนเอง ข้าคงต้องลงไปที่โลกมนุษย์และกวาดล้างสิ่งมีชีวิตทั้งหมด เพื่อแก้แค้นให้แก่น้องชายของข้าแล้ว…”
“แต่นี่เป็นข้าจริงๆ” หลินเป่ยเฉินถอนหายใจ “ถ้าไม่เชื่อ จะลองทดสอบดูก็ได้”
“ข้าไม่ต้องการทดสอบ” เทพีกระบี่หิมะไร้นามยังคงยืนกรานหนักแน่นในคำเดิม “หากเจ้าฆ่าและดูดกินความทรงจำของเขามาล่ะ?”
นั่นไง
อยู่ดีๆ ก็ทำตัวฉลาดขึ้นมาซะงั้น
คำขอการวิดีโอคอลเด้งขึ้นมาบนหน้าจอเป็นครั้งที่สาม
เฮ้อ
เทพีฝึกหัดนางนี้ชอบทำให้เขาปวดหัวอยู่เรื่อยเลยสิน่า
หลินเป่ยเฉินลังเล แต่สุดท้ายก็กดยอมรับคำขอ
หน้าจอค้างเล็กน้อย ก่อนที่ภาพของฝ่ายตรงข้ามจะปรากฏขึ้น
ท้องฟ้าแจ่มใส แสงอาทิตย์สาดส่อง ได้ยินเสียงเกลียวคลื่นกระทบชายฝั่ง ว่าแต่ร่องเขาขาวเนียนที่หลินเป่ยเฉินกำลังเห็นอยู่นี้คืออะไรกันนะ?
อย่าบอกนะว่าเป็น…
หลินเป่ยเฉินสะดุ้งเฮือก
แต่ก่อนที่เลือดกำเดาของเขาจะไหลทะลัก กล้องโทรศัพท์มือถือของฝ่ายตรงข้ามก็เลื่อนไปถ่ายใบหน้าของสุนัขตัวหนึ่งอย่างเชื่องช้า
เลือดกำเดาของเด็กหนุ่มจึงไม่ต้องไหลออกมา
ทันใดนั้น กล้องของฝ่ายตรงข้ามก็ขยับอีกครั้ง
คราวนี้มันจับจ้องอยู่ที่ลำคอขาวระหง และในที่สุด หลินเป่ยเฉินก็ได้เห็นโฉมหน้าของเทพีกระบี่หิมะไร้นาม
ถึงเขาจะเคยเห็นหน้านางมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ขณะนี้ เด็กหนุ่มก็ยังอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้
นางมีความงดงามอย่างบริสุทธิ์ เพียงแค่จ้องมองวูบเดียวเท่านั้น
หัวสมองของหลินเป่ยเฉินก็แทบจะว่างเปล่าไปในทันที
แต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะได้พูดอะไร เมื่อเทพีกระบี่หิมะไร้นามเห็นหน้าเขา นางก็กรีดร้องออกมาสุดเสียงและตัดการเชื่อมต่อทิ้งโดยไม่ลังเล
หลินเป่ยเฉินขมวดคิ้วนิ่วหน้า
เป็นอะไรไปอีกล่ะ?
นึกอายขึ้นมาหรือไง?
ก็ตัวเองเป็นฝ่ายขอวิดีโอคอลเองไม่ใช่หรือ?
ในเมื่อเห็นหน้ากันแล้ว ทำไมต้องตัดสัญญาณทิ้งด้วย?
“กรี๊ดดด! หลินเป่ยเฉิน เจ้าคนลามกใจทรามหยาบช้า ทำไมคุยกับข้าต้องถอดเสื้อผ้าด้วย? หน้าไม่อาย จิตใจชั่วช้า เจ้าคนคิดไม่ซื่อ…ฮื่อ ตาข้าจะบอดไหมเนี่ย”
เทพีกระบี่หิมะไร้นามส่งข้อความมาต่อว่าด้วยความฉุนเฉียว
หลินเป่ยเฉินกระพริบตาปริบๆ
เดี๋ยวก่อนนะ
จริงอยู่ที่ครั้งนี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
แต่ว่า…
ครั้งที่แล้วที่วิดีโอคอลคุยกัน เทพีกระบี่หิมะไร้นามก็อยู่ในสภาพเปลือยกายเหมือนกันนี่นา แล้วนางจะมาทำตัวเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาอะไรตอนนี้อีก?
หลินเป่ยเฉินไม่อยากจะเชื่อ
“ก็ยุติธรรมดีแล้วไง” เด็กหนุ่มตอบกลับไป “คราวก่อนท่านก็ใช้วิธีนี้ไม่ใช่หรือ มันกลายเป็นมลพิษทางสายตาหลอกหลอนข้าไปหลายวันทีเดียว”
“มลพิษ?” เทพีกระบี่หิมะไร้นามพิมพ์ข้อความสวนกลับมาโดยเร็ว “เจ้าเรียกมันว่ามลพิษได้อย่างไร? เจ้ามนุษย์เด็กจิตใจต่ำช้า เจ้าฉวยโอกาสจากข้าชัดๆ เฮอะ ข้าไม่คุยกับเจ้าแล้ว”
หลังจากนั้น นางก็ไม่ส่งอะไรมาอีกเลย
หลินเป่ยเฉินยิ้มกริ่ม
เขานึกภาพออกว่าเทพีกระบี่หิมะไร้นามคงกำลังต้องโมโหมากแน่ๆ
ทีนี้พวกเขาก็ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว
เปลือยกายมา ก็เปลือยกายไป ช่างยุติธรรมที่สุด
แต่ดูเหมือนเทพีกระบี่หิมะไร้นามจะไปพักผ่อนที่ชายทะเลหรือไงนะ หลินเป่ยเฉินทันเห็นว่านางใส่ชุดว่ายน้ำอุ้มลูกหมาอยู่ตัวหนึ่ง ไม่ได้ห่วงใยชีวิตและความปลอดภัยของเขาอย่างที่นางแสดงออกมาก่อนหน้านี้เลยสักนิด
…
ณ ดินแดนทวยเทพ
เขตแดนของเทพพงไพร
ชายหาดสุขอุรา
นี่คือเกาะกลางทะเลที่อยู่ห่างไกลจากชายฝั่งหลายลี้
เกาะแห่งนี้เป็นเกาะที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ถือเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจของเทพเจ้าหลายเผ่าพันธุ์
แต่เนื่องจากเทพพงไพรเป็นผู้ค้นพบที่นี่เป็นกลุ่มแรก พวกเขาจึงมีสิทธิ์เป็นเจ้าของทุกอย่างที่อยู่บนเกาะกลางทะเลแห่งนี้
หากอยากมาพักผ่อน ก็ต้องเตรียมใจยอมรับค่าใช้จ่ายราคาแพง
สำหรับเทพเจ้าตัวเล็กตัวน้อยต่อให้เก็บสะสมพลังศรัทธาจากสาวกทั้งชีวิต ก็ยังไม่เพียงพอต่อการจ่ายค่าเดินทางมาที่เกาะแห่งนี้ด้วยซ้ำ
แต่ถึงอย่างนั้น ในช่วงฤดูกาลท่องเที่ยวอย่างนี้ กลับยังมีเทพเจ้าจำนวนมากมาพักผ่อนหย่อนใจกันอย่างล้นหลาม
ยิ่งเป็นเทพเจ้าที่มีความร่ำรวยมากเท่าไหร่ หรือเป็นเทพเจ้าที่มาจากเผ่าพันธุ์ยิ่งใหญ่มากแค่ไหน พวกเขาก็ยิ่งมีสิทธิ์ได้ท่องเที่ยวบนเกาะแห่งนี้อย่างสะดวกสบายมากเท่านั้น
บนชายหาด สิ่งมีชีวิตหลากหลายสายพันธุ์และลำดับชั้นกำลังยืนถือแผ่นป้ายประจำตัวเข้าแถวยาวเหยียดถึงสี่แถวรอเดินเข้าไปในม่านพลังที่มีลักษณะเป็นวังน้ำวนในอากาศทีละคน ทีละคน
“ฮึ เจ้าเด็กบ้า ลามกชะมัด”
เทพีกระบี่หิมะไร้นามผู้ยืนอยู่ในแถวที่สามบ่นพึมพำใบหน้าแดงก่ำ
ถึงนางจะชอบหลอกลวงผู้อื่น ถึงนางจะชอบทำให้เทพเจ้าคนอื่นปวดหัว ถึงนางจะชอบเปลือยกาย และบ่อยครั้งก็ยังดื่มสุรามากเกินไปจนทิ้งขว้างหมาแมวและสัตว์เลี้ยงของตนเอง… แต่เทพีกระบี่หิมะไร้นามก็รู้ว่านางเป็นเทพเจ้าสาวผู้มีหน้าตางดงามมากที่สุดคนหนึ่งในดินแดนทวยเทพ
เพราะฉะนั้น นี่จึงเป็นครั้งแรกที่นางได้มีโอกาสเห็นร่างเปลือยของเพศตรงข้าม
ช่างเป็นภาพที่ติดตานัก
เทพีกระบี่หิมะไร้นามพยายามลบภาพเหล่านั้นออกจากสมอง
“แม่นางเป็นอะไรหรือไม่?” นักรบสาวของเผ่าพันธุ์เทพพงไพรที่ยืนคุมประตูมิติกล่าวขึ้น “เพิ่งมาถึงเหตุไฉนจึงจะกลับเสียแล้ว? แต่ขอแจ้งก่อนนะว่าเมื่อท่านเหยียบเท้าลงบนเกาะนี้ พวกเราจะไม่คืนเงินเด็ดขาด”
เทพีกระบี่หิมะไร้นามรู้สึกเจ็บใจเหลือเกิน
นางตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จอย่างมืออาชีพ “พอดีข้ามีเรื่องเร่งด่วนทำให้ต้องรีบกลับไปแล้วน่ะสิ… ไม่ทราบว่าท่านรู้จักผู้อาวุโสห่าวแห่งเผ่าพันธุ์เทพพงไพรหรือไม่ ข้าเป็นคนสนิทของเขา และเขาก็เป็นคนแนะนำให้ข้ามาท่องเที่ยวที่นี่ ดังนั้น รบกวนท่านช่วยติดต่อผู้อาวุโสห่าวให้คืนเงินบางส่วนแก่ข้าได้หรือไม่?”
“ผู้อาวุโสห่าว?”
นักรบหญิงนางนั้นสีหน้าเปลี่ยนไปทันที
สถานะของผู้อาวุโสห่าวไม่ต่ำต้อย
ในเผ่าพันธุ์ของพวกนางถึงกับเรียกท่านว่าเป็น ‘ผู้อาวุโสในตำนาน’
เรื่องเล็กน้อยเพียงเท่านี้ อย่าไปรบกวนผู้อาวุโสเลยดีกว่า
เดี๋ยวจะมีปัญหาโดยไม่จำเป็น
หลังจากคิดหาทางออกอยู่พักใหญ่ ในที่สุดนักรบสาวก็กล่าวว่า “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวข้าจะคืนเงินให้ท่านครึ่งหนึ่ง นี่คือกฎของพวกเรา”
“ถ้าอย่างนั้นก็ประเสริฐ”
เทพีกระบี่หิมะไร้นามยอมรับอย่างไม่มีปัญหา
หลังจากนั้น โทรศัพท์มือถือของเทพีกระบี่หิมะไร้นามก็แจ้งเตือนว่ามีคะแนนศรัทธาถูกโอนกลับมาในบัญชีของนางครึ่งหนึ่งของราคาแพ็คเกจท่องเที่ยวในครั้งนี้
เทพีกระบี่หิมะไร้นามถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
