ตอนที่ 283 พบชายหนุ่มบนถนน!
เฟิ่งจิ่วสวมชุดสีขาวรูปโฉมงามเลิศ ไม่ว่าเดินไปที่ไหนล้วนดึงดูดสายตาผู้คนได้เป็นธรรมดา ไม่ต้องพูดถึงรูปลักษณ์ซึ่งงดงามยิ่ง บุคลิกท่วงท่าที่โดดเด่นนั้น แม้เป็นตระกูลชั้นสูงในสถานที่ที่เจริญรุ่งเรืองก็ยังเห็นได้น้อยนัก ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงภายในเมืองที่ค่อนข้างห่างไกลตรงชายแดนนี้เลย
เหลิ่งซวงยังคงสวมชุดรัดรูปสีดำ เผยส่วนเว้าโค้งที่ประณีตออกมา ใบหน้าน่าหลงใหลราวกับน้ำแข็ง แม้งามพริ้งเพริศ กลับทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้
เพราะเข้าเมืองมาแล้ว พวกนางจึงขี่ม้าไปช้าๆ หยางหยางที่นั่งอยู่ด้านหน้าเฟิ่งจิ่วมองไปรอบๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น สีหน้ามีความแปลกใหม่
เฟิ่งจิ่วหันข้างเล็กน้อย บอกว่า “เหลิ่งซวง พวกเราจะไปรอเจ้าที่ร้านเกี๊ยวน้ำเล็กๆ ด้านหน้า เจ้าไปซื้อพวกอาหารแห้งไว้กินระหว่างทาง แล้วแวะซื้อพวกขนมอบกับของว่างกลับมาให้หยางหยางด้วยเลย”
“เจ้าค่ะ” เหลิ่งซวงตอบรับ สองขากระทุ้งม้าตรงไปยังด้านหน้า
ส่วนเฟิ่งจิ่วก็มายังร้านเกี๊ยวน้ำเล็กๆ ด้านหน้าที่อยู่ไม่ไกลกับหยางหยาง สั่งเกี๊ยวน้ำสองชามมากินระหว่างรอ
“พี่เฟิ่ง ในเมืองสวยงามนัก มีของหลายอย่างที่หยางหยางไม่เคยเห็นมาก่อนเลย” เด็กน้อยมองนางด้วยสายตาเปล่งประกาย ทั้งร่างมีแต่มีความสุขสนุกสนาน
“ในบ้านพี่สวยกว่าอีก” เธอยิ้มพลางลูบๆ ศีรษะเล็กๆ นั่น “รีบกินเถอะ! กินเสร็จแล้วพวกเราต้องเดินทาง”
“อื้มๆ” เด็กน้อยพยักหน้าอย่างตื่นเต้น ใช้ช้อนตักเกี๊ยวกิน
ตลอดการเดินทางนี้ ความน่ารักแสนรู้ของหยางหยางทำให้เธอมองแล้วชอบใจนัก เห็นใบหน้าเล็กก้มอยู่บนชามใหญ่ปากก็กินเกี๊ยวไป ท่าทางน่ารักน่าชังนั้น เห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะผุดรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา
และภายในเหลาสุราชั้นสองฝั่งตรงข้ามแผงร้านเกี๊ยวน้ำ มีชายหนุ่มสวมชุดคลุมสีกรมท่ากำลังยืนมือไพล่หลังอยู่ตรงหน้าต่าง เหลือบมาเห็นโดยไม่ตั้งใจ เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนเผยอยู่บนใบหน้าที่หันข้างเล็กน้อยของสาวน้อยผู้งดงามในชุดกระโปรงสีขาวตรงร้านเล็กๆ นั้น แค่มองแวบเดียวเขาก็ละสายตาไปไม่ได้
งดงามนัก!
แม้เขาจะเห็นสาวงามมาไม่น้อย ยามนี้ก็ต้องบอกว่าสาวน้อยชุดขาวช่างทำให้เขารู้สึกตะลึงในความงามเสียจนเบื้องหน้าสว่างไสว เห็นนางนั่งอยู่ในสถานที่ซอมซ่อเช่นนี้ ท่าทางเกียจคร้านทำตามใจ แต่ภายใต้ความเฉื่อยชาเอาแต่ใจ สิ่งที่กระจายออกมาจากเนื้อในกลับเป็นความเยือกเย็นและสง่างามที่ทำให้คนยากจะเพิกเฉย
อาจเพราะรู้สึกว่าเขากำลังมองอยู่ สาวน้อยคนนั้นจึงเก็บรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วช้อนสายตามองมาทางเขา เมื่อสบเข้ากับสายตานาง หัวใจก็สั่นไหวเบาๆ
ช่างเป็นดวงตางามยิ่ง!
ดวงตาใสกระจ่างคู่นั้นลึกล้ำจนไม่เห็นก้นบึ้ง แต่กลับแอบซ่อนคมอันดุร้ายไว้ ตอนแรกที่มองนางยังคิดว่าเป็นสาวงามอ่อนหวาน แต่พอมองครานี้กลับทำให้เขารู้ว่าสาวน้อยคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน
แววตานางมีอำนาจสยบคน ดวงตากระจ่างเย็นชาเฉยเมย สบสายตาเขาอย่างพินิจพิเคราะห์โดยไม่หลบเลี่ยงหรือเขินอาย
เห็นเช่นนี้ มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาเผยแววสนใจ
ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังชายหนุ่มเห็นท่าทางจึงมองตามไป และสายตาก็จับจ้องบนร่างสตรีชุดขาวบริเวณแผงร้านค้า เพียงพินิจมองพักหนึ่งแล้วก็ดึงสายตากลับ เฝ้าอยู่ด้านหลังชายหนุ่มด้วยความเคารพ
เฟิ่งจิ่วดึงสายตากลับมากินเกี๊ยวน้ำ บุรุษคนนั้นท่าทางไม่ธรรมดา เดาว่าคงไม่ใช่คนทั่วไป เธอแค่ผ่านทางมา ไม่หวังให้เกิดเหตุไม่คาดฝันอะไรขึ้นระหว่างทาง ด้วยเหตุนี้จึงไม่ไปสนใจเขาอีก
ทว่าในเวลานี้เอง คนไม่น้อยบนถนนใหญ่ล้วนกรูกันไปยังสถานที่หนึ่ง ซ้ำยังได้ยินเสียงพูดคุยรอบข้างลอยแว่วมา…
……………………………………
ตอนที่ 284 ตามรอยไป!
“เหมือนจะเป็นแม่นางชุดดำคนหนึ่ง หน้าตางดงามยิ่ง น่าเสียดายที่มาพบพี่น้องคู่นั้น”
“ไปๆๆ รีบไปดูหน่อยเร็ว ในเมืองเราไม่มีใครกล้าต่อกรกับพวกเขาหรอก ข้าเดาว่าคงเป็นคนต่างถิ่น”
ได้ยินคำพูดนั้น ดวงตาเฟิ่งจิ่วเป็นประกายบางๆ มองยังทิศทางที่ฝูงชนวิ่งไปมุงดูเรื่องสนุก ชะงักเล็กน้อย และถามว่า “หยางหยาง กินเสร็จรึยัง?”
“ท้องอิ่มแล้ว แต่ยังกินไม่หมดเลย ทำยังไงดีขอรับ?” เด็กน้อยเสียดายไม่กล้าทิ้งขว้าง ยังตักน้ำแกงกินอยู่ มองเกี๊ยวสองสามชิ้นที่เหลืออยู่ในชาม สีหน้ายากจะตัดใจ
เห็นเช่นนี้ เฟิ่งจิ่วหัวเราะเบาๆ ลูบศีรษะเขาพลางบอกว่า “อิ่มก็ไม่ต้องกินแล้ว อย่ากินต่อเลย ประเดี๋ยวยังมีขนมอบอีกนะ!”
เธอยิ้มพลางจ่ายเงิน มือหนึ่งจูงหยางหยางอีกมือจูงเหล่าไป๋เดินไปยังฝูงชนพวกนั้น
“นายท่านสนใจสตรีคนนั้น? ให้ข้าน้อยเชิญนางมาไหมขอรับ?”
ชายวัยกลางคนบนเหลาสุราเห็นสายตานายท่านไล่ตามสาวน้อยชุดขาวคนนั้นไปตลอด จึงเอ่ยปากถามไถ่
ชายหนุ่มที่ยืนเอามือไพล่หลังได้ยินคำพูดนี้แล้วหันไปเหลือบมองเขา พูดว่า “เจ้าคิดว่าข้าจะเชิญนางมาได้รึ?”
ได้ยินเช่นนี้ ชายวัยกลางคนอึ้งไป ถามอย่างไม่เข้าใจ “นายท่านพูดเช่นนี้หมายความว่า?” ทำไมจะเชิญแค่สตรีนางหนึ่งมาไม่ได้? ยิ่งไปกว่านั้นด้วยฐานะของนายท่าน เขาจะให้นางมาหาแท้จริงแล้วช่างง่ายดายนัก
ชายหนุ่มไม่พูดไม่จา แต่เมื่อเห็นร่างสีขาวนั้นเดินไปทางฝูงชน ก็หมุนตัวก้าวลงจากเหลาสุราคิดจะลองตามไปดู
ชายวัยกลางคนเห็นเช่นนี้จึงรีบร้อนตามไป
กลางพื้นที่ว่างที่ถูกผู้คนห้อมล้อม ชายร่างผอมบางคนหนึ่งถูกหญิงร่างอ้วนทับไว้ด้านล่างอยู่เนิ่นนานไม่อาจลุกขึ้นมา เพราะน้ำหนักหญิงอ้วนกดอยู่บนร่าง ทำให้ใบหน้าเขาแดงก่ำ แค่หอบหายใจยังรู้สึกลำบาก
“รีบ รีบลุกขึ้นเร็ว!”
ชายคนนั้นพยายามผลักหญิงอ้วนบนร่างให้ลุกขึ้น แต่ไม่ขยับเลยสักนิด
“ฮือ…พี่…ข้าเจ็บหน้าอก นางถีบหน้าอกข้า เจ็บมาก…เจ็บเสียจนข้าลุกยืนไม่ไหว”
หญิงอ้วนนอนกางแขนขาแหงนหน้าขึ้นฟ้าหลังคว่ำลง เพราะด้านล่างมีพี่ชายเป็นเสื่อเนื้อมนุษย์ ตอนล้มลงมาเลยไม่รู้สึกเจ็บ แต่หน้าอกถูกถีบจึงเจ็บเสียจนหายใจเหนื่อยหอบ ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะยืนขึ้นมา
เหลิ่งซวงในชุดสีดำรัดรูปกวาดมองสองคนนั้นด้วยสีหน้าน่ากลัว ยามจูงม้าเตรียมจะออกไป ก็เห็นนายท่านกำลังจูงเหล่าไป๋กับหยางหยางยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน จึงรีบเดินเข้าไปหาทันที
“นายท่าน ข้าซื้อของมาเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”
เฟิ่งจิ่วชำเลืองมองสองคนนั้นบนพื้น พยักหน้าให้ “งั้นก็ไปเถอะ!” เธออุ้มหยางหยางขึ้นบนหลังเหล่าไป๋ ส่วนตนก็พลิกตัวขึ้นไป สองขากระทุ้งท้องเหล่าไป๋ มันแผดเสียงเบาๆ แล้วเดินไปด้านหน้า
เหลิ่งซวงเขย่งปลายเท้าพลิกตัวขึ้นม้า ตามหลังนายท่านไป
เห็นสตรีสองนางขี่ม้าจากไปเช่นนี้ ผู้คนโดยรอบมึนงงขึ้นมาทันใด เพียงคิดว่าสองคนนี้ใจกล้าไม่น้อยเลยจริงๆ ซ้อมสองพี่น้องตระกูลฝูในถิ่นพวกเขาจนเป็นเช่นนี้แล้วจากไปทันที
ชายหนุ่มคนนั้นที่มองอยู่กลางฝูงชนเห็นเช่นนี้แล้ว ในดวงตาเผยประกายปรารถนาหญิงงาม การเดินทางมายังแคว้นเล็กระดับเก้าอย่างแคว้นแสงสุริยัน ไม่นึกว่าจะได้พบเจอสตรีที่งดงามทั้งบุคลิกและรูปลักษณ์เช่นนี้
เห็นร่างสีขาวนั้นค่อยๆ ไกลออกไป เขาเรียกพลังไล่ตามร่างเงาด้านหน้าไปอย่างไม่มีหยุดพัก
ชายวัยกลางคนด้านหลังเห็นเช่นนั้นก็ตะลึงเล็กน้อย นัยน์ตาฉายแววครุ่นคิดวาบผ่าน ตามไปพลางขมวดคิ้วน้อยๆ
……………………………
