ตอนที่ 217 คุณชายจิ่ว รีบหนีเร็ว!
เซี่ยงหวาสีหน้าเคร่ง มองเฟิ่งจิ่วแวบหนึ่งก็สาวก้าวเดินไป
รอบนี้เฟิ่งจิ่วไม่เรียกเขาไว้อีก แต่มองเขาเดินจากไป ไม่ทันไรก็หายไปในป่าไม้…
“เสี่ยวจิ่ว?”
เพราะรออยู่ด้านนั้นนานแล้ว ไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวอะไร เจ้าอ้วนจึงลองเข้ามาดู เมื่อเห็นศพพวกผู้ฝึกวิชามารบนพื้นก็ตกใจเล็กน้อย “เจ้าฆ่ารึ?”
“เปล่า คนที่ฆ่าพวกเขาไปแล้ว” เฟิ่งจิ่วยักไหล่ตอบ เห็นเสื้อคลุมผู้ฝึกวิชามารคนหนึ่งนูนๆ อยู่ จึงอดไม่ได้เข้าไปดูเสียหน่อย กลับเห็นว่าของที่ซ่อนไว้ในอกเสื้อไม่ใช่อะไรอื่น เป็นไข่ใบหนึ่งที่ใหญ่กว่ากำปั้นเล็กน้อย
“นี่ไข่อะไร? มีลวดลายด้วย?” เธอดูๆ แล้วก็หาที่มาที่ไปไม่พบ
เจ้าอ้วนรับไปดู บอกว่า “นี่เป็นไข่สัตว์ร้าย อันที่จริงทำไมถึงมีไข่สัตว์ร้ายได้?”
ในตอนนี้เอง เสียงซ่าๆ ดังมา สองคนมองไปรอบๆ เมื่อเห็นงูหลามยักษ์ที่ยาวประมาณหกเมตรปรากฏในสายตา บนใบหน้าเฟิ่งจิ่วก็เผยความตะลึงและเคร่งขรึม
“เฮือก! งูหลามยักษ์ระดับเจ็ดนี่! รีบหนีเร็ว!”
เอ่ยจบก็สับขาวิ่งหนี แต่วิ่งออกไปได้ยี่สิบกว่าเมตร กลับเห็นเจ้าอ้วนยังกอดไข่ยืนอยู่ตรงนั้น จึงตะโกนไปทันควัน “เจ้าอ้วน! หนีเร็วสิ!”
“วิ่ง วิ่ง วิ่งไม่ออกเลย!”
ได้ยินเสียงกลั้วน้ำตาลอยมา เฟิ่งจิ่วถึงจะสังเกตเห็นว่าร่างกายเขากำลังสั่นเทิ้ม สองขายิ่งสั่นงันงกจนเหมือนอะไรก็ไม่รู้ ยืนอยู่ตรงนั้นมองงูหลามยักษ์พุ่งเข้ามา
“เจ้าบ้า!”
เธอสบถเสียงเบา นึกว่าเจ้าหมอนี่จะใจกล้า! ใครจะรู้ว่าพอเห็นงูหลามยักษ์ระดับเจ็ดแล้วกลับตกใจจนตัวสั่นสะท้าน แม้แต่จะวิ่งยังวิ่งไม่ออก
“ฟ่อ! ฟ่อๆ!”
แต่ว่า นั่นเป็นงูหลามยักษ์ระดับเจ็ด ความเร็วและกำลังเทียบเท่าผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลัง หากเป็นตัวเฟิ่งจิ่วเองยังพอไหว แต่ลากเจ้าอ้วนติดมาด้วย ความเร็วจึงลดลงมากเป็นธรรมดา
“ฮือ…มัน มันไล่ตามมาแล้ว…”
เจ้าอ้วนตะโกนอย่างตกใจจนเนื้อเต้น งูหลามตัวนั้นทุกครั้งที่ขดตัวแล้วพุ่งเข้ามา ปากที่อ้ากว้างจะกัดมาทางเขา อีกนิดก็เกือบโดนเสียทุกครั้ง ทำให้เขาตกใจร่างกายอ่อนระทวย เหงื่อเย็นไหลท่วม
หากไม่ใช่เพราะเฟิ่งจิ่วดึงคอเสื้อลากเขาวิ่งไป รอบนี้เดาว่าคงกลายเป็นของว่างให้งูหลามยักษ์ตัวนี้ไปแล้ว
“ตึง! ตึงๆ!”
“ฟ่อ! ฟ่อๆ!”
ร่างงูกระแทกลงบนพื้น ส่งเสียงตึงตังดังลั่น สะเทือนจนพื้นดินสั่นไหว แรงกดดันของสัตว์ร้ายระดับเจ็ดแผ่กระจายมา พวกสัตว์ร้ายละแวกใกล้ๆ ที่ระดับต่ำกว่าต่างพากันหนีหาย แม้แต่ลูกศิษย์สำนักวิชาและศิษย์สำนักศึกษาหมอกดาราที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านนี้ได้ยินแล้วยังเปลี่ยนสีหน้ายกใหญ่
“การเคลื่อนไหวเช่นนี้ หรือจะเป็นงูหลามจักรพรรดิสัตว์ร้ายระดับเจ็ดตัวนั้น?”
“สมควรตาย! ใครมันไปยุ่งกับงูหลามจักรพรรดิระดับเจ็ดกันแน่? นั่นเป็นสัตว์ร้ายระดับเจ็ดที่พลังเทียบเท่าผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังเชียว! หาเรื่องตายชัดๆ ไม่ใช่หรือ?”
คนที่ได้ยินการเคลื่อนไหวพวกนั้นต่างพากันหลบเลี่ยง เพียงกลัวว่าจะพบงูหลามจักรพรรดิระดับเจ็ดตัวนั้นเข้า
ส่วนทางด้านนั้น สถานการณ์ของเฟิ่งจิ่วกับเจ้าอ้วนที่ถูกงูหลามจักรพรรดิไล่ล่าก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก…
“แควก!”
เสียงเสื้อผ้าถูกฉีกขาดลอยมา ผ้าตรงบั้นท้ายเจ้าอ้วนโดนฉีกออกไปผืนใหญ่ เผยให้เห็นส่วนขาวแวววาว ทำเอาเขาตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน ตะโกนเสียงสั่นเครือทั้งน้ำลายไหลว่า “เสี่ยวจิ่ว พี่จิ่ว คุณชายจิ่ว รีบ รีบวิ่งเร็วเข้า!”
ขืนช้าอีกหน่อย ก้นเขาต้องแหกแน่…
………………………………………………….
ตอนที่ 218 ปะทะงูหลามยักษ์!
เฟิ่งจิ่วที่ลากเขาวิ่งมาก็เหนื่อยแทบไม่ไหวแล้ว วิ่งไปพลางตะโกน “เจ้าอ้วน รีบโยนไข่นั่นให้เจ้างูหลามไปสิ! เร็วหน่อย!” งูหลามตัวนั้นไล่ตามพวกเขาตลอด ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าปัญหาคือไข่ใบนั้นในมือเจ้าอ้วนแน่ๆ
“โอ้ๆ! ได้!” เจ้าอ้วนรีบขานรับ โยนไข่ในมือใบนั้นไปทางงูหลามยักษ์ที่ไล่ตามมาด้านหลัง “ให้เจ้า!”
ทว่าเวลาต่อมาก็ถึงกับตาค้าง
เฟิ่งจิ่วเพียงได้ยินเสียงกร๊อบ เมื่อหันกลับไปด้วยความตกตะลึง ก็เห็นไข่ใบนั้นตกลงพื้นแตกเป็นชิ้นๆ ไข่งูที่ไม่เป็นรูปเป็นร่างกลายเป็นไข่เจียวที่มีสีเหลืองปนขาว…
“เจ้าอ้วนบ้านี่!”
เห็นร่างงูหลามยักษ์แข็งทื่อไปชั่วขณะ ก้มส่วนหัวลงดมๆ แล้วพลันชูคอขึ้น ทันใดนั้นดวงตางูที่โหดเหี้ยมดุร้ายก็ย้อมด้วยสีเลือด เสียงฟ่อไล่ตามพวกเขามา ความเร็วนั้นไวกว่าก่อนหน้านี้หลายเท่านัก
“อ๊าก! ข้าไม่ได้ตั้งใจ!”
เจ้าอ้วนสภาพไม่ดีแล้ว งูตัวนั้นอ้าปากกัด ต้องยืดตัวหลบเพื่อไม่ให้ถูกกัดกลืนลงท้อง
รู้ดีว่าเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ใช่ทางออก เฟิ่งจิ่วจึงกัดฟันกรอด ใช้แรงสะบัดเจ้าอ้วนออกไป “หนีเร็ว!”
เจ้าอ้วนรู้สึกแค่ว่าถูกแรงลมส่งออกมา ครู่เดียวไปไกลสิบกว่าเมตร ร่างตกลงพื้นก็ยังไม่หยุด แต่สับขาวิ่งไป ตะโกนโดยไม่แม้แต่จะหันกลับว่า “เสี่ยวจิ่ว รีบ รีบหนีเร็ว!”
สายตาเฟิ่งจิ่วจับบนต้นไม้ใหญ่ตรงหน้า พอขาดเจ้าอ้วนความเร็วก็เพิ่มขึ้นมาก ด้วยเหตุนี้เมื่อเรียกพลังพุ่งไปด้านหน้า สองขาจึงก้าวเหยียบกิ่งไม้แล้วพลิกตัวกลับไปทางงูหลามยักษ์ที่กำลังไล่ตามเจ้าอ้วน
ตัวร่วงจากที่สูงตกลงบนร่างลื่นๆ ของงูหลามยักษ์ ก่อนจะดึงมีดสั้นในรองเท้าออกมาแทงอย่างโหดเหี้ยม!
“ฟ่อ! ฟ่อๆ!”
ดวงตางูหลามยักษ์ที่ฉายประกายดุร้ายแดงก่ำ มันพยายามสะบัดตัว บิดร่างใหญ่หนาจะรัดตัวเฟิ่งจิ่วในฉับพลัน เฟิ่งจิ่วเห็นหางมันรัดมาทางตัวเอง กำลังจะกระโดดออกไป กลับก้าวเท้าลื่นเพราะงูเลื้อยขยับร่าง ร่างจึงถูกมันรัดไว้แน่น
“อ๊ะ!”
งูหลามยักษ์ยาวหกเมตร กำลังของร่างมันแข็งแกร่งน่าสะพรึง พอกระชับตัวรัดไว้แน่น ร่างกายเฟิ่งจิ่วก็แทบหมดเรี่ยวแรงจะเคลื่อนไหว กระดูกทั่วร่างโดนบีบรัด เหมือนจะออกแรงบดขยี้ ความรู้สึกขาดอากาศหายใจรวมถึงกลิ่นอายแห่งความตายยามหมดท่าสิ้นพลังเช่นนั้น ทำให้เธอรู้ชัดแจ้งอีกครั้งว่าตัวเองช่างอ่อนแอเหลือเกิน
“เสี่ยวจิ่ว!”
เจ้าอ้วนที่หนีไปวิ่งกลับมาอีกครั้ง สองมือรวบรวมเปลวไฟโจมตีไปทางงูหลามยักษ์ มันมองเขาราวกับเห็นศัตรูคู่แค้นก็ไม่ปาน ดวงตาสีแดงเลือดแผ่ความดุร้ายออกมา อ้าปากกว้างพุ่งเข้าไปหา
เฟิ่งจิ่วถูกรัดจนสติเลือนรางไปบ้าง รู้สึกเพียงเหงื่อเย็นไหลท่วม ทว่าเมื่อได้ยินเสียงเจ้าอ้วน เห็นเขากำลังหลบซ้ายหลีกขวาพยายามดึงความสนใจจากงูหลามยักษ์ เห็นเช่นนี้เธอก็ตั้งสติ แขนขาถูกรัดไม่อาจขยับ จึงอ้าปากกัดลงบนร่างงูทันที กัดเอาไว้แน่น รู้สึกแค่ว่ามีเลือดที่ทั้งอุ่นและคาวพุ่งเข้ามาในปาก เธอก็กลืนลงคอไป กัดไว้อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย
“ฟ่อ!”
งูหลามยักษ์ร้องขู่ด้วยความเจ็บปวด ร่างกระชับแน่นหมายจะรัดเธอให้ตาย แต่ความเจ็บบนร่างกับเลือดที่ทะลักยิ่งมากขึ้นทุกที จึงทำได้เพียงร้องฟ่ออย่างโกรธแค้น สะบัดหางสลัดตัวเฟิ่งจิ่วออกไปอย่างป่าเถื่อน
เฟิ่งจิ่วถูกโยนขึ้นไปบนฟ้า เมื่อกระโดดพลิกตัว ก็ยกมีดสั้นที่สะท้อนประกายเย็นเยียบแทงไปบริเวณจุดตายหลังหัวอย่างโหดเหี้ยมพร้อมกับแรงตอนที่ตกลงมา
………………………………………………….
